“Het verhaal gaat verder dan dit oordeel. We zullen mensen die betrokken zijn bij oorlogsmisdaden ter verantwoording blijven roepen. De verantwoordelijkheid voor deze wreedheden eindigt niet bij Ben Roberts-Smith”, zei James Chessell, algemeen directeur van uitgeverij Nine Entertainment, nadat de rechtbank had vastgesteld dat Roberts-Smith, de meest gedecoreerde soldaat van Australië, een moordenaar en oorlogsmisdadiger was. Negen publiceert de Leeftijd En De Sydney Morning Herald, beide voorheen eigendom van Fairfax Media. Ze hebben zichzelf de afgelopen weken gefeliciteerd met hun berichtgeving over de oorlogsmisdaden van Roberts-Smith.
Chessell benadrukte dat het probleem niet slechts één malafide soldaat is. In het Brereton-onderzoek uit 2020 naar Australische oorlogsmisdaden in Afghanistan werd inderdaad aanbevolen dat negentien soldaten van de speciale strijdkrachten door de politie worden onderzocht op mogelijke oorlogsmisdaden, waaronder bewijs van 39 moorden.
Enige aandacht, hoewel vluchtig, is gevestigd op de rol van officieren hoger in de commandostructuur die, ook al hadden ze geen precieze kennis van de gepleegde misdaden, op zijn best een oogje dichtknijpen voor de acties van hun soldaten. Een rapport van defensieadviseur Samantha Crompvoets over de gevonden culturele problemen bij de special forces: “Volgens de mensen die mij hebben benaderd, gaat veel gedrag grotendeels ongecontroleerd… en er is een grote druk om geen aangifte te doen”.
Maar buiten degenen die in het leger zitten, ligt de verantwoordelijkheid ook bij degenen die campagne hebben gevoerd voor de oorlog in Afghanistan en deze hebben gelanceerd. De wrede misdaden van de speciale troepen weerspiegelen de meedogenloze aard van de invasie zelf.
Dit omvat politici van de Labour- en liberale partijen en de media die hun leugens napraten en campagne voerden voor de oorlog. Het was niet alleen de reactionaire Murdoch-pers, maar liberale publicaties zoals de De Sydney Morning Herald en de Leeftijd die zich bij het refrein voegden voor bloedvergieten na de aanslagen van 9/11 op New York en Washington.
Ze probeerden zelfs de oorlog, gevoerd door de extreemrechtse neoconservatieve Amerikaanse regering van George W. Bush, een progressieve en feministische glans te geven. Pamela Bone, toen een associate editor van de Leeftijd, voerde aan dat de invasie een kans was om Afghaanse vrouwen te bevrijden. ‘Als er oorlog is’, schreef ze in een opiniestuk uit 2004, ‘moeten we duidelijk weten wie de echte vijand van de beschaving is. Ondanks de bedenkingen die elke liberaal zou voelen voor bepaalde beleidslijnen van de huidige regering, is Amerika niet de vijand”.
In het licht van de onthullingen van systematische oorlogsmisdaden is het idee dat er enige morele autoriteit was die de invasie van Afghanistan leidde, nu veel duidelijker absurd.
Maar als je dacht dat hun rol bij het rapporteren van deze misdaden de Leeftijd En De Sydney Morning Herald om je te bekeren van hun oorlogszuchtige journalistiek, zou je je vergissen. Eerder dit jaar publiceerden beide publicaties een driedelige propagandaspecial over de noodzaak om zich ‘psychologisch’ voor te bereiden op een oorlog met China in slechts drie jaar. Op basis van vijf zorgvuldig uitgekozen ‘beveiligingsexperts’ betoogde de serie ‘Red Alert’ op de voorpagina’s van de kranten dat Australië het defensiebudget moet verdubbelen, een vorm van dienstplicht opnieuw moet invoeren en moet overwegen om Amerikaanse kernwapens te hosten.
Als er een oorlog uitbreekt tussen China en het Westen, zullen de misdaden begaan door Australische soldaten van de speciale strijdkrachten in Afghanistan verbleken in vergelijking met de menselijke kosten van een dergelijk conflict.
De onderzoeksjournalistiek van Nick McKenzie en Chris Masters is lovenswaardig, en de ontmaskering van oorlogsmisdaden door de Negen publicaties vormt een gunstig contrast met de verontschuldigingen die in de Murdoch-pers te zien zijn en de schandelijke campagnes ten gunste van Ben Robert-Smith door Kerry Stokes en zijn Seven West Media. Maar als managers van Nine zich verkneukelen over de rol van hun mastheads bij het aan de kaak stellen van deze misdaden, terwijl ze doorgaan met hun agressieve campagnes, riekt dat naar hypocrisie. We hebben media nodig die niet alleen tegen de illegale excessen van oorlog zijn, maar tegen het hele project van het Australische militarisme.
Bron: redflag.org.au
