Enkele jaren geleden dekte mijn verzekeringsplan alleen Admelog-insuline voor de behandeling van mijn type 1-diabetes, waardoor mijn bloedsuikerspiegel maandenlang hoog bleef hangen. Op de lange termijn kunnen langdurige hoge bloedsuikers leiden tot complicaties zoals blindheid en amputatie. Op de korte termijn kunnen ze leiden tot een levensbedreigende aandoening die diabetische ketoacidose wordt genoemd en waarbij het bloed zuur wordt.
Toen ik mijn arts vroeg om mij terug te zetten op Humalog, een soort insuline die eerder bij mij had gewerkt, weigerde hij: “Het zal te moeilijk voor mij zijn om vooraf toestemming te krijgen van uw verzekering.”
Het heeft weken geduurd, maar uiteindelijk heb ik hem kunnen overtuigen. En sindsdien ben ik, na veel soortgelijke ervaringen, vanuit mijn thuisland de Verenigde Staten naar Nederland vertrokken.
Ik heb een Nederlands paspoort en besloot dat het voor mij niet langer de moeite waard was om in een land te wonen waar de insuline- en diabetesvoorraden die ik nodig heb om te kunnen leven niet alleen duur zijn, maar ook opgesloten achter de deur van urenlange wachttijden en tranen. gevechten met vertegenwoordigers van verzekerings- en medische toeleveringsbedrijven. Diabetes is tenslotte de duurste chronische ziekte om mee te leven in de Verenigde Staten.
Woensdag werd Brian Thompson, CEO van UnitedHealthcare, bekend als de particuliere verzekeringsmaatschappij met het hoogste aantal afgewezen claims, op een trottoir in Manhattan vermoord. Het online discours zette het nieuws zelf onmiddellijk op scherp. Artikelen en posts op sociale media over het evenement leidden tot een stroom van reacties waarin haat werd geuit tegen de zorgverzekeringssector. “Gedachten en gebeden vereisen een voorafgaande toestemming”, schreef iemand onder een Washingtonpost Instagrampost over het evenement. De New York Times benadrukte een andere opmerking op TikTok: “Ik ben een SEH-verpleegkundige en de dingen waarvan ik heb gezien dat stervende patiënten door de verzekering worden geweigerd, maken me lichamelijk ziek. Ik kan gewoon geen medelijden met hem voelen vanwege al die patiënten en hun families.” Een Facebook-post van UnitedHealth Group over de dood van Thompson ontving bijna honderdduizend lachende emoji reacties.
Op de granaathulzen van de pistolen vonden onderzoekers later drie woorden geschreven: ‘ontkennen’, ‘verdedigen’ en ‘afzetten’. De eerste twee woorden verwijzen schijnbaar naar de tactieken die verzekeringsmaatschappijen gebruiken om weg te komen met het ontkennen van claims. Het laatste woord suggereert een mogelijk motief. Op het moment dat ik dit schrijf, is er een verdachte genoemd en aangehouden in Pennsylvania, hoewel er nog weinig aanvullende details over hem naar buiten zijn gekomen of bevestigd.
Het nieuws deed indirect denken aan de vele stille sterfgevallen die de winstgedreven gezondheidszorg mogelijk heeft gemaakt. Volgens de LancetIn de Verenigde Staten veroorzaakt de op winst gerichte gezondheidszorg jaarlijks 68.000 vermijdbare sterfgevallen. Terwijl UnitedHealthcare zes miljard dollar per kwartaal winst maakt, heeft het tactieken als kunstmatige intelligentie en voorafgaande toestemming gebruikt om levensreddende zorg automatisch te weigeren en uit te stellen, en miljoenen Amerikanen in de schulden te steken.
Er is meer dan genoeg berichtgeving over de moord zelf. Wat wel ontbreekt aan berichtgeving is de reden waarom de reguliere media de moord op een CEO nodig hadden om eindelijk, onbedoeld, de gezondheidszorgcrisis voorpaginanieuws te maken. Hoewel ik denk dat sommige commentaren te ver zijn gegaan in het vieren van moord, ben ik minder geïnteresseerd in het moreel beoordelen ervan dan in het uitleggen ervan. Hun volume maakt de mate van publieke sentiment tegen de zorgverzekeringssector duidelijk, iets wat velen van ons al zo lang in de leegte schreeuwen.
Waarom hebben sterfgevallen als gevolg van afgewezen claims en insulinerantsoenering niet dezelfde hoeveelheid aandacht gekregen als deze specifieke moord? Eén reden is dat sterfgevallen onder patiënten doorgaans niet zo ingrijpend zijn als moord op straat. Er is ook het feit dat de lobbymacht in Washington het Congres ervan weerhoudt om niet alleen universele gezondheidszorg goed te keuren – in het enige ontwikkelde land dat deze niet heeft – maar zelfs de mogelijkheid serieus te bespreken, wat tot gevolg heeft dat de particuliere verzekeringssector wordt beschermd tegen toezicht.
Maar er is één reden die nog niet genoeg is besproken: de hoeveelheid geld die de winstgedreven gezondheidszorgsector heeft uitgegeven aan public relations, sponsoring en reclame op de grote mediakanalen.
