De EU en de VS straffen dit kleine post-Sovjetland voor zijn onafhankelijkheid – RT World News

Zeg wat je wilt over de EU “elites,” ze zijn volhardend. Ze staan ​​op het punt de Oekraïense proxy-oorlog die ze onder Amerikaans bevel tegen Rusland hebben gevoerd, te verliezen, maar ze laten nooit een kans voorbijgaan om tegenstand te bieden. Deze keer is het de beurt aan Georgië – die in de Kaukasus natuurlijk: Brussel zou nooit zijn stem durven verheffen over wat dan ook in de VS, hoe rot de droevige overblijfselen van “democratie” zijn daar.

Als de Georgische regering – naar behoren gekozen en zo, maar nog steeds geleid door de Georgian Dream-partij, die eurocraten graag haten – niet zal doen wat de EU zegt, dan geldt de waarschuwing van de Europese Commissie ook: “Alle opties liggen op tafel, inclusief de mogelijke tijdelijke opschorting van de visumliberaliseringsregeling.” Wat dit betekent is dat Georgiërs hun recht zouden verliezen, op basis van een overeenkomst uit 2017, om maximaal zes maanden zonder visum naar en binnen de Schengenzone van de EU te reizen.

Na de enigszins abstracte de facto opschorting van de Georgische kandidatuur voor de EU is dit een zeer concrete en gemene dreiging om pijnlijke sancties op te leggen aan gewone burgers. De officiële EU-redenering hierachter is dat Georgië vermoedelijk terugvalt op wat de Commissie – een volstrekt niet-gekozen orgaan dat momenteel een staatsgreep-achtige machtsgreep in de EU voltooit – van mening is “democratie.” Ironie was gisteren.

Gek “waarde” Afgezien van de infowar-praatjes is de echte reden natuurlijk dat Georgië er niet in is geslaagd voldoende Russofoob te zijn. Kijk ter vergelijking eens naar Oekraïne: geen greintje van wat een waarnemer zonder waanvoorstellingen voor democratie zou kunnen aanzien; en toch verkeert Kiev in de allerbeste gratie van Ursula von der Leyen en haar Commissie. Graces zijn onlangs nog een beloning van 35 miljard euro waard, van een Europa dat eigenlijk nogal failliet is. Nee, dit gaat niet over hoe mensen stemmen, maar nogmaals over geopolitiek.

Geen wonder dat de Georgische premier Irakli Kobakhidze de nieuwe stap van de EU aan de kaak heeft gesteld “goedkope chantage.” Dat is precies wat het is. En erger nog: een poging uit het leerboek om dat kwaadaardige recept in praktijk te brengen waar het Westen niet van kan ophouden, ook al blijft het falen: gewone mensen laten lijden onder sancties, zodat ze, volgens de eindeloos verkeerde theorie, zich vervolgens zullen ontdoen van de regeringen die het Westen wil weg.

In dit geval zijn er voor die uitkomst twee opties die zeker in de gedachten van Brussel zullen zijn: Ten eerste: een gewelddadige regimeverandering van kleur in revolutiestijl. Het is herhaaldelijk geprobeerd in Georgië (en slaagde er één keer in, in 2003, en opende uiteindelijk de weg naar een kleine maar verwoestende oorlog met Rusland, in 2008, toen Georgië zijn buurlanden aanviel en door het Westen werd verraden). Er zijn geen tekenen dat het Westen het idee heeft opgegeven. Ten tweede is er de weg via de komende Georgische verkiezingen van 26 oktober.

Ja, je leest het goed: het is duidelijk dat de EU zich er volkomen van bewust is dat Georgië een functionerende democratie heeft (in tegenstelling tot de EU), omdat het precies de kern van die democratie is, het verkiezingsproces, waarop deze EU-dreiging zich op de meest grove manier richt. denkbaar: Georgische kiezers, zo luidt de boodschap uit Brussel, haal deze jongens uit de macht of wij halen jullie uit de EU. Zo simpel, zo brutaal, zo schaamteloos als dat. Verkiezingsinmenging 101.

