Op 7 augustus, minder dan vierentwintig uur nadat hij een aanbod had aanvaard om de running mate van Kamala Harris te worden, betrad Tim Walz het podium in Philadelphia, Pennsylvania, naast de Democratische genomineerde, onder daverend applaus. De onderwijzer, voetbalcoach, voormalig onderofficier van de Nationale Garde, congreslid en gouverneur van Minnesota brachten een nieuwe vonk van charisma in een Democratische campagne die al nieuw leven werd ingeblazen na de terugtrekking van Joe Biden uit de race. Na de aankondiging schoten de online zoekopdrachten naar Walz omhoog toen Amerikanen buiten zijn geboorteland Minnesota meer wilden weten over de man die een gigantische sprong maakte naar het nationale toneel. Tot dat moment was Walz misschien het meest bekend bij het grote publiek vanwege zijn optreden op MSNBC toen hij over de Republikeinen zei: “Dit zijn rare mensen aan de andere kant.”
Onder de schat aan informatie over de lange carrière van Walz verscheen naast zijn naam vaak een acroniem, dat voor velen onbekend was: DFL. Voor veel Amerikanen was dit hun kennismaking met de Minnesota Democratic-Farmer-Labor Party.
De Minnesota Democratic-Farmer-Labor Party (DFL) is een van de slechts twee partijen op staatsniveau die nationaal bij de Democratische Partij zijn aangesloten en een unieke naam gebruiken. De andere is de North Dakota Democratic-Nonpartisan League Party. Deze twee partijen delen feitelijk een gemeenschappelijke geschiedenis, en deze geschiedenis verklaart de redenen voor het onderscheid. Nu, tientallen jaren later, zijn deze namen het enige dat overblijft van die geschiedenis en van de populistische beweging die ooit floreerde in het hogere Midwesten.
Een stijging van het linkse sentiment in North Dakota in de jaren 1910 culmineerde in 1915 toen Arthur C. Townley, een boer en voormalig organisator van de Socialist Party of America, een platform oprichtte om de belangen van boeren aan te spreken waarvan hij vond dat ze genegeerd werden door de twee partijen systeem. Hij richtte de Farmers Non-Party League Organization op, later bekend als de Nonpartisan League (NPL). De verschillende doelstellingen van de Liga waren onder meer verbeterde staatsdiensten, vrouwenkiesrecht en staatseigendom van banken, fabrieken en liften. Met een robuuste basiscampagne groeide de NPL snel in aantal, en bij de voorverkiezingen van 1916 had ze feitelijk de controle over de Republikeinse Partij van de staat overgenomen, waarbij ze zowel de zetels van de staatswetgevende macht als het kantoor van de gouverneur had gewonnen.
De overwinning bleek echter van korte duur. Aan het einde van de Eerste Wereldoorlog veroorzaakten een droogte en een daling van de graanprijzen een landbouwrecessie. De tegenstanders van de Liga beschuldigden haar ervan zich tegen de oorlogsinspanningen te verzetten, en al snel ontstonden er interne conflicten binnen de coalitie die de kern van de partij vormde. De NPL verloor de controle over het staatshuis, wat resulteerde in een stemming om gouverneur Lynn J. Frazier terug te roepen. Het leek erop dat het experiment van derden door de prairiewind zou worden weggevaagd.
In 1918 breidde de NPL zich echter uit naar het naburige Minnesota, waar zij de krachten bundelde met op stadsarbeiders gerichte groepen om de Farmer-Labor Party (FLP) te vormen. De FLP zette de missie van de NPL voort en voegde tegelijkertijd vakbondsbescherming toe aan haar platform, waardoor een brede arbeidersbeweging over de hele staat ontstond. De nieuwe partij was een schot in de roos, deels vanwege het gebrek aan ‘levensvatbare politieke oppositie tegen de dominante Republikeinse Partij in Minnesota in deze periode’. In de daaropvolgende twintig jaar bracht het drie gouverneurs, vier Amerikaanse senatoren en acht Amerikaanse vertegenwoordigers voort, waardoor de Democraten naar een derde partij in de staat werden gedegradeerd.
Het FLP werd een voorbeeld van succesvolle derdepartijpolitiek in het Amerikaanse systeem. Het was een regionale basispartij die prioriteit gaf aan de behoeften van de kiezers in Minnesota, waardoor zij haar campagnes kon richten en de berichtgeving effectief kon afstemmen. De coalitie van stedelijke arbeiders en plattelandsboeren van het FLP bleek de sleutel tot het blijvende succes ervan, door een sterk regionaal stemblok op te bouwen met nationale invloed bij de presidentsverkiezingen. Nu er vaste voet aan de grond was, mobiliseerde het FLP kiezers en steunde het kandidaten, waardoor zijn bereik gestaag werd uitgebreid.
