Wat kun je dit jaar zeggen over de uitreiking van de Academy Awards dat je niet elk jaar zegt, als je blijft kijken? Het is een van de weinige Amerikaanse evenementen die nog steeds op betrouwbare wijze een groot publiek trekt – de Super Bowl is een ander, veel populairder evenement – en als zodanig kan er de volgende dag uitgebreid over worden gesproken. Als je maar iets kunt vinden dat de moeite waard is om te bespreken.
Maar wat kun je ervan zeggen, afgezien van klagen over de gebruikelijke dingen? Er zijn klachten van de algemene snob over hoe stom al deze prijsuitreikingen zijn, en het verwondert zich erover dat een intelligent persoon zich kan bekommeren om domme prijzen voor domme films. Er is de zure observatie dat de Oscars een rommelig jaarlijks spektakel zijn, een ouderwets soort entertainment dat in de 21e eeuw ongemakkelijk blijft voortbestaan, maar aan de andere kant zijn er alle pogingen om het te herformuleren om het up-to-date te maken. zijn altijd rampzalig. Ik heb dat zelf ook uitvoerig betoogd.
Dan kun je wat specifieker zijn over de ceremonie van dit jaar, maar zelfs dan heb je de neiging om dezelfde soort klachten te herhalen die elk jaar worden geuit, waardoor een beklijvend déjà vu-effect ontstaat.
Er is altijd de matige hosting – in dit geval door Jimmy Kimmel. Er is de toenemende verveling nu duidelijk wordt dat een film op epische schaal over een belangrijk onderwerp, die praktisch door de commissie leek te zijn ontworpen om de Oscars binnen te halen, de Oscars binnenhaalde – dit jaar, Oppenheimer. Er is een klein juweeltje van een film dat bupkis krijgt omdat het klein is, en misschien omdat het een komedie is of zoiets – De overblijvers Deze keer. Er is de verrassende shutout van het werk van een grote filmmaker – dit jaar dat van Martin Scorsese Moordenaars van de Bloemenmaan, die niet eens de enige gegarandeerde onderscheiding scoorde, de historische onderscheiding voor Beste Actrice voor Lily Gladstone, die de eerste Native American ooit zou zijn geweest die het gouden beeldje mee naar huis zou nemen. Er is het mislukte ‘In Memoriam’-segment ter ere van de onlangs overledenen, dit segment nog korter en slechter geënsceneerd en stomverfilmd dan alle voorgaande, en eindigt heel vreemd met lang gekoesterde beelden van Tina Turner, die een groot talent was maar zeker niet primair filmisch.
Eén klacht die je dit jaar niet kunt uiten en die in voorgaande jaren een overheersende bron van onvrede was: je kunt niet klagen dat veel sterren opstonden en hun tijd op het podium gebruikten om hartstochtelijke politieke uitspraken te doen, omdat slechts een paar dat deden. – hoewel degenen die dat wel deden, Zone van belang regisseur Jonathan Glazer en 20 dagen in Marioepol regisseur Mstyslav Chernov, hebben veel aandacht getrokken. Het relatief lage aantal Gaza-gerelateerde verklaringen van winnaars was opmerkelijk, gezien de protesttoespraken bij andere recente filmprijsuitreikingen, en omdat externe aanwezigen allemaal net de handschoen hadden opgepakt van honderden demonstranten, bestaande uit leden van Film Workers for Palestine en hun Screen Actors. Bondgenoten van de Guild-American Federation of Television and Radio Artists (SAG-AFTRA) die de route naar het Dolby Theater blokkeerden, waardoor veel aanwezigen gedwongen werden uit hun auto te stappen en te lopen. Dat is de reden waarom de Oscaruitreiking laat begon, voor het geval je je afvroeg wat Jimmy Kimmel’s grapje was over de beruchte lange show die net begon maar al vijf minuten duurde.
Een paar beroemde aanwezigen droegen rode ‘Artists4Ceasefire’-spelden uit stille solidariteit met de Palestijnen in Gaza, waaronder Mark Ruffalo (die werd genomineerd voor Beste Mannelijke Bijrol vanwege zijn losbandige optreden in Gaza) Arme dingen), zijn collega Arme dingen acteur Ramy Youssef, en Billie Eilish en haar broer Finneas O’Connell, die “What Was I Made For?” vertolkten, het Oscarwinnende nummer uit Barbie. Ook regisseur Ava DuVernay (Selma) En Anatomie van een val acteurs Milo Machado-Graner en Swann Arlaud.
Glazer, van wie De interessezone won de Beste Internationale Film, hield een toespraak en probeerde opnieuw mensen te overtuigen die weigeren te erkennen dat zijn ‘Holocaustdrama’ niet alleen over de nazi’s en hun uiteindelijke oplossing gaat. Het gaat erom dat wij vandaag de dag comfortabel leven, terwijl wreedheden in onze naam door onze regeringen worden begaan en door veel van onze medeburgers worden goedgekeurd. Soms is het genocide aan de andere kant van een echte muur; vaker bevindt het zich aan de andere kant van een metaforische muur.
