Een jaar na de stand-up-staking van United Auto Workers (UAW) probeert de vakbondsgroep die deze staking mogelijk heeft gemaakt, de lokale bevolking te transformeren die nog steeds in de modder zit. De eerste stap is het bestrijden van een nieuwe aanval van ontslagen, gebroken beloften en vergeldingsmaatregelen van CEO’s.
De hervormingsorganisatie Unite All Workers for Democracy (UAWD) hield afgelopen weekend haar eerste congres buiten Detroit, met 150 UAW-leden, voornamelijk autoarbeiders, maar ook uit hoger onderwijs, juridische dienstverlening en de productie van zwaar materieel.
Shafarrah Hill, een transportchauffeur van Stellantis uit Detroit, zei dat ze zich bij de conventie had aangesloten nadat lokale agenten niets hadden gedaan tegen pesterijen door haar supervisors. “Mijn vakbondsbestuurder vertelt me al twee jaar,” zei ze, “dat als ik er iets aan wil doen, ik naar UAWD moet komen.”
De caucus werd in 2019 opgericht om campagne te voeren voor verkiezingen met één lid en één stem voor topfuncties. Nadat het dat recht had gewonnen, moest het ophouden of zwijgen, en kandidaten op de lijst van Members United steunen voor zeven zetels in de raad van bestuur van de UAW, een sweep winnen in 2022-2023 en Shawn Fain tot president kiezen. Die overwinning werd snel gevolgd door de stand-up staking bij de Grote Drie autofabrikanten afgelopen najaar, die contractwinsten behaalden die de voorgaande vier contracten samen waard waren.
Maar sindsdien is niet alles van een leien dakje gegaan, zowel voor de vakbond als voor de caucus. UAW-vice-president Mike Booth zei: “We passeren; het is niet recht As.”
Met name Stellantis heeft honderden tijdelijke werknemers ontslagen, geweigerd zijn contractuele verplichting na te komen om een gesloten fabriek (in Belvidere, Illinois) te heropenen, en zei dat het bepaald assemblagewerk van Detroit over de rivier naar Canada zal verplaatsen.
Het Stellantis-contract, zo bleek, bevatte feitelijk een lelijke concessie aan het aanwezigheidsbeleid, gesteund door vice-president Rich Boyer van de UAW, waardoor het voor werknemers veel moeilijker is geworden om vrij te krijgen, terwijl er nog steeds zware overuren nodig zijn. Dat heeft bijgedragen aan de wijdverbreide ontgoocheling over de vakbond onder de werknemers van Stellantis – aangewakkerd door de oude garde-functionarissen die aan het hoofd stonden van de lokale bevolking.
In mei ontsloeg Fain Boyer als hoofd van de Stellantis-afdeling, onder verwijzing naar ‘plichtsverzuim’ (hij blijft vice-president) en merkte onder andere op dat Boyer in maart een bijeenkomst hield voor vertegenwoordigers van UAW-Stellantis in het zonnige Puerto Rico (daar zijn geen Stellantis-inwoners op het eiland).
Fain begon toen een agressieve campagne om het contract af te dwingen, waarbij hij nieuwe taal gebruikte die de vakbond het recht geeft om te staken over investeringsbeslissingen. Hij waarschuwde de natie voor de nieuwe strijd van de vakbond toen hij sprak op de Democratische Nationale Conventie. Op 26 september gaf de Stellantis-raad van de vakbond toestemming voor een staking. De international zal pleiten voor stakingsstemmen onder de lokale bevolking.
“Er komt een stakingsstemming aan in oktober”, zegt Paul Davidson, steward bij Local 212 in Detroit. “Je hebt veel mensen die bang zijn. Er zijn veel mensen uit de andere groep die twijfel en angst zaaien.” Maar als lokale leiders van de oude garde angst opwekken, zegt Davidson, reageert hij door de tachtig jaar durende wurggreep van hun kant op de macht en uitverkoopcontracten ter sprake te brengen.
‘Je haalt die geschiedenis weer naar boven,’ zei hij, ‘vooral als je een tweedelig land hebt. Ik ben tweeledig. Ik heb nog steeds geen pensioen. Het is niet wat het zou moeten zijn. Maar alles is beter: geen vulpennen van 20.000 dollar, geen steakdiners, geen steekpenningen.” De ontmaskering vanaf 2017 van schandalige corruptie op het hoogste niveau van de vakbond – waaronder topambtenaren van de UAW die fondsen verduisteren en misbruiken, en steekpenningen aannemen van Fiat Chrysler, nu Stellantis – heeft de beweging voor rechtstreekse verkiezingen gestimuleerd.
