De ‘normalisering’ van de Arabische leiders voedt de genocide van Israël

In juli 1989, iets meer dan achttien maanden na het begin van de heroïsche opstand tegen Israël, bekend als de Eerste Intifada, had Israëls brute reactie 600 Palestijnen gedood. Sinds oktober 2023 heeft Israël elke vier dagen gemiddeld 600 Palestijnse mensen gedood.

Hoe kunnen we deze kolossale toename verklaren van het vermogen van Israël om ongestraft Palestijnen te vermoorden?

Israël is altijd een meedogenloos apartheidsregime geweest, met de bedoeling een Joodse supremacistische staat tussen de Jordaan en de Middellandse Zee te creëren. Er zijn echter enkele grenzen aan de mate waarin en hoe snel de zionistische krachten menen dat dit project kan worden uitgerold.

In de oorlog waaruit Israël in 1948 voortkwam, gingen de zionistische krachten verder dan het land dat op grond van een mandaat van de Verenigde Naties aan hun nieuwe staat was toegewezen, waarbij ze 30 procent meer land in beslag namen dan de VN had toegewezen. Om dit te bereiken vermoordden ze 15.000 Palestijnen en verdreven ze meer dan driekwart miljoen door middel van een campagne van moord en terreur.

Maar vooral: zij deed het niet pak de Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever. Waarom niet? Het is niet moeilijk om hedendaagse zionisten te zien die tekeer gaan tegen David Ben-Gurion, de commandant van de belangrijkste zionistische militie en de eerste president van Israël, omdat hij dit bloedige werk van inbeslagname en uitwissing aan latere generaties heeft overgelaten.

Gedeeltelijk weerspiegelde dit de locatie van reeds bestaande zionistische nederzettingen (wat op zijn beurt weerspiegeld werd in de gebieden die door het VN-mandaat aan de zionisten waren toegewezen). De meeste van deze nederzettingen bevonden zich in de laaglanden aan de kust, plaatsen waar Palestijnse kooplieden zichzelf hadden verrijkt door de afgelopen decennia stukken land aan zionistische kolonisten te verkopen.

In het meer bergachtige terrein van de Westelijke Jordaanoever waren de patronen van het Palestijnse grondbezit zowel meer collectief als meer verspreid, en daarom beter bestand tegen de verkoop van grote stukken land door een paar rijke mensen. En Gaza, waar de locaties ontbraken die belangrijk zijn voor de zionistische mythevorming, had slechts één belangrijke zionistische nederzetting.

Niettemin was er eind 1948 een debat in het Israëlische kabinet over de inbeslagname van de Westelijke Jordaanoever. Het besluit om deze verovering niet te ondernemen werd grotendeels genomen uit bezorgdheid dat een uitbreiding zelfs verder buiten de door de VN gemandateerde grenzen de internationale steun voor de Westelijke Jordaanoever in gevaar zou brengen. nieuw opgerichte zionistische regime.

Vanaf het begin waren de architecten van het zionistische project duidelijk dat het creëren en behouden van een joodse supremacistische staat afhankelijk zou zijn van de steun van een of meer imperialistische grootmachten. De consequentie hiervan was dat de acties van Israël soms op heel belangrijke manieren konden worden vormgegeven door wat verschillende imperialistische machten acceptabel vonden.

Een beroemd voorbeeld deed zich voor in 1956, toen Israël Egypte binnenviel, in alliantie met het Britse en Franse imperialisme. Israël veroverde Gaza, waar het een berucht bloedbad aanrichtte, en het Sinaï-schiereiland. Zowel de VS als de USSR drongen er echter op aan dat Israël zich terugtrok – niet uit bezorgdheid voor de Palestijnen, maar omdat geen van de twee dominante supermachten in de wereld wilde dat de “oude” rijken van Europa zich opnieuw zouden laten gelden in de regio. Israël gehoorzaamde en trok zich terug.

1967 was een keerpunt voor Israël. In de “Zesdaagse Oorlog” veroverde Israël opnieuw Gaza en het Sinaï-schiereiland op Egypte, en veroverde het ook de Westelijke Jordaanoever op Jordanië en de Golanhoogvlakte op Syrië. Deze keer handelde Israël uit eigen naam en vernederde daarbij de Arabische buurlanden die als niet-coöperatief met de Amerikaanse belangen werden beschouwd.

De VS waren opgetogen. In een memorandum van het ministerie van Buitenlandse Zaken werd gevierd: “Israël heeft waarschijnlijk meer gedaan voor de VS in het Midden-Oosten in relatie tot het geïnvesteerde geld en de moeite dan al onze zogenaamde bondgenoten en vrienden elders in de wereld sinds de Tweede Wereldoorlog.”

