De jaarlijkse Rich List: 200 lelijke gezichten van het Australische kapitalisme

Terwijl de meesten van ons stress hebben over torenhoge huren en energierekeningen, benzineteruggaven van meer dan $ 2 per liter en het gebrek aan artsen die bulkfacturen, denk dan eens aan de stinkende rijken. De laatste jaarlijkse “Rijk Lijst” gepubliceerd door de Australisch financieel overzichtmet de 200 rijkste burgers van het land, geeft ons een idee van hun zorgen.

De krantenkoppen zijn onder meer ‘Hoe een eiland kopen’ en ‘Investeren in Lamborghini’s’. Op de modepagina’s staat een Chanel-rok van katoen en wollen tweed voor $ 23.220, een Tom Ford-wollen pak van Harrolds voor $ 6.590 en een Bulgari Serpenti-ketting met diamant, onyx en roségoud die $ 111.000 kost. De bijpassende ring kost $ 25.100.

Kruipende profielen van het belachelijk rijke gedrang om ruimte met een tiental pagina’s advertenties voor luxe horloges, nog een dozijn voor luxe reizen en meer voor luxe auto’s, luxe juwelen, luxe privéjets. We worden getrakteerd op glanzende spreads met het Point Piper-herenhuis aan de haven van vastgoedmagnaat Richard Magid, en het huis op de klif van ‘cryptokoning’ Fred Schebesta in Coogee – een kasteelachtige constructie met een zwembad als slotgracht.

Maar niets van dit alles raakt de echte obsceniteit van de Rich List.

De lijst van dit jaar is historisch: het is 40 jaar geleden dat deze jaarlijkse viering van misselijkmakende rijkdom voor het eerst werd gehouden. En als de AFR documenten, voor de superrijken zijn de vier decennia van het neoliberale tijdperk champagnejaren geweest (of beter gezegd champagne-kaviaar-privé-jet-en-privé-eiland-om-te-begin-jaren).

Voor ons gewone stervelingen vertelt de inflatiecalculator van de Reserve Bank ons ​​dat een mand met goederen en diensten ter waarde van $ 100 in 1983 vandaag $ 360 zou kosten. Vermenigvuldig dus uw geld uit 1983 met 3,6 en u heeft vandaag dezelfde koopkracht.

Het gemiddelde vermogen van de 100 mensen op de rijkenlijst in 1983 was 32 miljoen dollar. Het gemiddelde vermogen van de rijkste 100 van vandaag is niet 3,6 keer groter dan dat, maar 145 keer groter, met elk $ 4,6 miljard. En dit is slechts het gemiddelde – velen hebben het veel beter gedaan. Vastgoedmagnaat Harry Triguboff, een van de tien mensen die in elk van de 40 Rich Lists voorkomen, was in 1983 slechts $ 23 miljoen waard. Vandaag bezit hij meer dan 1000 keer dat: $ 23,8 miljard.

De groeiende rijkdom van de superrijken in deze periode is geen toeval. De deregulering van elke markt, inclusief de arbeidsmarkt; de coöptatie van de meeste leiders van de vakbondsbeweging en de onderdrukking van de rest; de privatiseringen en uitbestedingen en het opleggen van “gebruiker betaalt” – met andere woorden, de neoliberale revolutie, geïntroduceerd in Australië door de Hawke/Keating Labour-regering die voor het eerst werd gekozen in 1983 en sindsdien door elke regering werd voortgezet – zou altijd de rijkdom en macht vergroten van de rijksten, ongeacht de kosten voor de rest van ons. Het is geen vergissing, het is een ontwerpkenmerk.

Maar dit raakt niet helemaal de kern van de zaak.

Er is de pure verspilling ervan. Wat kunnen we doen met de rijkdom die zich opstapelt in herenhuizen van Point Piper tot Toorak tot Peppermint Grove?

Minstens een miljoen arme en arbeidersgezinnen hebben moeite om een ​​internetverbinding te behouden. De miljoen armste huishoudens voorzien van gratis internet is geweest begroot door de Groenen voor $ 800 miljoen per jaar in het komende decennium. Dit zou een grote verandering zijn voor de 23 Rich Listers in de technische industrie, die samen een vermogen van $ 91 miljard hebben.

Op een willekeurige dag zijn volgens de liefdadigheidsinstelling 300.000 mensen in Australië afhankelijk van voedselhulp Voedselbank. Ongeveer 2 miljoen huishoudens – 20 procent van alle huishoudens in het land – hebben het afgelopen jaar met ernstige voedselonzekerheid te maken gehad.

Volgens de pre-begroting van dit jaar dwang van de drie belangrijkste voedselliefdadigheidsinstellingen zou $ 45 miljoen per jaar hun activiteiten op een duurzame basis brengen (voornamelijk om de infrastructuur te bieden om te voorkomen dat voedsel naar de stortplaats gaat en het in plaats daarvan aan hongerige mensen te geven). De rijkste persoon van Australië, Gina Rinehart, verhoogde haar fortuin met meer dan dit bedrag elke week in het afgelopen jaar – haar vermogen met $ 3,4 miljard verhoogd tot $ 37,4 miljard.

