De grootste verliezer van het presidentiële debat

Wat koop je met driekwart miljard dollar aan fondsenwerving voor de presidentscampagne? Twee oude mannen die moeite hebben met het construeren van coherente zinnen.

In het debat tussen de Republikeinen uit de rijkste 1 procent van Amerika en de Democraat uit de rijkste 2 procent, was er één duidelijke verliezer: iedereen die had gekeken.

“Gaan de twee kandidaten elkaar vanavond de hand schudden?”, vroeg ABC News-presentator David Muir voorafgaand aan de aanvang van de procedure. “Dat is een van de grote vragen”, antwoordde zijn collega.

Een enorme vraag. Net zo belangrijk als discussies over de aard van het menselijk bewustzijn en de oorsprong van het universum.

“Wat er echt toe doet, zijn de momenten”, vertelde de Democratische strateeg Joshua Karp aan de Washington Post
in afwachting van het debat, “en ik denk dat ik daar het meest naar zal kijken”.

Momenten koesteren: zo praat men meestal over het naderen van de laatste weken van het leven. Maar in dit geval was het bijna profetisch: in de eerste helft van het debat leek Biden al halverwege het hiernamaals te zijn.

Er waren genoeg momenten om over na te denken. Maar dat is nu eenmaal de aard van de tijd, waarin momenten een oneindige reeks vormen totdat het universum in zichzelf instort en al het bestaan ​​wordt vernietigd. Veel kijkers hebben hier misschien op gehoopt toen de oudere kandidaten begonnen te ruziën over wie er zou winnen bij golf.

De momenten kwamen en gingen maar door. Maar de tijd die werd besteed aan kijken, was tijd die nooit meer zal worden ingehaald. Iedereen die wel keek, is waarschijnlijk dommer geworden door dat te doen.

Maar de grootste verliezers zullen degenen zijn die allang zijn afgehaakt: de miljoenen Amerikaanse werknemers die de economie draaiende houden voor de 1 en 2 procenters zoals Biden en Trump, maar die moeite hebben om rond te komen. En die het ook moeilijk zullen blijven hebben, ongeacht welke partij in november het Witte Huis wint.

“Als ze gevraagd worden wat de economie drijft, hebben veel Amerikanen meteen een simpel, eenduidig ​​antwoord dat in hen opkomt: ‘hebzucht'”, schreef een groep onderzoekers van de American Academy of Arts and Sciences onlangs.Zij geloven dat de rijken en machtigen de economie zo hebben ontworpen dat ze er zelf beter van worden en dat ze anderen met te weinig of helemaal niets hebben achtergelaten.”

Deze overtuiging komt overeen met de realiteit. De Federal Reserve Bank of St. Louis schat dat de top 10 procent van de Amerikaanse huishoudens meer dan twee derde van het totale huishoudvermogen bezit. De onderste 50 procent bezit slechts 2,5 procent.

De huishoudschuld bedraagt ​​$ 17,7 biljoen, volgens het laatste huishoudschuld- en kredietrapport van de Federal Reserve Bank of New York. In de eerste drie maanden van het jaar is bijna 9 procent van de creditcardsaldi en 8 procent van de autoleningen “overgegaan in wanbetaling”, aldus het rapport.

De Household Pulse Survey van mei van het Census Bureau merkt op dat bijna een derde van de volwassenen (81 miljoen mensen) het “erg moeilijk” of “enigszins moeilijk” vindt om hun gebruikelijke huishoudelijke uitgaven te betalen. Het is niet verrassend dat de problemen zich concentreren aan de onderkant van de inkomensladder: meer dan 50 procent van de volwassenen die in huishoudens leven met een inkomen onder de $ 50.000, worstelt met rekeningen.

Meer dan 9 procent van de volwassenen, 24 miljoen mensen, heeft vaak of soms niet genoeg te eten. Het is niet verrassend dat de rijkste mensen, degenen met een gezinsinkomen van meer dan $ 200.000, nauwelijks problemen hebben om eten op tafel te krijgen. Maar het percentage stijgt tot 28 procent in huishoudens die minder dan $ 25.000 verdienen, 18 procent in huishoudens die tussen $ 25.000 en $ 34.999 verdienen, en 14 procent in huishoudens die tussen $ 35.000 en $ 50.000 verdienen.

Dit is geen blip. De VS, het rijkste land ter wereld in veel opzichten, loopt al tientallen jaren voorop onder de ‘geavanceerde’ economieën vanwege het hogere armoedecijfer, de lagere levensverwachting, de hogere mate van ongelijkheid in vermogen en het lagere minimumloon.

En al jaren zeggen de meeste Amerikanen, ongeveer zeven op de tien, dat de economie gemanipuleerd is en de machtigen bevoordeelt. “Ik heb gewoon het gevoel dat de underdog niet vooruit kan komen, en dat het allemaal om hebzucht en winst draait”, vertelde een inwoner van Kentucky aan de onderzoekers van de American Academy.

Toch krijgen werknemers alleen gevestigde partijen en gevestigde politici aangeboden, of een miljardair-oplichter die zich voordoet als de grote buitenstaander en kampioen van de ontheemden. En ze krijgen een media die denkt dat de grootste politieke vraag is of de oplichters die de show runnen beleefd genoeg zijn om handen te schudden terwijl ze schreeuwen om een ​​hoog ambt.

“We’re a failing nation”, verklaarde Trump tijdens het debat. Hij heeft geen ongelijk.