Progressief commentator Ana Kasparian verscheen onlangs op de populaire rechtse podcast PBD. Het interview ging over verschillende onderwerpen, maar haar meest intense debat met de twee gastheren ging over de Israëlische aanval op Gaza.
Kasparian uitte haar afschuw over het dodental onder burgers, dat ze vergeleek met historische wreedheden zoals de Armeense genocide tijdens en na de Eerste Wereldoorlog. In reactie hierop beschuldigde een van de presentatoren haar ervan te vallen voor een liberaal ‘mediaverhaal’. Het Israëlische leger deed dat niet wil om burgers te doden, vertelde hij haar. Het probleem is dat Hamas burgers gebruikt als ‘menselijk schild’.
Als reactie daarop vroeg Kasparian hem of hij kinderen had. Toen hij nee zei, wisselde ze van voorbeeld:
Oké, je moeder. Je had het over je moeder. Als een gewapende schutter je moeder heeft gepakt [and] had een pistool tegen haar hoofd. . . en hij wordt geconfronteerd met de autoriteiten. . . ze beslissen gewoon, weet je wat? Wij gaan niet onderhandelen. We gaan niets doen. We gaan ze allebei doodschieten.
En dan komen ze naar je toe en zeggen: je moeder, sorry, was een menselijk schild. Zou u dat argument aanvaarden?
De gastheer weigerde zich bezig te houden met wat hij een ‘willekeurig verhaal’ over zijn moeder noemde. Maar het punt van Kasparian was duidelijk.
Het probleem met de “menselijke schilden” ter verdediging van Israëls acties is niet alleen dat de feitelijke premisse vaak twijfelachtig is – ook al is dat wel zo. Het is dat zelfs als dat uitgangspunt volkomen juist zou zijn, het gebruik van het ontwijken van ‘menselijke schilden’ als rechtvaardiging voor het bombarderen van burgerdoelen op zichzelf absurd zou zijn.
Hamas heeft veel onverdedigbare dingen gedaan, dingen die ik ook heb gedaan veroordeeld in niet mis te verstane bewoordingen. Maar is de specifieke beschuldiging dat zij burgers in Gaza als ‘menselijk schild’ gebruiken waar?
Na eerdere Israëlische militaire operaties in Gaza in 2009 en 2014 heeft Amnesty International herhaaldelijk de beschuldigingen van ‘menselijke schilden’ onderzocht en hoewel Hamas wel werd beschuldigd van andere schendingen van het internationaal humanitair recht, vond het geen bewijs ter ondersteuning van de specifieke beschuldiging van ‘directe schendingen’.[ing] de bewegingen van burgers om militaire doelen tegen aanvallen te beschermen.”
Misschien zullen onderzoeken naar de gebeurtenissen dit jaar anders uitpakken. Maar eerlijk gezegd lijkt het onwaarschijnlijk dat Hamas er op dit moment veel zin in zou zien, gezien het feit dat ze tientallen jaren aan bewijsmateriaal hebben waaruit blijkt dat het Israëlische leger (IDF) meer dan bereid is om civiele doelen te bombarderen. Soms suggereren mensen dat ze dit niet doen om de IDF tegen te houden, maar simpelweg omdat de aanblik van dode burgers internationale sympathie zal opwekken. Maar dit lijkt moeilijk te rijmen met dat van Hamas eigen bereidheid om Israëlische burgers aan te vallen, met weinig aandacht voor internationale reacties.
Interessant genoeg is er daarentegen uitgebreid bewijs dat de IDF zich letterlijk bezighoudt met menselijke bescherming – waarbij Palestijnse burgers worden gedwongen huizen voor hen te benaderen, omdat de kans kleiner is dat er op hen wordt geschoten dan bijvoorbeeld Israëlische soldaten. Het Israëlische Hooggerechtshof verbood deze praktijk in 2005, maar de Israëlische mensenrechtenorganisatie B’Tselem meldt dat “soldaten af en toe Palestijnen als menselijk schild blijven gebruiken, zelfs na de uitspraak van de rechtbank, vooral tijdens militaire operaties.”
