De dag nadat bij een explosie honderden ontheemde Palestijnen omkwamen die zich schuilhielden op het terrein van het al-Ahli Arab-ziekenhuis in Gaza, was de Britse premier Rishi Sunak in Jeruzalem om de solidariteit van zijn regering met Israël te uiten. Op de persconferentie maakte de Israëlische president Isaac Herzog van de gelegenheid gebruik om kritiek te uiten op wat misschien wel het meest invloedrijke exportproduct van Groot-Brittannië is: de BBC.
“Wij zijn van mening dat de manier waarop de BBC Hamas karakteriseert een verdraaiing van de feiten is”, zei Herzog:
Ik weet dat je in moderne democratieën zoals de jouwe en de onze niet per se kunt ingrijpen, maar omdat de BBC een bepaalde band heeft en over de hele wereld bekend staat als Groot-Brittannië als zodanig, moet er verontwaardiging zijn, zodat er een correctie, en Hamas zal worden gedefinieerd als een terreurorganisatie.
Herzogs verheerlijking van de democratische deugden die Israël en Groot-Brittannië zogenaamd delen, terwijl hij tegelijkertijd politieke druk uitoefende op de belangrijkste mediaorganisatie van laatstgenoemde, was onbedoeld ironisch. Waarom deed hij moeite? Omdat hij weet dat de berichtgeving van de BBC over het conflict de perceptie tot ver buiten Groot-Brittannië zal helpen vormgeven.
Als ‘s werelds oudste nationale omroeporganisatie en grootste nieuwsorganisatie beperkt het belang van de BBC zich verre van tot Britse bodem. Omdat het in de periode 2020-2021 wekelijks gemiddeld 489 miljoen volwassenen over de hele wereld bereikt, is het routinematig het toneel van fel omstreden politieke ruzies.
De dag vóór het bezoek van Sunak richtten de Israel Defense Forces (IDF) zich op de BBC vanwege het melden van beweringen dat Israël verantwoordelijk was voor de explosie bij al-Ahli. Op Twitter/X zei de IDF dat de “BBC beweert onpartijdig en onafhankelijk te zijn”, maar ervoor kiest “een genocidale terroristische organisatie te geloven.”
In Groot-Brittannië heeft het mijden van de term ‘terrorist’ door het bedrijf om Hamas te beschrijven het discours over de berichtgeving ervan gedomineerd. Verschijnt op de BBC Ontbijt programma sprak de Britse minister van Buitenlandse Zaken James Cleverly presentator Sally Nugent over de kwestie: “Hamas. . . is een terroristische organisatie – ik wil er zeker van zijn dat u dat in uw berichtgeving herkent; dit zijn geen militanten, het zijn terroristen.”
Zowel Rishi Sunak als Labour-oppositieleider Keir Starmer maakten er een punt van om het woord ‘terrorist’ te gebruiken. De Britse minister van Defensie Grant Shapps riep de BBC op om “haar morele kompas tevoorschijn te halen”, een verklaring die werd herhaald door opperrabbijn Ephraim Mirvis.
De voormalige Noord-Amerikaanse correspondent van de BBC, Jon Sopel, stemde ook in en suggereerde dat de redactionele richtlijnen van het bedrijf “niet geschikt waren voor het beoogde doel” en dat “het niet gebruiken van het woord een barrière voor begrip vormt.” Voormalig aartsbisschop van Canterbury, George Carey, zei dat hij zich “schaamde voor de BBC” vanwege de berichtgeving. Dit is een niveau van hitte dat pro-Palestijnse stemmen, vaak enigszins marginale figuren zoals activisten en academici, niet kunnen genereren.
Een groot deel van de wereld beschouwt Israël als schuldig aan staatsterrorisme. Op het moment dat we dit schrijven hebben Israëlische bommen die terreur uit de lucht laten regenen ruim negenduizend Palestijnen in Gaza gedood, waaronder bijna vierduizend kinderen. Toch is er geen sprake van dat de BBC zulke acties als terrorisme noemt, met de exclusieve nadruk op hoe Hamas te omschrijven.