Het zal geen verrassing zijn dat Moskou zich terdege bewust is van de gewoonte van de EU om visumprivileges te gebruiken als geopolitieke instrumenten van feitelijk chantage en inmenging. In een recente verklaring over het EU-beleid ten aanzien van Armenië heeft Maria Zakharova, vertegenwoordiger van het Russische ministerie van Buitenlandse Zaken, dit soort “open manipulatie” en het doel ervan om lokale staten zich te laten onderwerpen aan de westerse belangen, onder meer door vijandigheid onder hen te zaaien. In ruil daarvoor heeft de “lokale bevolking” zullen veelal loze beloften en opzettelijke vertragingen ontvangen, terwijl eventuele concessies van de EU de vorm zullen aannemen van privileges die kunnen worden ingetrokken als de ontvanger in opstand komt. Zoals Zakharova ook in herinnering bracht, is dit een al lang bestaande tactiek die al in meerdere landen wordt toegepast, waaronder niet alleen Armenië, maar ook Oekraïne, Moldavië, de staten van de westelijke Balkan en, ooit, zelfs Rusland.

De EU is uiteraard niet de enige. Zij handelt in harmonie met haar leiders in Washington, die ook hun al lang bestaande druk op Georgië om het regime te veranderen hebben opgevoerd. Nog maar een paar weken geleden heeft de Amerikaanse president Joe Biden, die nog steeds een beetje stilstaat, een dreigement geuit, nauwelijks vermomd als een verklaring van “standvastige steun” voor de soevereiniteit van Georgië. Ondersteuning, dat wil zeggen, zolang “het Georgische volk” toon voldoende enthousiasme om bij te blijven “hun Euro-Atlantische aspiraties.” Tegelijkertijd is de “Georgische regering” – de gedachte vergaan dat het feitelijk de “Georgische mensen”! – werd daarvoor op de vingers geslagen “antidemocratische acties, geïllustreerd door de Kremlin-achtige ‘buitenlandse agenten’-wet en de valse verklaringen van Georgische regeringsfunctionarissen, die in strijd zijn met de lidmaatschapsnormen van de EU en de NAVO.” De boodschap kan niet duidelijker zijn: mooie soevereiniteit heb je daar. Jammer als er iets mee gebeurt als je ons niet gehoorzaamt. Wij zijn de NAVO en de EU, dat wil zeggen het collectieve Westen, dat wil zeggen Washington.

De angstaanjagende tactieken zijn niet beperkt gebleven tot woorden alleen. Het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken – ook wel het Wapen-voor-Israël-en-Sancties-voor-de-Rest-van-Ze-departement genoemd – heeft Georgië bestookt met een reeks van meer dan zestig sancties, allemaal ogenschijnlijk omdat Tbilisi het lef heeft om legaal en het op de juiste wijze produceren van wetgeving waar Washington niet van houdt, namelijk de wet op buitenlandse invloed die Biden verkeerdelijk heeft voorgesteld als een wet op buitenlandse agenten. Erger nog, de Georgische regering heeft de wet aangenomen, ondanks de gebruikelijke westerse pogingen om straatgeweld te mobiliseren “civiele samenleving” om het omver te werpen.

Toch moest Tbilisi actie ondernemen. Als gevolg van de meedogenloze pogingen van het Westen om buitenlandse hulp te misbruiken om zich in de Georgische politiek te mengen, heeft het land een hypertrofische en scheve NGO-sfeer ontwikkeld, met 25.000 organisaties op een bevolking van ruim vier miljoen. Hoewel veel kleine NGO’s oprecht genoeg zijn, functioneert een klein aantal grote organisaties als agressieve agenten van westerse invloed. Volgens een belangrijke recente analyse houdt “aanzienlijke macht over de Georgische bevolking” daar komt het niet vandaan “steun aan de basis”, deze “Niet-gekozen NGO’s krijgen hun mandaat van internationale instanties” En “Zijn geen verantwoording verschuldigd aan de burgers in wier leven zij zo’n opdringerige rol spelen. Deze constellatie heeft de keuzevrijheid van de Georgische burgers en de soevereiniteit en democratie van het land uitgehold.”

