De Grondwet heeft ons deze puinhoop bezorgd

Het eerste debat tussen Donald Trump en Kamala Harris zal plaatsvinden op 10 september in het National Constitution Center in Philadelphia, een instelling die is ontworpen om “informatie over de Amerikaanse grondwet te verspreiden op een niet-partijdige basis om het bewustzijn en begrip van de grondwet onder het Amerikaanse volk te vergroten.” Jeffrey Rosen, de president en CEO van het centrum, noemde presidentiële debatten een “betekenisvolle kans voor alle Amerikanen om meer te leren over de principes die de Amerikaanse democratie definiëren, belichaamd in de grondwet, de Onafhankelijkheidsverklaring en het Amerikaanse idee.”

Ik vermoed dat Trump en Harris allebei de locatie tijdens het debat zullen noteren en elkaar zullen beschuldigen van onvoldoende loyaliteit aan de creatie van de grondleggers. Beiden hebben al geprobeerd de grondwettelijke geloofwaardigheid van hun tegenstander te ondermijnen. “Kamala werd volledig communistisch,” beweerde Trump tijdens een bijeenkomst in Pennsylvania. Ondertussen beweerde Harris: “Iemand die suggereert dat we de grondwet van de Verenigde Staten van Amerika moeten beëindigen, zou nooit meer achter het zegel van de president van de Verenigde Staten moeten staan.”

Het zal zeker boeiende materie zijn. Maar voordat de twee kandidaten elkaar op nationaal niveau proberen te overtroeven, is het de moeite waard om de context te begrijpen waarin het Constitution Center is opgericht, de veronderstelde neutraliteit ervan in twijfel te trekken en, nog belangrijker, te vragen of de Constitution de titel verdient die het centrum eraan heeft gegeven als “de grootste visie op menselijke vrijheid in de geschiedenis.”

In De constitutionele binding: hoe Amerikanen een document gingen verafgoden dat hen in de steek lietlegt rechtenprofessor Aziz Rana uit dat tegen het einde van de jaren tachtig “Amerikanen ver waren afgedwaald van de politiek van nationale zelfbeschouwing die bestond in de jaren zestig en begin jaren zeventig.” Toen de tweehonderdste verjaardag van de Grondwet naderde, versterkte een “conservatieve politieke overheersing” een “nog zelfingenomener klimaat, dat het Amerikaanse exceptionalisme prees en de achttiende-eeuwse grondleggers tot een schijnbaar mythische status verhief.”

De Amerikaanse rechtsgeleerde Sanford Levinson concludeerde destijds dat de Grondwet “niets minder belichaamde dan de ‘burgerlijke religie’ van het land.” Levinson merkte ook op dat er “aanhoudende aanroeping van religieuze taal” was rondom de Grondwet en dat de Grondwet “alomtegenwoordig werd behandeld als een ‘heilig object’.”

President Ronald Reagan ondertekende de Constitutional Heritage Act in dit klimaat van intense constitutionele eerbied. De wet creëerde het National Constitution Center en gaf, passend genoeg, Amerika’s “heilige object” een eigen heiligdom. Het centrum kreeg de taak om “het publieke bewustzijn van de grondwet en het democratische proces” te vergroten, de “diepgaande impact van de grondwet op de politieke, economische en sociale ontwikkeling van deze natie” te presenteren en “Amerikanen die een belangrijke rol hebben gespeeld in de geschiedenis van de grondwet” te erkennen.

De eerste steenlegging van het centrum vond plaats op 17 september 2000, de tweehonderddertiende verjaardag van de ondertekening van de Grondwet. Vier jaar later werd op 17 september een gewijzigde begrotingswet aangenomen, de Dag van de Grondwet en de Dag van het Burgerschap. Deze maand zal de erevoorzitter van het Constitution Center en rechter van het Hooggerechtshof Neil Gorsuch zich bij bezoekers voegen voor een weeklange viering van de Dag van de Grondwet, inclusief persoonlijke lezingen van de Grondwet, een liveshow van “We, the People” en het aansnijden van een met sterren bezaaide taart.

Je zou kunnen denken dat het Constitution Center een plek is van onvervalste aanbidding van de Grondwet, maar zo eenvoudig is het niet. Rana, een uitgesproken criticus van de Grondwet, werd uitgenodigd om te debatteren met conservatieve politieke analist en journalist Yuval Levin over de vraag of de Grondwet het land kan verenigen. Geen van beiden was bijzonder vriendelijk tegen het geheiligde document zoals het bestaat.

