De Duitse federale verkiezingen produceerden een parlement dat vijf hoofdpartijen vertegenwoordigt, plus één zetel voor regionalisten in Schleswig-Holstein. Twee partijen eerder in de Bundestag, namelijk de neoliberals van de Free Democraten (FDP) en de links-conservatieve Sahra Wagenknecht Alliance (BSW), konden de representatie niet veiligstellen en miste de drempel van 5 procent.
Het grootste blok is de christelijke democraten van Friedrich Merz (hier getoond in het zwart, als Union), een conservatieve kracht. Ze hebben in het verleden herhaaldelijk geregeerd met de centrumlinkse social-democraten, in een regeling genaamd een GROKO (Grand Coalition), en wordt verwacht dat ze dit nu opnieuw doen. Maar deze coalitie is minder groots dan vroeger. Terwijl de eerste dergelijke regeling in 1966 447 van 496 zetels had, en in 2005 onder Angela Merkel 448 van de 614, hebben deze partijen nu samen een dunne meerderheid van 328 van 328 van de 630. Dit zou de eerste Grand Coalition zijn gebouwd op de twee historische “massapartijen” maar ondersteund door minder dan de helft van de kiezers (29 procent voor christelijke democraten, 15 procent voor christelijke democraten, 15 procent voor christelijke democraten, 15 procent voor christelijke democraten, 15 procent voor christelijke democraten).
Een coalitie inclusief de greens en deze twee partijen blijft mogelijk. Terwijl de christelijke democraten en extreem-rechtse alternatief voor Duitsland een notionele meerderheid hebben wanneer het bij elkaar is toegevoegd, is deze coalitie voorlopig uitgesloten. Constitutionele verandering zou een tweederde meerderheid vereisen, wat beslissend zou kunnen blijken als de regering de huidige grondwettelijk verplichte limieten voor lenen wil beëindigen, bijvoorbeeld voor militaire uitgaven. Zo’n maatregel zou niet alleen afhankelijk zijn van christelijke democraten, sociaal -democraten en greens, maar ook ten minste één andere partij.
Sleutel: Union = Christian Democrats, SPD = Social Democraten, AFD = alternatief voor Duitsland, Greens = Greens, Left = Die Linke, SSW = Regionalist
De grote verliezers van de verkiezingen van zondag waren de partijen in de overheid van de vertrekkende kanselier Olaf Scholz. Zijn sociaal -democraten, die met 9 procent zakken sinds de laatste federale verkiezingen in 2021, scoorden hun slechtste resultaat sinds 1887. Zijn regering stortte in november in nadat zijn minister van Financiën, Christian Lindner van de FDP, stevig vasthield aan het weerstaan van alle oproepen om de lening te vergroten. De FDP verloor 7 procent en won nul stoelen en Lindner werd gedwongen met pensioen te gaan. De andere partij in de coalitie, de Groenen, gleed een beetje terug.
De winnaars waren voornamelijk rechts, met name de christelijke Democraten (bekend als de Unie, vanwege hun samenwerking met de christelijke sociale unie van Bavaria), hoewel de stijging van 4 procent ver onder de verwachtingen van de voorkeur was. Het anti-immigratie-alternatief voor Duitsland verdubbelde hun score, en de linkse partij Die Linke deed bijna hetzelfde, van een lagere basis. De voormalige Die Linke -leider Wagenknecht’s afgescheiden partij werd alleen opgericht in 2023 en verhoogde zo zijn stem van nul naar 4,97 procent, waardoor het 13.000 stemmen liet achter op een plaats in het parlement.
Onder kiezers die peilers hebben verteld dat ze economisch worstelen, was het alternatief voor Duitsland ver vooruit op andere partijen, en ruim boven de 21 procent nationale score. Greens deed slechts de helft in deze groep als hun algemene stemming (met 6 procent), en in dezelfde peiling waren de kiezers slechts half zo waarschijnlijk als de algemene bevolking om te zeggen dat ze het moeilijk hebben. De sociaal -democraten en christelijke democraten deden elk slechter onder deze groep, en de partij van Sahra Wagenknecht beter.
Dus zijn economische moeilijkheden die de extreemrechtse stem uitleggen? Of klagen deze kiezers gewoon meer? Zonder twijfel kunnen dergelijke moeilijkheden overeenkomen met verschillende posities en eisen: een oproep tot lagere belastingen en minder groene verordening, zoals libertaire elementen van de partij willen, of anders uitdrukkelijke problemen met inflatie en slechte loongroei. Gevraagd Waarom Ze stemden op de AFD, de kiezers geven geen prioriteit aan economische kwesties, maar migratie.
