Commie Camp viert een socialistisch zomerkamp tijdens zijn honderdjarig bestaan

Kinderen springen in het meer. Een adviseur die op een gitaar tokkelt. Een uitnodigend, bosrijk landschap. Commie-kampDe film van Katie Halper uit 2013, die ze zojuist opnieuw heeft gemonteerd en opnieuw uitgebracht ter ere van het honderdjarig bestaan ​​van Camp Kinderland dit jaar, opent met suggestieve beelden die ons uitnodigen voor wat lijkt op een klassiek zomerkamp.

Overgegaan op het schetterende geluid van Rush Limbaugh, de omroeporganisatie die in het pre-Trump-tijdperk de stem van extreemrechts was. Limbaugh trompettert, hamer en sikkel op het scherm, het ‘schandaal’ dat Obama’s kandidaat om het Bureau of Labor Statistics te leiden, Erica Groshen, haar kinderen naar ‘een links Joods socialistisch zomerkamp met communistische wortels’ stuurde.

Dat kamp was Kinderland, en Halper (een filmmaker, podcaster, komiek en, eerlijk gezegd, een vriend van mij) is een trotse voormalige kampeerder en raadgever die haar bestaan ​​waarschijnlijk aan het kamp te danken heeft – haar grootouders hebben elkaar daar ontmoet.

“Zoveel van wat we vandaag de dag onderwijs noemen,” zegt Limbaugh, “is niets anders dan indoctrinatie.” Het fragment komt uit de Obama-jaren, maar de boodschap komt op het juiste moment omdat de beschuldiging dat links kinderen in onderwijsinstellingen ‘indoctrineert’ altijd actueel is; denk eens aan ons huidige landschap, waar rechts oorlog voert tijdens ‘Drag Queen Story Hour’ in bibliotheken en waar de geschiedenis van raciale onderdrukking op scholen wordt onderwezen.

Commie-kamp neemt een heerlijk speelse benadering van de komedie van een rechtse aanval op een geliefd links zomerkamp, ​​terwijl ook Kinderlands project om kinderen op te voeden met egalitaire waarden serieus wordt genomen.

In één scène brainstormen kinderen over de belangrijkste mondiale problemen die ze moeten oplossen. Raadgevers blijven rondhangen voor feitelijke opheldering (ja, er is een genocide in Darfur, dat is Soedan), maar voor het grootste deel redeneren de kinderen de oefening op eigen houtje en onderwijzen ze elkaar (“als we de opwarming van de aarde niet oplossen de helft van de bevolking zou kunnen sterven”; “het oplossen van de armoede zou grotendeels een einde maken aan het geweld tegen kinderen”). Ze bespreken wat ze als kinderen tot nu toe hebben gedaan om sociale problemen aan te pakken: geld inzamelen om orang-oetans in het Amazonegebied te redden, met hun ouders naar anti-oorlogsprotesten gaan, deelnemen aan een kapstokactie voor daklozen. Naderhand vertellen enkele kinderen Halper hoeveel ze van de discussie genoten. Jacob, die nieuw is op kamp, ​​wijst naar zijn hoofd en zegt met een grote glimlach: “Het deed pijn aan mijn hoofd, maar het voelde goed.”

“Niemand van ons wil een didactische lijn hebben naar de kinderen die uitgaan, dat is zoiets als hersenspoelen”, zegt Ira, kampdirecteur. “Wij willen dat mensen nadenken.”

Iedereen die helpt kinderen groot te brengen – ouders, basketbalcoaches, leraren – voelt zich verantwoordelijk om hen goed en kwaad te leren. Commie-kamp nodigt ons uit om na te denken over hoe politiek verweven is met die lessen over karakter en fatsoen. Eén hulpverlener legt uit dat ze kinderen leren “hoe ze een mensch. Je weet wat dat betekent? Om een ​​mens te zijn. We proberen een gemeenschap van goede mensen op te bouwen.”

Kinderland is een indrukwekkende overlevende van een lange traditie van socialistische zomerkampen, waarvan er vele Joods zijn, zoals Kinderland (de oldtimers herinneren zich nog dat daar Jiddisch werd gesproken). In de eerste helft van de twintigste eeuw organiseerden linkse groepen sociale activiteiten en politieke vorming voor het hele gezin, net zoals evangelische christenen dat vandaag de dag via hun kerken doen. Zomerkampen, waarvan de meeste zich aan de oostkust bevinden, maakten deel uit van die agenda: ze gaven activistische ouders uit de arbeidersklasse een pauze in de opvoeding van kinderen, lieten kinderen de stad verlaten en de natuur in, en hielpen jonge socialisten groot te brengen. Ze zorgden voor kinderopvang en belangrijk onderwijs in linkse politiek en joodse waarden.

Met de huidige heropleving van de socialistische politiek vormt Kinderland een levendig voorbeeld voor degenen die proberen de linkse zomerkamptraditie nieuw leven in te blazen.

Toen Kinderland in 1923 werd opgericht, was het bedoeld voor de kinderen van arbeiders in sweatshops, voornamelijk immigranten. De oprichters waren joods, meestal socialistisch, en waren actief geweest in anti-tsaristische bewegingen in het oude land.

Limbaugh had in één opzicht gelijk: Kinderland heeft een communistisch verleden. Sommige mensen die in de beginjaren betrokken waren, hadden banden met de Communistische Partij, en in de loop der jaren werd Kinderland bezocht door communistische notabelen als Paul Robeson en Pete Seeger. De meeste mensen die met het kamp verbonden waren, leken echter meer op de ouders van Halper: geen leden van de Communistische Partij, maar aanhangers van vele door de communisten geleide campagnes voor burgerrechten, vakbonden en een beter leven voor de arbeidersklasse en de armen.

Het is niet verrassend dat Limbaughs tirade bepaald niet de eerste politieke aanval op Kinderland was. Tijdens het McCarthy-tijdperk achtervolgde de federale regering het kamp en onderzocht het op communistische activiteiten. Geschrokken ouders trokken hun kinderen mee, en het aantal vluchtelingen in het kamp daalde dramatisch.

Kinderland overleefde het echter, en de film laat zien waarom.

We zien de kinderen het naar hun zin hebben bij het doen van gewone kampeerdingen – verliefd worden, zingen bij het kampvuur, deelnemen aan watergevechten op boten op het meer – maar we zien ook hoezeer iedereen de kwaliteiten waardeert die Kinderland zo uniek maken. Geïnterviewd vanuit drukke appartementen in New York terwijl ze aan het inpakken waren om naar het kamp te gaan, leggen kinderen uit, met een ongemakkelijke kwetsbaarheid in de middelbare kindertijd, omdat ze eraan denken speciale knuffels mee te nemen voor troost, dat Kinderland ‘een soort van, niet anarchistisch is, maar tegen de algemene gang van zaken is’. dingen.” ‘Als we niet konden gaan [to camp]’, verklaart een kind, ‘zouden we verdwalen.’

En zo blijft Kinderland bestaan, geliefd bij schijnbaar iedereen die het tegenkomt: van de kinderen van de vierde generatie wier overgrootouders tot de eerste kampeerders behoorden, tot het kind in de bus dat scandeert: “Zijn we er al, zijn we er al, zijn we er al?” aan de personeelsleden die als kinderen kwamen en al tientallen jaren elke zomer terugkeren.

Wanneer mensen met Halper over de plaats en de cultuur praten, lichten hun gezichten op van vreugde. Iedereen die duurzame linkse instellingen wil opbouwen, zou hier alleen maar van kunnen leren.