Toen Kennedy, een oudere, blinde vrouw, een situatie van huiselijk geweld ontvluchtte, vroeg ze de National Disability Insurance Agency om het bedrag aan financiering dat ze ontving te herzien.
“Ik zou eigenlijk in een situatie terechtkomen waarin ik bijna geen geld meer had en geen inwonende verzorger meer zou hebben”, getuigde ze in een inzending voor de rechtbank. Koninklijke Commissie voor geweld, misbruik, verwaarlozing en uitbuiting van mensen met een handicap. “Ik bevond me in een situatie waarin ik het huis niet eens alleen kon verlaten, laat staan mijn boodschappen kon doen [or] alles wat ik nodig heb om te leven.”
De NDIA vertelde haar dat ze, totdat ze nog geen $ 500 had, niet zouden beschouwen dat ze zich in een noodsituatie bevond.
Kennedy’s verhaal is een van de honderden die worden geschetst in het eerste deel van de bevindingen van de commissie, dat vorige maand werd gepubliceerd. In twaalf delen, duizenden pagina’s en honderden getuigenissen demonstreert het ongebreideld misbruik en verwaarlozing van mensen met een handicap. Keer op keer is het patroon duidelijk. De systematische onderfinanciering van de socialezekerheidsstelsels in Australië heeft geleid tot ontmenselijking en verarming.
Getuigenissen zijn onder meer die van Emani, een vrouw van midden dertig met het chronisch vermoeidheidssyndroom, die door beperkte financiering van het National Disability Insurance Scheme gedwongen werd om op de dementieafdeling van een bejaardentehuis te gaan wonen. En dan heb je Zaria, een inheemse vrouw van eind zestig, bij wie haar NDIS-financiering “uit het niets” werd ingetrokken nadat ze na een beroerte naar een woonvoorziening was verhuisd.
Het is duidelijk dat er systemische en fundamentele problemen zijn bij de dienstverlening. Toch komen de meeste van de 222 aanbevelingen van de commissie neer op symbolische gebaren en voorstellen voor administratief gepruts. De hoofdaanbeveling is de invoering van een wet op de rechten van gehandicapten, in lijn met het VN-Verdrag inzake de rechten van personen met een handicap – waar Australië al partij bij is. Het meest gerapporteerd is het advies om gescheiden onderwijs en werkgelegenheid voor mensen met een handicap af te schaffen, wat een waardevolle doelstelling is, maar slechts in zeer vage bewoordingen wordt geschetst.
De olifant in de kamer is dat de bron van het probleem voor mensen met een handicap in Australië niet de taal is die overheidsinstanties gebruiken, of hun rapportagemethoden. Het is het feit dat de welzijnszorg, de gezondheidszorg, het onderwijs, de volkshuisvesting en de ondersteunende diensten voor mensen met een beperking al jaren ernstig ondergefinancierd zijn, en dat de NDIS zelf een geprivatiseerde nachtmerrie is.
Mensen met een handicap voelen het meest scherp de gevolgen van het gebrek aan openbare diensten, bovenop de specifieke onmenselijkheid van de NDIS. Toen het in 2013 onder de federale Labour-regering werd geïntroduceerd, was het verklaarde doel het privatiseren van diensten voor gehandicapten, waarbij openbare diensten of diensten die door liefdadigheidsinstellingen worden beheerd, worden vervangen door staatsfinanciering voor particuliere bedrijven, die deze met winstoogmerk runnen. Het resultaat is dat degenen die NDIS-bedrijven runnen de vruchten plukken van overheidsfinanciering, terwijl ze het absolute minimum aan dienstverlening bieden aan mensen met een handicap.
In de koninklijke commissie zijn verhalen opgenomen van werknemers in de gehandicaptenzorg in NDIS-bedrijven. Katina is er één. Haar vestiging kreeg een nieuwe klant die twee-op-één-ondersteuning nodig had, maar er waren slechts twee personeelsleden tegelijk ingeroosterd voor de hele werkplek. Later ontdekte ze dat de aanbieder “niet alleen de NDIS-financiering ontving, maar dat de deelstaatregering nog eens 1,2 miljoen dollar aan de aanbieder betaalde om deze jongeman ergens te plaatsen”.
Dat is meer dan 1 miljoen dollar toegewezen aan gespecialiseerde zorg, die in plaats daarvan als aalmoes naar de bedrijfseigenaar ging.
Op geen enkel moment wordt deze realiteit – de tegenstelling tussen de behoefte aan zorg en de noodzaak om winst te maken – door de commissie geconfronteerd. Aan slechts één enkele aanbeveling van de 222 is een verhoging van de financiering in dollarcijfers verbonden. Het is wreed genoeg om een paar miljoen extra per jaar uit te trekken voor de oproep- en belangenbehartigingsprogramma’s van de NDIS – geld voor de behandeling van verontwaardigde en wanhopige NDIS-deelnemers, in plaats van om ze rechtstreeks te financieren.
De commissarissen konden zichzelf er niet eens toe brengen om onmiddellijke gelijkheid van het minimumloon voor mensen met een handicap aan te bevelen. Mensen met een beperking kunnen momenteel zo weinig betaald krijgen $ 2,90 per uur– maar de commissie beveelt een verhoging aan tot slechts de helft van het minimumloon, en om te ‘streven’ naar 100 procent in de komende tien jaar.
Het is mogelijk dat veel van deze aanbevelingen zullen worden overgenomen, hoewel er tot nu toe geen officieel antwoord van de Labour-regering is gekomen. Het kost regeringen heel weinig om dingen te beloven als “het verankeren van de mensenrechten in het ontwerp en de levering van diensten voor gehandicapten”.
In werkelijkheid moet de NDIS zelf worden afgeschaft en vervangen door een door de overheid gefinancierde regeling die, op het punt van dienstverlening, gratis is voor mensen met een handicap.
Bron: redflag.org.au
