Honderden politieagenten verzamelden zich op maandagmiddag 22 januari rond de Webb Dock-containerterminal in Port Melbourne – waarbij ze paarden, paprikaspray, mishandelingen en arrestaties gebruikten om een vreedzaam protest te verbreken dat de aanleg van een schip in Israëlische handen had opgehouden. de ZIM Ganges, gedurende vier dagen.
ZIM Shipping is een van de tien grootste bedrijven die de wereldwijde vrachthandel over zee domineren. Het bedrijf is ook diep geïntegreerd in de oorlogscapaciteiten van Israël – vanaf 1948, zoals het bedrijf trots vermeldt in het geschiedenisgedeelte van zijn website, tot op heden. De Jeruzalem Post meldde in oktober dat ZIM “Israël al zijn schepen, schepen en infrastructuur heeft aangeboden, met als primaire inzet het dienen van de nationale behoeften van Israël tijdens de oorlog met Gaza”.
Als een van de grootste bedrijven in Israëlische handen die actief zijn in Australië, zijn de schepen van de ZIM-lijn en de dokken die hen bedienen het doelwit geweest van verschillende eerdere protesten in Melbourne, evenals in andere Australische havens en over de hele wereld.
Het laatste protest in Melbourne tegen ZIM begon op vrijdag 19 januari met een paar honderd demonstranten die zich verzamelden bij de vier ingangen van Webb Dock. Activisten van Trade Unionists for Palestine, de Black Peoples Union en een verscheidenheid aan andere Palestijnse solidariteits- en burgerlijke ongehoorzaamheidsgroepen maakten deel uit van het protest.
Cruciaal is dat – net als bij de recente protesten in de haven van Fremantle in West-Australië – vakbondsarbeiders aan de waterkant weigerden de piketlijnen bij Webb Dock te overschrijden. Werknemers weigerden om veiligheidsredenen zich door het management te laten intimideren om naar hun werk te gaan via een potentieel strijdtoneel van politie, demonstranten en paprikaspray.
Vrijdagavond legden demonstranten folders uit aan de arbeiders om de situatie uit te leggen. Er was een goede respons en de arbeiders weigerden zich een weg te banen door het piket. Vervolgens joegen agenten op zaterdag twee keer met geweld demonstranten weg van de hekken tijdens de ploegwisseltijd. De arbeiders waren echter nog steeds niet bereid om over te steken of zelfs maar in een bus te stappen die het management wilde gebruiken om de arbeiders door de potentieel gevaarlijke situatie bij de poorten te vervoeren.
Deze praktische solidariteit van de arbeiders, gecombineerd met de pure volharding van de demonstranten, zorgde ervoor dat de operaties in Webb Dock ernstig werden getroffen. Twee schepen die al aangemeerd waren bij Webb Dock konden niet worden gewerkt, waardoor de ZIM Ganges voor anker bleef in Port Phillip Bay.
Voor kapitaal is tijd geld. Toen demonstranten de aanleg van een ZIM-schip in Fremantle met 26 uur vertraagden, schatte een ervaren medewerker aan de waterkant de kosten voor het bedrijf op maximaal $ 10.000 per uur. Bij Webb Dock moeten we ook de kosten optellen voor VICT (het bedrijf dat dit deel van de haven van Melbourne exploiteert), en de twee andere schepen en tienduizenden containers die tijdens de blokkade van de demonstranten in Webb Dock vastzaten.
Zaterdagavond was Bruno Porcheitto, de CEO van VICT’s Webb Dock-faciliteit, op 7 News sceptisch over de verliezen: “We zijn echt wanhopig, want elk uur dat voorbijgaat, gaat het om honderdduizenden dollars – op een dag miljoenen dollars” .
Dit was natuurlijk een punt: het opleggen van economische kosten aan bedrijven die profiteren van het helpen van de Israëlische oorlogsmachine bij het vermoorden van tienduizenden Palestijnse mensen op de Westelijke Jordaanoever en in Gaza.
VICT probeerde een deel van deze economische kosten op de arbeiders af te schuiven door aan te kondigen dat degenen die weigerden de protestgrenzen te overschrijden, niet betaald zouden worden. De demonstranten reageerden met een crowdfunding-oproep om de arbeiders hoe dan ook te betalen, die snel boven het doel van $ 20.000 uitkwam.
Zondagavond – toen enkele honderden demonstranten zich hadden verzameld bij de poorten van Webb Dock na het reguliere weekendprotest in het stadscentrum, georganiseerd door Free Palestine Melbourne – had het bedrijf zijn toevlucht genomen tot het vervoeren van arbeiders over het water vanaf andere dokken om het piket te omzeilen. Hierdoor werden alle veiligheidsredenen voor werknemers om werk te weigeren weggenomen.
