Democraten prijzen economisch herstel in de aanloop naar de verkiezingen van 2024, en liberale experts beweren dat “Bidenomics” werkt en dat degenen die het daar niet mee eens zijn gedesillusioneerd of meedogenloos partijdig zijn. Maar de indrukwekkende economische groei van het land is in tegenspraak met de realiteit: miljoenen Amerikanen worden achtergelaten.
Ja, die persberichten van het Witte Huis en de factsheets van het ministerie van Financiën hebben gelijk: brede economische indicatoren zoals het bruto binnenlands product en de werkloosheid zijn aanzienlijk verbeterd. De inflatie daalt over het algemeen ook.
“’Bidenomics’ werkt”, zei president Joe Biden eerder deze zomer:
Toen ik aantrad, woedde de pandemie en wankelde onze economie, werden toeleveringsketens verbroken, miljoenen mensen werkloos, honderdduizenden kleine bedrijven die op het punt stonden te sluiten nadat er al zoveel waren gesloten. . . . Vandaag de dag hebben de VS het hoogste economische groeipercentage en leiden ze de wereldeconomieën sinds de pandemie.
Maar uit gegevens die eind vorige maand zijn vrijgegeven, blijkt dat de voedselonzekerheid op het hoogste niveau is sinds Biden aantrad, en dat de gemiddelde financiële tegenspoed in 2023 erger is dan in de afgelopen drie jaar. Met andere woorden, ‘Bidenomics’, het economische plan van de president om de economie ‘vanuit het midden en van onderaf’ te laten groeien, ging gepaard met een humanitaire crisis.
Dit is een ramp die de Democraten zelf hebben veroorzaakt. Hulpmaatregelen hadden eerder de klap van de COVID-19-pandemie verzacht, en de Democraten beloofden een groot deel van die hulp permanent te maken door een robuuste sociale agenda vast te stellen. Die agenda is er nooit gekomen en in plaats daarvan heeft de regering de tijdelijke hulpprogramma’s stopgezet, waardoor vele miljoenen Amerikanen moeite hebben om het hoofd boven water te houden.
Niet iedereen is het erover eens dat “Bidenomics” een succes is geweest. Uit een recente peiling bleek dat slechts 34 procent van de Amerikanen het economische leiderschap van Biden goedkeurt, vergeleken met zijn algehele goedkeuringspercentage van 41 procent. Slechts 20 procent van de kiezers denkt dat de economie goed of uitstekend is, vergeleken met 78 procent die zegt dat het alleen redelijk of slecht is, volgens een ander onderzoek.
Uit een derde recente peiling bleek dat bijna 70 procent van de Amerikanen denkt dat de economie er nu slechter voor staat dan in 2020, toen de pandemie in de Verenigde Staten begon.
Veel experts schrijven de ontevredenheid van het publiek toe aan onwetendheid of partijdigheid. Als Jacobijn onlangs opgemerkt, haalde Joe Scarborough van MSNBC de toename van de economische productiviteit van het land aan om te suggereren dat “Amerika het prima doet”, terwijl New York Times columnist Paul Krugman gaf partijdige vooringenomenheid de schuld van de “enorme kloof tussen wat mensen zeggen over de economie en zowel wat de gegevens zeggen als wat ze zeggen over hun eigen ervaring.”
In dezelfde lijn schreef econoom Justin Wolfers onlangs verteld MSNBC dat Amerikanen zich negatief voelen over de economie omdat het gesprek gepolitiseerd is, wat suggereert dat mensen “zichzelf verhalen vertellen die volledig in strijd zijn met de werkelijkheid”.
De manier om het partijdige lawaai te doorbreken, is volgens Wolfers door het economische gesprek te verschuiven van het nationale naar het persoonlijke niveau. Zodra het onderwerp zich concentreert op de economische omstandigheden van het eigen huishouden, “is er ineens een ongelooflijk optimisme”, zei Wolfers. Met andere woorden, vraag gewoon rond.
Het Census Bureau heeft ernaar gevraagd. Via zijn Household Pulse Survey volgt het bureau sinds april 2020 de sociaaleconomische impact van de pandemie en het herstel van de Amerikanen. De gegevens zijn breed, worden maandelijks verzameld en bijna in realtime verspreid. Ons onderzoek van deze enquêtes onthult een aanhoudende humanitaire crisis.
Twee van de langstlopende vragen van de enquête hebben betrekking op financiële problemen – mensen die meldden dat het de afgelopen zeven dagen enigszins of zeer moeilijk was om de huishoudelijke uitgaven te betalen – en voedselonzekerheid, waarbij degenen worden gevolgd die soms of vaak niet genoeg te eten hadden de week ervoor. De gegevens van de meest recente enquêteperiode werden eind juli vrijgegeven.
