De Amerikaanse cultus van militaire dienst

Kort nadat vicepresident Kamala Harris gouverneur Tim Walz van Minnesota als haar running mate had voorgesteld, begonnen de aanvallen op zijn militaire staat van dienst. Er werden in de media snelle vergelijkingen gemaakt met de “Swiftboating” van de Democratische kandidaat John Kerry in 2004. Om eerlijk te zijn, het bespreken van de fijnere punten van Walz’ militaire staat van dienst mist het grotere punt dat hier wordt gemaakt, namelijk dat de cultus van militaire “dienst” in de Verenigde Staten wijdverbreid en gevaarlijk is.

Reagerend op aanvallen van Republikeinse vice-presidentskandidaat JD Vance, zei Walz op een campagnebijeenkomst – vol met enthousiaste horecamedewerkers – in Las Vegas:

“Ik ben geboren in een klein stadje in Nebraska waar gemeenschap een manier van leven was. Er zijn wat Nebraskans in huis. Jullie denken dat ik een grapje maak. Jullie denken dat ik een grapje maak. 400 mensen, 25 kinderen in mijn klas, twaalf waren neven en nichten. Dat is een klein stadje. Dat is een klein stadje. Maar weet je wat?

“Mijn ouders en mijn gemeenschap hebben me geleerd om vrijgevig te zijn tegenover mijn buren en om te werken voor het algemeen belang. Mijn vader was een kettingrokende veteraan uit de Koreaanse Oorlog die me twee dagen na mijn zeventiende verjaardag meenam om me aan te melden bij de Nationale Garde. Ik was er trots op om de volgende 24 jaar het uniform van dit land te dragen.

“Dankjewel aan ieder van jullie die dat uniform droeg. En ik moet je vertellen, net als mijn vader voor mij en miljoenen anderen, gaf de GI Bill mij een kans op een universitaire opleiding. En net als Tillie, Mijn vader was leraar.

“Mijn oudere broer was leraar. Mijn zus was leraar. Mijn jongere broer was leraar. En we trouwden met leraren. Het voorrecht van mijn leven was om twee decennia les te geven op openbare scholen. En je hebt misschien gehoord dat ik football coachte naar een staatskampioenschap.”

Walz voldoet aan alle eisen voor een bepaald soort Democratische presidentscampagne: klein-stads-Amerika, familietraditie, militaire dienst, lesgeven en voetbal. Hij werd geïntroduceerd door Tillie Torres, een leraar uit Las Vegas. De boodschap was vrij duidelijk dat militaire dienst de natuurlijke en eervolle fase in iemands leven was van een niemand naar een iemand in de Great American-gemeenschap. Militaire dienst verbinden met lesgeven is ook een sinistere, aangezien middelbare scholen in het hele land een van de belangrijkste rekruteringsgronden voor het Amerikaanse leger zijn.

Ik was behoorlijk geschokt dat een van de eerste wijdverspreide foto’s van Walz een streng gezicht had, een zeventienjarige versie van zichzelf in gevechtstenue uit de tijd van 1981, met een M-16 in zijn hand. Voor een kandidaat die de aandacht van de Amerikaanse media trok door de Republikeinen ‘vreemd’ te noemen, is een zeventienjarige met een machinegeweer niet? Walz was, volgens velen, een populaire leraar bij zijn studenten en geliefd bij zijn collega’s. Maar het rolmodel van de soldaat-leraar is niet goed, vooral niet voor jonge mannen.

Ik weet niet of hij ooit rechtstreeks een van zijn studenten heeft aangemoedigd om zich bij het leger aan te sluiten of wat er met hen is gebeurd nadat ze zich hadden aangemeld. Maar jonge mensen, vooral middelbare scholieren, kunnen gemakkelijk onder de indruk raken van de glamour van het uniform en de strijd via films, televisie en videogames. Dit was vooral het geval in de jaren 80 en 90, toen politieke leiders en hun vrienden in Hollywood veel tijd besteedden aan het rehabiliteren van het leger na de nederlaag van de VS in Vietnam, samen met het demoniseren van de anti-oorlogsbeweging in Vietnam.

Walz sloot zich in 1981 aan bij de Nationale Garde, het eerste jaar van Ronald Reagans presidentschap en het begin van een enorme militaire opbouw en een heropleving van anticommunisme en Amerikaans imperialisme. Pas aan het einde van het decennium konden de VS echter weer grote aantallen grondtroepen sturen om oorlogen te voeren in verre uithoeken van de wereld. Panama, de eerste Golfoorlog en na 9-11 de invasies en bezettingen van Afghanistan en Irak – de laatste twee werden de “eeuwige oorlogen” genoemd. De rampzalige gevolgen voor de landen die de VS binnenvielen en de grote aantallen Amerikaanse soldaten die leden aan slopende fysieke en mentale gezondheidsproblemen zijn er nog steeds.

Walz werd slechts één keer overzee ingezet, naar Italië tijdens de eeuwige oorlogen, en zag geen gevechten. Hij bracht zeven maanden in het buitenland door voordat hij naar huis terugkeerde. Anderen uit Minnesota hadden minder geluk. Meer dan 8.000 soldaten en Airmen van de Minnesota National Guard werden van 2003 tot 2011 ingezet in Irak en Afghanistan. Zestien leden van de Minnesota Guard stierven in Irak en nog eens 79 kregen Purple Hearts voor verwondingen door gevechten. Bijna 100 soldaten met enige connectie met Minnesota werden gedood in gevechten tijdens de eeuwige oorlogen.

