Ik had net herontdekt hoeveel ik van actiefilms houd Apen man. En toen moest ik het gaan verpesten Het Ministerie van Onvriendelijke Oorlogvoering.
Het is weer zo’n Guy Ritchie-film, deze over een team van moordzuchtige types die als zo gevaarlijk en wegwerpbaar worden beschouwd dat ze tijdens de Tweede Wereldoorlog op een geheime zelfmoordmissie worden gestuurd. Het is een soort kluchtige Britse variant op Het vuile dozijn (1967), behalve dat het verdomd saai is omdat je je met geen enkele van de wegwerpmoordenaars kunt identificeren, die nooit echt in gevaar lijken te verkeren.
Ze worden geleid door een vrolijke sociopaat met lege ogen genaamd Gus March-Phillipps (Henry Cavill), die een volle baard en snor heeft en zo lacht: HAH HAH HAH HAH!
Vrijwel het hele team bestaat uit even grijnzende en overmoedige engerds die toevallig ook over onverslaanbare vechtvaardigheden beschikken, plus zoveel magisch geluk dat ze niet eens kunnen sterven. Eén man wordt in de schouder geschoten in de laatste grote vechtscène – de Ier met de platte pet genaamd Henry Hayes (Hero Fiennes Tiffin), die niet grijnst, dus ik denk dat hij de natuurlijke valman is. Maar hij herstelt vrijwel onmiddellijk, zonder ook maar een pleister op zijn wond. Hij is gewoon Dat geweldig.
Dan is er nog de stoïcijnse onderbevelhebber, Geoffrey Appleyard (Alex Pettyfer), en de gespierde Deen Anders Lassen (Alan Ritchson), een meesterboogschutter die nazi’s sneller met pijlen neerhaalt dan ze kogels kunnen schieten, en de antsy explosievenexpert Freddy Alvarez ( Hendrik Gouding). Onder de mannen is er veel nerveuze homo-erotiek, waarbij stoere jongens elkaar ‘schat’ en ‘meisjes’ noemen en zelfs doen alsof ze elkaar slaan. “Doen alsof.”
Als grote officier die toezicht houdt op het team, brigadegeneraal Gubbins, ook wel ‘M’ genoemd, is er Cary Elwes, die altijd doet alsof hij een rol speelt in een vreselijk grappige parodie van iets. Hij portretteert de brigadegeneraal als een tekenfilmachtige toff en loopt zo dwaas een pijp te roken dat je blijft verwachten dat hij bellen gaat blazen. Zijn assistent, gespeeld door de lichtblonde Freddie Fox, is een jonge officier die zichzelf voorstelt als ‘Fleming – Ian Fleming’. Snap je? Ik geloof dat dit is wat de kinderen tegenwoordig een “paasei” noemen of zoiets.
De nazi’s worden voorgesteld als een zo geduchte vijand dat Engeland wankelt, en de norse oude Winston Churchill (Rory Kinnear) staat op het punt uit zijn post als premier te worden gezet, maar tegelijkertijd kan onze moordzuchtige bende op de een of andere manier een zwaarbevochten bende overweldigen. bewaakte het Duitse gevangenkamp alsof het een clownscollege was en de clowns alleen bewapend waren met slagroomtaarten. De hele film speelt als een ultragewelddadige aflevering van Hogans helden, alleen lang niet zo vermakelijk. Er is geen manische, monocle-kolonel Klink die zich zorgen hoeft te maken dat hij de boel weer verprutst. En er is geen sergeant Schultz die zijn angstige mantra kan herhalen: ‘Ik zie niets! Ik hoor niets! Ik weet niets!”
Maar natuurlijk is er ook de symbolische sexy vrouw in het team, altijd een kenmerk van Hogans helden. Ze is een personage genaamd Marjorie Stewart (Eiza González), die de nazi-topcommandant en sadistische zieke Heinrich Luhr (Til Schweiger) ertoe wil verleiden geheimen prijs te geven. In een werkelijk verschrikkelijke climaxscène draagt González als Stewart een slecht passende witte satijnen jurk zonder rug en leidt hij de nazi’s af door de slechtste versie van ‘Mack the Knife’ te zingen die ooit is gezongen of ooit zal worden gezongen.
