Woensdagochtend arriveerden docenten, personeel en studenten van de Burbank Middle School in Highland Park en troffen hun school bedekt met as aan. Het was meteen duidelijk dat dit geen normale dag zou worden. Om 09.40 uur viel de stroom uit; zelfs de back-upgenerator voor de veiligheidsverlichting viel uit. Het personeel gebruikte zaklampen uit hun noodpakketten om door pikzwarte trappenhuizen te navigeren. De directeur haastte zich om de leerlingen naar het hoofdgebouw te verplaatsen, en de docenten deden hun best om de kalmte te bewaren te midden van de chaos. Pas om 14.00 uur kreeg de school uiteindelijk het bevel te sluiten.
Deze mislukking was niet uniek voor Burbank Middle School. In heel Los Angeles kwamen studenten, ouders en docenten in onnodig gevaar en verwarring terecht als gevolg van de platvoetige reactie van het district op de natuurbrandencrisis.
Ouders die hun kinderen die ochtend naar school stuurden en naar hun werk reisden, werden gedwongen hun baan op te zeggen om ze op te halen. Degenen in meer precaire posities of verder gelegen regio’s waren afhankelijk van familie, vrienden of zelfs leraren om voor hun kinderen te zorgen en er het beste van te hopen toen delen van de stad in vlammen opgingen. Een onderwijzeres van de Betty Plasencia Elementary kreeg een auto-ongeluk nadat ze de leerlingen eindelijk had weggestuurd, omdat tegen die tijd veel verkeerslichten niet meer werkten.
Scholen in het hele district werden pas gesloten nadat United Teachers Los Angeles (UTLA), samen met andere lokale vakbonden, actie eiste. Dit gebrek aan planning onderstreept een bredere crisis: onze scholen zijn hopeloos onvoorbereid op de escalerende uitdagingen van de klimaatcrisis, en onze kinderen betalen de prijs.
Dit is niet de eerste keer dat UTLA en andere onderwijsvakbonden alarm slaan. Tijdens de contractstrijd van 2023, die leidde tot een driedaagse solidariteitsstaking, eisten we de opname van een klimaatstrategie in onze contractonderhandelingen. Hoewel het district het op papier eens was, is er langzame vooruitgang geboekt bij het implementeren van tastbare oplossingen. Scholen werken nog steeds met verouderde HVAC-systemen, waarvan er vele niet in staat zijn voldoende ventilatie te bieden tijdens rook- en hitte-noodsituaties, waardoor studenten en personeel kwetsbaar worden voor een gevaarlijke luchtkwaliteit.
Ondertussen heeft de systematische onderfinanciering van openbare scholen en diensten ertoe geleid dat districten in het hele land om de restjes vochten. In Los Angeles vragen we gemeenschappen altijd om stemmaatregelen en obligaties goed te keuren, alleen maar om in de basisbehoeften van de school te voorzien, terwijl de politiebudgetten groeien en de brandweer het moeilijk heeft. Deze misplaatste prioriteiten zijn niet alleen oneerlijk, maar ook schadelijk.
De afgelopen jaren hebben werknemers – en niet hun werkgevers – het voortouw genomen bij de voorbereiding op noodsituaties. In het hele land heeft de arbeidersbeweging gevochten voor essentiële rampenplannen, waaronder hittenormen voor buitenwerkers, HVAC-upgrades, persoonlijke beschermingsmiddelen en andere elementaire veiligheidsmaatregelen. Toch worden deze kritische eisen vaak afgedaan als optioneel en niet als urgent. De klimaatcrisis is hier en brengt steeds vaker en heviger bosbranden, hittegolven en overstromingen met zich mee. Scholen hebben behoefte aan alomvattende systemen voor rampenparaatheid – en niet aan chaotische last-minuteplannen die leerlingen en personeel in gevaar brengen.
Op dit moment ligt de nadruk op het beheren van een overweldigende hoeveelheid werk en het herstel na een ramp, en het opstellen van een plan voelt misschien niet als de hoogste prioriteit. Studenten, gezinnen en docenten zijn hun huis kwijtgeraakt, sommigen hun dierbaren, en velen zijn gedwongen te evacueren. Onze stad worstelt met enorme uitdagingen bij de wederopbouw, terwijl er nog steeds wordt gevochten om enkele branden te bedwingen. Maar als het stof is neergedaald en de vlammen zijn gedoofd, kunnen we niet meer terug naar de normale gang van zaken.
We hebben alomvattende strategieën en gedetailleerde plannen nodig om een verscheidenheid aan crises aan te pakken. Scholen moeten worden geïdentificeerd als knooppunten die tijdens noodsituaties als crisiscentra kunnen dienen en schone lucht, voedsel, water en onderdak kunnen bieden aan studenten en gezinnen. Veel studenten leven in garages, campers of auto’s, zonder toegang tot veilige lucht of de noodzakelijke middelen voor virtueel leren tijdens crises. Ze verdienen veilige ruimtes waar ze terecht kunnen voor steun als het onverwachte zich voordoet.
Elke school moet op zijn minst voldoen aan de basisgezondheidsnormen, met moderne HVAC-systemen, generatoren, schone luchtfilters en toegang tot veilig water. Maar we moeten verder gaan. Scholen moeten een cruciale rol spelen in de aanpak van de klimaatcrisis. Stel je campussen voor die zijn uitgerust met zonnepanelen, regenwateropvangsystemen, gemeenschappelijke tuinen en uitgebreide groene ruimten. Stel je voor dat gemeenschapsscholen kunnen fungeren als koelzones en veerkrachtcentra voor mensen in nood. Dit zijn geen verheven ambities; het zijn essentiële acties om Los Angelenos te beschermen.
Zonder twijfel zijn de financiële middelen beperkt. Maar we zijn ver voorbij het punt waarop dat als excuus kan dienen om niets te doen. Het probleem is diep verankerd in onze cultuur: districten die weigeren te plannen, regeringen die scholen te weinig financieren en bedrijven die lobbyen voor belastingvoordelen en tegelijkertijd de klimaatverandering aanwakkeren. In de nasleep van deze bosbrand moeten we deze mislukkingen frontaal onder ogen zien.
De docenten uit Los Angeles willen graag samenwerken met het personeel, de ouders en de bredere gemeenschap om echte verandering te eisen. Onze volgende contractonderhandelingen, die dit voorjaar beginnen, zullen zich richten op transparantie en verantwoording van het district met betrekking tot zijn klimaatverplichtingen. We zullen aandringen op gedetailleerde crisisplannen, adequate financiering voor rampenparaatheid en investeringen in inspanningen om de klimaatverandering te beperken, waarbij prioriteit wordt gegeven aan de veiligheid van studenten en docenten.
Districten die te maken krijgen met klimaatverandering moeten er rekening mee houden: het is nu tijd om actie te ondernemen. Leraren en personeel zijn niet alleen onderwijzers; wij zijn eerstehulpverleners, verzorgers en pleitbezorgers voor onze gemeenschappen. Maar wij kunnen dit niet alleen. Het is tijd dat staats- en federale overheden onze scholen op de juiste manier financieren en dat districten de eisen van onderwijzers voor klimaatactie serieus nemen en de financiers van fossiele brandstoffen ter verantwoording roepen.
De natuurbrandencrisis zou als wake-up call moeten dienen. Laten we er een omslagpunt van maken. De veiligheid van onze kinderen en de toekomst van onze planeet hangen ervan af.
Bron: jacobin.com
