De escalaties van Israël bewijzen Kamala Harris’ standpunt over Gaza-kwesties

In haar eerste week als officiële kandidaat voor het presidentschap als de facto Democratische kandidaat, is er veel verwarring ontstaan ​​over de positie van vicepresident Kamala Harris ten aanzien van Gaza. Na de morele en electorale nachtmerrie die de 9,5 maanden durende steun van president Joe Biden aan Israëls campagne van vernietiging en massamoord was, zoeken velen naar een teken — elk signaal — dat een Witte Huis van Harris van koers zou veranderen. Deze wens voor goed nieuws is begrijpelijk, maar in de haast om de bladzijde om te slaan van het afschuwelijke Biden-record, moet men nuchter en eerlijk zijn over wat Harris werkelijk zegt — en, belangrijker nog, niet zegt — over het feit van genocide in Gaza.

Tot nu toe hebben we geen bewijs gezien dat ze afstand zou nemen van het huidige standpunt van het Witte Huis. In belangrijke opzichten lijkt ze dezelfde vertroebelende tactieken toe te passen als haar 81-jarige voorganger.

Dit wil niet zeggen dat Harris uiteindelijk niet zal veranderen, of dat haar standpunt vastligt, maar het is essentieel om helder te blijven en te weten hoe een zinvolle verandering eruit zou zien als ze daadwerkelijk verder zou gaan dan de oppervlakkige aanpassingen.

Ten eerste, wat we wel weten en waar we momenteel staan: zoals ik vorige week uiteenzette voor In deze tijdenPalestijnse solidariteitsactivisten, de National Uncommitted Movement en reguliere vakbonden hebben hun eisen aan het Witte Huis verschoven van simpelweg oproepen tot een “staakt-het-vuren” naar het beëindigen van militaire hulp aan Israël. De reden hiervoor, zoals ik al maanden documenteer, is dat de PR-machine van het Witte Huis de algemeen begrepen definitie van staakt-het-vuren succesvol heeft verdraaid om iets heel anders te betekenen. De term, gebaseerd op het gebruik ervan in een half dozijn andere Gaza-bombardementen in de afgelopen 17 jaar, werd in het algemeen begrepen als een eis dat de VS zijn overheersende invloed zou gebruiken om Israël te dwingen zich terug te trekken uit Gaza en de bombardementen te beëindigen. Maar het Witte Huis – nadat het aanvankelijk iedereen in hun regering had verboden het woord te gebruiken – begon het label “staakt-het-vuren” te omarmen op de vooravond van de voorverkiezingen in Michigan in februari, maar veranderde de definitie zodat het alleen een “tijdelijke pauze” betekende. In principe steunt het Witte Huis een korte pauze in de gevechten gevolgd door voortdurende, onbepaalde steun voor Israël om oorlog te voeren in Gaza onder de onhaalbare auspiciën van “het elimineren van Hamas”. Als zodanig kunnen ze blijven appelleren aan open, te kwader trouw gevoerde ‘wapenstilstandsonderhandelingen’ die ‘geduwd’ moeten worden – terwijl ze zichzelf afschilderen als een neutrale, machteloze derde partij.

Bewijs van Israëls kwade trouw “onderhandelingen” werd woensdagochtend vroeg onweerlegbaar toen ze blijkbaar het hoofd van de Hamas-delegatie voor het staakt-het-vuren, Ismail Haniyeh, vermoordden terwijl hij Iran bezocht voor hun presidentiële beëdigingsceremonie. Dit is niet consistent met een partij die “de oorlog wil beëindigen”, maar het is in overeenstemming met een partij die heeft beloofd – zoals ze tientallen keren hebben gedaan, waaronder vorige week voor het Congres – om een ​​“totale overwinning” te behalen. Amerikaanse functionarissen en deskundigen die deze realiteit simpelweg negeren en vreedzame bedoelingen op hen projecteren, zullen het niet waarmaken.

Maar deze fictieve steun van het Witte Huis voor een “staakt-het-vuren”—die we NuCeasefire zullen noemen—heeft perfect gewerkt, zowel liberalen als linksen in verwarring gebracht en de temperatuur van de protesten verlaagd. De VS wordt niet langer gezien als de enige beschermheer van een land dat Gaza met de grond gelijk maakt en dat kan stoppen met het steunen van genocidale daden wanneer ze maar willen. Het kan nu worden gezien als een vredesmacht die bemiddelt in een mysterieus “staakt-het-vuren-onderhandelingsproces” dat simpelweg nergens toe leidt, terwijl het aantal doden in Gaza blijft toenemen.