“Je herinnert deze mensen in je vakbond, broeders en zusters, die deze twijfel en deze angst hebben, vooral nu de stakingsstemming van oktober eraan komt, eraan hoe we hier eerder zijn gekomen en wat je hebt gewonnen”, zei Davidson.
De afdeling General Motors (GM) van de vakbond maakte de leden ook boos na de staking van vorig jaar, toen het traag was om duidelijk te maken wanneer vervroegde pensioneringen beschikbaar zouden zijn en voor hoeveel werknemers. Bij sommige GM-fabrieken werken de leden nog steeds zwaar gedwongen overuren om de productie die tijdens de staking verloren is gegaan, goed te maken.
Een andere wegversperring kwam van de medewerkers van de oude garde van de vakbond, van wie voorheen zelden werd verwacht dat ze leden tegen hun bazen zouden organiseren. Er bestond al tientallen jaren een gezellige relatie met de bedrijven en een cultuur van opklimmen binnen de vakbond naar gemakkelijke banen op het hoofdkantoor.
UAW-stafmedewerkers van de oude garde op internationaal en in de regio’s hebben, vaak met behulp van hun personeelsvakbond, zich verzet tegen de nieuwe verwachtingen, tientallen grieven ingediend – en geklaagd over nieuw personeel dat met een andere houding aankwam. Een strikt personeelscontract beperkt de mogelijkheid van gekozen leiders om restanten die in de weg staan, te ontslaan.
In februari heeft de raad van bestuur veel van de taken van secretaris-penningmeester Margaret Mock opnieuw toegewezen, daarbij verwijzend naar haar onwil om basisuitgaven goed te keuren. Mock en Boyer hadden allebei deel uitgemaakt van de door de UAWD gesteunde lei, en de caucus heeft de opschudding gesteund. “Onze lei bleef niet bij elkaar”, vertelde Daniel Vicente, directeur van Regio 9, aan de UAWD-conventie. “En we hadden geen diepe bank.”
Vicente vertelde de leden dat de redenen waarom de UAWD werd opgericht – het bestrijden van onderlinge banden, corruptie en concessies – nog steeds aanwezig waren. ‘Je moet rennen [for office] bij de lokale bevolking”, zei hij, “en zorg voor de infrastructuur die de leden in het hart van de organisatie plaatst.”
In vijftien workshops bereidde de UAWD-conventie leden voor op het organiseren van gevechten op de werkvloer met het management en zich kandidaat te stellen voor een ambt in de lokale bevolking die nog steeds wordt bestuurd door aanhangers van het oude regime – de overgrote meerderheid van lokale functionarissen.
Grote delegaties kwamen van de grote plaatselijke bevolking van Stellantis’ Toledo Jeep en Ford’s Chicago Assembly Plant, waar UAWD-leden acties van onderop hebben georganiseerd. Bij Ford richtten ze in april 2023 een onofficieel contractactiecomité op, toen lokale functionarissen zeiden dat het ‘te vroeg’ was. Een recente petitiecampagne dwong het management om de beveiliging van parkeerterreinen te verbeteren. Bij Jeep organiseerden leden een allereerste mars tegen de baas om te protesteren tegen de ontslagen van uitzendkrachten.
In workshops spraken de leden over hoe ze betere rentmeesters kunnen worden en grieven kunnen omzetten in collectieve actie, samen met het organiseren van de ongeorganiseerde organisaties, het afdwingen van contracten, het winnen van verkiezingen voor vakbondsfunctionarissen en het opzetten van UAWD-afdelingen. Ze bespraken de transitie naar elektrische voertuigen, de eerdere hervormingsbewegingen van de UAW, solidariteit met Mexicaanse autoarbeiders, interraciale solidariteit en een beoordeling van de Grote Drie-contracten.
In een workshop over contractcampagnes vertelde Ben Smith van Local 5287 over de overwinning van de vakbond bij Daimler Truck in North Carolina. Hij zei dat vier UAWD-leden van vier Daimler-fabrieken samenwerkten om cross-local T-shirts te maken, een populaire Facebook-groep genaamd ‘DTNA for a Strong Contract’ en ‘Will Strike If Provoked’-borden die leden op vrachtwagenramen plakten en de fabriekstijd klok. Met krachtige steun van de internationale en rauwe steun van de basis wist de vakbond een loonsverhoging van 25 procent binnen te halen en ‘doorbrak het tweeledige systeem’, zei Smith.
