Van de ene op de andere dag beval de Israëlische premier Benjamin Netanyahu een miljoen Palestijnen in het noorden van Gaza onmiddellijk te evacueren, waarmee hij een beleid van massale ontheemding aankondigde en zich waarschijnlijk opmaakte voor een grondinvasie die onvermijdelijk nog meer burgers zou afslachten. Israëlische strijdkrachten blijven Gaza bombarderen met luchtaanvallen waarbij minstens 1.800 mensen zijn omgekomen (waaronder bijna 600 kinderen), meer dan 7.000 gewond zijn geraakt en ongeveer een half miljoen Palestijnen op de vlucht zijn geslagen, te midden van wijdverbreide beschuldigingen van oorlogsmisdaden.
In wat neerkomt op een collectieve bestraffing van Palestijnse burgers voor de gruwelijke aanslagen van 7 oktober heeft Israël Gaza volledig belegerd, waardoor de humanitaire hulp wordt geblokkeerd en de strook voedsel, water, energie en medicijnen uitgehongerd wordt. Zeven dagen lang heeft Israël, te midden van de toenemende angst voor etnische zuiveringen, burgergebieden gebombardeerd, hele gezinnen afgeslacht en hele buurten verwoest, inclusief de meedogenloze bombardementen op scholen, ziekenhuizen en moskeeën. De militaire experts van Israël scheppen op dat Israël in zes dagen meer bommen heeft laten vallen dan de Verenigde Staten in een jaar tijd in Afghanistan hebben laten vallen.
Uitroeiingsretoriek stroomt uit de hogere regionen van de Israëlische regering. IDF-chef Herzi Halevi waarschuwde dat “Gaza er nooit meer hetzelfde uit zal zien.” De Israëlische minister van Defensie Yoav Gallant zei: “We vechten tegen menselijke dieren en we handelen dienovereenkomstig.”
Een Israëlisch parlementslid riep op tot “een tweede Nakba” (de eerste was de massale ontheemding van Palestijnen na de oprichting van Israël) die “die van 1948 zou overschaduwen.” Een ander lid van de Knesset eiste dat Israël Gaza met kernwapens zou aanvallen. Beiden zijn lid van de Likud-partij van Netanyahu.
Gaza is geen staat in oorlog, maar het grootste vluchtelingenkamp ter wereld. Op een klein stukje land (1,3 procent van Palestina) woont de meerderheid van de twee miljoen mensen in krappe vluchtelingenkampen, waarvan de meeste al meer dan zeventig jaar bestaan.
De tragische ironie is dat de vluchtelingen in Gaza die nu worden gebombardeerd en ontheemd, vijfenzeventig jaar geleden in het heetst van de oorlog door Israël zelf zijn gecreëerd.
Bij de oprichting van Israël werden 750.000 Palestijnen gedwongen hun huizen te ontvluchten en werden zij levenslange vluchtelingen. Bijna 250.000 van de ontwortelden stroomden Gaza binnen, waardoor de bevolking in één nacht verdrievoudigde en het een kolossaal vluchtelingenkamp werd, verpletterd tussen woestijn en zee. Gaza bood onderdak aan de ontheemde inwoners van 250 verwoeste Palestijnse steden en dorpen en werd na de Nakba een ark van Noach voor Palestina.
De meeste vluchtelingen die in Gaza aankwamen, kwamen uit steden en dorpen in Midden- en Zuid-Palestina en uit noordelijke delen tot aan Galilea. Maar degenen uit dorpen rond Gaza moesten de tragedie doorstaan van ontheemding in het zicht van hun verloren land en huizen.
De grondleggers van Israël, waaronder David Ben-Gurion, voorzagen het risico van de concentratie van tienduizenden Palestijnse vluchtelingen in een kuststrook tussen de Negev- en de Sinaï-woestijn, zonder echte uitweg en zonder hoop op ontsnapping of verspreiding. Uit angst voor het schouwspel van ‘golven van vluchtelingen die vanuit Gaza naar Israël marcheren’, probeerde Israël de crisis op te lossen door deze uit te roeien.
En het verspilde geen tijd. Israël voerde een reeks bloedbaden uit die het Rode Kruis zou omschrijven als ‘gruwelscènes’. In januari 1949, terwijl de bloedige herinnering aan de Nakba nog vers was in Gaza, bombardeerden Israëlische troepen tijdens de spitsuren voedseldistributiecentra in Deir al-Balah en Khan Yunis, waarbij meer dan tweehonderd Palestijnen omkwamen. De vluchtelingen die probeerden terug te keren naar hun huizen, door Israël bestempeld als ‘infiltranten’, werden routinematig ter plekke neergeschoten door Israëlische soldaten.
Ongeveer elk jaar na de Nakba vielen Israëlische troepen Gaza binnen om de vluchtelingen eraan te herinneren dat ontheemding niet het einde van hun lijden was.
