Voor Elbida Gomez wordt de wintervakantie niet gekenmerkt door vrolijkheid of tijd voor het gezin, maar door een exponentiële toename van haar werkdruk: het schoonmaken van badkamers en winkelkantoren, het buitenzetten van het afval, het dweilen van ingangen en het opvegen van voedsel van de vloer van de werknemer. cafetaria.
De drieënveertigjarige moeder van twee kinderen zegt dat ze een van de slechts twee mensen is wier voornaamste taak het schoonmaken van de Woodbury, Minnesota is, de locatie van Cabela’s, een grote winkelketen die jacht-, vis- en kampeerartikelen verkoopt. Het bezoekersverkeer neemt toe naarmate klanten hun kerstinkopen doen. Ouders staan met hun kinderen in de rij om met de Kerstman op de foto te gaan. De vloer wordt bedekt met chocolade, snoeppapiertjes en voetafdrukken, en zodra de sneeuw valt, is de ingang van de winkel voortdurend bedekt met zout en zand, zegt ze.
“Er is weinig tijd en veel werk”, zegt Gomez, die schoonmaakwerk doet sinds ze zo’n vijftien jaar geleden vanuit Honduras naar de Verenigde Staten verhuisde.
Maar in een sector waar ze – vrij letterlijk – de taak heeft om de vakantie-ervaringen van andere gezinnen te zuiveren, wordt haar de kans ontzegd om te ontspannen en te verjongen met haar eigen ervaringen. Gomez krijgt geen betaalde vakantiedagen van haar werkgever, Carlson Building Maintenance, die de opdracht heeft gekregen om Cabela’s schoon te maken. Haar vakantietijd is schamel, zegt ze, en het management heeft duidelijk gemaakt dat ze ontmoedigd wordt om opeenvolgende dagen vrij te nemen tijdens de vakantiecrisis, wanneer haar werk het meest nodig is. Hoewel haar winkel met Kerstmis gesloten is, krijgt ze voor deze feestdag niet betaald, zegt ze. En, cruciaal, ze moet nog steeds werken op kerstavond, ondanks het feit dat dit van cruciaal belang is voor haar familie.
“In mijn cultuur is kerstavond onze dag om feest te vieren. Het is een periode van samenkomen waarin we eten maken, familie op bezoek hebben en samen tijd doorbrengen”, zegt ze via Zoom, met de hulp van een tolk. “En ik ga werken alsof het een gewone dag is. Het is moeilijk voor de kinderen.”
Gomez is een van de zevenhonderd conciërges in Minnesota voor grote winkels of winkels die onderhandelen over een nieuw vakbondscontract met Service Employees International Union (SEIU) Local 26. Haar huidige contract, dat afloopt op 28 februari 2024, omvat geen gegarandeerd betaald verlof of ziekteverlof. dagen. Woodbury, waar ze werkt en woont, valt buiten de nabijgelegen ziekteverlofbeschermingen, en een nieuwe staatswet die werkgevers verplicht bepaalde betaalde ziektedagen te verstrekken aan werknemers uit Minnesota (met uitzondering van onafhankelijke contractanten) zal pas op 1 januari in werking treden.
Ze kan vakantiedagen verdienen, maar de eerste vier jaar verloopt de opbouw relatief traag: slechts veertig betaalde uren per jaar. En dan is er nog de kwestie van het daadwerkelijk opnemen van die dagen: “Het probleem met het gebruik van vakantiedagen is dat we vaak geen vakantiedagen kunnen opnemen”, zegt Gomez. Dit ondanks het feit dat ze zes dagen per week in ploegendiensten van 6,5 uur werkt, met alleen de maandagen vrij, en slechts $ 15,30 per uur verdient.
Als gevolg hiervan zegt Gomez dat ze in de achttien maanden dat ze schoonmaakster is geweest voor Cabela’s, geen echte vakantie heeft gehad, wat betekent dat ze meerdere opeenvolgende vrije dagen achter elkaar heeft.
Uit onderzoek blijkt dat lange weken werken zonder opeenvolgende vrije dagen schadelijk is voor de gezondheid van werknemers. In één onderzoek, gepubliceerd in 1992, werden vragenlijsten onderzocht die vrouwen over een periode van twintig jaar hadden ingevuld. Uit het onderzoek bleek dat degenen die eens in de zes jaar op vakantie gingen, acht keer meer kans hadden op het ontwikkelen van een hartziekte of een hartaanval dan vrouwen die twee keer per jaar op vakantie gingen. Uit een ander onderzoek, gepubliceerd in 2000, bleek dat voor mannen van middelbare leeftijd die een hoger risico lopen op coronaire hartziekten, het nemen van meer jaarlijkse vakanties gepaard gaat met een verminderd risico op overlijden door welke oorzaak dan ook, inclusief hartproblemen.
