Bij gebrek aan een matras is een man dood. Dat is in het kort het verhaal van een verlamde man die er in januari voor koos om zijn leven te beëindigen door middel van een medisch begeleide dood. Het verhaal van Normand Meunier, zoals gerapporteerd door de CBC, begon met een bezoek aan een ziekenhuis in Quebec vanwege een ademhalingsvirus. Meunier kreeg vervolgens een pijnlijke doorligwond nadat hij geen toegang had tot een matras om aan zijn behoeften te voldoen. Daarna meldde hij zich aan voor het Canadese Medical Assistance in Dying (MAiD) programma.
Zoals Rachel Watts in haar rapport schrijft, bracht Meunier vijfennegentig uur door op een brancard op de eerste hulp – slechts enkele uren minder dan vier dagen. De doorligwond die hij ontwikkelde “verergerde uiteindelijk tot het punt waarop botten en spieren zichtbaar en zichtbaar werden – waardoor zijn herstel en prognose somber werden.” De man die “geen last wilde zijn” koos ervoor om thuis te sterven. Er loopt een intern onderzoek naar de zaak.
Mensen met een handicap en andere voorstanders waarschuwen ons al jaren dat MAiD mensen in gevaar brengt. Ze waarschuwden dat het risico dat mensen voor de dood kiezen – omdat het gemakkelijker is dan vechten om te overleven in een systeem dat mensen verarmt, en dat onevenredig veel doet voor mensen met een handicap – reëel is. Onderinvesteringen in de medische zorg zullen mensen tot aan de rand van de afgrond duwen, wat betekent dat sommigen ervoor zullen kiezen om te sterven in plaats van hun dierbaren of de samenleving als geheel te ‘lasten’. Ze hadden gelijk.
Canada heeft nu een van de hoogste sterftecijfers ter wereld. Zoals de Voogd Uit een onderzoek onder iets meer dan 13.100 mensen die voor MAiD kozen, bleek een aanzienlijke meerderheid – 96,5 procent – een arts te zijn. kozen ervoor om hun leven te beëindigen in het licht van een terminale ziekte of een naderende dood, merkte Leyland Cecco, auteur van het rapport, op. Maar 463 kozen ervoor vanwege ‘een chronische aandoening’.
Een libertair ethos ondersteunde gedeeltelijk het feit dat niet veel mensen met hun ogen knipperden toen MAiD voor het eerst werd uitgerold. Met een ruimer perspectief op rechten waren velen van degenen die zich niet lieten leiden door het libertarisme ervan overtuigd dat zorgen over lichamelijke autonomie en compassie reden genoeg waren om MAiD te adopteren. Echter, bij gebrek aan een robuuste verzorgingsstaat, en in het licht van structurele armoede en discriminatie, vooral jegens gehandicapten, is er geen wereld waarin het MAiD-programma als ‘progressief’ kan worden opgevat.
Vorig jaar betoogde Jeremy Appel dat MAiD “begon te lijken op een dystopisch einde rond de kosten van het voorzien in sociale voorzieningen.” Aanvankelijk ondersteunend, veranderde hij van gedachten over MAiD, omdat hij van mening was dat de beslissingen die mensen nemen niet strikt genomen individueel zijn, maar in plaats daarvan collectief gevormd zijn en soms ‘het product zijn van sociale omstandigheden, waar ze geen controle over hebben’. Als we niet om elkaar geven, waar komen we dan mee terecht?
‘Ik ben tot het besef gekomen’, schreef Appel, ‘dat euthanasie in Canada het cynische eindspel vertegenwoordigt van sociale voorzieningen met de meedogenloze logica van het kapitalisme in een laat stadium – we zullen je uithongeren van de financiering die je nodig hebt om een waardig leven te leiden. [. . .] en als je het niet leuk vindt, waarom pleeg je dan niet gewoon zelfmoord?’
Het beantwoorden van de vraag of het programma überhaupt zou moeten bestaan, en mensen die lijden aan een psychische aandoening toegang moet geven tot een zelfmoordprogramma – wat de regering bereid was toe te staan voordat de controversiële uitbreiding van de wet werd uitgesteld tot 2027 – is het spul van nachtmerrieachtige sciencefiction . In plaats daarvan kunnen we ons concentreren op de absurde en verontrustende realiteit dat ons ondergefinancierde en ondermaatse zorgbeheer in Canada sommigen naar en door de deur van geassisteerde dood heeft geleid. Zoals de zaken er nu voor staan, zullen er nog meer volgen. Het is grotesk.
In de dichtstbevolkte provincie van Canada, Ontario, ontvangt een ontvanger van een uitkering voor gehandicapten ongeveer 1.300 dollar per maand – een schijntje dat moet worden besteed aan voedsel, onderdak en andere basisbehoeften. Ontario Works – het welzijnsprogramma van de provincie – betaalt momenteel maximaal $733 per maand. Ondertussen stijgen de huurkosten voor een appartement met één slaapkamer in veel steden routinematig naar gemiddeld $ 2.000 per maand. In april kostte een appartement met één slaapkamer in Toronto gemiddeld bijna $ 2.500 per maand.
In een artikel uit 2023 in de Journal van de Canadian Medical Association getiteld “Wat zorgt voor verzoeken om MAiD?” James Downar en Susan MacDonald beweren dat
[d]Ondanks de vrees dat de beschikbaarheid van MAiD voor mensen met een terminale ziekte zou leiden tot verzoeken om MAiD, gedreven door sociaal-economische deprivatie of slechte beschikbaarheid van diensten (bijvoorbeeld palliatieve zorg), geeft het beschikbare bewijsmateriaal consequent aan dat MAiD het meest wordt ontvangen door mensen met een hoge sociaal-economische status en lagere niveaus. ondersteuningsbehoeften, en mensen met een hoge betrokkenheid van palliatieve zorg.