Er is “een mening dat de Grondwet ons niet goed dient”, legde Levin uit,

en er zit zeker een kern van waarheid in die visie. Ons systeem bevindt zich nu in een tijd waarin het ons frustreert. Als we nadenken over wat er veranderd zou kunnen worden, denk ik dat het belangrijk is dat we begrijpen hoe de Grondwet op dit moment wel en niet werkt.

Het probleem, voegde Rana toe, is dat de “contra-majoritaire controles en beperkingen van de Grondwet veel extremer zijn dan die van vergelijkbare constitutionele democratieën, op een manier die de onderliggende waarde van één persoon, één stem remt en het voor georganiseerde meerderheden erg moeilijk maakt om beleid te beïnvloeden.” Tegelijkertijd, vervolgde Rana, “beperkt of vertraagt ​​de Grondwet het beleid en mobiliseert en faciliteert het de heerschappij van bepaalde machtige minderheden.”

Bovendien beschrijft de website van het centrum de grondwet van Pennsylvania uit 1776 als de “meest democratische (en radicale) van de staatsgrondwetten” en benadrukt de “inspirerende preambule” en “robuuste Declaration of Rights”. Dit is een enigszins verrassende bewering, aangezien de federale grondwet de macht van staatsgrondwetten zoals die van Pennsylvania, die een eenkamerwetgevende macht hadden (die John Adams beschouwde als “een tussenstation voor despotisme”), beperkte, gekozen functionarissen herroepbaar maakte en hen beperkte tot korte ambtstermijnen. En vorige maand werd decaan van de rechtenfaculteit van UC Berkeley, Erwin Chemerinsky, gevraagd commentaar te leveren op de laatste termijn van het Hooggerechtshof voor het centrum. Zijn nieuwe boek, dat een positieve recensie kreeg in de New York Times en minachting van Elon Musk, is getiteld Geen enkele democratie duurt eeuwig: hoe de grondwet de Verenigde Staten bedreigt.

Historisch gezien heeft de Grondwet geprofiteerd van een liberale dosis propaganda, waaronder heiligdommen voor warenhuizen en privéwoningen, stadsbrede lezingen van de Bill of Rights, “Freedom Trains” die door het land toerden en verschillende schatten tentoonstelden, waaronder schilderijen van de grondleggers en George Washington’s exemplaar van de Grondwet, en twee weelderige honderdjarig jubileumvieringen in 1887 en 1987. Het Constitution Center houdt zich niet bezig met dit soort onhandige Koude Oorlogspropaganda. Toch draagt ​​het bij aan wat Daniel Lazare het “politieke speelveld” van constitutioneel discours en praktijk noemde.

Aanhangers als Levin en critici als Rana; patriotten als James Madison en dissidenten als WEB Du Bois; aristocratische republikeinen als Alexander Hamilton en democratische republikeinen als Paine — bijna iedereen kan worden opgenomen in de brede omarming van het centrum en de liefhebbende armen van de Amerikaanse “democratie”. Het centrum gaat om met een grote verscheidenheid aan perspectieven en presenteert deze aan het publiek als onpartijdig en neutraal.

Voorzitters van het centrum zijn onder andere voormalige presidenten en huidige rechters van het Hooggerechtshof, dus beweringen van onpartijdigheid zijn dubieus, net als alle beweringen van neutraliteit in de politiek natuurlijk. Het publiek vertellen dat de Verenigde Staten een democratie is, zeggen dat het Eerste Amendement “vijf kernvrijheden garandeert” en de Grondwet “de grootste visie op menselijke vrijheid in de geschiedenis” noemen, is een bij uitstek politieke daad.

Uiteindelijk is het Constitution Center propaganda van een ander type. Het verbergt de gebreken van de grondwet en portretteert de creatie van de grondleggers als politiek neutraal, tolerant ten opzichte van afwijkende meningen en in staat tot zinvolle transformatie door middel van zijn eigen regels.

Die smetten zijn er in overvloed. Het Huis is gemanipuleerd en oneigenlijk verdeeld tot irrelevantie. Winnaar-krijgt-alles-verkiezingen zorgen er bijna voor dat er een tweepartijenregering is. In 2040 zal 70 procent van de bevolking in vijftien staten worden vertegenwoordigd door slechts dertig senatoren. George W. Bush en Donald Trump, die beiden aanvankelijk niet met een meerderheid van de stemmen het Witte Huis betraden, hebben vijf van de zes huidige Republikeinse rechters benoemd, en vier van die rechters werden bevestigd door een meerderheid van Republikeinse senatoren die een minderheid van de Amerikanen vertegenwoordigen. Bovendien, zoals geleerde en auteur Michael Klarman uitlegt, is het oplossen van de problemen van de Grondwet via Artikel V “vrijwel onmogelijk.”

