De distributiemedewerkers van Woolies staken voor iedereen

Net als de meeste werknemers zagen de werknemers van de distributiemagazijnen van Woolworths de afgelopen jaren hun reële lonen dalen terwijl hun bazen dikke looncheques mee naar huis namen. Maar in plaats van hun schouders op te halen en de dalende levensstandaard te accepteren, doen ze er iets aan.

Op vier locaties hebben vandaag honderden piketlijnen opgezet en zijn in staking gegaan voor loonsverhoging en gelijke beloning voor gelijk werk in het hele distributienetwerk. Ze vechten ook tegen een onlangs geïntroduceerd prestatiemanagementprogramma, door Woolworths het ‘framework’ genoemd, dat is ontworpen om elke stap van de werknemers om het werktempo dramatisch te verhogen te monitoren en te evalueren.

“Dit programma maakt gebruik van technische standaarden om een ​​universele en sterk gestandaardiseerde meting van de beweging en snelheid van werknemers af te dwingen”, merkte de United Workers Union, waartoe veel van de werknemers behoren, eerder dit jaar in een rapport op. “Technische standaarden gaan ervan uit dat elke taak van een magazijnmedewerker vooraf kan worden bepaald, gecategoriseerd en aan een tijdslimiet kan worden toegewezen. Mocht een werknemer er niet in slagen om de aangegeven werksnelheid bij 100% capaciteit van elke gemeten minuut van zijn dienst te halen, dan wordt hij of zij op een twaalf weken durend ‘coaching’-programma geplaatst.”

Dat het bedrijf onredelijk is, is een understatement. Hoe je het ook bekijkt, Woolies heeft het beter gedaan omdat de reële lonen van zijn werknemers zijn gedaald en omdat zijn klanten meer hebben moeten betalen voor de boodschappen.

De winstgevendheid, gemeten aan de hand van de verhouding tussen de winst en de omzet, is de afgelopen jaren met bijna een derde gestegen – van 4,7 procent in 2018 naar 6,1 procent vorig boekjaar, volgens de jaarverslagen van het bedrijf. (Vergelijk de cijfers van 2018 [page 16] met die van 2024 [page 31].) Het rendement op de gebruikte middelen, een andere maatstaf voor de winstgevendheid, is op vergelijkbare wijze gestegen: van 24,8 procent in 2019 naar 32,2 procent recenter. En de “kosten van het zakendoen” van het bedrijf, de kosten die gemaakt worden om de activiteiten draaiende te houden, zijn gedaald.

Maar zoals het oude kapitalistische gezegde luidt: te veel is nooit genoeg. Niet voor CEO Amanda Bardwell en andere overbetaalde managers. Aanmoedigingspremies voor ‘sleutelpersoneel’ maken een derde of meer uit van hun totale beloning – en de meeste van deze beloningen hebben betrekking op het vergroten van de winstgevendheid en het aandeelhoudersrendement. Slechts 20 procent van de kortetermijnprikkels heeft betrekking op de veiligheid van werknemers; geen ervan heeft betrekking op het verhogen van de levensstandaard van werknemers of het geven van een beter rendement voor de talloze uren die zij hebben geïnvesteerd in het draaiende houden van het bedrijf.

Maar ondanks dat ze genereus werden betaald, hadden de belangrijkste managers vorig jaar ieder een paar miljoen dollar extra kunnen ‘verdienen’ als het bedrijf zijn marges nog meer had vergroot dan nu het geval is. Uit het jaarverslag van Woolworths over 2024 blijkt dat de directeur van de supermarktdivisie, Natalie Davis, $1,67 miljoen van een mogelijke $4,57 miljoen heeft ontvangen. Aftredend CEO Brad Banducci ontving $3,97 miljoen van een potentiële $10,9 miljoen.

Vanuit het perspectief van het management is er veel ruimte voor verbetering, tenminste bij degenen waar zij de baas over zijn. Is het een wonder dat distributiewerkers vechten om met hun lonen onder water te gaan en geconfronteerd worden met het opleggen van dit verfoeilijke ‘raamwerk’? Het is duidelijk dat hoe slechter het voor hen is, hoe beter de beloning van de managers zal zijn.