Dezelfde analyse, zo moet worden opgemerkt, stelt ook dat de huidige Georgische wetgeving niet het juiste antwoord op dit probleem is. Dat kan zo zijn of niet: iedere overheid ontwerpt effectieve en minder effectieve wetten. Het belangrijkste punt blijft dat elke regering daartoe het recht heeft, zolang zij op legale wijze te werk gaat, wat duidelijk het geval was in Tbilisi. Of hoe zou de Amerikaanse wetgeving te werk gaan – bijvoorbeeld op het gebied van wapens, scholen of gezondheidszorg – als andere, beter geleide landen het recht op inmenging zouden opeisen vanwege de verschrikkelijke kwaliteit ervan?

En zoals een recent artikel in Responsible Statecraft – een ongebruikelijke en tamelijk marginale Amerikaanse publicatie die ernaar streeft een kritische blik te werpen op het Amerikaanse buitenlandse beleid – terecht opmerkt, is de wetgeving van Tbilisi om het terrein van de buitenlandse hulp transparant te maken ook niet “inherent ondemocratisch” noch “Russisch geïnspireerd.” In werkelijkheid zijn de eisen van de wet bescheiden – vaak minder dan wat de westerse wetten, waaronder de agressieve FARA van Amerika, eisen – en redelijk. Zo redelijk zelfs dat je je moet afvragen wat degenen die zich er zo door getriggerd voelen – binnen en buiten Georgië – te verbergen en te verliezen hebben.

Het goede nieuws is dat de leiders van Tbilisi niet bang zijn om ook de inmenging van Washington aan te klagen. Shalva Papoeasjvili, de president van het Georgische parlement, heeft publiekelijk verklaard dat de Amerikaanse houding ten opzichte van zijn land niet overeenkomt met de “strategisch partnerschap” dat officieel bestaat tussen Washington en Tbilisi. In plaats daarvan behandelen de Amerikaanse elites hun Georgiërs “partners” naar “valse beschuldigingen” vijandige verhalen, neerbuigendheid en pogingen om Amerikaanse belangen op te leggen, en uiteraard sancties.

Over sancties gesproken: Tbilisi heeft er genoeg van. De recente golf van hen heeft, zoals een lid van het de facto meerderheidsblok van het parlement publiekelijk heeft betreurd, een “grove inmenging” bij de komende verkiezingen. Dat is niet alleen waar, maar het is ook precies wat de VS doelbewust doen: net als bij de visumdreiging van de EU is er niets toevalligs aan de timing van de sancties van Washington. Geen wonder dat premier Kobakhidze de Amerikaanse ambassadeur op de hoogte heeft gebracht van het feit dat de verslaving aan Amerikaanse sancties de betrekkingen tussen Georgië en de VS op een dieptepunt heeft gebracht. “kritisch punt”; Nog één dergelijk besluit uit Washington, waarschuwde hij, en Tbilisi zou een dergelijke beslissing kunnen uitvoeren “substantiële herbeoordeling” van de relatie met de VS.

Dat kan inderdaad noodzakelijk en onvermijdelijk zijn. En de reden heeft uiteindelijk niets met Georgië te maken. Het is de nooit eindigende hoogmoed van de westerse elites die zich niet kunnen losmaken van de illusie dat de soevereiniteit van andere landen niet echt reëel is. Uiteindelijk – en noch Washington noch Brussel hebben er ooit lang over gedaan om dat punt te bereiken – gaat het erom wat het Westen wil. En als het niet krijgt wat het wil, komen chantage, sancties en inmenging in het spel. Dit pathologische wangedrag is routine geworden in het Westen. Alleen falen, keer op keer, kan het breken. Laten we hopen dat Georgië opnieuw een westerse nederlaag wordt.