Dit verhaal is oorspronkelijk gepubliceerd doorVox.comen wordt hier weergegeven als onderdeel van deKlimaatbureausamenwerking.
De term ‘klimaatparadijs’ nooit veel zin gehad. Nadat de orkaan Helene zestig centimeter regen over het westen van Noord-Carolina had gedumpt, verwonderden veel grote media zich over de manier waarop Asheville, dat werd gevierd als klimaattoevluchtsoord, werd verwoest door een klimaatgerelateerde ramp.
Sommigen in de media rapporteerden later accuraat dat klimaatparadijzen eigenlijk niet bestaan. Maar dat roept nog steeds de vraag op: waar komt dit klimaatparadijsconcept überhaupt vandaan?
Lang voordat de mens miljarden tonnen broeikasgassen in de atmosfeer begon te brengen, migreerden hele bevolkingsgroepen naar betere omstandigheden op zoek naar een plek met milder weer of vruchtbaardere grond of de afwezigheid van droogte. Vanwege de snelheid en omvang ervan is de door de mens veroorzaakte klimaatverandering echter bijzonder extreem en zal overal een zekere mate van risico met zich meebrengen. Er bestaat geen volledig veilige haven.
Dat maakt deel uit van hoe we uiteindelijk over het idee van klimaatparadijzen spraken. Het is wensdenken. Dat is tenminste wat verschillende experts me vertelden nadat Helene een pad van vernietiging door het zuidoosten had aangelegd en orkaan Milton richting Florida raasde. Naarmate de gevolgen van de klimaatverandering reëler en duidelijker werden, gingen de media en lokale leiders op zoek naar een beter verhaal om te vertellen.
“Mensen zijn wanhopig op zoek naar optimisme”, zegt Jesse Keenan, directeur van het Center on Climate Change and Urbanism aan de Tulane University, die het concept van klimaatparadijzen als fictie omschreef. “Het geeft mensen hoop.”
“Het idee van een klimaattoevluchtsoord zelf is een soort escapistische fantasie. Voor zover het überhaupt bestaat… is het sociaal en economisch.”
Keenan geeft zichzelf feitelijk de schuld dat hij heeft bijgedragen aan het populariseren van de term. Voor een concept dat nu zo wijdverspreid aanvoelt, is het verrassend moeilijk om vóór 2018 veel melding te maken van klimaatparadijzen in de media. Dat was toen de Voogd citeerde Keenan in een stuk over waar je heen moet gaan om jezelf te redden van de klimaatverandering, waarin de uitdrukking ‘veilige havens’ werd gebruikt. Buffalo, New York, en Duluth, Minnesota, waren de suggesties van Keenan.
Het concept kreeg een paar maanden later meer grip, toen burgemeester Byron W. Brown Buffalo in zijn State of the City-toespraak in 2019 een ‘klimaattoevluchtsoord’ noemde, gevolgd door verkooppunten zoals Bloomberg En Kwarts verwijzend naar Buffalo als klimaatparadijs. De New York Times deed een hele spread over ‘klimaatbestendig Duluth’, een slogan die Keenan schreef als onderdeel van een economisch ontwikkelingspakket in opdracht van de stad. Hij vertelde me dat het maar een grap was die uit zijn verband werd getrokken.
Het is moeilijk te begrijpen hoe verantwoordelijk een professor met een talent voor marketing was voor de mainstreaming van het klimaatparadijsconcept. Maar het is gemakkelijk in te zien waarom lokale overheden hieraan zouden vasthouden.
Het US Census Bureau schat dat, naarmate de klimaatverandering de planeet de komende decennia zal opwarmen, 100 miljoen mensen naar en rond de VS zullen migreren. Het toegenomen overstromingsrisico heeft mogelijk al enkele miljoenen mensen uit kust- en laaggelegen gebieden in de VS verdreven, nu bosbranden vragen beginnen op te roepen over migratie in het Westen.
Steden in het binnenland, vooral die langs de Rust Belt die al jaren bevolkingsverlies lijden, zien een kans om die mensen naar binnen te trekken. “Het idee van een klimaattoevluchtsoord zelf is een soort escapistische fantasie”, zegt Billy Fleming, directeur van de McHarg. Centrum aan de Universiteit van Pennsylvania. “Voor zover er überhaupt een klimaattoevluchtsoord bestaat, is het geen bijzonder fysiek of geofysisch fenomeen. Het is sociaal en economisch.”