Voor het eerst onder de regering-Biden overtroffen de voedselonzekerheidspercentages 12 procent, een vierde opeenvolgende maand van stijging. Bovendien overtreffen de gemiddelde cijfers van financiële tegenspoed en voedselonzekerheid dit jaar de voorgaande drie.
Als er goed nieuws is, is het dat de financiële problemen voor het eerst sinds afgelopen april onder de 38 procent zijn gedaald, hoewel het laatste cijfer nog steeds hoger is dan enig punt in 2020 of 2021.
Deze cijfers over financiële en voedselonzekerheid moeten als een crisis worden beschouwd, en in de eerste twee jaar van de pandemie waren ze dat ook.
De federale regering heeft deze cijfers verlaagd door een reeks nieuwe initiatieven op het gebied van sociale zekerheid in te zetten, te beginnen in maart 2020 met de Coronavirus Aid, Relief, and Economic Security (CARES) Act. De wet verhoogde onder andere tijdelijk de werkloosheidsuitkeringen, zorgde voor gratis schoolmaaltijden en deelde cheques van $ 1.200 uit voor pandemie.
Later die maand werd een federaal afschermingsmoratorium aangekondigd. In september vaardigden de Centers for Disease Control and Prevention een landelijk uitzettingsverbod uit.
In december 2020 gaf het Congres toestemming voor een nieuwe ronde van $ 600 hulpbetalingen. Halverwege januari 2021 waren de economische en voedselonzekerheidscijfers met 2,4 procent gedaald, waardoor negen miljoen mensen van financiële problemen en zes miljoen van honger waren bevrijd.
De omstandigheden verbeterden verder nadat het Amerikaanse reddingsplan van Biden vanaf maart 2021 toestemming had gegeven voor hulpcheques van $ 1.400 en een hele reeks maatregelen tegen armoede – waaronder verbeterde belastingverminderingen voor kinderen, uitgebreide voedselhulp voor gezinnen, aanvullende subsidies voor kinderopvang, verlengde werkloosheidsuitkeringen en meer.
In augustus 2021 waren er negentien miljoen minder mensen in financiële nood dan toen Biden aantrad. De voedselonzekere bevolking was met meer dan zes miljoen gedaald.
Maar die prestaties duurden niet lang. Diezelfde maand liep het uitzettingsverbod af. De volgende maand eindigde ook de verlengde werkloosheidsdekking met aanvullende uitkeringen en het verbod op executie. Vervolgens werden de verbeterde belastingverminderingen voor kinderen, die de voedselonzekerheid met 3 procent verminderden in huishoudens met kinderen, niet verlengd voor 2022.
Deze pandemische hulpprogramma’s mochten aflopen midden in een crisis van de kosten van levensonderhoud, aangezien de kosten van goederen en diensten, energieprijzen en rentetarieven allemaal stegen.
Het resultaat? Het aantal mensen in financiële nood is met negenentwintig miljoen toegenomen en de bevolking met voedselonzekerheid is tussen september 2021 en september 2022 met zes miljoen gegroeid. Net toen mensen extra hulp nodig hadden, werd bestaande hulp weggenomen.
De laatste grote uitgavenwet die eind vorig jaar door de Democratische trifecta werd aangenomen, maakte een einde aan de verbeterde financiering voor het Supplemental Nutrition Assistance Program (SNAP) dit voorjaar, waardoor ongeveer tweeëndertig miljoen mensen met minder voedselhulp achterbleven. De geschatte daling van de maandelijkse uitkeringen die als gevolg daarvan optrad, varieert van $ 95 tot $ 320, afhankelijk van het huishouden. De extra uitkeringen die eind 2021 4,2 miljoen mensen uit de armoede hielden, vielen weg.
Veel van de eenenveertig miljoen SNAP-deelnemers waren waarschijnlijk overrompeld door deze verandering. Politici spraken er nauwelijks over; de media slaagden er niet in om er voldoende aandacht aan te besteden. Het wetsvoorstel zelf is tijdens de vakantie aangenomen en is duizenden pagina’s lang. Zelfs als de getroffenen op de een of andere manier de specifieke bepaling in de tekst zouden zien die de noodtoewijzingen beëindigde (op pagina 1536), zouden ze nog steeds maar ongeveer zestig dagen hebben gehad om zich voor te bereiden op de dramatische vermindering van de voedselhulp.
Het wetsvoorstel maakte ook een einde aan een vereiste uit 2020 dat staten mensen niet van Medicaid, het nationale ziektekostenverzekeringsprogramma voor Amerikanen met een laag inkomen, konden afzetten in ruil voor uitgebreide federale financiering.
Nadat het mandaat was beëindigd, begonnen staten al snel mensen uit hun ziektekostenverzekering te schrappen. Sinds april zijn meer dan vier miljoen Medicaid-ingeschrevenen uitgeschreven. De meeste van deze mensen zijn ontslagen om procedurele redenen – zoals het niet op tijd reageren op een stuk post of vanwege bureaucratische fouten bij overheidsinstanties – niet omdat ze technisch niet in aanmerking komen voor het programma.