Ik heb de gevolgen hiervan met eigen ogen gezien. In 2022 schreef ik een opiniestuk voor een grote Amerikaanse krant waarin ik onderzocht hoe het geld dat grote diabetes non-profitorganisaties accepteren van insulinebedrijven een belangenconflict is, waarbij ik in wezen betoogde dat ze PR-bedrijven zijn geworden voor prijsopdrijvende farmaceutische bedrijven.
Vlak voor de geplande publicatie hebben onze redacteuren contact opgenomen met de partijen die bekritiseerd werden. Doorbraak T1D (toen nog JDRF) en de American Diabetes Association stuurden een spervuur aan opmerkingen terug die onze redacteuren ‘ongekend’ noemden. De redactie, overweldigd door de opmerkingen van de non-profitorganisaties, vertelde ons dat we ofwel een uitgebreide herwerking konden indienen zonder garantie op publicatie, ofwel het stuk elders konden pitchen.
Na vierenvijftig pitches, een paar afwijzingen en veel stilte vond ons artikel hier zijn nieuwe thuis Jacobijn.
Pitches kunnen om verschillende redenen worden afgewezen, maar het zou niet twee schrijvers en vierenvijftig pogingen moeten kosten om een essay, dat al is geredigeerd door een grote krant, te laten oppikken.
Insulinefabrikanten adverteren vaak, vooral in grote Amerikaanse kranten. Het meest opvallend vind ik de paginagrote New York Times advertenties Eli Lilly en Novo Nordisk hebben door de jaren heen gelopen. Deze advertenties benadrukken de respectievelijke patiëntenbijstandsprogramma’s van de bedrijven, die voor de meesten onbetrouwbaar zijn gebleken, als een oplossing voor degenen die moeite hebben om hun insuline te betalen. De ironie is dat deze advertenties in een krant worden geplaatst waarvan het abonnement voor dagelijkse printbezorging $1.040 per jaar kost, een uitgave waarvan ik betwijfel of degenen die hun insuline niet kunnen betalen, dat ook kunnen betalen.
In 2022 zocht ik naar de Atlantische Oceaan‘s website voor het woord ‘insuline’. Het eerste artikel dat verscheen was een gesponsorde post van Eli Lilly. Het artikel belicht het patiëntenbijstandsprogramma van het bedrijf en gaat zelfs zo ver dat het werkgevers aanbeveelt directe ondersteuning te bieden aan hun worstelende werknemers.
Dexcom, maker van de vaak levensreddende continue glucosemeter die de meeste diabetici zich niet kunnen veroorloven, heeft ook zwaar in reclame geïnvesteerd en heeft regelmatig $ 5,5 miljoen aan Super Bowl-advertenties opgehaald. In hun advertentie uit 2021 vraagt Nick Jonas, die diabetes type 1 heeft, retorisch waarom diabetici nog steeds in hun vingers prikken in een wereld met zelfrijdende auto’s en andere futuristische uitvindingen. “Nick Jonas is de pleitbezorger van een bevoorrecht leven met diabetes type 1”, schreef Janina Gaudin, diabetesvoorvechter en kunstenaar op Twitter/X. “Door super bowl-advertenties te maken, vertelt de rest van de wereld dat diabetici hun beste leven leiden met diabetestechnologie, terwijl de realiteit is dat diabetici sterven omdat ze zich geen insuline kunnen veroorloven.”
Waarom adverteert de farmaceutische industrie überhaupt? Moeten we via onze artsen niet te weten komen over medicijnen en duurzame medische apparatuur? De Verenigde Staten zijn een van de twee landen in de wereld waar zelfs direct-to-consumer reclame voor receptgeneesmiddelen is toegestaan. Als de reguliere media deelnemen aan een daad die het grootste deel van de wereld als onethisch en illegaal beschouwt, zou het logisch zijn als ze zich niet verhouden tot het onderwerp van de op winst gerichte gezondheidszorg – of op zijn minst vermijden om te diep in de betrokken spelers te duiken.
Kijkend naar de hoeveelheid onroerend goed op de voorpagina en naar opsporingskranten zoals de New York Times De moord op Thompson heb gegeven doet me denken aan een wereld waarin dezelfde hoeveelheid energie werd besteed aan het rapporteren over de sterfgevallen veroorzaakt door op winst gerichte gezondheidszorg. Met dezelfde gedetailleerde details als de luchtkaarten en tijdlijnen van de bewegingen en ontsnapping van de verdachte zou ik graag meer onderzoek zien naar WHO heeft de CEO’s van de drie insulineproducenten in staat gesteld een flesje van $ 5 in lockstep naar $ 300 te prijzen.
“Er zal veel twijfel bestaan over de vraag of dat wel of niet het geval is [Thomson’s assassination] was gerechtvaardigd”, zei Miles Gray onlangs De Dagelijkse tijdgeest podcast. “[But] het echte probleem is dat we volledig genormaliseerd zijn en dat we dit systeem van het uitpersen van winsten uit mensen tot het punt van financieel en emotioneel bankroet vieren. De echte discussie moet gaan over de vraag of ons op hebzucht gebaseerde zorgsysteem wel of niet gerechtvaardigd is.”
Door geld van farmaceutische bedrijven te accepteren hebben veel mediabedrijven die vraag al beantwoord.
Bron: jacobin.com
