Als je lesgeeft, ben je absoluut De ergste nachtmerrie is dat er iets tragisch met je leerlingen gebeurt. Leraren denken niet alleen aan leerlingen als ze voor ons staan; we denken er elke dag en nacht aan. Ze vormen een centraal onderdeel van ons leven.
Wanneer een jongere onze klas binnenstapt, is het eerste wat we doen verbinding maken. Dat is de beste manier waarop studenten leren. Als een student zijn/haar eigen potentieel niet waarmaakt, vatten wij dat persoonlijk op. We zijn geobsedeerd door wat er mis is gegaan.
Zorgen voor studenten betekent ook bewust geven om de wereld waarin we ze helpen groeien. Het is nooit genoeg geweest om leerlingen alleen les te geven als ze in de klas zitten; we moeten er voortdurend voor pleiten.
Voor te veel van ons, leraren, hebben we ook moeten worstelen met hoe we moeten reageren als onze leerlingen iets tragisch overkomt. En de tragedie slaat in een verwoestend regelmatig tempo toe. Het verliezen van één leerling is ondraaglijk; Ik ben de afgelopen zeventien jaar verdomd verdwaald in de buurt van een klaslokaal, door intracommunautair geweld, politiegeweld en tragische ongelukken. Het nadenken over en het zien van de pijn die hun families ervaren is hartverscheurend.
In principe zijn onderwijzers eigenlijk alleen maar actief in dit beroep omdat we zo veel geven om jonge mensen en de belofte die zij in zich dragen – niet in onze gemeenschappen, maar over de hele wereld.
Het was ook hartverscheurend om te zien wat er in Gaza gebeurt. Sinds oktober zijn zo’n tienduizend kinderen vermoord 7; velen zijn nu zonder ouders; sommigen zijn gegijzeld. Ieder van hen is iemands kind, iemands geliefde, iemands leerling.
Er is mij rechtstreeks verteld dat leraren zich moeten houden aan lesgeven, dat internationale zaken niet iets zijn waar we over moeten praten en dat docenten geen enkel idee hebben of het recht hebben om commentaar te geven op kwesties die zo ver weg lijken.
Maar we weten hoe het is om studenten te verliezen, om jonge mensen te zien lijden. Of dat kind zich nu in Chicago, Israël, Palestina of waar ook ter wereld bevindt, we willen niet dat iemand anders deze pijn ervaart. Mijn partner moedigde me aan om eindelijk met therapie te beginnen, omdat ik zoveel studenten verloor dat ik niet langer kon omgaan met het zien van de lege bureaus, de lofzangen op sociale media en de begrafenissen.
Daarom hebben we in november voor het eerst in de geschiedenis van de Chicago Teachers Union (CTU) een resolutie aangenomen 1 om de manier waarop we studenten ondersteunen tijdens wereldconflicten te verbeteren. Daarom hebben we ook een andere resolutie goedgekeurd, om onze naam toe te voegen aan een brief met andere vakbonden waarin wordt opgeroepen tot een onmiddellijk staakt-het-vuren in Israël en Palestina. Deze beslissing was niet impulsief; onze leden ontmoetten elkaar en overwogen en bespraken de verschillende invalshoeken en kwesties grondig. Onze honderden afgevaardigden, allen onderwijzers, discussieerden verder en stemden democratisch. De steun was vrijwel unaniem.
Maar ik moet ook opmerken dat deze beslissing, ook al was er zoveel steun, niet gemakkelijk was. De leiding van de Unie is het in de kern eens met de resolutie, maar is uiteraard bezorgd over een mogelijke terugslag – een terugslag die we hebben zien optreden bij zoveel mensen en organisaties die hebben opgeroepen tot een einde aan het geweld, een terugslag die onze vakbond heeft gekregen omdat velen aan de rechterkant zijn boos over wat we hebben kunnen bereiken.
De zoon van onze president, Stacy Davis Gates, is een doelwit geworden en het huis van haar ouders staat onder politietoezicht vanwege bedreigingen. Jackson Potter, onze vice-president, die joods is, heeft antisemitische bedreigingen ontvangen.
Er bestaat ook bezorgdheid over de manier waarop er in de toekomst naar de CTU zal worden gekeken. Zouden gekozen functionarissen ons in Springfield niet meer steunen? Zouden zij de door ons voorgestelde wetgeving niet langer onderschrijven? We voerden interne discussies en dachten na over onze waarden. Zoals Potter zei tijdens een bijeenkomst in Chicago in november, gedeeltelijk georganiseerd door Jewish Voice for Peace en IfNotNow:“Als strijdende vakbond die zich inzet voor de naleving van de mensenrechten, heeft ons belangrijkste representatieve orgaan met overweldigende meerderheid vóór een staakt-het-vuren gestemd om het zinloze bloedvergieten van onschuldigen te stoppen en op te roepen tot de terugkeer van alle gijzelaars.”
Een groot deel van onze motivatie is dat we weten dat onze studenten dezelfde video’s bekijken en hetzelfde nieuws op TikTok en Instagram zien als wij. We kunnen niet doen alsof de kwestie hun leven niet beïnvloedt, en we kunnen niet doen alsof de jeugd in de Verenigde Staten niet in overweldigende mate wil dat het geweld stopt. Zoals altijd houden onze studenten ons in de gaten en kijken of we les gaan geven over wat er gebeurt. Ze weten dat we geen robots zijn, en ze vragen zich af wat onze waarden zijn.