De nadelen voor de geestelijke gezondheid van werken zonder vakantie zijn ook algemeen bekend. In een in 2013 gepubliceerde studie werd gekeken naar het maandelijks voorschrijven van antidepressiva in Zweden, waar het gebruikelijk is dat werknemers de hele maand juli vrij nemen. Het bleek dat tijdens de perioden waarin het aantal vakantiewerkers toenam, de uitbetaling van antidepressiva aanzienlijk daalde.
“Vooral als het onverwacht is, maar zelfs als het wordt verwacht, zorgt het werken van lange dagen of opeenvolgende dagen zonder de mogelijkheid om vrij te nemen van werk voor mentale en fysieke slijtage”, legt Lonnie Golden uit, hoogleraar economie en arbeids-menselijke hulpbronnen aan de Pennsylvania State University. . Dit geldt vooral voor banen die ‘fysiek belastend’ zijn, zegt hij. “Laagbetaald werk wordt niet gecompenseerd door extraatjes, dus het maakt het nog erger – letterlijk.”
Tijdens een persconferentie van 21 november via Zoom uitten de collega-vakbondsleden van Gomez hun wrok over het gebrek aan betaalde vakantiedagen. David Citro is lid van SEIU Local 26 en conciërge voor Carlson Building Maintenance, die een Cub-supermarkt in Minneapolis schoonmaakt. ‘Tijdens de pandemie werden we essentiële werknemers genoemd’, zei hij. “Het maakte niet uit hoe gevaarlijk het in die tijd was. Wij moesten daar bij de winkels aanwezig zijn om schoon te maken. Zelfs in die tijd werden we nooit erkend, betaald of kregen we geen vakantie met behoud van loon.”
Deyanira Rodriguez, schoonmaakster bij Carlson Building Maintenance voor speciale projecten, zei: “Als kind was het zo geweldig om kerstavond met een heel warm hart te verwelkomen met onze families. Dat wil ik onze kinderen graag bieden.”
Carlson Building Maintenance reageerde niet op een verzoek om commentaar dat naar de algemene informatieve e-mail werd gestuurd, gevolgd door een telefoontje naar de personeelsafdeling. De persafdeling van Bass Pro Shops, dat Cabela’s in 2017 overnam, verwees alle vragen door naar Carlson Building Maintenance.
De Verenigde Staten zijn het enige land met een geavanceerde economie dat geen nationale garantie heeft op betaalde vakanties en vakanties, en de schamele staatsbescherming die er wel is, kan deze leemte bij lange na niet opvullen. De Verenigde Staten garanderen ook op nationaal niveau helemaal geen betaald ziekte-, ouderschaps- of rouwverlof of betaald verlof, hoewel een onlangs opnieuw ingevoerd stuk federale wetgeving, de Healthy Families Act genaamd, als het wordt aangenomen, enkele bescheiden veranderingen zou aanbrengen. aan deze status quo. Bijna een op de vier werknemers in de Verenigde Staten krijgt geen betaalde vakantie of betaalde vakantie, blijkt uit een rapport uit mei 2019 van het Center for Economic and Policy Research (CEPR), een linkse denktank.
En van degenen die zulke dagen wel krijgen, kunnen de normen vrij laag zijn. Het CEPR-rapport merkt op dat “de gemiddelde werknemer in de particuliere sector slechts tien betaalde vakantiedagen en zes betaalde vakantiedagen per jaar ontvangt, wat veel minder is dan in bijna elke geavanceerde economie behalve Japan.”
Degenen die dergelijke voordelen ontvangen, zijn waarschijnlijk hogerbetaalde werknemers. Vanaf maart 2022 ontving 95 procent van de best betaalde 10 procent van de Amerikaanse werknemers in de particuliere sector betaalde vakantiedagen, terwijl slechts 46 procent van de laagstbetaalde 10 procent dat deed, volgens het Bureau of Labor Statistics. Als gevolg hiervan moeten sommige werknemers jaren, decennia – en zelfs hun hele carrière – geen enkele betaalde vakantie doorbrengen. En voor werknemers die niet christelijk zijn, is het gebruikelijk dat religieuze feestdagen buiten de schaarse beschermingsmaatregelen vallen die er wel bestaan.
Voor Gomez verlangt ze niet alleen naar betaalde vakantiedagen, maar ook naar weekenden, zodat ze tijd kan doorbrengen met haar kinderen, die doordeweeks de hele dag op school zitten. Haar jongste houdt van ‘alles wat met astronauten te maken heeft’, zegt ze, en de oudste is dol op ‘dinosaurussen’. Elk van hun kamers is ingericht in deze respectievelijke thema’s. De tante van Gomez woont bij haar en past op haar kinderen als ze aan het werk is.