Fleming voegde eraan toe dat het aantrekken van nieuwe inwoners voor deze zogenaamde klimaatparadijzen een manier is om meer belastinginkomsten binnen te halen en welvaart voor de gemeenschap te creëren. ‘Het gaat erom de vastgoedmachine draaiende te houden,’ voegde hij eraan toe, ‘en dat is hetgene dat al het andere in de stad betaalt.’
De vastgoedsector heeft dit opgemerkt. Heel toevallig, toen de orkaan Helene vorige week over het zuidoosten raasde, kondigde Zillow een nieuwe functie aan die klimaatrisicoscores weergeeft op vermeldingspagina’s naast interactieve kaarten en verzekeringsvereisten. Nu kunt u een adres opzoeken en op een schaal van één tot tien het risico op overstromingen, extreme temperaturen en bosbranden voor dat pand bekijken, op basis van gegevens van het klimaatrisicomodelleringsbedrijf First Street. Redfin, een concurrent van Zillow, lanceerde eerder dit jaar zijn eigen klimaatrisico-index op basis van gegevens van First Street.
“De omvang van de gebeurtenissen die we zien gaat zoveel verder dan wat mensen ooit hebben gezien.”
De nieuwe klimaatrisicoscores op Zillow en Redfin kunnen u niet met enige zekerheid vertellen of u getroffen zult worden door een natuurramp als u naar een bepaald huis verhuist. Maar dit is een hulpmiddel dat u kan helpen bij het nemen van beslissingen over hoe u uw eigendom wilt verzekeren en na te denken over de waarde ervan op de lange termijn.
Het is bijna passend dat Zillow en Redfin, platforms die zijn ontworpen om mensen te helpen het perfecte huis te vinden, hun werk doen om te laten zien dat klimaatrisico’s niet binair zijn. Er zijn geen huizen die volledig risicovrij zijn, om dezelfde redenen dat er niet zoiets bestaat als een perfect klimaatparadijs.
Klimaatrisico is een ingewikkelde vergelijking die de toch al moeilijke en complexe berekening van het kopen van een huis nog ingewikkelder maakt. Een betere toegang tot gegevens over risico’s kan helpen, en een beetje meer transparantie over het verzekeringsaspect van het eigenwoningbezit is vooral nuttig, omdat de sector moeite heeft zich aan te passen aan onze opwarmende wereld en de rampen die daarmee gepaard gaan.
“Nu we de verzekeringskosten beginnen te zien stijgen, begint dat allemaal invloed te krijgen op de kwestie van de betaalbaarheid,” vertelde Skylar Olsen, hoofdeconoom van Zillow, mij. “Het zal de huizenmarkt helpen evolueren naar een veel gezondere plek, waar kopers en verkopers deze risico’s begrijpen en vervolgens opties hebben om deze op te vangen.”
Dat gezegd hebbende, weerhoudt kennis van risico’s mensen er momenteel niet van om naar rampgevoelige delen van het land te verhuizen. Mensen verhuizen om talloze verschillende redenen naar nieuwe delen van het land, waaronder de natuurlijke schoonheid van het gebied, de werkgelegenheidsvooruitzichten en de betaalbare huisvesting. Dit zijn enkele van de redenen waarom provincies met een hoog risico in het hele land sneller groeien dan landen met een laag risico, zelfs in het licht van toekomstige klimaatcatastrofes, die zowel onvoorspelbaar als onvermijdelijk zijn. Het is bijna ondoorgrondelijk om te weten hoe we ons goed kunnen voorbereiden op het worstcasescenario.
“De omvang van de gebeurtenissen die we zien gaat veel verder dan wat mensen ooit hebben gezien”, zegt Vivek Shandas, hoogleraar stadsplanning aan de Portland State University. “Ongeacht wat we denken dat een beheersbaar niveau van paraatheid en infrastructuur zou kunnen zijn, we zullen nog steeds scheuren zien, en we zullen nog steeds breuken zien.”
Dat betekent niet dat we geen zeeweringen moeten bouwen of nieuwe manieren moeten vinden om bosbranden te bestrijden. In zekere zin hebben we de mogelijkheid om onze eigen klimaatparadijzen te creëren door steden veerkrachtiger te maken tegen de risico’s waarmee ze worden geconfronteerd. Over die toekomst kunnen we optimistisch zijn.
Bron: www.motherjones.com