Van wat we hebben gezien van Harris’ opmerkingen over Gaza sinds Biden zich terugtrok uit de race, lijkt dit ook haar standpunt te zijn, met bescheiden veranderingen in toon. Harris’ publieke opmerkingen die ze maakte voor en na de ontmoeting met de Israëlische premier Benjamin Netanyahu de dag na zijn toespraak voor het Congres op 23 juli, geven aan dat ze heeft gekozen voor een combinatie van bloederige empathie en vage oproepen tot NuCeasefire.

Velen hebben een verandering in “toon” opgemerkt, maar dit is alleen waar als men de regering-Biden beperkt tot Biden. Hoewel het waar is dat president Biden niet echt de moeite heeft genomen om te erkennen dat Palestijnen bestaan, laat staan ​​dat ze menselijk zijn – en dat Harris dat retorisch gezien doet, is dat een verandering – heeft minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken gehandeld in soortgelijke krokodillentranen, dus het is niet duidelijk waar Harris’ gebruik van Empathy-Speak echt voor telt. Als er al iets is, zou het slimme en overtuigende gebruik van Empathy-Speak terwijl hij nog steeds zendingen van wapens en munitie goedkeurt, minder een “stap in de goede richting” kunnen zijn en meer een voorbode van een steeds geavanceerder bullshitting media-apparaat.

Een deel van dit mediacuratieproces dat gericht is op laaggeïnformeerde liberalen is het spook van zinvolle onenigheid tussen Harris en Netanyahu. Biden-assistenten hebben deze verhalen maandenlang aan de pers gevoerd in een trope die zo oud is dat ik er in december over schreef voor The Real News. De meest flagrante wasserette voor deze zelfzuchtige non-events, zoals ik al vaker heb opgemerkt, is Barak Ravid bij Axios. Het is dus volkomen voorspelbaar dat de eerste outlet die een verhaal over “Toegenomen spanningen tussen Harris en Netanyahu” publiceerde, Ravid was, een stenograaf van het Witte Huis wiens voornaamste doel het creëren van de illusie van woede en onenigheid is van een regering die, op mysterieuze wijze, elke wapen- en munitielevering aan Israël blijft goedkeuren.

Een veelgehoord antwoord op de kritiek van links dat Harris haar beleid ten aanzien van Gaza niet verandert, is dat ze dat gewoon niet kan. Ze doet mee aan de verkiezingen terwijl ze tegelijkertijd in een regering zit, en ze kan niet openlijk breken met de president. Hoewel het moreel gezien verwerpelijk lijkt om niet te doen alsof er geen belangrijkere dingen in het leven zijn dan loyaliteit aan je baas (bijvoorbeeld het beëindigen van een genocide), mist deze ontwijking de voor de hand liggende oplossing voor dit probleem: Harris kan gesprekken voeren met – en garanties geven aan – onafhankelijke groepen die heel gemakkelijk voor haar zouden kunnen instaan. Er is geen gebrek aan onafhankelijke Palestijnse groepen of individuen (die niet alleen belast zijn met het kiezen van Democraten) die maar al te graag haar telefoontje zouden aannemen, naar haar pitch zouden luisteren en haar kandidatuur zouden steunen in ruil voor een daadwerkelijk einde aan de massamoord op Palestijnen. Helaas zijn deze telefoontjes niet gekomen en als vicepresident van de Verenigde Staten hebben we weinig reden om te geloven dat dit komt omdat ze hun contactgegevens niet heeft.

Rep. Rashida Tlaib (D-MI), de enige Palestijnse Amerikaan in het Congres, heeft gezegd dat ze haar steun aan Harris zal uitstellen totdat ze een geloofwaardig plan hoort om de Amerikaanse steun aan Israëls “oorlog” te beëindigen. Tot nu toe heeft ze niet gezegd dat ze zulke veranderingen heeft gezien.

Zal er dus een zinvolle beleidswijziging komen? Het is nog steeds mogelijk en we moeten niet stoppen met druk uitoefenen. Dat is inderdaad het doel van de massaprotesten die gepland staan ​​voor de DNC eind augustus. Maar we moeten niet toestaan ​​dat een rooskleurige campagne in de weg staat van wat er daadwerkelijk wordt gezegd en welk beleid er daadwerkelijk wordt opgesteld. In een tijd van steeds veranderende focus, geraffineerde verhalen op sociale media en de oprechte angst voor een tweede termijn van Trump, is het gemakkelijk om gewoon te denken dat Harris afstand neemt van Biden over Gaza. Maar we moeten gefocust blijven en drie centrale vragen in gedachten houden: (1) Worden er nog steeds kinderen gebombardeerd? (2) Worden er nog steeds Amerikaanse bommen verscheept? (3) Weigert de persoon in kwestie zich te committeren aan het stoppen van de verzending van genoemde bommen? Als het antwoord op alle drie de vragen ja is, dan doen bloederige vakjes aanvinken en vage oproepen tot “staakt-het-vuren-onderhandelingen” er helemaal niet toe.

Verwant