De meest vernietigende regels van afwijkende meningen in de Trump-immuniteitszaak – Mother Jones

In reactie op de uitspraak van het Hooggerechtshof gewichtige beslissing die bepaalt dat presidenten immuun zijn voor strafrechtelijke vervolging voor “officiële” handelingen, rechters Sonia Sotomayor en Ketanji Brown Jackson brachten vernietigende afwijkende meningen uit. Ze bekritiseerden de redenering van de zes conservatieve rechters die in feite een nieuwe macht voor presidenten creëerden. Ze betoogden allemaal dat deze beslissing een fundamentele bedreiging vormt voor de Amerikaanse democratie en de rechtsstaat.

Sotomayor verwoordde het als volgt:

De president van de Verenigde Staten is de machtigste persoon in het land, en mogelijk zelfs in de wereld. Wanneer hij zijn officiële bevoegdheden op welke manier dan ook gebruikt, zal hij volgens de redenering van de meerderheid nu worden gevrijwaard van strafrechtelijke vervolging. Geeft het Seal Team 6 van de marine opdracht een politieke rivaal te vermoorden? Immuun. Organiseert een militaire staatsgreep om de macht te behouden? Immuun. Neemt steekpenningen aan in ruil voor gratie? Immuun. Immuun, immuun, immuun. Laat de president de wet overtreden, laat hem de attributen van zijn ambt uitbuiten voor persoonlijk gewin, laat hem zijn officiële macht gebruiken voor kwade doeleinden. Want als hij wist dat hij op een dag aansprakelijk zou kunnen worden gesteld voor het overtreden van de wet, zou hij misschien niet zo stoutmoedig en onbevreesd zijn als we zouden willen. Dat is de boodschap van de meerderheid vandaag.

Jackson maakte een soortgelijke en verontrustende opmerking:

Zelfs een hypothetische president die toegeeft dat hij de moord op zijn politieke rivalen of critici heeft bevolen, of die onbetwistbaar een mislukte staatsgreep aanwakkert, heeft dus een redelijke kans om immuniteit te verkrijgen onder het nieuwe presidentiële verantwoordingsmodel van de meerderheid.

Ze betoogden allebei dat de conservatieven, onder leiding van opperrechter John Roberts, het presidentschap hadden verheven tot iets dat leek op een koninklijk ambt. Sotomayor schreef:

De relatie tussen de president en de mensen die hij dient, is onherroepelijk veranderd. Bij elk gebruik van officiële macht is de president nu een koning boven de wet.

Hier zijn enkele van de meest gepassioneerde fragmenten uit hun minderheidsopinies:

Rechter Sonia Sotomayor

Het besluit van vandaag om voormalige presidenten strafrechtelijke immuniteit te verlenen, hervormt de instelling van het presidentschap. Het maakt een parodie op het principe, fundamenteel voor onze grondwet en regeringssysteem, dat niemand boven de wet staat. Het Hof vertrouwt op weinig meer dan zijn eigen misplaatste wijsheid over de noodzaak van “moedige en onwrikbare actie” door de president, en geeft voormalig president Trump alle immuniteit die hij heeft gevraagd en meer.

Het Hof staat nu voor een vraag die het nog nooit eerder in de geschiedenis van de natie heeft hoeven beantwoorden: of een voormalige president immuniteit geniet tegen federale strafrechtelijke vervolging. De meerderheid vindt dat hij dat zou moeten doen, en dus verzint het een atekstuele, ahistorische en ongerechtvaardigde immuniteit die de president boven de wet stelt.

Of het nu als veronderstellend of absoluut wordt beschreven, onder de heerschappij van de meerderheid is het gebruik van een officiële macht door een president voor welk doel dan ook, zelfs de meest corrupte, immuun voor vervolging. Dat is net zo erg als het klinkt, en het is ongegrond. Tot slot verklaart de meerderheid dat bewijs met betrekking tot daden waarvoor de president immuun is, geen rol kan spelen in een strafrechtelijke vervolging tegen hem. . Die uitspraak, die de regering ervan zal weerhouden de officiële daden van een president te gebruiken om kennis of opzet te bewijzen bij het vervolgen van privédelicten, is onzin.

Het historische bewijs dat bestaat over presidentiële immuniteit tegen strafrechtelijke vervolging, spreekt dit resoluut tegen. Alexander Hamilton schreef bijvoorbeeld dat voormalige presidenten “in de normale rechtsgang vervolgd en gestraft zouden kunnen worden.” Voor Hamilton was dat een belangrijk onderscheid tussen “de koning van Groot-Brittannië,” die “heilig en onschendbaar” was, en de “president van de Verenigde Staten,” die “ontvankelijk zou zijn voor persoonlijke bestraffing en schande.”

