Het nieuwste academische schandaal, breed uitgemeten maar met literaire flair weergegeven in de New Yorker van Gideon Lewis-Kraus, leest als duistere parodische fictie. Het artikel van Lewis-Kraus dat je gelezen moet hebben: ‘Ze hebben oneerlijkheid bestudeerd. Was hun werk een leugen?’, onderzoekt de val van de beroemde gedragswetenschappers Dan Ariely en Francesca Gino, die op overtuigende wijze zijn beschuldigd van het verzinnen van gegevens uit talloze onderzoeken.
Als je van roddelen over academische venters houdt, zul je van dit gedoe genieten. Maar de gevolgen zijn veel groter. Volgens mediaberichten gebaseerd op het werk van Data Colada, een blog gerund door verschillende afvallige gedragswetenschappers die zich zorgen maken over de wijdverbreide verdeeldheid in het veld, zijn veel van de bekendere onderzoeken gebaseerd op foutieve, overdreven of valse gegevens.
De gedragswetenschappelijke fraude gaat veel verder dan Ariely, Gino en het pakkende onderwerp oneerlijkheid. De legitimiteit van het vakgebied verkeert in een vrije val. Velen zijn zelfs bereid te erkennen dat het altijd al neoliberale onzin was.
Ariely, wie de New Yorker prachtige dubs ‘een enigmatische swami van het maar eigenlijk circuit’, werd beroemd met boeken – en lezingen – met titels als Voorspelbaar irrationeel. Het belangrijkste inzicht van de gedragseconomie was dat mensen vaak niet rationeel handelen, in tegenstelling tot de aannames van de neoklassieke economie.
Voor het publiek uit de hogere middenklasse – en nog belangrijker, voor de elitebeleidsmakers – was dat een overtuigende openbaring. Zie je, het grootste probleem in het economische leven was niet uitbuiting of plutocratie. Nee, het echte probleem was dat mensen idioten zijn. Als je een slimme meritocraat was, was het tegelijkertijd heerlijk hopeloos en hoopvol. Hopeloos omdat menselijke feilbaarheid een permanente toestand van de wereld is, maar hoopvol omdat we, in plaats van brede, herverdelende veranderingen door te voeren, slechts kleine aanpassingen konden doorvoeren die ons ertoe verleidden ons beter te gedragen.
In een van Ariely’s beroemde, veelgeprezen (en nu onthulde valse) bevindingen verbeterde het ondertekenen van een overeenkomst om eerlijk te antwoorden bovenaan een formulier in plaats van onderaan de waarheidsgetrouwheid. Bij een andere interventie die nu in diskrediet is gebracht, bleek het veranderen van de standaardinstelling voor orgaandonoren op een rijbewijs van ‘opt-out’ naar ‘opt-in’ het aantal donaties te stimuleren.
Gedragseconomie was een van de intellectuele grondslagen van de regering-Obama (hoewel het een beetje verheven is om het woord ‘intellectueel’ te gebruiken voor een vakgebied waarvan de meest succesvolle beoefenaars lange tijd meer moeite hebben gestoken in TED-talks, bestsellers en pakkende klinkende aansporingen dan collega’s). -review en factchecking). Gedragswetenschappers zoals Cass Sunstein waren prominent aanwezig, en de regering was gecharmeerd van ‘de kracht van de nudge’, de term die in het veld wordt gebruikt voor de beleidsaanpassingen die gedrag ten goede kunnen veranderen, of het nu gaat om sparen voor je pensioen of stoppen met roken.
De ‘nudge’ was geliefd bij de regering-Obama, omdat haar slimme jonge nerds weliswaar toegewijd waren aan een boodschap van vooruitgang, maar zo volledig in handen waren van de rijke donorklasse en het grote kapitaal dat echte vooruitgang bij de meeste problemen onmogelijk zou zijn geweest. Voer de gedragseconomie in.
