Kathleen McLaughlin
Dat is wat mij ook opviel. Als je je in de cijfers begint te verdiepen, realiseer je je dat we in de eerste plaats een land zijn met een grote bevolking – er zijn niet veel landen met een bevolking zo groot als de onze – en dat we een grote bevolking hebben die leven van de economische marges. En we besteden als samenleving niet zoveel aandacht aan of geven niet zoveel om mensen die in de marge leven. Er is dus genoeg ruimte voor uitbuiting van mensen, denk ik.
Een paar maanden geleden, voordat het boek uitkwam, vroeg iemand me: “Oh, is er een land in de derde wereld dat de grootste leverancier van plasma is?” En ik zei: “Eigenlijk zijn wij het.” Voor mij is het echt interessant omdat ik me voor het eerst bewust werd van de plasma-industrie toen ik in China woonde, en ze hadden geprobeerd iets te creëren dat de plasma-economie wordt genoemd. Ik vond dat zo dystopisch en raar. Feit is dat we het deden terwijl niemand echt oplette.
We bevinden ons op deze zeer bizarre plek waar we wijdverbreide uitbuiting van mensen toestaan en eisen dat mensen delen van hun lichaam verkopen. Er is geen grote politieke verontwaardiging geweest om deze praktijk beter te reguleren of om mensen meer te betalen, dus ik denk dat het veel zegt over ons als samenleving – over waar we zijn en hoe we mensen zien die niet rijk zijn.
Bron: jacobin.com