Als het om Hamas gaat, lijken de beschuldigingen dat zij “burgers als menselijk schild gebruiken” zelden zo letterlijk bedoeld te zijn. Vaker komt de beschuldiging simpelweg neer op het feit dat Hamas-strijders en militaire uitrusting – of soms zelfs alleen maar mensen die banden hebben met de politieke vleugel van Hamas – zich vaak bevinden in gebieden met veel burgers.
Ook hier is de hypocrisie stuitend. Noch Israël, noch de Verenigde Staten doen veel moeite om locaties die in een oorlog als ‘militaire doelen’ zouden worden beschouwd, te scheiden van civiele gebieden. Militaire rekruteringskantoren zijn een veel voorkomend verschijnsel in Amerikaanse winkelcentra. Ik heb persoonlijk woonhuizen gezien die letterlijk langs de doodlopende straat stonden bij de poort van de Amerikaanse militaire basis in Fort Benning, Georgia. In Israël ontmoet premier Benjamin Netanyahu zijn ‘veiligheidskabinet’ in oorlogstijd op de Kirya-basis in Tel Aviv – die wordt omringd door plaatsen waar burgers vaak komen.
Een goede vriend die vele jaren in Israël heeft gewoond, vertelt me dat de Kirya wordt omringd door kantoorgebouwen, appartementen en twee verschillende winkelcentra. ‘Elk moment’, benadrukt mijn vriend, ‘is het winkelcentrum Azrieli gevuld met geüniformeerde soldaten die winkelen en lunchen.’ De nabijheid was aanleiding voor Israëlische publicatie Haaretz om te vragen: “Brengt de aanwezigheid van het hoofdkwartier van de IDF in Tel Aviv de bevolking van de stad in gevaar?”
Alle belangrijke buslijnen lopen vlak langs het Kirya. Het ligt allemaal op driehonderd meter van een van de grootste middelbare scholen van Tel Aviv. Het Ichilov-ziekenhuis ligt net ten noorden. Dat is het belangrijkste ziekenhuis in de stad – en is trouwens via noodtunnels met de basis verbonden.
Komt dit erop neer dat Israël zijn eigen burgers als menselijk schild gebruikt? En zo niet, wat is dan het verschil?
Ik zou oprecht gefascineerd zijn om te weten hoe verdedigers van het bombardement op Gaza die vraag zouden beantwoorden. Het lijkt mij dat de vergelijking de Verenigde Staten en Israël er in ieder geval slechter uit zou laten zien. Gaza is klein. Het is allemaal vijfentwintig kilometer lang en tien kilometer breed – en drie keer zo dichtbevolkt als Los Angeles. Hamas heeft minder vermogen om zijn militaire infrastructuur ver weg van burgers te verplaatsen dan de IDF – laat staan een uitgestrekt en uitgestrekt land als de Verenigde Staten.
Maar dit is ook niet het belangrijkste probleem met de ‘menselijke schilden’-verdediging van Israëls willekeurige bombardement op Gaza.
Laten we ter wille van de discussie accepteren dat Hamas zich niet alleen schuldig maakt aan roekeloze minachting voor de levens van burgers in Gaza, maar ook aan het bewust en opzettelijk zo dicht mogelijk bij hen komen – en dat dit dicht genoeg in de buurt komt van wat iemand zou kunnen doen in een gijzeling (of wat het Israëlische leger zelf al een lange geschiedenis heeft) dat de uitdrukking ‘menselijke schilden’ redelijk kan worden gebruikt om het te beschrijven.
Wat zou volgen?
Het punt van Kasparian over PBD is cruciaal wat dan ook is hier waar. Er is een reden waarom het directe gebruik van menselijke schilden in tv-shows en Hollywood-films altijd wordt afgeschilderd als een pijnlijk moreel dilemma voor elke zelfs maar enigszins sympathieke hoofdrolspeler. We zouden nauwelijks juichen als een hoofdpersoon zonder onderscheid kogels zou spuiten, niet alleen naar de slechterik, maar ook naar de onschuldigen tussen wie hij zich had verstopt in een poging zichzelf te redden.
