Andreas Oorlog
Gedeeltelijk, ja. Netanyahu heeft dat verhaal zelfs in Gaza gebruikt, waar hij zei: “We willen dat Palestijnen opstaan tegen Hamas.” Hij gebruikte het in Libanon en vertelde Libanese burgers dat ze moeten opstaan en Hezbollah kwijt. Nu gebruikt hij het in Iran. Het is een beetje een verhaal.
Ik denk dat hij er misschien in gelooft, omdat hij een ideoloog is – hij is een neocon. Hij gelooft wel in regime -verandering. Dat was altijd zijn ultieme droom in Iran: hij wilde niet dat het door Israël zou worden veroorzaakt, maar eerder door een grote coalitie in Irak-stijl die de staat zou bezetten en het regime zou neerhalen.
Het is duidelijk dat, zoals je zegt, dat geen optie is. Er is nergens steun voor een oorlog om het regime in te storten en territorium te grijpen. Het laat je alleen maar de mogelijkheid om interne afwijkende meningen te promoten. Je ziet pro-Israëlische informatienetwerken die dat verhaal duwen wanneer ze maar kunnen. Er waren beelden van mensen in Iran die op de luchtverdediging juichten toen ze probeerden Israëlische vliegtuigen neer te halen, maar pro-Israëlische netwerken keken ernaar en zeiden: “Kijk, dit zijn Iraniërs die op Israëlische vliegtuigen juichten,” wat absoluut niet het geval is.
Ik denk dat we heel voorzichtig moeten zijn in het beoordelen van dingen. Ja, er is een sudderende meningsverschillen onder het Iraanse volk. Ik zou zeggen dat de grote meerderheid van Iraniërs ongelukkig is met dat regime. Het is aan de macht vanwege repressie, niet vanwege accommodatie – het heeft heel weinig waarvoor ze zijn mensen kunnen huisvesten.
Maar er is hier nog een factor in het spel, namelijk dat de Iraniërs een heel trotse mensen zijn, en ze voelen dat ze worden aangevallen. Hoe meer burgers Israël doodt, hoe persoonlijker dit wordt voor veel Iraniërs. Dat heeft niets te maken met waar ze in de richting van het regime staan.
Het hangt allemaal af van hoe het Iraanse regime zich gaat gedragen. Zoals we met Hezbollah hebben gezien, wanneer je het senior leiderschap opneemt en in feite de ene na de ander doodt, heeft het zeker een impact op hoe het regime zich gedraagt. Er is een element van strategische verlamming. We zagen dat afgelopen vrijdag totdat ze zich verzamelden en nieuwe mensen benoemden.
Dat kan zeker worden geïnterpreteerd als zwakte in het binnenland. Maar ik denk ook dat het op dit moment niet noodzakelijk een probleem is. Ik denk niet dat Iraniërs dit moment zouden gebruiken terwijl ze door Israël worden aangevallen om op te staan tegen het regime. Ik denk dat dat een risico is verderop, zodra de Israëli’s uit zijn en de oorlog voorbij is, en dan zal het afhangen van hoe het regime zich gedraagt.
Er is ook de vraag wie er wordt gedood. Er zou een veel problematischer scenario ontstaan als Khamenei door Israël werd vermoord, omdat dat een opvolgingscrisis zou creëren. De vraag wie Khamenei opvolgt, is helemaal niet geregeld. Binnen de ‘diepe staat’ -vestiging in Iran is er geen overeenstemming over wie het gaat overnemen.
Dat zou kunnen leiden tot een kloof binnen de revolutionaire bewakers of binnen de Guardian Council of Islamic Ideological Advisors. Dit is zonder zelfs maar te praten over het Iraanse parlement of het Iraanse volk. Als het regime van binnenuit niet weet wat het wil en er een kloof is die vorm krijgt, kan dat het moment van zwakte zijn waar je een mobilisatie op straat ziet.
Maar dat alles is enigszins geïsoleerd van wat we buiten Iran hebben gezien. In de westerse media zien mensen vaak niet dat er een verschil is tussen opvattingen binnen en buiten het land. De mensen die Pahlavi Jr, de zoon van de Shah, die in 1979 werd afgezet, zijn, zijn allemaal mensen in de diaspora. Het zijn mensen die in Iran zijn geboren en als kinderen zijn vertrokken, of anders nooit in Iran hebben gewoond. Ze hebben niet meegemaakt wat Iraniërs thuis hebben meegemaakt.
In de afgelopen twee jaar hebben we veel diaspora -tegenstanders van het regime gezien die de Israëliërs aanmoedigen, zelfs terwijl ze het opnemen tegen Hezbollah en Hamas en burgers doden, wat een heel vreemd fenomeen is. Dit zijn hetzelfde soort mensen die Pahlavi steunen en vergeten dat zijn vader een van de meest repressieve autoritaire heersers was die de regio ooit heeft gezien.
Er is een kloof tussen wat Iraniërs op de grond willen en wat Iraniërs in de Diaspora willen. Er is geen figuur die al deze verschillende facties bij elkaar zou kunnen brengen. Op dit moment is het een leiderloze revolutie, en daarom is het niet succesvol geweest.
Als het regime van binnenuit implodeert, door de moord op Khamenei, zou dat een spelwisselaar kunnen zijn, waar er een persoon uit die beweging komt om het regime te nemen terwijl het afbrokkelt. We zouden waarschijnlijk geen gecoördineerde reactie op afwijkende meningen zien. Op dit moment verzamelen Iraniërs meestal rond de vlag. Maar als er afwijkende mening is, zou de veiligheidssector van het regime elke vorm van repressie gebruiken om ervoor te zorgen dat het overleeft.
Als het regime van binnenuit implodeert, zien we daar misschien ook verschillende facties opkomen. Zodra die barrière van angst breekt, kan dit leiden tot een mobilisatie zoals we nog niet eerder hebben gezien. Maar dat is voorlopig een wildcard-scenario.
Bron: jacobin.com
