Burgemeester Karen Bass van LA legt progressief laagje op centrisme

In 1990 sloot Bass een deal met de duivel, specifieker, de federale regering van de regering van George HW Bush. In haar eigen woorden: “Ik deed iets wat ik nooit had gedacht te doen: ik ging achter overheidsgelden aan om te organiseren.” Bass had in die tijd ervaring met het bestrijden van de Amerikaanse regering en haar buitenlandse beleid als activiste die betrokken was bij internationale solidariteitsbewegingen, waaronder bijvoorbeeld deelname aan solidariteitsbrigades naar Cuba. Ze ruilde haar vroegere radicalisme in voor een meer pragmatische benadering van de crisis van armoede en crackcocaïne die South Central Los Angeles teisterde.

“Ik was erg gefrustreerd door de progressieve beweging,” herinnerde Bass zich later. “De progressieve beweging zei dat we een einde moesten maken aan het kapitalisme,” maar had “niets te bieden aan gekleurde gemeenschappen en binnenstedelijke gebieden.” Haar non-profitorganisatie zou anders zijn. Met $ 1,5 miljoen aan federale financiering opende de Community Coalition for Substance Abuse Prevention and Treatment — beter bekend als “Community Coalition,” of kortweg “CoCo” — haar deuren.

CoCo ontwikkelde al snel wat haar kenmerkende campagne zou worden: het sluiten van drankwinkels in de gemeenschap, die enorm oververzadigd was met alcoholverkopers vergeleken met andere delen van de stad. Dit werk werd snel geïntensiveerd na de rellen in Los Angeles in 1992, waarbij 224 drankwinkels werden beschadigd of vernietigd. In augustus van dat jaar verzamelde een petitie om “South Central te herbouwen zonder drankwinkels” meer dan vijfendertigduizend handtekeningen, wat de stad ertoe bracht een vereiste in te voeren die drankwinkels dwong om deel te nemen aan langdurige openbare hoorzittingen voordat ze mochten herbouwen. Door deze en andere gerelateerde inspanningen nam CoCo uiteindelijk de eer op zich voor het voorkomen dat 150 van dergelijke winkels heropenden, en Bass werd gekatapulteerd tot een belangrijke figuur in de beleids- en organisatiewereld.

Terwijl vooraanstaande stedelijke theoretici zoals Manuel Pastor van de University of Southern California en Ed Soja van de University of California, Los Angeles (UCLA) de constellatie van progressief georiënteerde organisaties waartoe Bass en CoCo behoorden, hebben geprezen, zijn de tekortkomingen en tegenstrijdigheden van de organisatie van dat tijdperk slechts zelden in overweging genomen. Historicus Donna Murch is een wetenschapper die dat onlangs heeft gedaan, waarbij ze specifiek wees op Bass’ werk met de Community Coalition als het representatieve voorbeeld van het “non-profitorganisatiemodel uit het neoliberale tijdperk” dat de progressieve politiek in de stad is gaan domineren in plaats van radicalere, massa-gebaseerde organisaties.

Als je er beter naar kijkt, zou je Bass kunnen beschuldigen van het proberen deze geschiedenis te herschrijven. Hoewel ze onlangs haar vroege werk bij de coalitie voor de LA-tijden Hoewel de organisatie zich vooral richtte op het bestrijden van de praktijken van de destijds beruchte racistische politiechef Daryl Gates, leidde de focus van de organisatie op de overlast die slijterijen veroorzaakten vaak tot formele of informele samenwerking met Gates’ politieafdeling in Los Angeles.

Een centrale tactiek die CoCo gebruikte om te voorkomen dat drankwinkels weer open zouden gaan, was het mobiliseren van oppositie tijdens de openbare hoorzittingen die deze etablissementen moesten doorlopen om te kunnen herbouwen. Dit bracht de coalitie in wat Bass zelf een “tactische alliantie” met de politie noemde: zoals een wetenschapper opmerkte, “steunden politieagenten vaak de argumenten van de coalitie”, waarbij leden van de zedenpolitie dezelfde praatpunten naar voren brachten als de gemeenschapsleden die door CoCo waren opgeroepen. Volgens Kyeyoung Park, een professor aan de UCLA, “verwierf de nadruk van de coalitie op sociale orde steun onder sommige conservatieven, waaronder enkele leden van de politie van Los Angeles.”

Bass zelf was expliciet een voorstander van strafmaatregelen van de LAPD, en prees bijvoorbeeld wat werd omschreven als een ‘politie-inzet’ op rondhangen en openbaar drinken eind 1992. Een dergelijke alliantie was niet zomaar een vluchtige tactiek direct na de rellen: in 1996 nam ze deel aan een persconferentie met de LAPD om een ​​andere ‘alcohol-inzet’ te vieren die had geresulteerd in de arrestaties van bijna tweehonderd mensen in South Central in de eerste zes maanden.