Sleutel: immigratie, interne veiligheid, economische groei, vrede, prijsstijgingen
Men zou kunnen stellen dat “rangschikken” kwesties zoals dit hen ten onrechte scheidt. Kritiek op het migratiebeleid is verbonden met economische attitudes en posities, bijvoorbeeld in wat Arlie Hochschild de “wachtlijn” dynamiek noemt: het gevoel dat ze worden doorgegeven ten gunste van het niet verdienen van anderen. Slechte economische omstandigheden kunnen openheid voor een partij voeden die anderen extremistisch noemen, en een voorstander van een dergelijke partij lijkt het onwaarschijnlijk dat een pollster wordt verteld dat ze blij zijn met hun economische situatie. Toch zou de enorme stemming van de AFD onder arbeids- en werkloze kiezers suggereren dat deze partij economische grieven exploiteert.
SLEUTEL: ALL / WERKER / WERKNEMER / Zelfstandige / gepensioneerde / werklozen
De linkse partij Die Linke verhoogde haar stem tussen alle leeftijdsgroepen en beroepen, waardoor bijna 9 procent nationaal werd. Het genoot van een enorme piek tussen eerste kiezers (27 procent) en onder-twintig-vijf (25 procent). De sterkste groep in polling was jonge vrouwen in steden (35 procent). In al deze categorieën was het de grootste partij. Het was ook het grootste feest in Berlijn (20 procent) en won voor het eerst zetels in het voormalige Westen. De stemming onder oudere landelijke mannen was veel armer (4 procent), maar nog steeds hoger dan de nationale gemiddelde stembusscore slechts enkele weken geleden.
Voorafgaand aan deze verkiezing vertelde de nieuw gekozen Coleader Ines Schwerdtner Jacobin over hoe ze hoopte om de arbeidersklasse kiezers te bereiken. Terwijl de stemming van de partij onder werknemers toenam, net zoveel als de nationale gemiddelde score van de partij, en het deed het nog beter onder de werklozen, deze cijfers suggereren niets als de opkomst die de AFD van deze groepen genoot.
SLEUTEL: ALL / WERKER / WERKNEMER / Zelfstandige / gepensioneerde / werklozen
2021 kiezers die naar Die Linke verschoven, kwamen voornamelijk van de Groenen en Sociaal Democraten en in mindere mate van onthouders (in Gray).
De kiezers vermeldden hun topprioriteit als ‘sociale zekerheid’ gevolgd door ‘klimaat’, ‘veiligheid’ en ‘vrede’.
Veel commentaarstukken voorafgaand aan de voordelige commentaar die hebben gereageerd op vervreemde jeugd die uiterst rechts verschuiven, en tekenfilms toonden Duitsers in hun twintigs die hun ouders schokten door ‘opa -uniform’ af te stoffen. Ongetwijfeld zijn jonge Duitsers minder kans om te worden gewonnen bij de traditionele partijen, en deze keer leek het ook uitgeschakeld door de greens, misschien afgeschrikt door de economische prestaties van de regering, evenals minister van Buitenlandse Zaken Annalena Baerbock’s Hoggedy Pro-Israel Stance. Toch werd de jeugdstem ook enorm verdeeld door geslacht. Onder jonge vrouwen stond Die Linke gemakkelijk op de eerste plaats, met meer dan een derde van de stemmen. Jonge mannen splitsten zich zwaar in het voordeel van de rechtse partijen.
Als Die Linke veel kiezers lijkt te hebben gemobiliseerd van andere zachte ‘progressieve’ partijen, probeerde de Sahra Wagenknechtalliantie (BSW) iets anders te doen: om te concurreren met de AFD met een toonhoogte naar de werkende en lagere middenklassen, en zich niet te concentreren op hun meer linkse lagen. Dit leunde zwaar op cultuuroorlogse thema’s, maar ook over economische kwesties rond inflatie en, hiermee verbonden, de oorlog in Oekraïne. BSW combineerde pacifistische posities (soms een sterkere pro-Palestijnse lijn innemen dan Die Linke, en verzette zich tegen alle wapenzendingen naar Kiev) met de oproep om de migratie te stoppen, en enkele sociale democratische posities op het gebied van welzijn en economie.
Wat dit niet deed, was de bestaande basis van de AFD verdelen. Slechts ongeveer een op de tachtig 2021 kiezers voor die partij schakelde over naar de BSW van Wagenknecht, die in plaats daarvan voornamelijk schakelaars van de sociaal -democraten en die Linke won. Omwille van de vergelijking was dit kleiner dan het nummer dat zo’n quixotische keuze maakte als het verhuizen van de christen -democraten om Linke te sterven: meer iets in het rijk van statistisch geluid dan een basis voor een politieke strategie.
Verdedigers van de BSW zullen zeggen dat het deze anders vervreemde kiezers ervan weerhield om naar de AFD te schakelen, met name onder oudere Duitsers. Helaas deed het grotendeels dit door een campagne die de eigen praatpunten van de AFD voedde in plaats van ze te bestrijden. Hoewel tegenwoordig een deel van de staatsregeringen van Brandenburg (geleid door de sociaal -democraten) en Thuringia (samen met de christelijke democraten en sociaal -democraten), lijkt de opstandige strategie van deze partij al grote moeilijkheden te hebben ondergaan.
Bron: jacobin.com