Vanaf 1967 ging de Amerikaanse staat volledig in op zijn steun aan Israël. Maar toch moesten zowel Israël als zijn ondersteuners rekening houden met de potentiële gevolgen van deze steun in de echte wereld. Als vergelding voor de Israëlische bezetting van de Sinaï sloot Egypte in 1967 het cruciale Suezkanaal en heropende het pas in 1975, waardoor de vrachtkosten wereldwijd met vele miljoenen dollars omhoog gingen.

Na de grootschalige steun van de VS aan Israël in de Jom Kipoeroorlog van 1973, sloten Saoedi-Arabië en verschillende andere Arabische staten de olieleveringen aan de VS en hun bondgenoten (waaronder Japan en een groot deel van Europa) vijf maanden lang af, wat een scherpe prijsstijging tot gevolg had. Historici debatteren nog steeds over de betekenis van het olie-embargo, maar er kon niet worden getwijfeld aan de potentiële tastbare en dure gevolgen van steun aan Israël.

De opstand van het volk en de arbeidersklasse was een andere factor waar de VS op hun hoede moesten blijven. In 1979 werd de sjah van Iran, op Israël na, de meest loyale bondgenoot van de VS in de regio, door een revolutie omvergeworpen. In Libanon was er een reëel vooruitzicht dat linkse krachten de burgeroorlog zouden winnen die in 1975 begon, totdat de VS en Israël de brutale Assad-dictatuur van Syrië uitnodigden om Libanon binnen te vallen en links te verpletteren.

Israël viel Libanon in 1982 binnen, in een poging de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie uit te schakelen. Maar toen Israël zijn bondgenoten toestond duizenden Palestijnen af ​​te slachten in de vluchtelingenkampen Sabra en Shatila in het zuiden van Beiroet, vreesden de VS dat het hele kruitvat zou kunnen ontploffen. Daarom dreigde de Amerikaanse president Reagan Israël wapens te onthouden, tenzij het zijn troepen terugtrok. Israël voldeed.

Dit alles was recente geschiedenis toen de Palestijnen in 1987 in opstand kwamen tegen Israël. De elementen van Israëls reactie werden beschreven door de Britse marxist Phil Marshall in zijn boek uit 1989. Intifada:

“Israëls leiders probeerden een nieuwe tactiek: ze zouden de Palestijnen van Gaza uithongeren tot onderwerping. Vanaf half januari [1988] Er werden lange uitgaansverboden opgelegd aan de acht Gaza-gebieden [refugee] kampen. Soldaten waren bij de ingangen gestationeerd en patrouilleerden ‘s nachts in de kampen; niemand mocht naar buiten. Voedsel en water werden schaars… Toen gewonde Palestijnen naar het ziekenhuis werden gebracht, werden ze vaak door troepen achtervolgd en uit hun bed gesleept. Duizenden Palestijnen werden in hechtenis genomen. Het dodental liep op.”

De methoden van Israël zullen de lezer van vandaag maar al te bekend voorkomen – maar hun omvang is tegenwoordig dramatisch groter: de vernietiging van het hele gezondheidszorgsysteem; een catastrofaal niveau van dorst en honger dat de hele bevolking treft; een schaal van dood en horror die moeilijk te bevatten is.

Wat is er veranderd om dit groteske niveau van slachting, dat acht maanden lang wordt volgehouden, mogelijk te maken?

De “normalisatie” van de handels- en diplomatieke betrekkingen tussen Israël en de omliggende Arabische staten heeft er in belangrijke mate toe bijgedragen dat zowel Israël als de VS zijn bevrijd van elke angst voor significante gevolgen in de echte wereld voor Israëls massale slachting.

De ‘Abraham-akkoorden’ uit 2020 zijn het meest zichtbare recente teken van dit normaliseringsproces.

Adam Hanieh heeft jarenlang gedocumenteerd hoe de staten die deel uitmaken van de Samenwerkingsraad van de Golf – Saoedi-Arabië, de VAE, Qatar, Koeweit, Bahrein en Oman – de motor zijn van kapitaalaccumulatie in de regio. Deze staten hebben hun enorme oliewinsten gebruikt om te diversifiëren, waardoor bedrijven zijn ontstaan ​​die belangrijke industrieën domineren, waaronder de bouw, voedsel, logistiek en communicatie in de regio (vooral in Egypte) en tot op zekere hoogte over de hele wereld (denk aan DP World in zeevracht en Emirates in lucht transport).

Net zoals kapitalisten in Europa profiteren van de Europese Unie en kapitalisten in Noord-Amerika profiteren van de Noord-Amerikaanse Vrijhandelsovereenkomst, stelt Hanieh dat Golfkapitalisten hunkeren naar regionale integratie van handel en investeringen. En ze willen Israël erbij.

Het werk van Toufic Haddad laat zien hoe normalisatie tussen de Arabische staten en Israël werd ingebouwd in het zogenaamde vredesproces dat volgde op de Oslo-akkoorden van 1993. Haddad beschrijft dat bij de veronderstelde vrede van de Oslo-onderhandelingen niet alleen een pathetisch zwakke Palestijnse ‘autoriteit’ betrokken was. ” om namens Israël de bezette Palestijnse gebieden te besturen, maar ook voor een regionale economische integratie langs de lijnen van de Noord-Amerikaanse Vrijhandelsovereenkomst.

