De pleidooi voor diplomatie in Oekraïne

Naarmate 2023 zich ontvouwt, vrezen we dat het Amerikaanse beleid gekenmerkt zal blijven door zowel mission creep als de afwezigheid van enige vorm van diplomatieke betrokkenheid bij Rusland.

In de loop van de oorlog heeft de regering-Biden langzaam, gestaag en zelfs heimelijk de betrokkenheid van Amerika vergroot. Oproepen uit Kiev om meer en meer wapens werden keer op keer beantwoord met instemming van president Biden. Ondertussen is het Congres doorgegaan met zijn decennialange afstand doen van zijn constitutionele verantwoordelijkheden, in plaats daarvan heeft het ervoor gekozen om als stempel te fungeren op steeds grotere hoeveelheden financiële en militaire hulp aan Oekraïne. Al die tijd is de eetlust van Kiev groter geworden door het eten.

Eerst gingen de Javelin-antitankraketten, die door president Donald Trump naar Oekraïne waren gestuurd. Toen kwam de Russische invasie en de eisen voor M777 Houwitsers; en Bradley gevechtsvoertuigen; en Patriot-raketten; en HIMARS; en NSAMS; en M1 Abrams-tanks; en langeafstands-GLSDB’s.

Kiev eist nu de levering van F-16 straaljagers.

Zien we straks de vraag naar Amerikaanse grondtroepen? Zo ja, zullen we getuige zijn van enige politieke wil in Washington om een ​​dergelijk verzoek te weigeren?

Hoe het ook zij, het is de moeite waard om in gedachten te houden dat de echte begunstigden van Washington’s uitgavenbonanza executives zijn geweest in de C-suites van Northrop Grumman, Lockheed Martin, Raytheon, General Dynamics, evenals die bedrijven die deel uitmaken van het netwerk van wat we ‘soft-power for-profits’ zouden kunnen noemen.

Desondanks blijft er een alternatief pad dat de regering-Biden zou kunnen inslaan naarmate het jaar vordert.

In 1947, aan het begin van de eerste Koude Oorlog, merkte de journalist en grootstrateeg Walter Lippmann op: “De geschiedenis van de diplomatie is de geschiedenis van de betrekkingen tussen rivaliserende machten, die geen politieke intimiteit genoten en niet reageerden op oproepen aan gemeenschappelijke doeleinden. Toch zijn er nederzettingen geweest.”

Amerikaanse diplomatie is al te vaak een oefening geweest in het sterk bewapenen van onze vrienden (mochten ze de prerogatieven van Washington in twijfel durven trekken) of het omverwerpen (heimelijk of openlijk) van onze vermeende vijanden, onder de heer Biden en zijn directe voorgangers is de praktijk van de Amerikaanse diplomatie verdisconteerd en gemarginaliseerd; zelfs, dankzij de effecten van het grotendeels gekunstelde Russiagate-schandaal, gecriminaliseerd.

En hoewel het waar is dat de uiteindelijke verantwoordelijkheid voor de oorlog in Oekraïne bij de Russische president, Vladimir Poetin, ligt, is het pijnlijk eraan te herinneren dat de heer Biden en zijn voorgangers tal van kansen kregen om de huidige catastrofe te voorkomen.

Maar toen Washington dergelijke kansen kreeg, bijvoorbeeld om het vredesproces van Minsk te steunen, heeft hij onfeilbaar bezwaar gemaakt. Toen de Russen in december 2021 een overwegend redelijk ontwerpverdrag voorlegden, weigerde de regering-Biden het zelfs maar in overweging te nemen. Wanneer gepresenteerd met vredesplannen na Toen de oorlog begon, channelden Washington en zijn bondgenoten de geest van Melville’s Bartleby en verklaarden dat ze dat ‘liever niet zouden doen’.

Op dit moment, met Rusland aan het begin van een nieuw offensief, geloven wij dat diplomatieke betrokkenheid het enige morele en realistische beleid is dat president Biden en zijn adviseurs ter beschikking staan.

We hopen dat ze het doorzetten.

Dit artikel wordt verspreid door wereldreiziger in samenwerking met ACURA.