Stel je een massaschutter voor die probeert te ontsnappen van de plaats van zijn misdaad en een kinderdagverblijf vol kinderen binnenstormt. In elke arm pakt hij één kind. Als een politieagent reageerde door simpelweg wild in zijn algemene richting te schieten, terwijl hij precies wist wat het resultaat zou zijn, denkt iemand dan dat het excuus ‘Nou, ik had geen keus, hij gebruikte ze als menselijk schild’ tijdens de hoorzitting zou of zou moeten slagen. hij werd ontslagen – laat staan het daaropvolgende proces?
Israël heeft gedood duizenden van kinderen in haar willekeurige campagne van het bombarderen van appartementsgebouwen, ziekenhuizen, ambulances, moskeeën, kerken en vluchtelingenkampen in Gaza. Het rechtvaardigen dat we het niet zouden accepteren als er één kind zou worden gedood in een scenario als het scenario dat ik zojuist heb beschreven, is obsceniteit.
Een meer onthullende rechtvaardiging werd een paar dagen geleden aangevoerd door een voormalige Israëliër hoofd van de inlichtingendienst wordt geïnterviewd door Anderson Cooper. “De niet-strijdende bevolking in de Gazastrook is eigenlijk een niet-bestaande term,” zei hij tegen Cooper, “omdat alle Gazanen op Hamas stemden, en zoals we op 7 oktober hebben gezien, bestaat het grootste deel van de bevolking in de Gazastrook uit Hamas. ” Hij volgde dit op met de uiterst weinig overtuigende geruststelling dat de IDF burgers uit Gaza behandelde alsof ze toch echte burgers waren, maar dat het transparante doel van zijn verklaring was om de moord op hen te rechtvaardigen.
In feite heeft de politieke vleugel van Hamas nooit een meerderheid van de stemmen behaald. Ze wonnen een meerderheid bij een verkiezing die achttien jaar geleden werd gehouden – voordat het grootste deel van de huidige bevolking van Gaza zelfs maar was geboren – en sindsdien hebben ze geen nieuwe meer toegelaten. Het maakt minder Het is logischer om dit als reden te gebruiken om te denken dat er geen “echte” burgers in Gaza zijn, dan om te zeggen dat er geen “echte” burgers zijn in Israël, waar Netanyahu’s gammele extreemrechtse coalitie meerdere verkiezingen heeft overleefd, nooit denk aan de Verenigde Staten – waar Joe Biden, die militaire hulp heeft verleend voor ernstige oorlogsmisdaden in Gaza, een regelrechte meerderheid van de stemmen behaalde.
Als u dat zou afwijzen als rechtvaardiging voor een aanval in de stijl van 10/7 of 11 september op Israëli’s of Amerikanen – wat u zeker zou moeten doen – zou u het evengoed moeten verwerpen als rechtvaardiging voor het bloedbad van de IDF in Gaza. Mensenlevens zijn mensenlevens. Maar huidige en voormalige Israëlische functionarissen die zo praten, zijn tenminste eerlijk over hun motieven. Zij beschouwen de gehele burgerbevolking als hun vijand en dus als legitieme doelwitten.
Als bezettings- en belegeringsmacht heeft Israël meer macht dan welke andere partij dan ook om het conflict op te lossen. Het zou óf gelijke rechten kunnen geven aan iedereen die op zijn huidige grondgebied woont, óf zich eenzijdig terugtrekken naar de grenzen van vóór 1967 en de Palestijnen in Gaza en de Westelijke Jordaanoever de kans geven een onafhankelijke staat te vormen. Beide opties hebben altijd voor hen opengestaan, en al het huidige bloedvergieten in Gaza ligt aan de basis van het langdurige falen van Gaza om een van beide te doen.
Maar zelfs als we deze pijnlijk voor de hand liggende feiten negeren en ons monomanisch concentreren op de wreedheden van 7 oktober, alsof ze het begin van het conflict zijn en niet nog een grimmiger item in een lange lijst van aanvallen en tegenaanvallen, bloedbaden en tegenbloedbaden, “hebben we om Hamas aan te vallen” en “Hamas gebruikt Gazaanse burgers als menselijk schild” hebben nooit geleid tot een overtuigende of zelfs maar intern coherente verdediging van de massamoord door de IDF op dertienduizend Gazaanse burgers en dat aantal blijft toenemen. Beide premissen zouden waar kunnen zijn, en als je ook maar enigszins normale morele normen toepast, zou de conclusie absurd blijven.
Bron: jacobin.com