Voor mij is het ook persoonlijk. Mijn vader is een Vietnamveteraan die tijdens zijn jeugd vaak emotioneel niet beschikbaar was. Pas nadat de oorlog in Irak begon, in 2003Heeft hij andere veteranen ontmoet en samengewerkt die zich uitspraken tegen oorlogen; Toen mijn eigen kinderen werden geboren, begon hij eindelijk meer over zijn ervaringen te vertellen. Als mijn kinderen speelden, schreeuwden of luidruchtig waren, bracht het hem terug naar een plek die hij zich niet wil herinneren.
Het doden van kinderen en burgers, het bombarderen van steden, ziekenhuizen en scholen is niet eervol. De dood, waar deze ook plaatsvindt, is onvergeeflijk en vernietigt generaties. Een gezin komt nooit echt terug van het tragische verlies van een dierbare.
We herinneren ons dat de Palestijnen hun solidariteit betuigden en steun toonden voor zwarte Amerikanen tijdens verschillende momenten in de Black Lives Matter-beweging, en nu zien we meer historisch gemarginaliseerde groepen in Amerika die ondubbelzinnig opkomen voor de Palestijnen.
Het is tijd dat onze gekozen functionarissen en president Joe Biden oproepen tot een staakt-het-vuren en de militaire financiering aan Israël stopzetten totdat dat staakt-het-vuren stand houdt. Na de historische staking van United Auto Workers (UAW) zei Biden tegen de vakbond:“Ik wil u bedanken voor uw inzet voor solidariteit, voor het uitoefenen van uw recht om collectief te onderhandelen. . . . Jij hebt dit mogelijk gemaakt.” Maar vakbonden houden zich niet alleen bezig met lonen en voordelen; we maken ons zorgen over alles wat invloed heeft op de levens van onze leden. Dit omvat huisvesting, scholen, veiligheid en leven. Meer dan tien jaar geleden hielp de CTU vakbonden in het hele land te inspireren om te onderhandelen voor het algemeen welzijn van onze gemeenschappen en de mensheid. Deze verschuiving, om te onderhandelen voor het algemeen belang, dwong politici uit Chicago om niet alleen te onderhandelen over onze lonen en voordelen, maar ook om te onderhandelen over huisvesting voor onze studenten, het inhuren van maatschappelijk werkers en verpleegsters, en het creëren van groene scholen zonder lood en asbest.
Het is in dezelfde geest dat we kijken naar gebeurtenissen die een impact hebben op studenten over de hele wereld. De arbeidersbeweging reageert op het geweld in Israël en Palestina. De UAW heeft dezelfde wapenstilstand ondertekend als de CTU, en we gebruiken nu gezamenlijk onze stem om op te roepen tot een einde aan de gevechten.
Toen het geweld begon, was de algemene reactie van de arbeidersbeweging bescheiden. Veel gewone leden waren luid tegen het geweld, maar slechts een paar lokale bewoners en slechts een paar staatsburgers – zoals de United Electrical, Radio and Machine Workers of America en de National Writers Union – kwamen krachtig tegen de oorlog. Onder druk van de achterban is dat refrein luider geworden – en blijft groeien.
De American Postal Workers Union sloot zich aan bij de oproep voor een staakt-het-vuren en een hele reeks lokale organisaties – waaronder verschillende lerarenvakbonden, zoals de San Antonio Alliance of Teachers and Support Personnel en de Massachusetts Teachers Association – hebben zich bij de oproep aangesloten. We vinden het nu van cruciaal belang om echte actie achter onze woorden te zetten en schouder aan schouder te staan met andere bewegingen voor sociale en economische rechtvaardigheid om het geweld te beëindigen.
Veel gekozen functionarissen luisteren, maar lang niet genoeg. Biden en leden van het Congres moeten luisteren naar de vakbonden en de overgrote meerderheid van het Amerikaanse publiek en een staakt-het-vuren eisen.
Onze vakbond vertegenwoordigt alle rassen, geslachten, nationaliteiten en etniciteiten. Wij geven les aan Joodse en Palestijnse studenten en hebben Joodse en Palestijnse leden. We hebben niet zomaar besloten om op te roepen tot een staakt-het-vuren en lukraak betrokken te raken bij mondiale gebeurtenissen. We werken al lang samen met en worden geïnspireerd door ouders, gemeenschapsorganisaties, studenten en docenten om onze stad te verbeteren. We weten dat we, om er voor onze stad te zijn, er ook voor studenten overal moeten zijn. We worden ook geïnspireerd door de jongeren die aandringen op wetgeving om Chicago en onze jonge mensen te helpen, zoals het Peace Book, Treatment Not Trauma en Bring Chicago Home.
Opvoeders worden altijd geïnspireerd door, geleid door en aangemoedigd door onze studenten, en het is om deze redenen dat docenten die de CTU vertegenwoordigen vrijwel unaniem hebben gestemd voor een brief waarin wordt opgeroepen tot een staakt-het-vuren in Gaza.
Geweld en moord zijn overal hetzelfde. Als we het niet goed vinden als er kinderen sterven in Chicago, in ons land en in andere landen zoals Oekraïne, dan moeten we het ook niet goed vinden als er kinderen sterven in Palestina.
Staakt-het-vuren nu. Solidariteit voor altijd.
Bron: jacobin.com