Maar dit hoeft niemand te verbazen: werknemers creëren de waarde van het bedrijf. Hoe harder ze moeten werken en hoe minder ze worden betaald, hoe groter de winst voor de eigenaren. Dat geldt voor alle bedrijven, en dat is één van de redenen waarom de hele vakbondsbeweging deze stakende Woollies-werknemers zou moeten steunen. Als zij een overwinning kunnen veiligstellen, kunnen anderen dat misschien ook. De hele arbeidersklasse heeft dringend behoefte aan een loonsverhoging na de afgelopen twee jaar van inflatie. Deze werkers zijn een voorbeeld dat iedereen kan volgen, als onze kant maar georganiseerd en zelfverzekerd wordt.

Veel socialisten hebben zich uit solidariteit met de Woolies-arbeiders bij de piketlijnen aangesloten en helpen geld in te zamelen voor en bekendheid te geven aan de staking. Verschillende hebben rapporten ingezonden, die hieronder worden gepubliceerd.

Melbourne Liquor Distribution Centre, Laverton North

Bij zonsopgang is Interchange Drive een zee van hi-vis. Ongeveer zeventig magazijnmedewerkers en tientallen supporters staan ​​samen voor koffie en ontbijt, een uur na hun onbepaalde staking tegen Woolworths.

Aan de poorten van de magazijnen staan ​​stakingsborden. Achter hen doemt het gigantische Melbourne Liquor Distribution Centre (MLDC) op. Hier werken ongeveer 500 werknemers om de voorraden voor Woolworths in te pakken. Negentig procent van deze werknemers, zoals velen trots vertellen Rode vlagzijn leden van de United Workers Union.

Er heerst een sfeer van zelfverzekerde opstandigheid. Als je met hen praat, is het niet moeilijk te begrijpen waarom. Ze weten dat hun werkomstandigheden – waar toezicht, intimidatie en verwondingen normen zijn – moeten veranderen. “Het is onmenselijk om ons zo te laten werken”, zegt Mitch*.

Hij werkt al zestien jaar bij MLDC. Toen hij begon, draaide hij diensten van tien uur. Chronische verwondingen opgelopen tijdens het werk, verergerd door steeds hogere, onmogelijke prestatienormen, hebben ervoor gezorgd dat hij niet langer dan zes uur lang kan werken. En zelfs nu is het een strijd om dag in dag uit terug te gaan. “Het management wil je breken”, zegt hij.

Bij een normale dienst die om zes uur ‘s ochtends begint, heeft hij precies acht minuten om te beginnen met het inpakken van spullen. Als hij te laat is, riskeert hij een berisping. Er wordt van hem verwacht dat hij elk uur één pallet inpakt, waarop doorgaans één ton goederen zit. Hij moet een apparaat met zich meedragen dat registreert hoe lang elke inpakstap duurt.

Zijn efficiëntiegraad – gemeten door AI-berekeningen – wordt voortdurend weergegeven. Als hij zijn dienst beëindigt met een efficiëntie van minder dan 100 procent, zal de teamleider hem berispen. Als het meerdere keren gebeurt, loopt hij het risico ontslagen te worden – vooral onder het draconische nieuwe ‘kader’ dat door het management is geïntroduceerd.

“Wij zijn geen robots”, zegt hij. Woolworths denkt daar anders over.

Kit*, die vijftien jaar bij MLDC heeft gewerkt en nu ook diensten van maximaal zes uur kan draaien, heeft veel herinneringen aan arbeidsongevallen. “De ambulance is hier te vaak geweest”, zegt hij.

Het veiliger en duurzamer maken van magazijnwerk is een belangrijke reden voor zijn besluit om te staken. Loonstijgingen zijn belangrijk, zegt hij, maar de voorwaarden zijn cruciaal. “We doen dit voor toekomstige generaties werknemers, zodat zij niet hoeven te worden geconfronteerd met wat wij doen”, zegt hij.