De daaropvolgende ruzie zorgde ervoor dat BBC-bestuurders wekenlang neurotische zelfreflectie kregen. Veteraan-correspondent John Simpson werd weggestuurd in een poging de tegenstanders van het bedrijf te kalmeren:
Het is eenvoudigweg niet de taak van de BBC om mensen te vertellen wie ze moeten steunen en wie ze moeten veroordelen – wie de goeden zijn en wie de slechteriken. Het is onze taak om ons publiek de feiten voor te leggen en hen hun eigen mening te laten vormen.
Hoewel Simpsons argument in principe prijzenswaardig is, is het achterhaald en wordt het vertroebeld door zijn eigen liberale ideologie, die – naar mijn ervaring – de meeste BBC-journalisten onderschrijven. Bovendien is Simpsons bewering dat het “presenteren van de feiten” voldoende zal zijn afhankelijk van de voorwaarde dat individuen toegang hebben tot even krachtige analytische vermogens. De manier waarop feiten worden gepresenteerd is cruciaal: als de BBC de mensen vertelt dat er honderd Israëliërs zijn geweest gedood en honderd Palestijnen hebben dat ook gedaan ging doodBeide beschrijvingen zijn feitelijk, maar de eerste versie is duidelijk vernietigender dan de tweede.
Simpelweg melden dat de Israëli’s het ene zeggen, terwijl de Palestijnen het andere zeggen, is onvoldoende. Deze benadering duidt op een vage middenweg als plaats van een onderliggende waarheid, waardoor de fundamentele component van dit conflict wordt geëlimineerd: het machtsevenwicht tussen Israël en de Palestijnen.
Het argument van Simpson is echter niet verrassend gezien de gehechtheid van de BBC aan het mythische idee van onpartijdigheid. Dit is een term die de laatste jaren gepaard gaat met een kwalificatie: “vanwege onpartijdigheid” maakt nu redactionele oordelen mogelijk die “adequaat of passend zijn voor het onderwerp en de aard van het programma.”
Toch wordt dit onderscheid ondermijnd door de operationele structuur van de BBC, die degenen met meer conservatieve instincten beloont. Journalisten worden alleen gepromoveerd tot hogere posities nadat ze redactionele voorzichtigheid hebben getoond, en er zijn talloze verhalen over carrières die zijn geruïneerd door blunders in de uitzending. Normaal gesproken zullen redacteuren bezwijken voor deze structuur van prikkels, waarbij ze het ‘gepaste’ element in ‘gepaste onpartijdigheid’ negeren, wat erop neerkomt dat de onderdrukten en de onderdrukkers evenveel zendtijd krijgen met een even krachtig verzet.
Het onderzoek van Channel 4 News naar de ontploffing in het al-Ahli-ziekenhuis toonde een moedigere journalistieke ethiek aan door de geloofwaardigheid van officiële Israëlische bronnen in twijfel te trekken. Zoals Channel 4-correspondent Alex Thomson tegen de kijkers zei:
Israël heeft vorm als het gaat om oorlogspropaganda. Israël ontkende vorig jaar de doodgeschoten Palestijns-Amerikaanse fotojournalist Shireen Abu Akleh te hebben doodgeschoten, maar kwam daar later op terug en gaf toe dat ze haar waarschijnlijk wel hadden vermoord.
De BBC daarentegen heeft hardnekkig vastgehouden aan haar ‘hij zei, zij zei’-aanpak, gehinderd door haar diepe verbondenheid met de Britse staat en haar trouw aan een reputatie van onpartijdigheid om verder te gaan dan dit beperkende kader.
Uiteindelijk werd de druk op de BBC vanwege haar berichtgeving over Hamas duidelijk, en een memo van de bazen ging door het bedrijf:
Hamas, de Palestijnse Islamitische Jihad en Hezbollah zijn door de Britse regering verboden als terroristische groeperingen. Waar mogelijk moeten we dit bij de eerste vermelding van de organisatie in een verhaal weergeven.