“Sommige vakbondsleiders zijn bang voor een open discussie op Facebook”, zei hij. “Ze zijn bang voor anti-vakbondscommentaren of anti-eenheid. Maar discussie is hoe je dat oplost.” Het Daimler-contract loopt slechts twee maanden vóór 1 mei 2028 af, wanneer de Grote Drie autocontracten aflopen.
Alex Bruns-Smith vertelde over een recente contractcampagne in haar eenheid van 150 juridische dienstverleners. Toen hervormers in het onderhandelingscomité werden gekozen, praktiseerden ze ‘extreme transparantie’, zei ze, samen met het oefenen van piketten. Naast open onderhandelingen brachten ze de tegenvoorstellen van het management terug naar de leden, met de vraag: “Is dit genoeg?” ‘Dan konden we het management vertellen dat dit niet het geval was,’ zei Bruns-Smith.
In de Organizing 101-workshop adviseerde personeelsorganisator Mara Rafferty, vers van een hele reeks winnende campagnes in het hoger onderwijs in de Pacific Northwest, luisteraars dat “mensen als beren zijn – ze kunnen angst ruiken.” Ze drong er daarom bij beginnende organisatoren op aan ‘normaal te zijn. Wees jezelf. Begin met wat je weet en vertel mensen gewoon wat je weet.” Veteraan GM-leider Bill Bagwell voegde eraan toe: “We zijn ook net holbewoners – en wij zijn degenen met het vuur: de kennis.”
De meeste aanwezigen waren veteranen van ten minste één van de UAWD-campagnes: voor één lid, één stem, voor congresafgevaardigde, om de stand-up staking en andere stakingen te winnen, soms om nieuwe winkels te organiseren. Sommigen waren lokale functionarissen, maar er waren maar weinig nieuwelingen die zich kandidaat hadden gesteld voor een lokaal ambt.
John Monkovic, kok aan de Cornell University in Ithaca, New York, maakte afgelopen augustus deel uit van een winnende staking van service- en onderhoudsmedewerkers. Local 2300 was ‘een slaperige local’ geweest, zei hij, maar met hulp van de hervormingsleiders van Regio 9 richtten de leden een onderwijscommissie op en brachten de tweehonderd gebouwen op de campus in kaart om een sterke staking op te bouwen. ‘Er was een duw van onderen en van boven nodig’, zei hij.
UAWD had zijn eigen verkiezing op de conventie: twee lijsten streden om zes open plaatsen in de UAWD-stuurgroep, van de elf in totaal. De lijst onder leiding van oprichter en commissievoorzitter Scott Houldieson, een elektricien bij de Chicago Assembly, won met bijna tweederde van de stemmen, inclusief leden die via Zoom keken.
De andere lei, ‘Call to Action’, benadrukte het ‘niet goedkeuren’ van UAWD-kandidaten die op een dwaalspoor waren geraakt. “Het is noodzakelijk om oprechte kandidaten te hebben”, zegt Mike Cannon, die zich kandidaat stelde voor de gepensioneerde vertegenwoordiger. De winnende “UAWD Strong”-kandidaten spraken over hun organisatiesuccessen bij hun lokale bevolking en de behoefte aan meer onrust op de werkvloer.
De caucus hoorde ook hoe hun doorbraken tot nu toe de nieuwe organisatie hadden veranderd. Rob Lett, een lid-leider in de strijd om Mercedes in Alabama te verenigen, zei dat eerdere inspanningen in de fabriek waren vervaagd toen personeelsorganisatoren de ideeën van de arbeiders hadden neergeschoten. “Toen we in de herfst van 2023 de stand-up-staking zagen,” zei hij, “was het duidelijk dat de filosofie van de vakbond was veranderd.”
Hoewel de Mercedes-werknemers afgelopen mei ternauwernood hun stem verloren, hebben ze enorm geprofiteerd van de “UAW-bubbel” toen het management zich inspande om de vakbond buiten de deur te houden. Hun topsalaris zal deze maand stijgen naar $37 per uur.
Shawn Fain droeg zijn iconische ‘Eat the Rich’-T-shirt en opende zijn toespraak met zijn trots dat hij lid was van de caucus, aangezien de transformatie van de UAW tot nu toe ‘begon met de mensen in deze zaal’. Fain hield stakingsborden van het onstuimige afgelopen anderhalf jaar omhoog en zei: “Een betere wereld is mogelijk, maar alleen als de arbeidersbeweging voorop loopt. . . voor de hele arbeidersklasse.”
Bron: jacobin.com