Naar eigen zeggen zijn de gegevens hierover onvolmaakt. Maar zelfs als dat zo zou zijn, doet het feit dat “de meeste” patiënten die voor MAiD kiezen sociaal-economisch beter af zijn, ter zake. Sommige zijn dat niet – en die ‘sommige’ zijn belangrijk. Daartoe behoort ook een man met amyotrofische laterale sclerose die in 2019 voor een medisch geassisteerde dood koos omdat hij geen adequate medische zorg kon vinden waardoor hij ook bij zijn zoon kon zijn. Het gaat ook om een man wiens aanvraag alleen ‘gehoorverlies’ vermeldde, en wiens broer zegt dat hij ‘in feite ter dood werd gebracht’. Dit verhaal kwam een jaar nadat experts de zorg hadden geuit dat het MAiD-regime in het land de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens had geschonden.
In 2022, Mondiaal nieuws zei het rustige gedeelte hardop: armoede drijft gehandicapte Canadezen ertoe om MAiD te overwegen. Die “sommigen” die gedwongen worden om begeleid te sterven vanwege armoede of het onvermogen om toegang te krijgen tot adequate zorg, verdienen een leven met waardigheid en met de middelen die ze nodig hebben om te leven zoals ze willen. Ze mogen nooit de druk voelen om ervoor te kiezen te sterven omdat onze sociale voorzieningen uitgehongerd zijn en ons gezondheidszorgsysteem vernield is door jaren van bezuinigingen en slecht management.
Gezien de manier waarop onze instellingen en de economische en politieke elite armoede in Canada creëren en in stand houden, vooral onder gehandicapten, moeten we bijzonder gevoelig zijn voor de implicaties van het MaiD-regime van het land voor degenen die vaak worden genegeerd als ze waarschuwen voor de gevaren van de wet.
Het feit dat we collectief over de rijkdom, de middelen en de middelen beschikken om de endemische armoede aan te pakken en iedereen adequate zorg te bieden, maar ervoor kiezen dit niet te doen elk Het aantal arme en gehandicapte mensen dat door de staat wordt geëuthanaseerd, is godslasterlijk.
In een stuk van februari voor de Wereldbol en postProfessor Trudo Lemmens van de Universiteit van Toronto schreef: “De resultaten van de bevordering door ons MAiD-regime van de toegang tot de dood als een voordeel, en de bagatellisering van de dood als een schade waartegen beschermd moet worden, worden steeds duidelijker.” In zijn kritiek op het tweede spoor van MAiD, dat door een arts geassisteerde dood mogelijk maakt voor degenen die niet te maken krijgen met “een redelijkerwijs te verwachten overlijden”, wijst Lemmens erop dat “spoor twee” MAiD-aanbieders binnen twee jaar na de invoering ervan al een einde hadden gemaakt aan de levens van nabije mensen. tot zevenhonderd gehandicapten, van wie de meesten waarschijnlijk nog jaren te leven hadden.”
Bij het uiten van zorgen over de uitbreiding van MAiD naar psychische aandoeningen, voegde Lemmens eraan toe dat “er groeiende bezorgdheid bestaat dat ontoereikende sociale en geestelijke gezondheidszorg, en het onvermogen om huisvestingssteun te bieden, mensen ertoe aanzet om MAiD aan te vragen”, waarbij hij opmerkte dat “[a]Het toevoegen van psychische aandoeningen als basis voor MAiD zal alleen maar het aantal mensen vergroten dat wordt blootgesteld aan hogere risico’s op vroegtijdig overlijden.”
In 2021 Gabriëlle Peters binnen gewaarschuwd Maclean’s dat het uitbreiden van MAiD tot degenen die niet met een onmiddellijk voorzienbare dood te maken kregen “gevaarlijk, verontrustend en zeer gebrekkig” was. Ze traceerde de verschillende manieren waarop een bredere MAiD-wet ertoe zou kunnen leiden dat mensen ervoor kiezen om te sterven in het licht van de bezuinigingen, en voegde een intersectionele lens toe die vaak ontbreekt in onze discussies en debatten over deze kwestie.
Ze waarschuwde dat we er niet in slaagden na te denken over “hoe armoede en racisme samengaan met handicaps, waardoor een groter risico op schade ontstaat, meer institutionele vooroordelen en barrières, extra lagen van ‘andersgezindheid’ en ontmenselijking, en minder middelen om deze problemen aan te pakken.” En nu zijn we hier. Wij hadden beter moeten luisteren.
Hoewel MAiD misschien verdedigbaar is als middel voor individuen om persoonlijke keuzes te maken in de manier waarop ze leven en hoe ze sterven wanneer ze met ziekte en pijn worden geconfronteerd, is het ronduit onverdedigbaar wanneer door de staat geïnduceerde bezuinigingen en wanbeheer ertoe leiden dat mensen ervoor kiezen hun leven te beëindigen. onnodig ellendig gemaakt. Kortom, we vermoorden mensen omdat ze arm en gehandicapt zijn, wat gruwelijk is.
Het is dus aan de voorstanders van MAiD om te laten zien hoe dergelijke sterfgevallen kunnen worden vermeden, net zoals het aan beleidsmakers is om instellingen op te bouwen of opnieuw op te bouwen die ervoor zorgen dat niemand er ooit voor kiest zijn leven te beëindigen vanwege een gebrek aan middelen of steun, die we in overvloed zouden kunnen bieden. als wij daarvoor kiezen.
Bron: jacobin.com