In augustus 1953 viel een Israëlische militaire eenheid, onder leiding van Ariel Sharon, de toekomstige premier van Israël, het vluchtelingenkamp Bureij binnen en doodde zo’n vijftig mensen in hun bedden. Volgens VN-functionarissen gooiden Israëlische troepen bommen door de ramen van hutten waar Palestijnse vluchtelingen sliepen en schoten ze op degenen die probeerden te vluchten. Het bloedbad werd door een VN-commissie omschreven als een “weerzinwekkend geval van opzettelijke massamoord” en onderdeel van een bredere Israëlische campagne tegen de vluchtelingenkampen in Gaza.
In november 1956, toen Israël zijn eerste bezetting van Gaza begon, viel Israël het gebied binnen door militaire aanvallen uit te voeren op zijn vluchtelingenkampen. Israëlische soldaten drongen Khan Yunis binnen en haalden alle volwassen mannen uit hun huizen en schoten ze voor de deur en op straat dood, waarbij 520 mensen omkwamen. Het verlies aan mensenlevens was zo verschrikkelijk dat het hoofd van de VN-waarnemingsmissie in Gaza waarschuwde dat de bloedbaden van Israël daar bedoeld waren om de vluchtelingenpopulatie kwijt te raken. Dat jaar zei hij tegen Israëlische functionarissen in Gaza: “Jullie hebben de strook en haar bevolking veroverd, inclusief de vluchtelingen. Goed, behoud de strip en haar bevolking, maar je moet ook de vluchtelingen regelen die je met de strip hebt meegenomen en die je acht jaar geleden uit hun huizen hebt verdreven.”
Zelfs Israëlische militaire leiders zoals Moshe Dayan werden gedwongen toe te geven dat Israël de zaden van geweld in Gaza aan het zaaien was. Hij bekende dat jaar: ‘Wat kunnen we zeggen tegen hun vreselijke haat tegen ons? Acht jaar lang hebben ze in de vluchtelingenkampen van Gaza gezeten en hebben ze voor hun ogen gezien hoe we hun land en dorpen, waar zij en hun voorvaders woonden, in ons huis hebben veranderd.”
De komende zeven decennia zal Israël Gaza onderwerpen aan een gewelddadige reeks van militaire invasies en bezettingen, invallen en overtredingen, militaire invallen en regeringen, bombardementen en luchtaanvallen, herhaalde bloedbaden en massaverdrijvingen, en een jarenlange blokkade die nog steeds van kracht is. . De Israëlische leiders, met name Dayan en Levi Eshkol, overwogen zelfs om Gaza-vluchtelingen over te brengen naar de Westelijke Jordaanoever, de Sinaï, of Irak, of een Arabisch land in Noord-Afrika (de Libische Operatie). Ze bedachten zelfs een geheim plan, het ‘Moshe Dayan-plan’, om Gaza-vluchtelingen per vliegtuig naar Latijns-Amerika over te brengen.
Ondertussen moesten de vluchtelingen van Gaza het gruwelijke lot ondergaan van het leven onder het juk van de krachten die hen tientallen jaren eerder hadden ontworteld. Gebombardeerd, belegerd en opgesloten in een ijzeren kooi van Israël, zijn de vluchtelingen van Gaza de diepte van hun tragedie gaan doorgronden: er is één ding erger dan ontheemd zijn, en dat is niet kunnen vertrekken. Velen vreesden nog steeds dat een vertrek neer zou komen op een tweede Nakba.
In deze nachtmerrieachtige omgeving, waarin democratische kanalen voor verzet waren afgesloten, werd Gaza een broedplaats voor Palestijnse militante groeperingen. Terwijl velen in de verzetsbeweging nog steeds de geweldloze strijd omarmden, ontstonden ook groepen als de islamitische fundamentalist Hamas, opgericht door een gehandicapte Palestijnse klerk uit Gaza tijdens de eerste Intifada.
In 2005, tijdens de tweede Intifada, en na bijna vier decennia van langdurige bezetting (sinds 1967), trok Israël officieel zijn troepen terug uit Gaza. De terugtrekking van Israël maakte de vluchtelingenbevolking tot een gemakkelijk doelwit voor militaire invallen, waarbij hele delen van de kampen tot no-go-gebieden werden verklaard voor de Israëlische patrouilles. Israël bleef Gaza controleren via land, door de lucht en over zee, en beschouwde de verarmde enclave als een veiligheidsdreiging van “existentiële” proporties die onevenredig geweld vereiste, waardoor Gaza routinematig aan collectieve bestraffing werd onderworpen.
In de vijf oorlogen die het sinds de blokkade tegen Gaza heeft gevoerd, heeft Israël duizenden Palestijnen gedood en honderdduizenden anderen verdreven. In de zomer van 2014 hebben Israëlische troepen tijdens Operatie Protective Edge ruim tweeduizend Palestijnen in Gaza afgeslacht, voor het merendeel burgers.
En nu bereidt Israël zich voor om zijn toch al dodelijke aanval te laten escaleren tot ongekende proporties, een gewetenloze, wrede aanval op permanente vluchtelingen. Als vertegenwoordiger Alexandria Ocasio-Cortez schreef in een Twitter-bericht vanochtend: “De mensheid staat op het spel. Bijna de helft zijn kinderen. We moeten dit stoppen.”
Bron: jacobin.com
