Een paar jaar geleden verbleef ik in een motel in Arlington, Virginia, naast de Robert E. Lee snelweg, een van de belangrijkste wegen die naar de hoofdstad van ons land leiden. Het motel had toestemming van de overheid om te dienen als tussenstation voor dakloze gezinnen en om hun huur te innen bij de gemeentelijke autoriteiten. Elke avond stuurde een plaatselijke kerk een busje rond met warme maaltijden in piepschuimen dozen. Het busje parkeerde op de parkeerplaats van het motel en mensen kwamen uit hun kamers om avondeten op te halen voor zichzelf en hun kinderen.
Aan de ene kant van het motel was een kleine helling van bos, die naar beneden liep naar een klein beekje dat een stukje verderop onder een brug over de snelweg doorstroomde. Toen dat busje parkeerde, kwamen er mensen uit die bomen tevoorschijn, die in grote getale de helling opklommen. Een paar hielden de handen van hun kinderen vast. Oud en jong, die pech hadden, leefden zo goed als ze konden bij dat beekje. De meesten van hen zagen eruit alsof ze die warme maaltijd echt konden gebruiken.
Ik dacht aan hen na de recente 6-3 beslissing van het Hooggerechtshof van Trump, die gemeenten de bevoegdheid gaf om slapen in de buitenlucht, inclusief in kampen, illegaal te maken. Het geeft een voorproefje van hoe het sociale beleid ten opzichte van daklozen in een Trump-tijdperk eruit zou zien. De afgelopen vijftig jaar is het aantal gezinnen zonder stabiele huisvesting op een willekeurige nacht enorm gestegen. Mensen die in barre omstandigheden van extreme armoede leven, zijn een kenmerk van ons nationale landschap sinds het begin van de Europese kolonisatie, maar zelden is er zo weinig zorg getoond aan zo velen.
In de vroege Europese koloniën waren gezinnen in extreme armoede een feit. De Nieuwe Wereld zat vol gevaren: ziekte, ongeluk of overlijden zorgden ervoor dat sommige gezinnen niet meer voor zichzelf konden zorgen. De gemeenschap hielp deze gezinnen één voor één. Naarmate de bevolking van het land groeide, groeide ook het aantal gezinnen dat hulp nodig had, en overheidsfunctionarissen begonnen armenhuizen te bouwen waar de armen — kinderen en volwassenen — collectief konden worden gehuisvest. Het was aanzienlijk goedkoper om mensen in bulk te verzorgen en gemakkelijker om de onverdienstelijken eruit te filteren.
Gedurende het grootste deel van de negentiende eeuw moesten de gezinnen die hulp nodig hadden, genoegen nemen met gemeenschappelijke huisvesting of helemaal geen. Tegenwoordig is de keuze hetzelfde: armenhuizen of niets. En in de armenhuizen van vandaag de dag — ook wel opvangcentra genoemd — is het niet ongebruikelijk om kinderen bij geestelijk zieke volwassenen te vinden, net als in een armenhuis uit de achttiende eeuw. Kinderen hebben geen andere keuze dan te slapen en wakker te worden in gemeenschappelijke opvangcentra te midden van gezinnen die niet van henzelf zijn, en sommige van die gezinnen zullen personen bevatten die echt geestelijk gestoord zijn, of gewoon raar. Deze kinderen lopen een groter risico dan hun stabiel gehuisveste leeftijdsgenoten op een slechte gezondheid, slechte cijfers, huiselijk geweld en een laag zelfbeeld.
Volgens het Department of Housing and Urban Development (HUD) zijn er elke nacht meer dan honderdduizend kinderen dakloos met hun families in de Verenigde Staten. “Dakloos” betekende ooit alleenstaande mannen die op straat sliepen, maar nu is het net zo waarschijnlijk dat het gezinnen in slechte economische omstandigheden betekent, die zich geen plek kunnen veroorloven om de nacht door te brengen. Openbare opvangcentra zijn vaak vol of onveilig, waardoor moeders en kinderen die in extreme armoede leven geen andere keus hebben dan te slapen in hun auto’s, of motelkamers, of matrassen op de vloer, opeengepakt in kleine ruimtes met te veel vrienden of familie.
Gemeenteambtenaren op veel plaatsen, wanhopig om hun straten te zuiveren van mensen die dakloos zijn in het zicht, hebben het illegaal gemaakt om hen eten te brengen. Een groot aantal steden en dorpen hebben “voertuighuisverboden” in hun boeken, waardoor het illegaal is om in je auto te wonen. Deze wetten worden meestal gehandhaafd in gemeenten met beperkte opvangruimte voor daklozen, waardoor mensen voor zichzelf moeten zorgen, zelfs degenen met gezinnen. Op veel plaatsen belanden mensen in deze situatie vaak in kampen van tenten en jackleg-woningen, tijdelijke oplossingen die een soort verblijfplaats bieden. In 2022 heeft Tennessee kamperen op openbaar land tot een misdrijf gemaakt. Maar de uitspraak van de rechtbank ten gunste van het recht van een gemeente om kamperen op openbaar land te verbieden, zal dakloosheid verder criminaliseren.