Trump en de Republikeinse Partij hebben het goed gedaan met de Grondwet. Partijdige gerrymandering, geografische clustering en, het allerbelangrijkste, wanverdeling in de Senaat hebben de Republikeinen decennialang onevenredig veel macht in het Congres gegeven. Zoals Klarman opmerkt, vertegenwoordigden de vijftig Republikeinse senatoren tussen 2020 en 2022 veertig miljoen minder mensen dan de vijftig Democratische senatoren. Zonder het kiescollege hadden de Republikeinen zeven van de laatste acht verkiezingen verloren en zou Trump mikken op een eerste termijn in plaats van een tweede. Mocht Trump in november het Witte Huis betreden, dan zal hij profiteren van een politiek systeem dat is gecreëerd door de Grondwet, inclusief het vrijwel onmogelijke afzettingsproces en de niet-gekozen federale rechterlijke macht die tot zijn beschikking staat.

Natuurlijk, als Harris het Witte Huis inneemt, zou ze ook profiteren van de immense bevoegdheden van de uitvoerende macht. De Democraten hebben echter minder te winnen bij de Grondwet dan de Republikeinen. Trump zou opnieuw het kiescollege kunnen winnen. Joe Biden won immers ongeveer zeven miljoen stemmen meer in 2020, maar won het kiescollege alleen dankzij zo’n 43.000 stemmen in drie swing states. Als Harris wint, zal ze worden geconfronteerd met een Hooggerechtshof dat absoluut niet door haar partij is gemaakt, een Huis met onterechte Republikeinse invloed en dezelfde Senaat die de John Lewis Voting Rights Act en de Build Back Better Act heeft gedood. Als de geografische trends zich voortzetten, kan het Congres voor altijd buiten de controle van de Democraten vallen.

Het afgelopen jaar hebben de Democraten de Grondwet geprezen en hun democratische bona fides aangeprezen. “Wat gaan we doen om onze democratie te behouden?”, vroeg Biden in september aan een publiek. “Geloven we nog steeds in de Grondwet?” Harris is verder gegaan waar Biden was gebleven en smeekte aanhangers op de Democratische Nationale Conventie om zich Trump voor te stellen zonder enige constitutionele “beveiligingen”. Als Harris echt geïnteresseerd was in democratie, zou ze haar platform bij het Constitution Center gebruiken om een ​​democratische grondwet te eisen. Ze zou het Kiescollege en de Senaat kunnen veroordelen omdat ze Republikeinen machtiger maken, tekeer kunnen gaan tegen de veel te zware tweederde-afzettingseis die Trump in functie hield en corrupte rechters beschermt, of Artikel V kunnen bekritiseren omdat het amendementen tot een fantasie maakt.

Maar we moeten onze adem niet inhouden. Geen van beide politieke partijen zal de boot doen schommelen als ze allebei in november kunnen winnen.

Het National Constitution Center wordt geadverteerd als een “bloeiend museum” dat “de Grondwet tot leven brengt” voor elk van de honderdduizenden jaarlijkse bezoekers. Alles aan het project — van het rood-wit-blauwe kleurenschema van de website, tot de enorme “We the People”-muurschildering van het gebouw, tot de tweeënveertig levensgrote bronzen beelden van de lijstmakers in Signers’ Hall — is ontworpen om een ​​gevoel van optimisme, dynamiek en vitaliteit op te roepen. Gezien de inspanning om zo’n positieve omgeving te creëren, is het ironisch dat de Grondwet een politiek systeem heeft gecreëerd dat zovelen vandaag de dag in negatieve termen beschrijven.

Het centrum bereidt zich voor op het presidentiële debat en een Constitution Day-taart met rechter Gorsuch. Ondertussen hebben meer dan zes op de tien Amerikanen weinig tot geen vertrouwen in het Amerikaanse politieke systeem, en Erwin Chemerinsky is slechts de laatste waarnemer die de grondwet een bedreiging noemt voor de democratie die er nog is. Elke dag die voorbijgaat, lijken de pogingen van het Constitution Center om de grondwet te verdedigen steeds absurder. Geen enkel monument blijft eeuwig bestaan.