Een andere instructie vertelde journalisten dat ze het escalerende Palestijnse dodental moesten ondermijnen door de cijfers toe te schrijven aan het “door Hamas geleide” ministerie van Volksgezondheid. Het effect van de bepaling was dat er twijfel ontstond over de waarheidsgetrouwheid van het dodental, terwijl de BBC een dergelijk voorbehoud niet toepast op beweringen van Israëlische staatsinstellingen.
Toen Joe Biden op soortgelijke gronden de aantallen slachtoffers uit Gaza in twijfel trok, zei de… Washingtonpost‘s factchecker Glenn Kessler legde uit dat Biden “opmerkelijk slecht geïnformeerd was door de geschiedenis en precedent” bij het maken van een dergelijke bewering:
Het ministerie van Volksgezondheid van Gaza heeft door de jaren heen een behoorlijk goede staat van dienst met zijn sterftecijfers, ondanks het feit dat het deel uitmaakt van de door Hamas geleide regering, en Biden verkeert in een positie om dat te weten.
Zo ook de BBC.
Dergelijke dubbele standaarden zijn duidelijk zichtbaar in onze berichtgeving. Wanneer de aanhangers van Israël zijn acties rechtvaardigen als ‘zelfverdediging’, wordt dit argument nooit betwist door te verwijzen naar het recht van de Palestijnen om zich te verzetten tegen de bezetting, dat wordt gegarandeerd door het internationaal recht.
Onze aanhoudende weergave van 7 oktober als startpunt voor de brand vertroebelt de cruciale context van de bezetting. Het is waar dat het korte karakter van de BBC-programmering weinig ruimte laat voor historische nuance; Het is onwaarschijnlijk dat u de Sykes-Picot-overeenkomst, de Balfour-verklaring of de Nakba zult horen noemen. Maar zoals de Palestijnse ambassadeur bij de VN Riyad Mansour het verwoordde: “De geschiedenis van sommige media en politici begint wanneer Israëliërs worden vermoord.”
Hypocrisie is er in overvloed in onze taal. Terwijl BBC-journalisten woorden als ‘bloedbad’, ‘slachting’, ‘barbarij’ en ‘brutaliteit’ gebruiken als ze over de Hamas-aanvallen praten, passen ze geen vergelijkbare terminologie toe op acties van Israël die veel meer mensen hebben gedood dan Hamas in oktober. 7. De Palestijnen en hun verdedigers worden geconfronteerd met voortdurende eisen om Hamas te veroordelen, terwijl aanhangers van Israël niet onder dezelfde druk staan om te veroordelen wat de Israëlische regering doet.
De focus is onlangs verschoven naar het stigmatiseren van het gezang ‘Van de rivier naar de zee, Palestina zal vrij zijn’, waarvan machtige, pestende figuren zoals de conservatieve minister van Binnenlandse Zaken Suella Braverman beweren dat het antisemitisch is. De echte waarde van deze waanzinnige debatten voor Israël en zijn aanhangers is de manier waarop ze Palestijnse stemmen de mond snoeren, waardoor zendtijd wordt opgeslokt die anders zou kunnen worden gebruikt voor discussies over Israëls toenemende misdaden of de relevantie van termen als ‘kolonialisme’, ‘apartheid’ of “Etnische reiniging.”
De BBC marcheert op het ritme van de luidste drums, totaal verstoken van een duidelijk begrip van hoe zij de dominante ideologie reproduceert. Het beschouwt kritiek van links en rechts als bewijs van zijn ‘onpartijdige’ positionering, terwijl het onbewust wordt gedisciplineerd door de hegemonistische politieke krachten in Groot-Brittannië. In het licht van wat VN-mensenrechtenfunctionaris Craig Mokhiber beschrijft als een zich ontvouwende genocide, laat de BBC de Palestijnen in de steek, en de geschiedenis zal niet vriendelijk zijn voor de rol die zij heeft gespeeld.
Bron: jacobin.com