CoCo’s nadruk op drankwinkels en ondeugd duwde een zeer beperkte visie op wat nodig was om de armoede en vervreemding op te lossen die de rellen hadden veroorzaakt. Hoewel Bass eerder een meer structurele analyse van de problemen van de gemeenschap had geformuleerd, was dit in 1992 vrijwel verdwenen ten gunste van een focus op één enkel probleem. In een opiniestuk dat ze publiceerde in de LA-tijden dat jaar betoogde ze dat — in plaats van werkloosheid en onderontwikkeling — het grootste kwaad dat in de stad bestreden moest worden, de omgeving van “gokken, diefstal, drugsverkoop en gewelddadige aanvallen” was, veroorzaakt door drankwinkels; haar eis was dat de stad “moedige stappen” zou nemen en zou voorkomen dat deze etablissementen weer open zouden gaan.

Een nadere blik op Bass’ vroege carrière helpt ons beter te begrijpen wat Bass onlangs beschreef als haar “beweging richting pragmatisme”: een beweging weg van ambitieuze arbeidersklassepolitiek en pogingen om de diepere wortels van de grootste problemen van de stad aan te pakken. Toch heeft Bass dit woord verheven tot een carrièrebepalende deugd. Het is inderdaad moeilijk om een ​​profiel of goedkeuring van Bass te vinden die haar “pragmatisme” niet benadrukt.

Zeker, criminaliteit en middelenmisbruik zijn grote problemen in veel arbeiderswijken, waar bewoners zelf vaak erg bezorgd over zijn. Maar de centristische, door de politie aangestuurde oplossingen waar Bass steeds meer naar neigt, pakken de diepere oorzaken van criminaliteit in economische achterstand en sociale vervreemding niet aan.

De politieke nasleep van de opstand in 1992 in de sociale woningbouwcomplexen van Watts zag er heel anders uit dan Bass’ slijterijcampagne. Daar gingen jonge inwoners van het formaliseren van een effectief en blijvend wapenstilstandsverdrag over op het aandringen op agressieve herverdeling van de rijkdom van de stad. Een opmerkelijk document met de titel “Bloods / Crips Proposal for LA’s Face-Lift” circuleerde publiekelijk, waarin werd opgeroepen tot $ 3,7 miljard aan publieke investeringen voor eisen zoals publiek eigendom van beschadigde en verlaten percelen; gezondheidszorg en kinderopvang voor iedereen; en meer gemeenschapscontrole over de politie. “Geef ons de hamer en de spijkers, we zullen de stad herbouwen”, concludeerde het plan.

Terwijl de bendebeweging snel werd onderdrukt — de “eenheidspicknicks” werden gewelddadig aangevallen en de belangrijkste organisatoren werden in de gevangenis gegooid — floreerden Bass en CoCo. Bass’ organisatie in de jaren 90 legde de basis voor haar succesvolle kandidatuur voor de California State Assembly in 2004, en vervolgens voor het Amerikaanse Congres in 2011. CoCo is gestaag gegroeid en heeft momenteel een staf van bijna veertig werknemers en heeft met succes de politieke carrière gelanceerd van een andere voormalige directeur, Marqueece Harris-Dawson, die sinds 2015 in de gemeenteraad van LA heeft gezeten en nu op het punt staat de volgende voorzitter van de raad te worden.

Deze geschiedenis in Watts is niet alleen interessante LA-lore; het biedt cruciale context voor het begrijpen van Bass’ organiserende verleden. Bass’ opkomst in de mainstream politiek is gebaseerd op haar vermogen om rijke inwoners van LA en ondernemers een smakelijk alternatief te bieden voor het organiseren van de armste en meest onderdrukte groepen in de stad. Om de historicus Gerald Horne te parafraseren, die schreef over een soortgelijke dynamiek in de nasleep van de Watts-rellen in 1965, waarbij kapitalisten de buurt overspoelden met geld voor hun favoriete programma’s: “Net toen links werd afgeranseld, werd het centrum versterkt.”

Bass is in het verleden een voorstander geweest van bepaalde populaire linkse zaken, en was bijvoorbeeld mede-sponsor van wetsvoorstellen in het Congres ter ondersteuning van Medicare for All en een Green New Deal. Toch illustreren haar bewegingen naar rechts als burgemeester op het gebied van huisvesting en politie, die plaatsvinden in een solide blauwe stad in een solide blauwe staat, de beperkingen van de mainstream politiek van de Democratische Partij.

De mantel van progressief links opeisen terwijl ze het centrum versterkt: dit is de sleutel tot Karen Bass’ manier van politiek bedrijven, die haar een indrukwekkend vermogen heeft gegeven om progressieve doelen en taal te gebruiken voor reactionaire doeleinden – haar programma “Inside Safe” is misschien wel het beste voorbeeld. Zoals zelfs Pastor, een geleerde met banden met sociale bewegingen die nog steeds dicht bij Bass staat, onlangs tegen de LA-tijden“Ik denk dat ze meer genade heeft gekregen dan andere politieke figuren.”

Bass’ burgemeesterschap zou een waarschuwing moeten zijn voor links over het type non-profitorganisatie dat ze in de jaren negentig begon te beoefenen. Wat Mike Davis zei in het voorwoord van de editie van 2006 van zijn klassieke boek Stad van Kwarts klinkt dringender dan ooit: “Los Angeles heeft, kortom, behoefte aan een meer, niet minder, ideologische politiek.”