*Namen veranderd

Erskinepark Distributiecentrum, NSW

In wat naar verluidt het meest efficiënte distributiecentrum van het land is, staan ​​50 tot 60 arbeiders in kampstoelen tegen het buitenste hek opgesteld. Na een door de vakbond georganiseerde ontbijtbarbecue zit de sfeer er goed in naarmate de dag vordert. Eén arbeider bracht een grote trommel mee, die voor wat ritme zorgt tussen een paar vrachtwagens die solidair toeterden als ze voorbijreden.

“We vechten voor onze rechten en voor goede voorwaarden – zoals geen ‘kader’ – en een eerlijke loonsverhoging”, zegt Mohammed. “Het is echt intens [working here]. Ze bellen je op via de PA, waar iedereen het kan horen, en ze bellen je op basis van je pincode om naar de uitreikruimte te komen. En ja, het is hier net een inktvisspel [the South Korean survival horror/thriller Netflix series].

Hoe voelt hij zich nu hij staakt?

“Ik ben echt opgewonden, het voelt als vakantie [laughs]. Ja, maar hopelijk heb ik vertrouwen in de vakbond, en krijgen we wat we willen. De hele schuur is eruit en we hebben nog middagdienst op komst. Het zal dus een goede opkomst zijn.”

Een andere werknemer, Nithi, zegt dat hij een deel van zijn gehoor heeft verloren doordat hij de hele dienst een hoofdtelefoon moest dragen. Uit de oortelefoons komt een geautomatiseerde stem die de plukkers vertelt “waar ze heen moeten en hoe lang [to] op elk willekeurig station zijn”, zegt hij.

“Bovendien huren ze bij deze schuur alleen maar casual mensen in. Nadat u uw prestaties heeft bewezen, kunt u permanentie krijgen. Sommige mensen wachtten twee jaar. Het is een publiek geheim dat als je een werknemerssalaris claimt, je geen vaste baan krijgt.”

Sommige werknemers hier zijn blij dat ze voor de eerste keer in staking zijn en zeggen dat ze het bedrijf haten, de teamleiders haten en het ‘framework’ haten.

“Wij doen alles; we voelen ons niet beloond”, zegt iemand.

“Ze kunnen niets zonder ons”, zegt een ander.

Regionaal distributiecentrum Melbourne Zuid, Dandenong Zuid

De stemming rond middernacht is opgewonden maar gereserveerd. Sommigen zijn nerveus: dit is het eerste distributiecentrum dat wegloopt. Sommige werknemers staan ​​rond en kletsen; anderen dansen op hits uit de jaren 2000.

Een van de belangrijkste dingen waar mensen over praten is het toezicht van de bazen en de obsessie met productiviteitsdoelstellingen. De werknemers zeggen dat managers hen nooit daadwerkelijk vertellen hoeveel ze precies moeten inpakken om “100 procent efficiëntie” te bereiken.

Ook de automatisering staat op zijn kop: mensen worden vaak gedwongen zware dozen te dragen, terwijl geautomatiseerde vorkheftrucks de lichte dozen dragen. Dit, en de voortdurende intimidatie om aan de KPI’s te voldoen, is vermoeiend, zeggen ze. En ze zijn vaak niet in staat de tijd te nemen om hun stations goed te ontsmetten, uit angst achterop te raken, waardoor het probleem nog groter wordt.

Iedereen wil een loonsverhoging. Ze noemen het initiële bod van de bazen van 3 procent plus een “zoetstof” van $500 contant “beledigend”.

Matthew, een student en parttime nachtploegmedewerker, zegt dat hij een loonsverhoging wil die vergelijkbaar is met die van andere magazijnen in de omgeving, waarvan sommige tot $ 7 per uur meer opleveren. “Het zijn Woolworths, weet je, ze kunnen het zich veroorloven om meer te geven”, zegt hij met een wrange glimlach.

“Ik heb altijd al willen staken”, vervolgt hij. “Het maakt me trots: 96 procent van ons heeft gestemd om het aanbod van het bedrijf af te wijzen.” Hij ziet politiek potentieel in de staking. “Labour is een toegangspoort tot meer progressieve ideeën… ongeacht wie je bent, op wie je stemt, we moeten allemaal werken, weet je?”