Richard J.Evans
In 2003-2008 publiceerde ik een groot driedelig narratief over de geschiedenis van nazi-Duitsland. Hoe meer ik er in de jaren daarna over nadacht, hoe meer ik me realiseerde dat ik deze mensen eigenlijk niet echt goed kende. En ik was verbaasd over de mate waarin er nieuw materiaal — dagboeken, brieven, biografieën en autobiografieën — van de persen rolden dat de gaten opvulde en ons een dieper begrip gaf van het fenomeen nazisme, zelfs zeventig en tachtig jaar later.
Tegelijkertijd riep de opkomst van autoritaire politici, populisten en sterke mannen, echte of potentiële, verontrustende nieuwe vragen op over democratie en wat mij leek — en lijkt — de groeiende bedreiging voor democratische politiek over de hele wereld. Dus begon ik me in het onderwerp te verdiepen en vond zoveel nieuw materiaal dat een nieuw boek over nazisme vanuit deze hoek gerechtvaardigd was. De biografische hoofdstukken in het boek zijn ook verbonden door een reeks gemeenschappelijke vragen, over toewijding en de wortels ervan, over gedrag en houdingen, en misschien vooral door het feit dat deze mensen, zelfs Adolf Hitler zelf, geen monsters of demonen waren, maar mensen zoals wij.
Bron: jacobin.com
