Er zijn veel dieptepunten geweest in de loop van de onvoorwaardelijke steun van president Joe Biden aan Israëls verwoesting van Gaza het afgelopen jaar — de massamoord op tienduizenden Palestijnen was de eerste onder hen. Maar we blijven nieuwe ontdekken. Terwijl de gevolgen van de moord op de Amerikaanse activiste Ayşenur Ezgi Eygi door de Israel Defense Forces (IDF) op 6 september blijven doordringen, is het onmiskenbaar geworden dat niet alleen de Israëlische regering loog over hoe ze werd vermoord, maar dat de regering-Biden dat ook heeft gedaan.
De onmiddellijke reactie van de regering op de moord was al erg genoeg: stilte, gevolgd door een reeks emotieloze aandringen om te wachten op meer informatie, een wereld verwijderd van de onmiddellijke verontwaardiging en bedreigingen die de ontdekking van het lichaam van de Amerikaanse gijzelaar Hersh Goldberg-Polin, een paar dagen eerder gedood door Hamas, had veroorzaakt. Maar nu is het nog erger.
De regering van Biden heeft de bewering van Israël dat de schietpartij slechts een ongeluk was, geaccepteerd en steunt het nu, waarbij de president het in een verklaring over Eygi’s dood (die, in tegenstelling tot Goldberg-Polin, twee dagen na de schietpartij werd vrijgegeven) “een tragische fout als gevolg van een onnodige escalatie” noemde. Biden ging nog verder door te zeggen dat de kogel van de IDF gewoon “van de grond was afgeketst” en haar had geraakt. (Dit alles bovenop de belediging dat meerdere functionarissen van het Witte Huis Eygi’s naam niet goed hebben leren uitspreken, en het feit dat Biden niet de moeite heeft genomen om haar familie te bellen en met haar te praten).
Dit is nu allemaal, zoals verwacht, bewezen leugens te zijn. Drie forensische experts die het autopsierapport van Eygi hebben beoordeeld dat is opgesteld door de Palestijnse Autoriteit (de entiteit die samenwerkt met Israël om de Westelijke Jordaanoever te besturen, en die wordt gedomineerd door de bittere politieke rivaal van Hamas), vertelden Midden-Oosten Oog de resultaten geven aan dat de kogel van de sluipschutter een direct schot in het hoofd van de activist was — nietmet andere woorden, een ricochet.
Ondertussen heeft de politie, op basis van haar beoordeling van video- en fotobewijs en de verslagen van dertien ooggetuigen, Washington Post heeft vastgesteld dat Eygi niet werd gedood tijdens een “gewelddadige rel” waarbij de IDF op de “belangrijkste aanstichter” schoot en haar per ongeluk raakte. In plaats daarvan werd vastgesteld dat Eygi meer dan een half uur na het hoogtepunt van de spanningen tijdens het protest was gedood, en twintig minuten nadat demonstranten de weg waren opgegaan, ver van de Israëlische troepen, tijdens een periode van rust.
Denk eens even na: de Amerikaanse overheid geeft niet alleen wapens en onvoorwaardelijke steun aan een buitenlands land dat regelmatig ongestraft Amerikaanse burgers vermoordt, maar de president liegt er nu ook over om de verantwoordelijke buitenlandse militairen te verdoezelen.
De onvoorwaardelijke steun van de regering-Biden voor de massaslachting van Palestijnen door Israël — een uitroeiingscampagne waarvan experts waarschuwen dat deze tegen het einde van het jaar wel eens een kwart van de bevolking van Gaza het leven zou kunnen kosten — is het meest verwerpelijke aan het beleid van Israël. Maar het schandelijke gedrag van de regering, en dat van de meeste andere gekozen functionarissen in Washington, rond de moord op Eygi is misschien wel de meest onthullende maatstaf voor hoe verontrustend onderdanig zowel dit Witte Huis als de hele Amerikaanse politieke klasse is tegenover Israël.
Het spreekt voor zich dat er geen ander land op aarde is dat de kruiperige Amerikaanse lof en steun zou blijven krijgen, laat staan meer Amerikaanse wapens, na het koelbloedig doden van meerdere Amerikaanse burgers — specifiek drie op de Westelijke Jordaanoever sinds afgelopen oktober alleen. En geen enkele Amerikaanse regering zou dood worden betrapt op het verzinnen van excuses en het doen van ontwijkende uitspraken om die moorden te verdoezelen, noch zou het ermee wegkomen door de pers en haar politieke oppositie als het dat wel zou doen.
Denk maar eens aan hoe lang de dood van vier Amerikanen in Benghazi, Libië, jarenlang standhield als een groot schandaal in Washington, of de uitbarsting van verontwaardiging over het nepnieuws over Rusland dat de Taliban betaalde om Amerikaanse troepen in Afghanistan te doden. Of kijk eens naar hoeveel aandacht en woede Hamas’ moord en ontvoering van Amerikaanse burgers het afgelopen jaar heeft gekregen, zelfs nog maar twee weken geleden.
Toch wordt de moord op Eygi, hoewel niet geheel genegeerd, effectief toegestaan om in de vergetelheid te raken, waarbij haar naam zich nestelt in de steeds groeiende lijst van Amerikaanse burgers die zijn vermoord door een land dat veel Amerikaanse politici (ten onrechte) lovend beschouwen als een nauwe bondgenoot van de VS. Slechts drie leden van het Congres hebben opgeroepen tot een daadwerkelijk onafhankelijk onderzoek naar de dood van Eygi, allemaal uit haar thuisstaat Washington, waarbij de regering-Biden graag accepteert wat de Israëlische regering bepaalt nadat ze zichzelf heeft onderzocht voor de misdaad. De politici die zeuren over “America First” zijn volkomen stil. Goedemorgen Joe programma — dat uitgebreid verslag deed van de benarde situatie van Amerikaanse burgers die door Hamas gegijzeld worden, en waarvan de medepresentatoren bijna in tranen waren toen ze berichtten over de gedode Israëlisch-Amerikaanse gijzelaar — heeft haar moord precies één keer genoemd, terloops en emotieloos, zonder zelfs maar haar naam te noemen.
Hoewel het de gevestigde orde in Washington misschien niets kan schelen, is het de plicht van elke redelijke, denkende Amerikaan om zichzelf af te vragen wat hij en zijn land precies bereiken met de bizarre relatie van hun regering met Israël. Israël begaat elke dag onbeschrijfelijke gruwelen, vernietigt de wereldwijde reputatie van Amerika verder, dreigt het land mee te slepen in een oorlog, zet aan tot potentieel terrorisme en vermoordt het zelfs rechtstreeks. Dit alles gebeurt met behulp van wapens en politieke dekmantel van hun eigen regering.
Dan moeten ze zich afvragen: waarom mag dit doorgaan?
Bron: jacobin.com
