Heidi Mattheus
Hiermee komen we terug bij het bindende/niet-bindende deel. Het hof werkt de verplichtingen van Israël uit, net als in 2004. Israël heeft duidelijk gezegd dat het niet denkt dat het hof zelfs maar jurisdictie had om deze mening te geven, en Israël is niet van plan om zich er op enigerlei wijze aan te houden. Dat was het geval in 2004, en dat is het nu, twintig jaar later.
Ik verwacht niet dat er een positieve impact op de grond in Israël zal zijn. Sinds deze mening naar buiten kwam, is er in feite sprake van een intensivering van het geweld in Gaza. We zagen dat ook in de nasleep van elk van de beslissingen die voorlopige bevelen in de genocidezaak gaven.
Wat ik in termen van impact bekijk, is niet zozeer Israël (hoewel we ons zorgen moeten maken over de manier waarop de Israëlische regering slachtofferschap claimt op basis van deze beslissingen van het ICJ en vervolgens haar recht om te doen wat ze wil in Gaza verder ondersteunt), maar eigenlijk voor elke andere staat die lid is van de Verenigde Naties. Dit is een gebied waar het werk van het ICJ behoorlijk verschilt van het werk van het Internationaal Strafhof. [ICC]waarvoor ook nog een afzonderlijke procedure loopt.
Het ICJ wordt vaak het “wereldgerechtshof” genoemd omdat het het hoogste juridische orgaan is in het VN-systeem, dat de centrale infrastructuur is van het internationale recht na de Tweede Wereldoorlog. In deze opinie zien we het hof zijn juridische positie verduidelijken over enkele van de belangrijkste verplichtingen die staten jegens elkaar kunnen hebben. Deze verplichtingen — aangeduid als “erga omnes” — betreffen rechten die zo fundamenteel zijn dat alle staten geacht worden een belang en een rol te hebben bij hun bescherming. Dit soort verplichtingen zijn in feite verschuldigd door elke staat aan elke andere staat.
De schendingen door Israël van het zelfbeschikkingsrecht van het Palestijnse volk en de onrechtmatige annexatie van grote delen van Palestijns grondgebied creëren verplichtingen voor alle staten om de bezetting niet als rechtmatig te erkennen en deze schendingen met rechtmatige middelen te beëindigen.
Deze mening verduidelijkt de verplichtingen voor elke andere staat in de wereld ten opzichte van de voortdurende aanwezigheid van Israël in het bezette gebied. Dus niet alleen is de bezetting illegaal bevonden, maar de rechtbank zegt ook dat Israël verplicht is om deze zo snel mogelijk te beëindigen, wat niet alleen inhoudt dat nederzettingen moeten worden ontruimd, maar ook dat de aanwezigheid van Israël volledig uit het bezette Palestijnse gebied moet worden verwijderd.
Al deze andere staten — de VS, Canada, het VK, Duitsland, die de belangrijkste staten zijn die de Israëlische regering financieel en materieel steunen en bijstaan, maar ook morele steun en aanmoediging bieden, niet alleen in de oorlog in Gaza, maar met betrekking tot de bezetting in zijn geheel — zijn nu verplicht om die hulp of bijstand niet te verlenen en de voortdurende onrechtmatige aanwezigheid van Israël in het gebied, of andere onrechtmatige effecten die door de bezetting zijn ontstaan, niet als legaal te erkennen.
Vanuit een concreet beleidsperspectief kan dat veel verschillende vormen aannemen. Dit verduidelijkt echt de internationale juridische verplichtingen rond de wapenhandel, rond preferentiële vrijhandelsovereenkomsten met Israël, en rond bedrijfs- of universiteitsinvesteringen, pensioenfondsinvesteringen, etc., niet alleen in bedrijven die wapens leveren aan Israël, maar die op welke manier dan ook de bezetting steunen.
Bron: jacobin.com