Een moment hier en daar geeft aan dat Stewart zich aangetrokken voelt tot Hogan – sorry, ik bedoel March-Phillipps. Aan het einde van de film worden we via een reeks tussentitelkaarten geïnformeerd dat de echte Stewart uiteindelijk met March-Phillips trouwde. We krijgen foto’s te zien van de ‘echte mensen’ en die lijken natuurlijk in niets op de mensen in de film. Stewart lijkt op iemands nogal eenvoudige maar levendige tante. En de mannen zijn meestal bleek, uitgemergeld en helemaal niet macho-uitziende Britse jongens uit de Tweede Wereldoorlog, allemaal met kleine David Niven-snorren. Ik veronderstel dat dat een van de redenen is waarom James Bond-maker Ian Fleming Niven 007 wilde laten spelen. Het heeft waarschijnlijk geholpen dat Niven daadwerkelijk heeft gevochten in de Tweede Wereldoorlog.
De film benadrukt aan het begin en opnieuw aan het einde de status ‘gebaseerd op een waargebeurd verhaal’. Tussendoor kijken we naar weinig meer dan gekke shenanigans. Maar het lijkt erop dat de film gebaseerd is op het non-fictieboek van Damien Lewis uit 2014 Churchill’s Secret Warriors: het explosieve waargebeurde verhaal van de Special Forces Desperado’s uit de Tweede Wereldoorlog, en dat Churchill inderdaad een clandestien team van commando’s heeft verzameld om een voorsprong op de nazi’s te verwerven en ‘Europa in vuur en vlam te zetten’. De missie die in de film wordt geportretteerd, genaamd Operatie Postmaster, omvatte een poging om nazi-bevoorradingsschepen tot zinken te brengen voor de kust van het Spaanse eiland Fernando Po. Maar het “was in de verste verte niet het spectaculaire bloedbad zoals Ritchie het afschildert”, wat we kunnen zien zonder er zelfs maar over te lezen.
Guy Ritchie heeft een budget van $60 miljoen om dit stomme ding te herstellen. Maar als hij dat niet doet, zal het voor de regisseur drie flops op rij opleveren Onvriendelijke oorlogsvoering wat neerkomt op “een nieuwe box-office misfire na de overvalfilm Operatie Fortune: Ruse of War en de oorlogsthriller Het verbond van Guy Ritchiedie allebei vorig jaar naar de theaters gingen en er niet in slaagden hun productiebudgetten qua mondiale opbrengsten te evenaren.”
Het is opmerkelijk dat Ritchie zijn carrière als regisseur zo lang heeft volgehouden. Maar het zal voor veel actiefilmfans zeker een opluchting zijn als het daarna zou kunnen eindigen Het Ministerie van Onvriendelijke Oorlogvoering.
Om eerlijk te zijn moet ik opmerken dat de film van Ritchie niet door critici wordt afgeslacht. Er is een verrassend aantal toegeeflijke recensenten die dit ding aanbevelen, al was het maar om te beweren dat het ‘de perfecte vliegtuigfilm’ is, wat, ook al is het niet bepaald een compliment, ook niet bepaald een dis is, zoals ze zeggen.
Ik denk dat er meer genegenheid is voor de stijl van Ritchie’s actiefilms dan ik me realiseerde, omdat ik ervan uitging dat hij zijn welkom vele jaren geleden had uitgeput. Maar kijk eens hoe respectvol zijn hele rommelige filmcarrière wordt behandeld:
Helemaal terug naar Slot, Stock en twee rokende vatenRitchie heeft genrefilms (meestal gangsterverhalen) opgefleurd met knetterende dialogen en trucjes van de camera. Hoewel nauwelijks verlegen qua houding, Ministerie vindt de stilistisch agressieve regisseur in een tammere, iets meer traditionele modus, met relatief conservatieve repliek (inclusief veel onhandige uiteenzettingen) en redelijk eenvoudige decorstukken. Als geheel volgt de film de standaardformule voor mannen met een missie, waarbij hij zich aansluit bij klassiekers zoals De kanonnen van Navarone En Het vuile dozijn bij het samenstellen van een groep zeer bekwame – zij het enigszins beruchte – professionals om het onmogelijke te proberen.
Niettemin blijf ik volhouden dat deze film waardeloos is en dat zet Onvriendelijke oorlogsvoering in welke soort ‘klassieke’ categorie dan ook is pure waanzin. Ik wil niet eens de eer geven dat het “de perfecte vliegtuigfilm” is. Laten we zeggen dat het een vliegtuigfilm is en het daarbij laten.
Bron: jacobin.com