Na twintig jaar aan de macht kwamen echter interne conflicten aan de oppervlakte. De onverwachte dood van de populaire gouverneur Floyd B. Olson leidde tot een verdeeldheid zaaiende voorverkiezingscampagne vol beschuldigingen van corruptie, waardoor de partij vóór de verkiezingen van 1938 uiteenviel. De American Farm Bureau Federation, die onlangs werd gemachtigd door New Deal-programma’s, stond actief vijandig tegenover het FLP, waardoor haar beleidsdoelstellingen verder werden belemmerd. President Franklin Delano Roosevelt bood, hoewel hij eerder FLP-steun had gekregen, weinig hulp en weigerde namens de partij politiek kapitaal uit te geven. De tussentijdse verkiezingen van 1938 brachten de FLP een zware klap toe, aangezien de Republikeinen enorme winsten boekten, resulterend in het verlies van alle staatskantoren, het grootste deel van de staatswetgevende macht en een aanzienlijke aanwezigheid in Washington.
De FLP hinkte jarenlang voort als een schaduw van haar vroegere zelf. De partij stelde in 1940 en 1942 kandidaten op, maar slaagde er niet in haar overwinningen in de staatswetgevende macht te herhalen of een staatsfunctie te verwerven. De nationale status bleef eroderen, waarbij de partij in 1940 een extra senaatszetel verloor en slechts één congreslid koos, terwijl het aantal stemmen gestaag daalde. Ondanks de val van de FLP kwam de Minnesota Democratic Party niet in actie om het gat op te vullen en bleef op een verre derde plaats in de staat. Je zou kunnen stellen dat de FLP zichzelf had kunnen herstellen door de recessie te doorstaan, maar in plaats daarvan wendde zij zich tot de Democraten.
Na bittere verliezen voor beide partijen in 1942 toonde de Democratische staatsvoorzitter Elmer Kelm publiekelijk belangstelling voor een fusie. Begin het jaar daarop stelde hij een memo op voor de nationale commissie, waarin hij suggereerde dat de kansen van president Roosevelt om de verkiezingsstemmen in Minnesota te winnen in gevaar waren zonder een verenigd front links van het midden. Het idee werd aangemoedigd door de invloedrijke Minnesota-democraat Hubert Humphrey.
Het FLP was niet tegen het idee. De leiders redeneerden dat het weinig zin had dat twee linkse minderheidspartijen met elkaar zouden blijven strijden, terwijl er weinig kans was om hun Republikeinse tegenstanders op korte termijn te overwinnen. De fusieonderhandelingen begonnen later dat jaar en culmineerden in april 1944 tussen Kelm en FLP-leider Elmer Benson, waarbij Humphrey de besprekingen voorzat. Toen de onderhandelingen waren afgerond, was Amerika’s langstlopende derde partij failliet gegaan en was de Minnesota Democratic-Farmer-Labor Party (DFL) geboren.
Terwijl de FDR Minnesota bij de presidentsverkiezingen van 1944 naar voren haalde, zag de DFL aanvankelijk slechts kleine winsten in de staatswetgevende macht. Pas in de jaren vijftig begon de DFL echt succes te ervaren. Het fortuin begon te verbeteren. Ondertussen begon de interne wrijving binnen de haastig verzamelde partij zichtbaar te worden.
Op de tweede partijconventie in 1946 waren er facties ontstaan tussen Humphrey, nu de centrumlinkse burgemeester van Minneapolis, en de radicalere, socialistisch georiënteerde vleugel onder leiding van Benson. Toen de factie van Benson het roer overnam na Kelms aftreden als partijvoorzitter, maakte Humphrey zich snel klaar voor oorlog. In de daaropvolgende drie jaar bracht Humphrey zijn bondgenoten samen in een opstand binnen de partij die met hand en tand vocht om Bensons machtsconsolidatie ongedaan te maken. Het conflict culmineerde in 1948 met de verdrijving van alle overgebleven radicale en communistische elementen uit de DFL, inclusief Benson, die ervoor koos om over te stappen naar de spartelende Progressieve Partij van voormalig vice-president Henry Wallace. Humphrey werd ondertussen de eerste gekozen senator van de partij in Washington.
Terwijl de ster van de DFL steeg, werden de populistische elementen waaruit de Farmer-Labor Party bestond, een verre herinnering. Behalve in naam was de linkse oppositie van Minnesota de Democratische Partij geworden. De gok van de FLP op winst op korte termijn leidde tot een democratische overname, waarbij de grotere middelen van de partij en de nationale structuur de FLP in zijn geheel opslokten. Achteraf gezien lijkt de overname onvermijdelijk: structurele tegenstellingen binnen de gefuseerde partij vereisten een oplossing. Of de FLP-leiders deze strijd nu niet hadden voorzien of ervan uitgingen dat het een strijd was die ze konden winnen, uiteindelijk onderschatten ze het vermogen van de Democratische Partij om een rivaliserende beweging op te vangen.
In de nasleep van de campagne van 2024 kunnen we schaduwen van dit proces zien. We kunnen ons voorstellen dat de partij-apparatchiks backstage werken om de ooit opstandige Alexandria Ocasio-Cortez te transformeren in een veilige, oncontroversiële congresspreker, of de progressieve gouverneursprestaties van Tim Walz omvormen tot een campagne waarin Liz Cheney en een rechtse wending tegen immigratie centraal staan. Uiteindelijk, na te zijn gemetaboliseerd door de machine van het Democratic National Committee, is het enige dat overblijft van het twintigste-eeuwse Midwest-populisme het rudimentaire orgaan van een ‘FL’, overschaduwd door de aangrenzende letter ‘D’ naast de naam van de gouverneur.
Bron: jacobin.com