Straffende industriële wetten die begin jaren negentig door de Australische federale Labour-regering zijn ingevoerd, bedreigen vakbonden en werknemers met enorme boetes voor het ondernemen van vakbondsacties, behalve tijdens een formele onderhandelingsperiode voor ondernemingen die om de paar jaar plaatsvindt. Bij Webb Dock hangt de Maritieme Unie van Australië ook miljoenen dollars aan schadevergoeding boven het hoofd als gevolg van een spectaculaire piketlijn van vakbonden en gemeenschappen in 2017, die cruciaal was voor het vestigen van de aanwezigheid van de vakbond op de faciliteit.
Onder toenemende druk op de vakbond en de arbeiders ontstond er een reeks discussies en argumenten rond het protest. We bevinden ons in een heel ander politiek en industrieel klimaat dan in de jaren zeventig, toen maritieme arbeiders in Australië over de hele wereld beroemd waren vanwege hun vakbondsacties om de scheepvaart te ontwrichten van het met bloed doordrenkte apartheidsregime in Zuid-Afrika. Als we tegenwoordig burgerlijke ongehoorzaamheid zouden beperken tot omstandigheden waarin een vakbond het formeel onderschrijft, zouden we zeggen dat er geen enkele burgerlijke ongehoorzaamheid mag zijn ter ondersteuning van Palestina – uiteraard een onhoudbaar standpunt voor elke serieuze solidariteitsbeweging.
Aan de andere kant is het duidelijk dat burgerlijke ongehoorzaamheid veel effectiever is als er sprake is van coördinatie met en enige steun van de betrokken arbeiders. Het is dus een grote stap om een piket voort te zetten als een over het algemeen sympathieke vakbond het niet wil naleven.
Het waren echter niet alleen de demonstranten die de druk voelden. Terwijl de debatten voortduurden, bleef het protest aan de poorten van Webb Dock tot maandag bestaan, wat een stroomversnelling door de logistieke sector veroorzaakte.
Het belangrijkste orgaan voor de Australische containervrachtwerkgevers is de Container Transport Alliance Australia (CTAA). CTAA-directeur Neil Chambers vertelde de Dagelijks commercieel nieuws op maandagochtend: “De logistieke gevolgen aan de landzijde beginnen vrij snel op te bouwen als je dit soort vertragingen hebt … [T]Er zijn momenteel vier schepen getroffen, maar na het lange weekend van Australia Day zijn er een aantal vrij grote schepen die VICT binnenvaren. Hoe langer dit duurt, hoe meer druk er ontstaat.”
Dus kwam de politie binnen.
Het is volkomen legaal om oorlogswerktuigen in Australië te vervaardigen en deze naar Israël te exporteren, waar ze worden gebruikt om tienduizenden Palestijnen te doden. Het is het beleid van de staat dat deze genocide niet kan worden bekritiseerd (of zelfs maar benoemd) door gezondheidswerkers, leraren of iemand anders in de publieke sector zonder de dreiging van discipline. Zelfs als je tweet over het feit dat hongersnood door Israël als oorlogswapen wordt gebruikt, kun je met de zak geconfronteerd worden. Dus de hemel verhoede dat het je daadwerkelijk lukt om de vlotte vrachtstroom van een bedrijf dat beweert ten dienste te staan van Israëls meedogenloze militaire machine ernstig te onderbreken!
Voorafgaand aan een geplande solidariteitsbijeenkomst maandag om 17.00 uur, zwermden honderden oproerpolitie het hele gebied rond Webb Dock. Een voorlopig rapport van Melbourne Activist Legal Support beschrijft slechts enkele van hun brutaliteit:
“Een persoon in een rolstoel werd door de politie gegrepen en uit zijn stoel gesleurd … Meerdere keren gebruik van OC (Pepper) spray tegen mensen die geen directe bedreiging vormden voor de politie … Ernstige mishandeling en gebruik van geweld tegen medici en mensen die behandeld voor de effecten van OC-spray … Op een gegeven moment duwde een rij politiepaarden mensen actief richting de snelweg M1. Op andere momenten werden mensen bestormd door de lopende politie, die snelle en tegenstrijdige aanwijzingen kreeg. [and] in rijdende voertuigen geduwd”.
Hoe geweldig om te leven in zo’n democratie, bestuurd door zo’n progressieve partij als Labour, waar demonstranten wreed worden aangepakt om de vrije stroom van kapitaal en de vlotte werking van de genocide te vergemakkelijken!
Ondanks de overweldigende brutaliteit van de politie trokken de demonstranten zich terug, maar hadden geen berouw. De massale solidariteitsprotesten die sinds oktober elk weekend door de straten van de steden marcheren, zullen doorgaan. Dat geldt ook voor de protesten die zich hebben verspreid van de straten van de steden naar de voorstedelijke raden, naar de kantoren van parlementsleden en naar de bedrijven die profiteren van het genocideproject van Israël.
FOTOCREDIT: Matt Hrkac
Bron: redflag.org.au