In plaats van gezondheidszorg voor één betaler af te schaffen, zouden we onszelf de schuld kunnen geven van onze slechte gewoonten en ons door de intelligentere jonge Ivy League-mannen die de regering leiden, kunnen laten misleiden zodat we geen kanker krijgen. In plaats van de sociale zekerheid en de openbare pensioenen te versterken, zouden we publieke programma’s kunnen privatiseren en de financiële sector toestaan onze pensioenfondsen te beroven, maar onszelf ‘aanzetten’ om wat beter te sparen of ons in te schrijven voor een 401K-plan. De gedragseconomie voedde de hoop dat een bezuinigingsgezinde regering nog steeds dingen zou kunnen bereiken. Obama vaardigde in 2015 zelfs een uitvoerend bevel uit waarin hij alle takken van de overheid opdracht gaf de inzichten van de gedragswetenschappen te doorgronden.
Het is grappig dat het meeste onderzoek naar oneerlijkheid verzonnen is. Maar het recente nieuws – en de manier waarop het in de reguliere media is ontvangen – heeft grotere implicaties, wat erop wijst dat het tijdperk van kleine, nudgy beleidsoplossingen waarschijnlijk voorgoed voorbij is. Terwijl in 2008 de New Yorker Terwijl hij dit jaar met een strak gezicht over Ariely rapporteerde, merkt Lewis-Kraus in zijn zojuist gepubliceerde artikel op dat de inmiddels beroemde fraudeur een laboratorium aan de Duke University heeft opgericht, het Center for Advanced Hindsight genaamd, dat werd gefinancierd door BlackRock en MetLife.
Lewis-Kraus bespot en ontmaskert niet alleen Ariely en de vele andere oplichters in het veld: zijn berichtgeving stelt de hele ideologie die ten grondslag ligt aan de regering-Obama in vraag. Hij schrijft dat “de afgelopen jaren enkele eminente gedragswetenschappers spijt zijn gaan krijgen van hun deelname aan de fantasie dat kitscherige aanpassingen van menselijk gedrag de wereld zullen herstellen.” Hij wijst op de nadruk die wordt gelegd op het persoonlijke boven het systemische en citeert een econoom van de Universiteit van Chicago die zegt: “Dit is het spul waar CEO’s van houden, toch? Het is schattig, het tast niet echt hun macht aan en doet alsof het het juiste doet.”
Het is te verwachten dat de reguliere media frauduleus onderzoek zullen berichten en dat collega-academici de neponderzoeken zullen veroordelen. Maar als je je de jaren van Barack Obama herinnert, is het schokkend om te zien dat zovelen verder gaan en kritiek uiten op het idee dat een beleid dat zich richt op kleine ‘nudges’ iedereen zou kunnen helpen behalve de kapitalistische klasse.
Hoewel het betreurenswaardig is dat beroemde academici dingen verzinnen, is het bemoedigend dat zelfs een deel van de Democratische consensus zich naar links beweegt en afwijkt van oplossingen die de rijkdom niet herverdelen onder gewone mensen, koolstof uit de atmosfeer verwijderen of anderszins ernstige problemen oplossen. Er zijn nog andere tekenen dat de politiek van zielige aanpassingen ten einde is: de verkiezing van Shawn Fain tot president van United Auto Workers, de verschijning van Joe Biden op een piketlijn, de miljarden die zijn geïnvesteerd in groene banen en infrastructuur, en de aanwezigheid in de regering. van Alexandria Ocasio-Cortez en andere leden van de ploeg.
Het gedragswetenschappelijke moment lijkt nu vreemd, deels vanwege de wijdverbreide erkenning dat er bij beleidsargumenten zoveel meer op het spel staat dan onze individuele, warrige besluitvorming – en deels omdat we weten dat de belangrijkste problemen van het land, van inflatie en klimaat crisis, lage lonen en de dreiging van extreemrechts zijn te groot voor kleine TED-talkbedrog.
Bron: jacobin.com