Gomez is gefrustreerd dat ze niet meer tijd voor haar gezin krijgt, maar ze is niet hopeloos. Als vakbondscommissaris en lid van het onderhandelingscomité probeert ze actief haar arbeidsnormen te verbeteren. De conciërges met wie ze onderhandelt, kregen in 2017 hun eerste contract. Hun lidmaatschap van een vakbond werd voorafgegaan door een gemeenschapscampagne tegen loondiefstal en arbeidsmisbruik in de schoonmaaksector, onder leiding van Centro de Trabajadores Unidos, een arbeiderscentrum.
SEIU Local 26 dringt aan op het volgende contract om acht betaalde vakantiedagen, meer vakantiedagen, meer betaalbare gezondheidszorg en betere lonen te garanderen. “Vakanties voor de mensen die onze vakanties mogelijk maken, zijn een belangrijk onderdeel dat we in deze onderhandelingsronde verbeterd moeten zien, maar het is niet het enige probleem”, zei SEIU Local 26-voorzitter Greg Nammacher op de persconferentie van 21 november.
Gomez maakt ook deel uit van een multisectorale inspanning binnen Minnesota om problemen aan te pakken die werknemers in alle vakbonden aangaan. Al meer dan tien jaar coördineert een groot aantal vakbonden het aflopen van contracten in het voorjaar van 2024, een ontwikkeling die hen juridisch gezien in staat zou stellen tegelijkertijd te staken, of eenvoudigweg de dreiging van een staking te gebruiken als hefboom om te winnen. gezamenlijke eisen die al hun leden helpen. Deze vakbonden omvatten sectoren: zij omvatten de St Paul Federation of Educators (SPFE) Local 28; de Minneapolis Federation of Teachers (MFT) Lokaal 59; SEIU Local 284 (dat ondersteunend personeel vertegenwoordigt); de Amalgamated Transit Union (ATU) Lokaal 1005; SEIU Lokaal 26; en SEIU Healthcare Minnesota & Iowa (verpleeghuiswerkers).
Sommige van deze vakbonden zullen hun contracten begin 2024 zien aflopen, terwijl andere al met verlopen contracten werken, waardoor ze goed gepositioneerd zijn voor een mogelijke gezamenlijke escalatie in het voorjaar. En in totaal zijn minstens dertien vakbonden, arbeiderscentra en gemeenschapsgroepen overeengekomen om gezamenlijke mobilisatie rond gedeelde eisen te ondersteunen.
Gomez en haar collega’s maken deel uit van deze bredere impuls. Heel SEIU Local 26, dat in totaal achtduizend leden vertegenwoordigt, stemde voor een eenheidsverklaring waarin wordt opgeroepen tot goede banen, veilige personeelsbezetting en een ‘sterke vakbond’. Onder hen zijn vierduizend commerciële kantoorconciërges die een afzonderlijk contract hebben, dat op 31 december afloopt. De vakbond onderschreef ook een reeks eisen van de gemeenschap voor veilige en betaalbare huisvesting, milieuverbeteringen zoals goed gefinancierd openbaar vervoer, en goede scholen, waaronder betere financiering en kleinere klassen. Deze eisen zijn ontwikkeld in overleg met andere vakbonden, en werknemers hopen dat gezamenlijke druk zal helpen deze brede doelen te bereiken.
Gomez was een van de vele arbeiders die op 7 oktober bijeenkwamen in het Marriott-hotel in de Mall of America om te praten over het opbouwen van eenheid en solidariteit rond dit gezamenlijke drukpunt. “Ik was erbij; er waren vakbonden uit de hele staat”, zegt ze. “Daar zijn wij heel erg mee bezig. We doen mee omdat we ervoor willen zorgen dat we gehoord worden.”
Gomez zegt dat de onderhandelingsstrijd van haar vakbond, en de grotere strijd over de hele staat waar het deel van uitmaakt, een reële inzet voor haar leven is.
Op de vraag wat ze met meer vrije tijd zou doen, vertelt Gomez over uitstapjes met haar kinderen. “In de zomer gaan we graag samen naar het park en gaan we ergens eten”, zegt ze. “In de winter gaan we graag naar het winkelcentrum en lopen we samen rond. Meer dan wat dan ook, het is gewoon een excuus om gewoon tijd samen door te brengen. Helaas hebben wij die keuze niet.”
“We hebben levens, en het is niet alleen maar werk, werk, werk. Voor mij is familie het allerbelangrijkste, dus we hebben deze verandering nodig.”
Bron: jacobin.com
