De fixatie op Syrië van de Washington Post

Josh Rogin opende in de Washington Post beschuldigde vorige week dat de regering-Biden Syrië tegenwoordig lijkt te zijn vergeten”, met de vraag “Geeft Biden zelfs om Syrië”? Het is moeilijk voor te stellen wat de Verenigde Staten zouden kunnen doen aan een mislukte staat als Syrië, en waarom dit de verantwoordelijkheid van de Verenigde Staten zou moeten zijn.

In welke mate dan ook van strategisch belang – omvang, rijkdom, interne stabiliteit – is Syrië eenvoudigweg geen belangrijke speler in de politiek van het Midden-Oosten. Bovendien is de Syrische bevolking, net als Irak en Libanon, een fragiel mozaïek van etnische en sektarische gemeenschappen die niet goed reageren op buitenlandse inmenging. De humanitaire hulp moet worden uitgebreid, maar daar blijft het bij.

Een reeks niet-Arabische staten – Rusland, Israël, Iran en Turkije – hebben de afgelopen tien jaar misbruik gemaakt van de kwetsbaarheid en zwakte van Syrië. Als externe actoren zich niet hadden bemoeid met Syrië, zou president Bashar al-Assad niet aan de macht zijn gebleven. Gezien de uitdagingen waarmee de regering-Biden wordt geconfronteerd, is de mogelijkheid om Syrië te ‘repareren’ uitgesloten. En zelfs als Syrië “gerepareerd” zou zijn, wat dat ook zou betekenen, zou het geen invloed hebben op de grotere uitdagingen waarmee het Midden-Oosten wordt geconfronteerd.

Sinds Bashar al-Assad zijn vader, Hafiz al-Assad, bijna vijfentwintig jaar geleden opvolgde, is de binnenlandse politiek van Syrië meer verdeeld en onvoorspelbaarder geworden. Desalniettemin overtuigde staatssecretaris Henry Kissinger zowel de Democratische als de Republikeinse regeringen ervan dat de “Arabieren geen oorlog kunnen voeren zonder Egypte, maar geen vrede kunnen sluiten zonder Syrië.” De Assad-dynastie – vader en zoon – nadert 55 jaar, en er is geen reden om aan te nemen dat Syrië kan worden hersteld als een effectieve natiestaat totdat er een einde komt aan de Assad-dynastie. In de tussentijd is er geen verantwoording afgelegd voor de massamoorden op burgers die vader en zoon hebben georkestreerd.

Een andere reden om Rogins kritiek op de regering-Biden te negeren, is dat hij en andere opinieschrijvers zo weinig lijken te weten over Syrië en de rol van de VS in Syrië. Ze herhalen consequent de verklaring van het Pentagon dat ze ongeveer 500 troepen in Syrië hebben, maar het werkelijke aantal ligt waarschijnlijk veel hoger. Door de jaren heen hebben de media weinig aandacht besteed aan de toegenomen inzet van aannemers en huurlingen in gevechtszones zoals Syrië. Een jaar geleden verklaarde het ministerie van Defensie dat er meer dan 6.500 militaire aannemers in Irak en Syrië waren, maar vermeed elke verwijzing naar hoeveel van deze aannemers zich samen met militair personeel bezighielden met gewapende veiligheid.

Een studie van het Centrum voor Strategische en Internationale Studies (CSIS) merkte in 2021 op dat bijna 8.000 aannemers waren omgekomen in verschillende conflicten na 9/11, wat meer is dan de moorden op Amerikaanse militairen. In een periode van twintig jaar zijn in Afghanistan meer aannemers gedood dan militair personeel, en het doden van aannemers in Irak staat bijna gelijk aan het verlies van militair personeel. We weten heel weinig over de situatie in Syrië, maar er is geen teken dat de bevoegde congrescommissies enig belang hebben bij het onderzoeken van de feitelijke situatie.