Er staat veel op het spel. Sinds de VAE de Abraham-akkoorden hebben ondertekend, is de Israëlische export naar de Verenigde Arabische Emiraten explosief gestegen van bijna niets in 2018 naar 637 miljoen dollar in 2022; De import is gestegen van feitelijk nul in 2018 naar 1.890 miljoen dollar in dezelfde periode. Bahrein, Marokko en Soedan treden in de voetsporen van de VAE.

Maar dit is gewoon kippenvoer. De echte prijs is de normalisatie tussen Saoedi-Arabië en Israël. Voor Israël zou dit een gemakkelijkere toegang tot de rijkdom en het kapitaal van de Golfstaten betekenen voor zijn bloeiende technologie- en wapenindustrie. Voor het Saoedische regime is het doel een formeel defensiepact met de VS, toegang tot geavanceerde Israëlische militaire en surveillancetechnologie en de oprichting van een nucleair programma op Saoedisch grondgebied, waarbij gebruik wordt gemaakt van Israëlische expertise. Voor beide machten (en voor de Verenigde Staten) zou het vrije verkeer van wapens, contant geld en technologie in de regio hun positie tegen regionale rivaal Iran versterken.

Het onderhandelen tussen alle partijen gaat door. De VAE verwachtte bijvoorbeeld dat het ondertekenen van de Abraham-akkoorden toegang zou geven tot het F-35 aanvalsvliegtuig – de meest geavanceerde luchtdodende machine ooit gemaakt. De afhankelijkheid van de VAE van Chinese technologie blijkt echter een obstakel voor de VS om de goederen over te dragen.

Het Egyptische militaire regime onderhandelt met de VAE over regionale invloed – een onderhandeling die deels tot stand kwam via een meedogenloze proxy-oorlog in Soedan. De VS onderhandelen met Saoedi-Arabië over normalisatie met Israël, naar verluidt in de hoop dat de vooruitzichten op een deal Israël ertoe zullen aanzetten het tempo van de slachtingen in Gaza een beetje te vertragen, terwijl Genocide Joe probeert zichzelf herkozen te krijgen.

De semiopenbare Amerikaanse onderhandelingen met Israël lijken bedoeld om hetzelfde doel te dienen. Dit omvat onder meer Biden’s spraakmakende opschorting van een enkele zending bommen van 2.000 pond voor Israël begin mei. Zelfs als dit het tempo van de directe slachting enigszins vertraagt ​​– of zelfs als het zou leiden tot een tijdelijke pauze tot na de Amerikaanse verkiezingen – heeft de regionale imperialistische opzet van de jaren twintig Israël in staat gesteld de grootste vooruitgang te boeken in zijn genocidale project sinds 1948.

Er zijn nog andere factoren die de Arabische regimes in staat stellen samen te werken. Het neerslaan van de opstanden van de Arabische Lente in 2011 en de brute, aanhoudende repressie die daarop volgde, zijn grotendeels effectief geweest in het onderdrukken van protesten, zelfs nu Israël zijn verwoestingen in Gaza aanricht. Door de Arabische arbeidersklasse te onderdrukken – de enige kracht in de regio die zowel belang heeft bij het opschudden van het zionistische regime als de macht daartoe heeft – hebben de Arabische regimes zichzelf meer ruimte gegeven om zich met Israël te verzoenen.

Deze autoritaire staten waren nooit geïnteresseerd in de bevrijding van Palestina, net zo min als ze geïnteresseerd waren in de bevrijding van hun eigen bevolking. De levens en het land van de Palestijnen werden gezien als een onderhandelingstroef, terwijl elk regime zich een weg omhoog probeerde te banen in de regionale imperiale orde. Nu de dreiging van een opstand schijnbaar is verminderd, kunnen de regimes hun bloeiende zaken in samenwerking met nog minder beperkingen uitvoeren.

In maart 2022 woonde de Israëlische minister van Buitenlandse Zaken Yair Lapid de “Negev-top” in Egypte bij, samen met de ministers van Buitenlandse Zaken van de VAE, Bahrein, Egypte en Marokko. Zoals de socialistische historicus Joel Beinin opmerkte in Jacobijn magazine vertegenwoordigde deze bijeenkomst de “openbare Arabische erkenning van Israëls volledige partnerschap in een as van reactionaire machten” die de VAE, Egypte en Saoedi-Arabië omvat.

Het is een huwelijk in de hemel voor de regionale kapitalisten, monarchieën en dictaturen. En het is een relatie die, door het wegnemen van bijna elke beperking voor de achterban van Israël en dus ook voor Israël, het Palestijnse volk tot acht maanden – tot nu toe – in de hel op aarde heeft veroordeeld.