Dit is wat hij zei:
Dank aan de Academie voor deze eer en aan onze partners A24, Film4, Access en Polish Film Institute; aan het Auschwitz-Birkenau Staatsmuseum voor hun vertrouwen en begeleiding; aan mijn producenten, acteurs, medewerkers. Al onze keuzes zijn gemaakt om ons in het heden te reflecteren en te confronteren – niet om te zeggen: ‘Kijk wat ze toen deden’, maar om te zeggen: ‘Kijk wat we nu doen.’ Onze film laat zien waar ontmenselijking in het ergste geval toe leidt. Het heeft ons hele verleden en heden gevormd. Op dit moment staan we hier als mannen die hun Joods-zijn weerleggen en dat de Holocaust is gekaapt door een bezetting, die voor zoveel onschuldige mensen tot conflicten heeft geleid. Of de slachtoffers van oktober de – [Applause.] Of het nu gaat om de slachtoffers van 7 oktober in Israël of de aanhoudende aanval op Gaza, alle slachtoffers van deze ontmenselijking, hoe kunnen we ons verzetten? [Applause.] Aleksandra Bystroń-Kołodziejczyk, het meisje dat in de film straalt, net als in haar leven, koos ervoor. Ik draag dit op aan haar nagedachtenis en haar verzet. Bedankt.
De ongemakkelijke maar nog steeds relatief warme ontvangst van zijn toespraak kan worden toegeschreven aan zijn evenwichtigheid bij het gelijkstellen van de Hamas-aanval op Israël van 7 oktober met de aanhoudende, genocidale Israëlische aanvallen op Gaza sinds die datum, vijf maanden later. Zijn formulering van meer opruiende punten (“de Holocaust wordt gekaapt door een bezetting die tot conflicten heeft geleid”) die “alle slachtoffers van ontmenselijking” gelijk maakt, is verontrustend in de manier waarop de vage en gemartelde formulering het feitelijk een beetje moeilijk te begrijpen maakte. wat hij op dat moment zei.
Kijk ter vergelijking eens naar de toespraak van Vanessa Redgrave bij de Academy Awards in 1978, toen ze Beste Actrice won voor haar rol in Julia en slaagde erin om iedereen in het theater en de meerderheid van het kijkerspubliek tegelijkertijd woedend te maken. De schijnbare onsamenhangendheid in haar toespraak houdt verband met het feit dat zij reageerde op luidruchtige kritiek van joodse groepen op haar omdat zij in 1977 een sympathieke documentaire had geproduceerd en verteld met de titel De Palestijn:
Haar opmerkingen waren gericht tegen extremisten van de Joodse Defensieliga, die haar niet alleen als beeltenis hadden verbrand, maar ook een premie hadden aangeboden om haar te laten vermoorden. Er was zelfs een brandbomaanslag in een van de bioscopen waar de documentaire vertoond werd. Maar de uitdrukking ‘zionistische boeven’ bracht Redgrave bij velen in diskrediet – ook al sloot ze haar toespraak af met de belofte ‘om antisemitisme en fascisme te bestrijden zolang ik leef’.
Haar Oscar-toespraak werd met boegeroep begroet en Redgrave kreeg te maken met felle reacties, waaronder een boycot van de film Julia. Het publieke imago van Redgrave was nooit zo eeuwig controversieel als dat van Jane Fonda na het ‘Hanoi Jane’-schandaal, maar stond jarenlang op de tweede plaats. Redgrave’s immense status als acteur, afkomstig uit een legendarische acteerfamilie en afwisselend veelgeprezen toneel- en filmoptredens, voorkwam blijvende schade aan haar carrière. Niettemin werd Redgrave decennia later als een soort gek beschouwd.
Mensen die politieke uitspraken tijdens de uitreiking van de Academy Awards betreuren omdat er geen plaats is voor dergelijke verdeeldheid zaaiende retoriek, moeten blij zijn geweest met de gedempte reacties tijdens en na de toespraak van Glazer, en met de manier waarop niemand daarop volgde met soortgelijke toespraken.
We bevinden ons in een tijdperk waarin veel mensen het erover eens zijn dat ‘beleefdheid’ de boventoon moet voeren als het om politieke uitingen gaat, wat betekent dat niemand zich ooit ongemakkelijk mag voelen bij het uiten van een controversiële mening, net zoals niemand ooit hinder mag ondervinden. door protesten of stakingsacties op straat. Het is geen nieuwe houding. Na de toespraak van Redgrave werd ze berispt door een presentator, een ‘fervent voorstander van Israël’, de scenarioschrijver Paddy Chayefsky, die zei: ‘Ik zou mevrouw Redgrave willen voorstellen dat het winnen van een Academy Award geen cruciaal moment in de geschiedenis is. vereist geen proclamatie, en een simpel ‘dankjewel’ zou voldoende zijn geweest.”
Hij kreeg een staande ovatie. En de toespraak van Redgrave wordt in de industrie nog steeds beschouwd als “een waarschuwend verhaal” als het gaat om spreken tijdens de Oscars.
Maar dat is een mokkenspel. Waar in de Verenigde Staten is de juiste plaats voor iets anders dan de meest slappe centristische neoliberale politieke toespraak, zoals die doorgaans in Hollywood wordt gepredikt? Als je een enorm openbaar forum hebt, zoals de meeste mensen nooit zullen kunnen vinden, gebruik het dan.
Zoals Redgrave tientallen jaren na de verguisde toespraak opgewekt zei over haar politieke verplichtingen: ‘Ik moest mijn steentje bijdragen.’
En de Oscars zijn sowieso zo saai dat het een genade is om ze op te fleuren met hartstochtelijke uitingen van mensen die de zeldzaamste van alle toespraken horen, van mensen die oprechte, extreem-linkse politieke overtuigingen hebben en niet bang zijn om die uit te spreken.
Bron: jacobin.com