Dit historische bewijs versterkt dat, vanaf het begin, de veronderstelling in deze natie altijd is geweest dat niemand vrij is om het strafrecht te omzeilen. De meerderheid erkent of worstelt niet met het gebrek aan historisch bewijs voor haar nieuwe immuniteit. Met niets aan haar kant van de balans, kan de meerderheid niet meer doen dan beweren dat het historische bewijs een wash is.

De geschiedenis van ons land wijst ook op een gevestigde opvatting, gedeeld door zowel presidenten als het ministerie van Justitie, dat voormalige presidenten verantwoordelijk zijn voor het strafrecht voor hun officiële daden… Denk bijvoorbeeld aan Watergate. Nadat de Watergate-tapes onthulden dat president Nixon zijn officiële macht misbruikte om het onderzoek van de Federal Bureau of Investigation naar de Watergate-inbraak te belemmeren, verleende president Ford Nixon gratie. Zowel Fords gratie als Nixons aanvaarding van de gratie berustten noodzakelijkerwijs “op de veronderstelling dat de voormalige president mogelijk strafrechtelijk aansprakelijk zou worden gesteld.”

Het Hof van vandaag heeft echter het vermoeden van gelijkheid voor de wet vervangen door het vermoeden dat de president voor al zijn officiële handelingen boven de wet staat.

Stel je voor dat een president in een officiële toespraak verklaart dat hij van plan is een politieke rivaal ervan te weerhouden wetgeving aan te nemen waar hij tegen is, ongeacht wat daarvoor nodig is (officiële daad). Vervolgens huurt hij een privé-huurmoordenaar in om die politieke rivaal te vermoorden (onofficiële daad). Volgens de meerderheidsregel zou de aanklacht wegens moord geen beschuldiging kunnen bevatten dat de president openlijk heeft toegegeven met voorbedachte rade de mens rea van moord te steunen. Dat is op zijn zachtst gezegd een vreemd resultaat.

Als we verder kijken dan het lot van deze specifieke vervolging, zijn de langetermijngevolgen van de beslissing van vandaag schril. Het Hof creëert effectief een wetvrije zone rond de president, waarmee de status quo die sinds de oprichting heeft bestaan, wordt verstoord. Deze nieuwe immuniteit voor officiële handelingen “ligt nu rond als een geladen wapen” voor elke president die zijn eigen belangen, zijn eigen politieke overleving of zijn eigen financiële winst boven de belangen van de natie wil stellen.

De president van de Verenigde Staten is de machtigste persoon in het land, en mogelijk zelfs in de wereld. Wanneer hij zijn officiële bevoegdheden op welke manier dan ook gebruikt, zal hij volgens de redenering van de meerderheid nu worden gevrijwaard van strafrechtelijke vervolging. Geeft het Navy’s Seal Team 6 de opdracht een politieke rivaal te vermoorden? Immuun. Organiseert een militaire staatsgreep om de macht te behouden? Immuun. Neemt steekpenningen aan in ruil voor gratie? Immuun. Immuun, immuun, immuun. Laat de president de wet overtreden, laat hem de attributen van zijn ambt uitbuiten voor persoonlijk gewin, laat hem zijn officiële macht gebruiken voor kwade doeleinden. Want als hij wist dat hij op een dag aansprakelijk zou kunnen worden gesteld voor het overtreden van de wet, zou hij misschien niet zo stoutmoedig en onbevreesd zijn als we zouden willen. Dat is de boodschap van de meerderheid vandaag. Zelfs als deze nachtmerriescenario’s zich nooit afspelen, en ik bid dat ze dat nooit doen, is de schade al aangericht. De relatie tussen de president en de mensen die hij dient, is onherroepelijk veranderd. Bij elk gebruik van officiële macht is de president nu een koning boven de wet.

Nooit in de geschiedenis van onze Republiek heeft een president reden gehad om te geloven dat hij immuun zou zijn voor strafrechtelijke vervolging als hij de attributen van zijn ambt zou gebruiken om het strafrecht te overtreden. Vanaf nu zullen echter alle voormalige presidenten in een dergelijke immuniteit worden gehuld. Als de bewoner van dat ambt ambtelijke macht misbruikt voor persoonlijk gewin, zal het strafrecht waar de rest van ons zich aan moet houden geen vangnet bieden. Uit angst voor onze democratie ben ik het daar niet mee eens.

Rechter Ketanji Brown Jackson

Met dat begrip van hoe ons systeem van verantwoording voor criminele handelingen normaal gesproken functioneert, wordt het veel gemakkelijker om te zien dat de uitspraak van de meerderheid in deze zaak nieuw en gevaarlijk terrein betreedt. Afwijkend van het traditionele model van individuele verantwoording, heeft de meerderheid iets heel anders bedacht: een presidentieel verantwoordingsmodel dat immuniteit creëert – een vrijstelling van het strafrecht – die alleen van toepassing is op de machtigste functionaris in onze regering.