Wat betekent het voor ons als natie dat ergens in onze thuisstaten, in elke staat, kinderen onder ons dakloos zijn? Het betekende weinig voor de eerste Trump-regering. Bezuinigingen op HUD waren constant en diepgaand, zonder protest van de secretaris van het ministerie, Ben Carson, een neurochirurg zonder eerdere ervaring op het gebied van huisvesting. Secretaris Carson zei vaak dat hij gelooft dat degenen met de wil en het verlangen zichzelf en hun families uit extreme armoede kunnen tillen door hard te werken en dat overheidssubsidies een ‘kan-het’-houding ontmoedigen.
Onder een tweede Trump-regering zou dit dienen als een reden voor bezuinigingen op federale financiering voor hulp aan daklozen. In de achttiende eeuw konden steden en gemeenten iemand uit hun district verbannen, en deden dat vaak met extreem arme gezinnen zodat ze geen publieke lasten zouden worden. De criminalisering van dakloosheid zorgt ervoor dat de schuld alleen bij de persoon wordt gelegd die het ervaart, waardoor de rest van ons wordt vrijgesteld van de verplichting om anderen te voorzien van basisonderdak, zelfs als die anderen kinderen zijn.
Dakloosheid onder gezinnen is de afgelopen 25 jaar gestaag toegenomen onder beide politieke partijen, omdat de inkomensongelijkheid toenam, waardoor het steeds gemakkelijker werd om in extreme armoede te vervallen, niet in staat om genoeg te verdienen om zowel gezinnen te voeden als hypotheek- of huurbetalingen te doen. De schuld is bipartisan. Bill Clintons hervorming van de sociale zekerheid in 1996 hielp de lijsten van extreem armen te vergroten. De recessie van 2008 genereerde een recordaantal gezinnen dat dakloos was, maar zelfs in de voorspoedige jaren van Clinton en George W. Bush die eraan voorafgingen, en de hersteljaren van Barack Obama die daarop volgden, bleef het aantal dakloze gezinnen in het hele land stijgen. Het is veilig om te veronderstellen dat in een tweede mandaat van Trump veel kinderen in extreme armoede zouden leven en dakloos zouden worden. Deze kinderen zullen fysiek en mentaal worden getroffen op manieren die hen hun hele leven kunnen belemmeren.
Kinderen die dakloos zijn, hebben waarschijnlijk hogere niveaus van het stresshormoon cortisol, wat op zijn beurt blijvende effecten kan hebben op zowel de mentale als fysieke gezondheid. Normaal gesproken is dit hormoon nuttig, waardoor mensen snel kunnen reageren in noodgevallen of wanneer ze bedreigd worden, maar wanneer cortisolniveaus chronisch verhoogd zijn, kan het permanente veranderingen in de hersenen veroorzaken, volgens experts in kinderneurologie. Veel kinderen die dakloos zijn, voelen zich vaak onveilig en bedreigd, en de resulterende cortisolniveaus brengen het risico met zich mee dat hun geest en lichaam permanent worden aangetast. Deze kinderen hebben een grotere kans om te falen op school of tijd door te brengen in de gevangenis. Ze zijn waarschijnlijker slachtoffer van huiselijk geweld als kind en om het toe te brengen als ze volwassen zijn.
De beste strategie om het aantal dakloze kinderen in onze gemeenschappen te verminderen, is om gezinnen die dakloos worden, snel te herhuisvesten. We moeten met deze gezinnen samenwerken en ze in stabiele huisvesting krijgen, zowel voor hun bestwil als voor onszelf. Uit onderzoek is gebleken dat een meerderheid van de gezinnen die dakloos zijn en huursubsidie ​​krijgen, waarschijnlijk de huur kunnen blijven betalen als de subsidies zijn afgelopen en niet opnieuw dakloos zullen worden, aldus een rapport van HUD.
Om een ​​beleid van snelle herhuisvesting in te stellen, moet een gemeenschap echter bereid zijn om huursubsidies te verstrekken voor bijvoorbeeld een jaar en om een ​​voorraad fatsoenlijke woningen te hebben met betaalbare huurprijzen. Een gemeenschapsverbintenis is nodig om ervoor te zorgen dat onze kinderen niet in auto’s of motelkamers hoeven te wonen. Door dakloosheid om te zetten in een misdaad, kunnen gemeenschappen zich collectief van deze mensen afkeren zonder zich ergens zorgen over te maken.
Aan het begin van de twintigste eeuw werkten honderdduizenden kinderen van acht jaar oud twaalf uur per dag in fabrieken en deden ze zwaar werk voor weinig geld. Kinderen moesten werken zodat hun families zich eten en onderdak konden veroorloven. Voor ons, slechts iets meer dan een eeuw later, lijkt het grof en bruut dat ouders hun achtjarigen naar het werk stuurden, hoe wanhopig hun financiële situatie ook was. Voor Amerikanen in de tweeëntwintigste eeuw zal het waarschijnlijk net zo grof en bruut lijken dat we miljoenen kinderen lieten opgroeien zonder een thuis.
Bron: jacobin.com