Walz ging in mei 2005 met pensioen bij de Nationale Garde; hij werd in 2006 in het Congres gekozen tijdens de Democratische overwinning. Het tijdschrift Reason vatte zijn staat van dienst in de eeuwige oorlogen als volgt samen:

“Ondanks al zijn sterke gevoelens over oorlogsmachten, heeft Walz echter ook de neiging getoond om terug te deinzen voor zware politieke gevechten over dit onderwerp. Tijdens het debat over de toename stemde Walz ervoor om het Amerikaanse leger te dwingen zich binnen 90 dagen uit Irak terug te trekken. Maar minder dan vijf maanden later stemde hij ervoor om de oorlog te blijven financieren. Het was een standpunt dat hem in conflict bracht met een meerderheid van zijn Democratische collega’s …

“Een soortgelijk patroon ontvouwde zich gedurende Walz’s congrescarrière. Volgens stemgegevens verzameld door Peace Action, een anti-oorlogsbelangenorganisatie, stemde Walz vaak om de War on Terror-tijdperk-autorisaties voor het gebruik van militaire macht (AUMF’s) in te trekken, terwijl hij ook tegen beperkingen of bezuinigingen op militaire financiering stemde.”

Walz bleek tijdens zijn jaren in het Congres een betrouwbare stem voor de Democratische leiders.

Een ander aspect van de militaire dienstcultus is om nooit te bespreken wat het leger daadwerkelijk doet, behalve vleierijen van “dienen” of “beschermen” van onze natie. Walz bracht zijn hele militaire carrière door in de Minnesota National Guard. Een vluchtig onderzoek van de geschiedenis ervan onthult er een die parallellen vertoont met vele anderen. Maar het is geen goede geschiedenis: van het onderdrukken van de Dakota-opstand in 1862 tot de mislukte poging om de stakingen van de Minnesota Teamsters in 1934 neer te slaan tot het breken van de staking in Hormel in 1986 tot het verdedigen van de Republikeinse conventie van 2008 tegen demonstranten.

Dit is niet zomaar een verhaal uit Minnesota. De National Guard heeft diepe wortels in de geschiedenis van de Verenigde Staten, die teruggaat tot de vroegste dagen van de Engelse kolonisatie van Noord-Amerika in het begin van de 17e eeuw, toen kolonisten milities organiseerden om zichzelf te verdedigen tegen aanvallen van de inheemse bevolking en de weerstand van de inheemse bevolking tegen hun expansie te vernietigen. Slavenpatrouilles in het oude zuiden werden, volgens de NAACP, vervangen door “groepen in militiestijl die de bevoegdheid hadden om te controleren en toegang tot gelijke rechten voor bevrijde slaven te ontzeggen. Ze handhaafden meedogenloos en systematisch Black Codes, strenge lokale en staatswetten die de toegang tot arbeid, lonen, stemrecht en algemene vrijheden voor voormalige slaven regelden en beperkten”.

Na de Railroad Uprising van 1877, die het dichtst bij een arbeidersrevolutie kwam die de Verenigde Staten ooit kwamen, moesten de National Guards of staatsmilities in veel staten worden gereorganiseerd nadat ze te veel sympathie toonden voor de stakers in het hele land. De erfenis van dit tijdperk is in het zicht verborgen. “Steden in de VS dragen nog steeds de fysieke erfenis van de spoorwegstaking van 1877”, aldus het Logistics Center for Transportation. “Om sociale onrust te onderdrukken, bouwden veel staten en steden, met financiële steun van rijke ondernemers, wapenkamers die leken op middeleeuwse kastelen om eenheden van de National Guard te huisvesten en arbeidersbewegingen te onderdrukken.”

Toen Walz gouverneur was van Minnesota tijdens de Black Lives Matter-opstand na de moord op George Floyd door de politie, stuurde hij troepen van de National Guard naar Minneapolis, een zet die destijds door president Donald Trump werd geprezen. Dit was geen aberratie in de lange geschiedenis van de National Guard. Minnesota is behoorlijk trots op de rol van de National Guard bij het tegengaan van ‘binnenlandse onrust’. Het Minnesota Military Museum pocht:

“Sinds de oprichting … is de Minnesota National Guard 91 keer opgeroepen om de staat Minnesota te ondersteunen als reactie op verschillende burgerlijke onrusten. Minnesota heeft sinds de oprichting te maken gehad met een breed scala aan rassen-, arbeids- en andere sociale conflicten en deze omwentelingen kregen uiteenlopende reacties van de deelstaatregeringen, waaronder de inzet van de National Guard.”

De National Guard in veel staten rekruteert soldaten door hun heldhaftige rol tijdens natuurrampen te benadrukken, zoals deze video laat zien. Leden van de National Guard worden verkocht als weldoeners of “burgersoldaten” die zelden of nooit in gevecht zijn. Maar de reorganisatie van het Amerikaanse leger na de Koude Oorlog heeft ertoe geleid dat de National Guard meer geïntegreerd is in militaire operaties in het buitenland, in scherp contrast met het Vietnamoorlogtijdperk. Sinds het einde van de dienstplicht in 1973, heeft het Amerikaanse leger op verschillende manieren moeten vertrouwen om zijn soldaten te rekruteren.

De cultus van militaire dienst ontstond in het tijdperk van het vrijwilligersleger. Hoewel het betekent dat professionele politici als Tim Walz hiermee het Witte Huis in kunnen rijden met Kamala Harris, is het voor anderen een weg naar het kerkhof.

Eerst gepubliceerd op joeallen-60224.medium.com. Joe Allen is een socialist die in de Verenigde Staten woont. Hij is de auteur van Vietnam: De (laatste) oorlog die de VS verloor.