Annette Bening levert een uitstekende prestatie in de nieuwe Peacock-miniserie van zeven afleveringen Appels vallen nooit, maar ze laat des te minder acteren om haar heen zien, in een afleidende mate. Ze speelt Joy Delaney, de helft van een sterrenpaar getrouwde tenniscoaches wier academie topspelers aantrok en van ‘de Delaneys’ een kracht maakte waarmee rekening moest worden gehouden in de sport.
Wanneer we hen ontmoeten, trekken de Delaneys zich in tranen en triomf terug na wat een lange, gouden carrière lijkt te zijn geweest, omringd door hun liefhebbende volwassen kinderen. De rest van de serie zal dit stralende beeld vernietigen als familiegeheimen en leugens aan het licht komen in de nasleep van twee mysterieuze incidenten. Ten eerste de aankomst in het huis van Delaney van een jonge vrouw genaamd Savannah (Georgia Flood), die het licht bebloede slachtoffer lijkt te zijn van huwelijksmisbruik en, gered door de Delaneys, al snel in hun huis wordt genesteld. En dan het tweede mysterie: de verdwijning van Joy.
De verdenking valt onmiddellijk op de opvliegende echtgenoot van Joy, Stan (Sam Neill), wiens boze en eigenzinnige gedrag is overgegaan in emotionele mishandeling – en af en toe fysieke mishandeling – van zijn kinderen. Verbitterd door een carrièretraject dat lang niet zo indrukwekkend was als hij had verwacht, reageert hij dit al tientallen jaren af op zijn familie. Als Stan haalt Neill alles uit de kast om te grimassen, rond te stalken en zijn tekst te grommen om de constante sluimerende woede aan te geven onder pogingen om op de sterke, stabiele patriarch te lijken, maar het is overdreven en wordt snel gek.
Na de eerste aflevering onder de misleidend bevestigende groepsportrettitel ‘The Delaneys’ krijgen elk van de vier kinderen en vervolgens de twee ouders een aparte aflevering. Dit is verstandig, omdat de structuur alleen al je aan het kijken zou kunnen houden, alleen maar om te zien hoe de hele snel verslechterende gezinssituatie eruit ziet vanuit de hoek van de onderpresterende, in een boot wonende jongste zoon Logan (Conor Merrigan-Turner), de idiote, grillige oudere New Age-dochter Amy (Alison Brie), de wrange, competente jongste dochter Brooke (Essie Randles), wiens fysiotherapiebedrijf feitelijk uit elkaar valt, of de rijke, type-A executive oudere zoon Troy (Jake Lacy), enz.
Al deze afzonderlijke verhalen over rommelige levens hebben een gelikte, ingebakken kwaliteit, en zelfs de ineenstorting van de twee kinderen die proberen te voldoen aan het oordeelkundige, competitieve ethos van hoge prestaties van hun ouders (Brooke en Troy), versus de twee die gaan de tegenovergestelde richting in grillige, niet-ambitieuze non-carrières (Logan en Amy) om zo aan het oordeel te ontsnappen door te weigeren te concurreren. Maar ze ruïneren allemaal gestaag hun persoonlijke relaties, als gevolg van een familietrauma dat regelrecht uit het therapieboek komt: ‘niet in staat liefde te geven of te ontvangen’.
Flashbacks nemen ons mee door de manier waarop vroege tennistriomfen gestaag werden aangetast toen Stan probeerde en er niet in slaagde zijn zonen tot tenniskampioenen te vormen en uiteindelijk de controle over de academie verloor toen zijn topspeler hem in de steek liet voor een andere coach. En ondertussen gaat de zoektocht naar Joy door en verandert deze in een waarschijnlijk moordonderzoek.
De serie is gebaseerd op het gelijknamige boek van Liane Moriarty (Negen perfecte vreemden, Grote kleine leugens), die een enorm succesvolle staat van dienst heeft in het schrijven van bestsellers die succesvolle aanpassingen aan tv-series worden. Ze is gespecialiseerd in ingewikkelde relaties met meerdere karakters die, onder een soort hogedruksituatie, de lugubere verborgen levens van iedereen onthullen.
Nou ja – prima. Het is een soort mysterieuze whodunit, waarbij wordt uitgegaan van de veronderstelling dat Joy dood moet zijn of op zijn minst ernstig gevaar loopt en dat Stan niet de dader kan zijn omdat hij een te voor de hand liggende keuze is. Is het een van de kinderen, of Savannah? En trouwens, wie is Savannah eigenlijk? Niets over haar coverstory die haar plotselinge verschijning verklaart, kan worden geverifieerd.
Natuurlijk kan ik het einde niet onthullen – dat zou de ultieme spoiler zijn. Hoewel het aan de andere kant zo’n rot einde is, verdient het om verwend te worden. Ik merk alleen op dat Moriarty en de maker van de serie Melanie Marnich (De OA, De Grote C, Grote liefde) probeerde het op alle manieren te hebben. Een happy end dat ook nogal triest is, een gebroken gezin en toch een genezen gezin, een ogenschijnlijk grote misdaad die geen misdaad is, maar altijd op het punt staat een misdaad te worden, alleen maar om de spanning erin te houden. Pa! Als je mensen wilt verleiden zeven afleveringen van intriges te bekijken, moet je jezelf vertellen waar de intriges over gingen. Anders zit er uiteindelijk niets anders op dan een totaal onwaarschijnlijke groepsknuffel.
Toch kan Bening het echt brengen. Ze speelt een verontrustend personage, een ouder wordende ‘helikoptermoeder’ die voortdurend probeert de gezinsdynamiek in goede banen te leiden, de kokende rivaliteit en wrok verdoezelt, haar eigen professionele dromen opgeeft om de weg van haar lastige kinderen glad te strijken en het zelf van haar man goed te maken. -het verslaan van woedeaanvallen. Door al dit geven is ze natuurlijk de deurmat van het gezin. Ze drinkt te veel wijn en krijgt beschamend slurry en blijft proberen familiebijeenkomsten te organiseren die onvermijdelijk slecht aflopen en belt haar kinderen te vaak om bij hen te komen kijken – allemaal hartverscheurend bekend gedrag. Bening heeft een geweldig scala aan uitdrukkingen om subtiliteiten weer te geven, zoals de lichte pijnscheuten in het lachende mamamasker en de zorgvuldig blanco weigering om minachtingen te herkennen.
Dit soort martelaarschap kan niet oneindig doorgaan, in ieder geval niet in het gemiddelde tv-entertainment, en daarom is het zachte gesis aan het einde een bijzondere afknapper. Er had veel meer gedaan moeten worden met de vertelkracht van de eindelijk beu geworden moederfiguur, en Annette Bening was precies de acteur die recht had gedaan aan een bepaald niveau van wraakzuchtige chaos.
Bron: jacobin.com