Er zijn veel redenen waarom een ​​overwerkte president Biden misschien niet geïnteresseerd is in het aanpakken van het probleem van Syrië, en een van de redenen kan het gebrek aan krediet zijn dat president Obama kreeg voor het aanpakken van het probleem van Assads gebruik van chemische wapens. De conventionele wijsheid is dat Obama een “rode lijn” uitvaardigde om verder gebruik van chemicaliën te voorkomen, maar werd genegeerd door Assad. Feit is dat Obama en de Russische president Poetin een samenwerkingsovereenkomst zijn aangegaan om president Assad te dwingen toe te geven dat hij over chemische wapens beschikte en zich aan te sluiten bij het Verdrag inzake chemische wapens.

Op deze manier behandelde de Russisch-Amerikaanse samenwerking een van ‘s werelds grootste arsenalen aan chemische wapens. In september 2014 was ongeveer 1.300 ton dodelijke chemicaliën vernietigd. De diplomatieke regeling leidde tot de verwijdering van de chemicaliën uit Syrië, het overbrengen van de chemicaliën naar NAVO-marineschepen en het overbrengen van de chemicaliën naar een Amerikaans oorlogsschip dat in staat was de chemicaliën te vernietigen. Dwangdiplomatie werkte, maar Obama kreeg kritiek van de reguliere media omdat hij na de afkondiging van de “rode lijn” geen militair geweld had gebruikt.

Maar Biden mag niet stoppen bij Syrië, volgens Frank Fukuyama, de auteur van “The End of History”, die voortijdig de absolute overwinning uitriep voor de westerse democratie en het liberalisme in de nasleep van de ineenstorting van de Sovjet-Unie in 1991. Volgens Fukuyama, toen adjunct-directeur beleidsplanning bij het ministerie van Buitenlandse Zaken, heeft de ineenstorting van de Sovjet-Unie het laatste ideologische alternatief voor het liberalisme weggenomen. Hij voegde eraan toe dat de Tweede Wereldoorlog een einde maakte aan het fascisme; de communistische regeringen in Oost- en Midden-Europa waren geïmplodeerd; en zelfs China ging in de richting van een liberale en progressieve orde.

Inschrijven Buitenlandse Zaken in april 2023 dringen Fukuyama en Nino Evgenidze er bij de Verenigde Staten op aan zich te mengen in de Georgische politiek. Ze betreuren het “afglijden van Georgië naar autoritarisme” en pleiten voor sancties tegen leden van de Georgische regering. Net als Syrië in het Midden-Oosten, is het duidelijk dat Georgië eenvoudigweg geen belangrijke speler is in de politiek van de Kaukasus, ongeacht welke maatstaf van strategisch belang wordt toegepast – omvang, rijkdom, interne stabiliteit. De reguliere media verwijzen voortdurend naar de Russische interventie in Georgië in 2008, maar negeren typisch de machinaties van de regering-Bush om Georgië in de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie te brengen en Georgische leiders aan te moedigen de traditionele invloed van Rusland in hun land aan te vechten. De wortels van het Russische gebruik van geweld in Georgië zijn ingewikkelder dan conventionele wijsheid zou suggereren.

Wat nog belangrijker is, is dat de Verenigde Staten sinds 9/11 in een constante staat van oorlog verkeren. Talloze burgers zijn gedood door Amerikaanse operaties en drone-aanvallen in Afghanistan, Irak, Pakistan, Syrië, Jemen en daarbuiten. In 2015 onthulde Obama dat bij een Amerikaanse aanval in het Afghaans-Pakistaanse grensgebied een gegijzelde Amerikaanse hulpverlener om het leven kwam. In datzelfde jaar bombardeerden de VS een ziekenhuis van Artsen Zonder Grenzen in Afghanistan, waarbij 22 artsen en personeel om het leven kwamen. Het is allang tijd dat de Verenigde Staten niet langer proberen de politieagent van de wereld te zijn, een rol die centraal is komen te staan ​​in de totstandkoming van onze ontluikende nationale veiligheidsstaat.