In december werd Luigi Mangione gearresteerd voor het schieten van de ziektekostenverzekering Brian Thompson. Vorige week kondigde de procureur -generaal van Trump, Pam Bondi, aan dat ze op zoek was naar de doodstraf. Het is een zeer ongebruikelijke aankondiging, omdat Mangione nog niet eens op federaal niveau is aangeklaagd. (Hij is aangeklaagd in Manhattan.) Door in te grijpen in deze spraakmakende zaak, heeft de Trump-regering duidelijk gemaakt dat hij van mening is dat CEO’s vooral belangrijke mensen zijn wier dood snel en genadeloos moet worden gewroken.
De Bullets Mangione die werd gebruikt om Thomson te doden had ‘ontkende’, ‘vertraging’ en ‘depose’ op hen ingeschreven. Het was een uitdrukking van woede tegen een industrie waarvan het bedrijfsmodel berust op een enorme hoeveelheid menselijk lijden. Hoewel de meerderheid van de Amerikanen niet gelooft dat de acties van Mangione acceptabel waren – slechts 17 procent ondersteunen zijn acties – is het percentage veel hoger onder de jongeren. Eenenveertig procent van de Amerikanen van achttien tot negenentwintig zou de acties van Mangione als acceptabel beschrijven.
Het is niet moeilijk om de opvattingen van deze demografie te begrijpen. Uit een recente peiling bleek dat één op de zes Amerikanen in een baan bleef die ze anders zouden laten uit angst om hun verzekering te verliezen, hoewel zelfs onder de verzekerde vertragingen en ontkenningen gebruikelijk zijn. En ze zijn de gelukkigen. Tientallen miljoenen Amerikanen hebben helemaal geen verzekering. Het hele systeem is grotesk.
Niets van dit alles is natuurlijk om te zeggen dat wat Mangione deed gerechtvaardigd of wijs was. De theorie dat individuele gewelddaden op de een of andere manier massale opstand zullen veroorzaken en structurele verandering tot stand brengen (wat vroeger “propaganda van de akte” werd genoemd) wordt al eeuwenlang getest door moordenaars over de hele wereld, in een grote verscheidenheid van omstandigheden. We weten dat het niet werkt. In het beste geval hebben de Assassins een hiernamaals als volkshelden, en in het slechtste geval worden hun acties gebruikt om de repressie van links te rechtvaardigen, maar de onrechtvaardigheden die de moordenaars motiveren, gaan hierdoor nooit ergens heen.
Hoewel politiek geweld en moord uiteindelijk uiteindelijk zinloos zijn, is door de staat gesponsorde moord niet alleen wreed maar diep immoreel. Bondi’s bod om Mangione de doodstraf te geven, zou een gelegenheid moeten zijn om terug te keren naar de argumenten die socialisten al lang hebben opgesteld tegen de doodstraf. De praktijk is en zal altijd onverdedigbaar zijn.
Net zoals “propaganda van de akte” overal is mislukt, zijn regeringen die reageren op moorden op moorden met bloeddorstige repressie vaak even mislukt bij het bereiken van het bereiken hun doelen. De voorwaarden die de moorden inspireren, verdwijnen niet, en ondertussen worden de dode moordenaars martelaren om hun opvolgers te inspireren.
Dit is een speciaal geval van een veel breder punt over de doodstraf, namelijk dat het gewoon niet als een afschrikmiddel werkt. In een artikel over de doodstraf voor gewone misdaden, vroeg Karl Marx of het misschien niet tijd is om het economische systeem te veranderen dat straatmisdrijf veroorzaakt “in plaats van de hangman te verheerlijken die veel criminelen uitvoert om alleen ruimte te maken voor het aanbod van nieuwe?”
Schrijven in de New-York Daily TribuneMarx bespotte het idee dat executies functioneerden als een effectief afschrikmiddel, en noteerde droog het voortdurende optreden van “moorden van de meest gruwelijke soort, die nauw na de executie van criminelen volgde.” Natuurlijk kunnen de verdedigers van de doodstraf erop staan dat er zijn minder Brievende moorden vanwege het afschrikwekkende effect van executies, maar eenentwintigste-eeuwse statistisch bewijs houdt die claim gewoon niet uit. We kunnen de moordcijfers vergelijken in staten die niet de doodstraf hebben met de moordtarief in staten die dat doen, en vergelijkbare land-tot-landvergelijkingen maken.
Een klassieke reactie op dit punt is om de “waarschuwing” te vergelijken wanneer criminelen worden uitgevoerd met het effect van een vuurtoren. We kennen de schepen die toch crashen, maar we kunnen niet weten hoeveel vuurtorens van scheepswrakken voorkomen. Zeker, deze gedachtegang geldt, het gebrek aan statistisch bewijs over hoeveel schepen in veiligheid zijn gestuurd toen de kapiteins vuurtorens zagen niet goed genoeg reden om de instelling van vuurtorens af te schaffen.
Dit is een absurde vergelijking. Stel je voor dat we alle vuurtorens aan de oostkust hebben gehouden en alle vuurtorens aan de westkust hebben gescheurd. Vrij snel, wij zou Weet hoe veel scheepswrakken vuurtorens voorkomen. Dit is het soort bewijs dat per state en land per land vergelijkingen tussen rechtsgebieden met en zonder de doodstraf hebben gegeven, hebben ons al gegeven.
Natuurlijk zou je dit allemaal kunnen accepteren en nog steeds erop staan dat moordenaars verdienen worden uitgevoerd. Maar dat is een moreel onverdedigbare positie. Zoals Marx opmerkte in de New-York Daily Tribune Artikel, zowel Immanuel Kant als GWF Hegel, verdedigden de doodstraf op deze gronden, maar hij verwierp deze poging om een ’transcendentale sanctie aan de regels van de bestaande samenleving’ te geven, waardoor de ‘brutaliteit’ van de samenleving als een ‘eeuwige wet’ met extreme minachting werd verkondigd.
Deze theorie, rekening houdend met straf als gevolg van de eigen wil van de crimineel, is slechts een metafysische uitdrukking voor de oude [rule of] Oog tegen het oog, tand tegen tand, bloed tegen bloed.
Het is één ding om te zeggen dat je moreel gerechtvaardigd kunt zijn in het doden van vijandelijke soldaten die je land binnenvallen of iemand neerschieten die je aanvalt met een mes in een steegje. Maar de staat de macht geven om koud en berekend het leven van een veilig ingesloten gevangene te nemen, is een heel andere zaak. Het is geen toeval dat de meeste liberale democratieën al lang zijn gestopt met het gebruik van de doodstraf, en dat zoveel van de staten die het nog steeds beoefenen, weinig aandacht hebben voor de mensenrechten in het algemeen.
Veel aspecten van hervorming van crimineel-justitie zijn legitiem ingewikkeld en rommelig. Dit is er niet een van hen. De doodstraf is een gruwel.
Bron: jacobin.com
