Het leger stuurde honderdduizenden mensen naar een aangewezen ‘veilige’ zone. Toen ze het bereikten, werden ze beschoten door het leger en de luchtmacht. De generaals zeiden dat er nog een veilige zone was; als de mensen in beweging bleven, zou er uitstel worden gevonden. Dat was het niet. Opnieuw werden ze aangevallen. Het tafereel herhaalde zich, maar nu hij vastzat op een klein stukje strand en vastzat tegen de oceaan, was er geen uitweg meer.
Regeringsfunctionarissen zeiden dat ze alleen geïnteresseerd waren in het doden van “terroristen”. Maar de ‘terroristen’ werden gesteund door het grootste deel van de bevolking, die door de autoriteiten feitelijk als collaborateurs en eerlijk spel werden beschouwd. Dus verhinderde het leger dat humanitaire hulp het gebied binnenkwam en veranderde de plaats in een massagraf door meedogenloze en willekeurige beschietingen en bombardementen. Vervolgens gaven ze “de terroristen” de schuld van het bloedbad.
De overige regeringen van de wereld deden niets en hielpen niets bij de zich ontvouwende genocide.
Het zou Gaza kunnen zijn. Maar dit was het Sri Lanka nog maar vijftien jaar geleden, toen de regering van het land een meedogenloze campagne voerde om de nationale bevrijdingsbeweging onder leiding van de Tamil Tijgers te vernietigen. Het vormde ongetwijfeld het sjabloon voor de huidige strategie van Israël.
Volgens een intern VN-rapport uit 2012 hebben de Sri Lankaanse strijdkrachten in de eerste vier en een halve maand van 2009 minstens 70.000 Tamil-minderheden op het eiland gedood. Uit lokale volkstellingen blijkt dat ruim 146.000 mensen vermist zijn en vermoedelijk dood zijn. Misschien werden er wel 20.000 afgeslacht in de week voorafgaand aan 18 mei, toen de Tijgers militair werden verslagen.
“We werden als vee naar deze plek gedreven”, vertelde een overlevende toen deze schrijver enkele jaren geleden de plaats van het bloedbad bezocht. ‘We hadden niet genoeg tijd om de doden te begraven. Elke dag telden we ze: honderd, honderdvijftig… in de laatste dagen duizenden.”
De parallellen tussen Israël en Sri Lanka zijn opvallend. In sommige opzichten zijn de respectieve genociden uniek. Maar geplaatst in de bredere context van het geweld van de 21e eeuw, komen ze bijna als de gewoonste zaak van de wereld over.
Het ‘costs of war’-project van het Watson Institute for International and Public Affairs, een onderzoekscentrum in de VS, schat bijvoorbeeld dat minstens 4,5 miljoen mensen zijn omgekomen in door de VS geleide oorlogen en oorlogen die verband houden met 11 september. zones deze eeuw. Dat cijfer omvat niet de tolgelden uit Sri Lanka, Congo, Darfur, Ethiopië, Myanmar, Tsjetsjenië, Oekraïne enzovoort.
Het vluchtelingenagentschap van de VN schat dat vandaag de dag wereldwijd ruim 100 miljoen mensen gedwongen ontheemd zijn geraakt als gevolg van dergelijke conflicten.
Of neem de “geweldloze” terreur die meer dan 800 miljoen mensen achtervolgt: hongersnood. Het Wereldvoedselprogramma schat dat er jaarlijks 9 miljoen mensen sterven als gevolg van honger en hongergerelateerde ziekten. Volgens de Wereldgezondheidsorganisatie sterven nog eens 1 miljoen mensen als gevolg van onvoldoende water of sanitaire voorzieningen.
Er is simpelweg te veel terreur om op te tellen: dood, ontheemding, geweld, honger en armoede achtervolgen een groot deel van de planeet.
Elke horror kan tot op zekere hoogte in zijn eigen termen worden verklaard. De genocide op de Palestijnen, de armoede van de Russische arbeiders, de hongercrisis in Soedan, de grove discriminatie van het Indiase kastenstelsel, de onderdrukking van vrouwen in Saoedi-Arabië, de buitengewone niveaus van interpersoonlijk geweld in de Verenigde Staten, de toenemende militaire opbouw van de grote wereldmachten – grote aantallen wetenschappers, activisten en onderzoekers besteden talloze uren aan het uitleggen van de bijzonderheden van elk van hen, en meer.
Soms worden er overeenkomsten gevonden. Het ‘koloniale kolonistenverhaal’ heeft bijvoorbeeld veel aanhangers van inheemse rechten een raamwerk gegeven waarmee ze Palestina kunnen begrijpen en verbanden kunnen leggen tussen verschillende andere voorbeelden van nationale onderdrukking. (Het is er natuurlijk maar één: de meeste gevallen van nationale onderdrukking in de wereld hebben niets te maken met het kolonialisme van kolonisten, en de meeste Israëli’s van vandaag kunnen niet op plausibele wijze als ‘kolonisten’ worden bestempeld.)
Maar meestal worden de specifieke kenmerken van elke verschrikking benadrukt, zonder verwijzing naar het fundamentele ding dat verschrikkingen over de hele wereld met elkaar verbindt: de kapitalistische economie, die de menselijke behoeften overal ondergeschikt maakt aan de belangen van bedrijfseigenaren en de heersers van staten.
De onophoudelijke economische en geopolitieke drang om te concurreren om winsten, hulpbronnen, grondgebied en markten ligt ten grondslag aan alles. Die concurrentie wordt steeds moordender naarmate steeds meer landen – de heersers van landen, dus – voldoende rijkdom vergaren om macht over hun eigen grenzen heen te projecteren. Tegelijkertijd is de mondiale economische groei vertraagd en zijn er grotere verschillen in welvaart ontstaan tussen degenen aan de top en degenen aan de onderkant van elk land.
Een vluchtige combinatie van internationale agressie en binnenlandse verdeel-en-heers- en repressie is het resultaat. De mondiale politiek is steeds meer een nulsom geworden: als iemand vooruit wil komen, moet iemand anders in de greppel belanden.
Daarom is genocide wel en geen speciaal geval. Het is uitzonderlijk vanwege de brutaliteit. Maar het maakt ook deel uit van de “normale” kapitalistische terreur, die elke dag miljoenen levens vernietigt.
Bron: redflag.org.au