Overal tussen de zeventien miljoen en vierentwintig miljoen mensen zouden tegen mei 2024 de Medicaid-dekking kunnen verliezen.
Slechts één Democraat, de vertegenwoordiger van New York, Alexandria Ocasio-Cortez, stemde tegen deze uitgavenwet.
Deze aanval op welzijnsprogramma’s verklaart waarom het sterke economische herstel zoveel mensen aan hun lot heeft overgelaten. Het sociaal vangnet brokkelt steeds verder af: de aanvullende financiering voor kinderopvangtoeslagen slinkt en de extra ondersteuning voor het Speciaal Aanvullend Voedingsprogramma voor Vrouwen, Zuigelingen en Kinderen (WIC) loopt op 30 september af.
De terugbetalingen van studieleningen, die sinds het begin van de pandemie zijn onderbroken, beginnen de volgende dag, evenals extra werkvereisten die worden opgelegd aan SNAP-begunstigden, dankzij de tweeledige begrotingsovereenkomst die Biden onderhandelde met House Speaker Kevin McCarthy, een Californische Republikein.
De tijdelijke sociale bovenbouw die voor de pandemie is opgericht, wordt ontmanteld zonder dat er iets voor in de plaats komt, waardoor tientallen miljoenen Amerikanen in de steek worden gelaten. Dit had niet mogen gebeuren. Democraten brachten de kiezers ertoe te geloven dat ze niet hoog en droog zouden blijven – aangezien de nooduitkeringen afliepen, hadden ze moeten worden vervangen door permanente uitkeringen.
Dit is waar ‘beter bouwen’ over zou moeten gaan: zoals Biden zei in zijn begrotingsverzoek voor 2022, is het doel ‘niet alleen om uit de onmiddellijke crises die we hebben geërfd te boven te komen, maar om beter terug te bouwen’.
Hij stelde een tweedelige economische agenda voor om voort te bouwen op de onmiddellijke hulp van het Amerikaanse reddingsplan: het Amerikaanse banenplan, voor klimaatvriendelijke infrastructuur, en het Amerikaanse gezinnenplan, voor gezondheid en sociale zekerheid. Het Witte Huis redeneerde dat deze in de plaats zouden moeten komen van aanvullende noodhulp, waardoor in feite koud water over een vierde ronde van controles zou worden gegoten.
Het infrastructuurplan van $ 2,7 biljoen werd voor het eerst onthuld in maart 2021. Tegen de tijd dat de Senaat in augustus de tweeledige infrastructuurwet had goedgekeurd, hadden Biden en de Republikeinen van de Senaat er onderhandeld over tot een klimaatonvriendelijke rekening ter waarde van slechts $ 548 miljard. Veel voorzieningen die eruit vielen, werden later samen met de welzijnsprogramma’s van het American Families Plan in de verzoeningsrekening van $ 3,5 biljoen gestopt.
Om ervoor te zorgen dat die rekening niet ook werd uitgehold, beloofden de Democraten om de conservatief neigende infrastructuurwet en de veel progressievere menselijke infrastructuurrekeningen samen te binden. Biden zei dat hij een veto zou uitspreken over de eerste als het niet samen met de laatste op zijn bureau zou worden afgeleverd. Dan House-spreker Nancy Pelosi, een Californische democraat, zei: “Er is geen infrastructuurwet zonder de verzoeningswet.”
De Congressional Progressive Caucus beloofde de infrastructuurwet weg te stemmen totdat de senaat de verzoeningswet goedkeurde.
Maar Biden en Pelosi kwamen toen terug op hun belofte en drongen erop aan dat de rekeningen onafhankelijk zouden worden aangenomen, waardoor de welzijnswet in feite werd verdoemd. Progressieve wetgevers verzetten zich een tijdje, maar gaven uiteindelijk hun invloed op. De door het Huis goedgekeurde versie bevatte nog steeds een formidabele $ 2,2 biljoen november 2021, maar tegen de tijd dat de Senaat het had goedgekeurd en omgedoopt tot de Inflation Reduction Act, was het slechts $ 437 miljard waard.
Het loskoppelen van de rekeningen voor verzoening en infrastructuur kostte het publiek uiteindelijk 1,7 biljoen dollar aan klimaat-, gezondheids- en armoedebestrijdingsprogramma’s. De gezondheids- en anti-armoedeprogramma’s die van start hadden moeten gaan nadat de tijdelijke dekking was afgelopen, werden allemaal weggelaten.
Het resultaat wordt niet weergegeven door macro-economische indicatoren. Brede maatstaven van de economie van het land weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs de economische omstandigheden van de mensen die er wonen. De gegevens die we over die omstandigheden hebben, onthullen een aanhoudende humanitaire crisis – een crisis waaraan de Democraten medeplichtig waren, maar die tot nu toe weigeren te erkennen.
Bron: jacobin.com