Zelfs een hypothetische president die toegeeft dat hij de moord op zijn politieke rivalen of critici heeft bevolen, of die onbetwistbaar een mislukte staatsgreep aanwakkert, heeft dus een redelijke kans om immuniteit te verkrijgen onder het nieuwe presidentiële verantwoordingsmodel van de meerderheid.

Volgens de meerderheid moeten alle andere burgers van de Verenigde Staten hun werk doen en hun leven leiden binnen de grenzen van criminele verboden, maar de president kan hier niet toe gedwongen worden; hij moet soms worden vrijgesteld van de voorschriften van de wet, afhankelijk van de aard van zijn gedrag. De meerderheid is zelfs van mening dat de president, in tegenstelling tot iedereen in ons land, relatief vrij is om criminele handelingen te verrichten ter bevordering van zijn officiële taken.

[T]Het Hof heeft eenzijdig de machtsbalans tussen de drie gecoördineerde takken van onze regering gewijzigd met betrekking tot de rechtsstaat, door de macht in de rechterlijke macht en de uitvoerende macht te vergroten, ten nadele van het Congres. Ten tweede ondermijnt het nieuwe presidentiële verantwoordingsmodel van de meerderheid de beperkingen van de wet als afschrikmiddel voor toekomstige presidenten die anders hun macht zouden kunnen misbruiken, ten nadele van ons allemaal.

Na de uitspraak van vandaag moet de president er nog steeds “voor zorgen dat de wetten getrouw worden uitgevoerd”, maar wanneer hij in zijn officiële hoedanigheid handelt, is hij niet verplicht om diezelfde wetten zelf te volgen.

Als de structurele gevolgen van de huidige paradigmaverschuiving een stap in de verkeerde richting markeren, dan zijn de praktische gevolgen een brand met vijf alarmen die dreigt het democratisch zelfbestuur en de normale werking van onze regering te verwoesten. De meerderheid wuift deze mogelijkheid weg. (beschuldigt de dissidenten van “strike[ing] een toon van huiveringwekkende ondergang die volkomen disproportioneel is ten opzichte van wat het Hof vandaag de dag daadwerkelijk doet”). Maar rechter Sotomayor maakt dit punt duidelijk, en ik zal er niet te lang over doorpraten.

Nu er een schaduw van twijfel is geworpen over de vraag wanneer – als dat ooit gebeurt – een voormalig president strafrechtelijk aansprakelijk zal worden gesteld voor crimineel gedrag dat hij begaat tijdens zijn ambt, spoort de meerderheid alle toekomstige presidenten aan om de grens van criminaliteit te overschrijden tijdens hun ambt, wetende dat tenzij zij “duidelijk of tastbaar buiten de grenzen van de wet handelen, [their] autoriteit,” voordat ze boven vervolging en straf verheven zullen worden.

Vanaf vandaag hebben de presidenten van morgen de vrijheid om de bevoegdheden van de opperbevelhebber, de bevoegdheden op het gebied van buitenlandse zaken en alle uitgebreide rechtshandhavingsbevoegdheden die zijn vastgelegd in Artikel II op welke manier dan ook uit te oefenen, ook op manieren die het Congres als crimineel heeft beschouwd en die mogelijk ernstige gevolgen hebben voor de rechten en vrijheden van Amerikanen.

[T]De zaden van absolute macht voor presidenten zijn geplant. En absolute macht corrumpeert absoluut. “Als één man voor zichzelf mag bepalen wat de wet is, kan iedereen dat. Dat betekent eerst chaos, dan tirannie.” Evenzo, “[i]Als de regering een wetsovertreder wordt, kweekt ze minachting voor de wet; ze nodigt iedereen uit om zijn eigen wet te worden; ze nodigt anarchie uit.” Ik ben bang dat onze natie na de uitspraak van vandaag zal oogsten wat dit Hof heeft gezaaid.

Simpel gezegd: het Hof heeft nu voor het eerst in de geschiedenis verklaard dat de machtigste functionaris in de Verenigde Staten (onder omstandigheden die nog volledig moeten worden vastgesteld) een wet op zichzelf kan worden. Terwijl we dit onbekende gebied betreden, zal het volk, in hun wijsheid, altijd alert moeten blijven, consequent hun gevestigde rol in onze constitutionele democratie moeten vervullen en zo collectief dienen als de ultieme bescherming tegen elke chaos die door de beslissing van dit Hof wordt veroorzaakt.

De meerderheid van mijn collega’s lijkt hun vertrouwen te hebben gesteld in het vermogen van ons Hof om te voorkomen dat presidenten koningen worden door de onbepaalde normen van hun nieuwe paradigma van presidentiële verantwoording per geval toe te passen. Ik vrees dat ze het mis hebben. Maar ik hoop, voor ons aller bestwil, dat ze gelijk hebben. In de tussentijd, omdat de risico’s (en macht) die het Hof nu heeft aangenomen ondraaglijk, ongerechtvaardigd en duidelijk in strijd zijn met de fundamentele constitutionele normen, ben ik het er niet mee eens.