We zitten midden in een huisvestingscrisis. Dakloosheid neemt toe, misschien bijna net zo snel als de rijkdom van de rijksten. Wat zou het kosten om dakloosheid te beëindigen? Volgens een schatting van Pro Bono Australia zonder winstoogmerk in maart van dit jaar, om de kloof te overbruggen tussen wat huurwoningen kosten en wat mensen zich kunnen veroorloven, zou 17 miljard dollar kosten over een periode van 30 jaar.

Nog meer verandering. De gecombineerde rijkdom van de 49 Rich Listers die hun geld verdienden met onroerend goed is $ 115 miljard.

Als we de kosten van het bouwen van de nieuwe eigendommen die nodig zijn om een ​​einde te maken aan dakloosheid, zouden willen opnemen, en niet alleen het verschil in huur zouden dekken, zegt de Pro Bono-studie dat dit de kosten zou verhogen tot $ 127 miljard. Met andere woorden, we zouden dicht bij het beëindigen van dakloosheid komen met alleen de rijkdom die is opgestapeld door de vastgoedmagnaten van de natie.

We zouden eindeloos kunnen doorgaan met deze lijst van dringende menselijke behoeften waaraan kan worden voldaan met de particuliere rijkdom van de rijksten van Australië. De $ 100 miljard die nodig is voor een nieuw duurzaam energienet kan gemakkelijk worden gedekt door de $ 143 miljard aan persoonlijk vermogen van de 22 Rich Listers die hun geld verdienden met mijnbouw.

We zouden het beeld kunnen uitbreiden met de enorme, niet-gekozen politieke macht van de superrijken. We vangen hier een glimp van op in een artikel waarin Andrew Forrest (nr. 2 op de Rich List voor $ 33 miljard) in high-vis wordt beschreven naast Gina Rinehart die haar parels draagt ​​tijdens een bijeenkomst in Perth tegen de door voormalig Labour-premier Kevin Rudd voorgestelde middelen superwinstbelasting . Natuurlijk was het niet hun aanwezigheid bij een bijeenkomst, maar de niet-gekozen macht van hun hoofdstad die de belasting doodde – en een einde maakte aan Rudds eerste termijn als premier.

Maar zelfs dit bereikt slechts een deel van de foto.

Hoe obsceen het ook is, de rijkdom van de rijkste individuen is slechts een fractie van de rijkdom die eigendom is van of gecontroleerd wordt door de kapitalistische klasse in dit land. De top 200 bedrijven op de Australian Securities Exchange hebben een marktkapitalisatie van meer dan $ 2 biljoen. En u kunt eindeloze privé-trusts, onshore of offshore, aan dit bedrag toevoegen.

Het andere cruciale ontbrekende deel van de foto is het voor de hand liggende, nauwelijks genoemd in de 120 pagina’s van de AFR Rich List: de arbeiders die al deze rijkdom produceren. Degenen die de machines in de mijnen van Gina Rinehart assembleren, vervoeren en bedienen; die de buitengewone wereldwijde IT-netwerken bouwen en onderhouden waar de tech-miljardairs hun geld mee verdienen; die elke steen van elk Point Piper-herenhuis leggen.

Ik heb er maar één van de Rich 200 ontmoet. Dit was een ontmoeting een paar maanden geleden met Sam Tarascio Senior, die de geliefde Preston Market in het noorden van Melbourne als zijn kleine speeltje beschouwt, om op elk gewenst moment in naam van de winst te worden platgewalst. Het is precies dezelfde houding die de rijken en machtigen aannemen tegenover onze hele planeet. Tijdens dit gesprek vertelde Tarascio me dat hij “al 40 jaar in de bouw zat”.

Een jongere kameraad deed me denken aan een beroemde citaat op dit thema van de prachtige film Eindelijk het nieuws, die de strijd van zwarte arbeiders in Detroit in de vroege jaren zeventig documenteert – een van de hoogtepunten van de opkomst van die tijd. In plaats van het laatste woord over te laten aan Twiggy, Gina, Sam of een van de andere viezigheid die gevierd wordt in de Rich List, denk ik dat dit citaat ze allemaal perfect samenvat:

“Er is een kat die opstaat en tegen je zegt dat hij in de ‘mijnbouw’ zit. En hij zit in een kantoor, man, op de 199e verdieping in een of ander verdomd gebouw op Wall Street, en hij zit in de ‘mijnbouw’.

‘En hij heeft papieren, certificaten, die zijn geborduurd en stront, weet je, aandelen, obligaties, obligaties, verplichtingen, weet je. Hij zit in de ‘mijnbouw’. En hij zit op Wall Street en zijn vingernagels zijn niet vuil geweest in zijn leven … Een aandelencertificaat is het eigendomsbewijs van iets dat echt is.

“Eigendom. Hij bezit en controleert en ontvangt daarom, weet je, het ‘voordeel van’. Dat noemen ze winst. Hij neukt met spullen in Bolivia, hij neukt met stront in Chili. Hij is Kennecott. Hij is Anaconda. Hij is United Fruit. Hij zit in de ‘mijnbouw’.

‘Waar zit hij in? Hij heeft nog nooit in zijn leven stront geproduceerd … We zien dat deze hele samenleving, de mens, bestaat en rust op arbeiders.

We hebben de rijken niet nodig. Dat is de cruciale zwakte waar ze nooit omheen kunnen. Het is de bron van onze kracht, onze hoop en onze macht.

Ze kunnen hun Bulgari-sieraden en hun flitspakken en hun wrede reactionaire politiek houden. We willen alleen de aarde.