De politiek in New York hoeft toch niet zo slecht te zijn?

Dit is waarschijnlijk de gekste tijd in de politiek van New York City in tijden. Vorige week nam de FBI de mobiele telefoons en computers in beslag van topfunctionarissen in het bestuur van burgemeester Eric Adams, als onderdeel van een lopend corruptieonderzoek. Zijn politiechef trad als gevolg daarvan af. Los daarvan onthulde een intern rapport dat medewerkers van het ministerie van Onderwijs hun gezinnen meenamen op uitstapjes naar Disneyworld die bedoeld waren voor dakloze kinderen. Twee voormalige brandweercommandanten werden maandag aangeklaagd voor omkoping en corruptie. Dit komt bovenop eerdere onderzoeken met betrekking tot de Turkse overheid. Het is voor iedereen duidelijk dat de federale overheid iets groots op Adams of mensen die heel dicht bij hem staan ​​wil loslaten — we weten alleen nog niet wat het is.

En dan is er nog de massaschietpartij in de metro van zondag — door agenten.

Na ontduiken de $2,90 metrokaartje en vervolgens een mes tegen hen gebruikend, confronteerden de agenten Derell Mickles, 37 jaar oud, en schoten hem uiteindelijk in de buik, bij het Sutter Avenue L-treinstation in Brownsville, een van de armste — en, volgens sommige bewoners, overbewaakte — buurten in Brooklyn. Volgens de eigen bekentenis van de New York Police Department (NYPD) schoten de agenten ook drie andere mensen dood in het gevecht: een van hun eigen agenten, plus twee burgers.

Dit alles voor meer dan $ 2,90. In veel landen en gemeenten over de hele wereld — en op sommige buslijnen in New York City — is het openbaar vervoer gratis. Er zijn veel redenen waarom dat logisch is, maar zoals we kunnen zien, is het geven van minder redenen aan politieagenten om het vuur te openen op de burgers een dwingende reden. Zelfs een National Public Radio-presentator was genoodzaakt om te onderbreken: “Wow, ik bedoel, ik moet zeggen dat dit een behoorlijk buitensporige uitkomst lijkt voor iemand die geen $ 2,90 metrokaartje heeft betaald.” Onder burgemeester Adams heeft de stad miljoenen meer uitgegeven aan agenten in de metro, en tienduizenden extra bekeuringen uitgeschreven voor zwartrijden.

Mickles bedreigde de politie blijkbaar toen ze hem achterna kwamen. De details van het verhaal van de politie lijken uit elkaar te vallen of op zijn minst onduidelijk te zijn. Maar zelfs als het officiële verhaal waar zou zijn, zou het de reactie van de politie nauwelijks menselijker of verstandiger maken.

De agent en de vrouwelijke omstander herstellen. Mickles ligt in het ziekenhuis en verkeert in kritieke toestand. Een andere omstander, Gregory Delpeche, die naar zijn werk in het Woodhull Hospital pendelde, heeft hersenschade en reageert nauwelijks meer op de kogel die dag door de NYPD in zijn hoofd is geschoten, aldus zijn familie.

Als dat niet surrealistisch, tragisch en verontrustend genoeg is, kijk dan eens naar wat de burgemeester over de kwestie te zeggen had. Nadat vier mensen, waaronder een politieagent, gewond raakten na een massaschietpartij door zijn eigen agenten, prees Adams de agenten voor hun “grote mate van zelfbeheersing” en noemde hij de doden “gewoon ongelukkig”. Dat is één manier om te kijken naar een massaschietpartij die is gepleegd door mensen die als taak hebben om New Yorkers veilig te houden.

De schietpartij in de metro van zondag is schokkend. Het heeft publieke verontwaardiging uitgelokt en dinsdag werden achttien mensen gearresteerd tijdens een protest waarbij verantwoording werd geëist van de politie. Maar corruptie is op zijn manier net zo erg, omdat het ook het publieke vertrouwen in de overheid als een potentieel positieve kracht ondermijnt, een vertrouwen dat essentieel is voor elk links project.

Maar zelfs vóór deze reeks van opeenvolgende rampen was Adams een verschrikkelijke burgemeester, die schijnbaar verwikkeld was in een soort vete tegen de werkende klasse van New Yorkers die op hem stemden. In een tijd waarin die New Yorkers het vreselijk moeilijk hadden en de stad massaal verlieten vanwege de hoge kosten van huisvesting en kinderopvang, verdubbelde Adams de bezuinigingen door te snijden in de budgetten voor bibliotheken, scholen en kinderopvang. Zijn bezuinigingen op openbare kleuterscholen alleen al bedroegen in totaal zo’n $ 400 miljoen, volgens het Independent Budget Office. De burgemeesters die zijn Rent Guidelines Board vormen, hebben drie rondes van verhogingen van huurgestabiliseerde appartementen goedgekeurd, zelfs terwijl het verontrustend gewoon wordt om mensen op straat te zien slapen.

Al deze gebeurtenissen voelen als de doodsreutel van de regering-Adams. Maar ervan uitgaande dat de federale overheid hier langzaam blijft bewegen, zal de ondergang van Adams aanzienlijke electorale hulp nodig hebben. Er zijn al een aantal veelbelovende voorverkiezingskandidaten, vooral vergeleken met de sombere lijst van de laatste burgemeestersverkiezingen. Onder degenen die zich al hebben aangemeld, is controller Brad Lander progressief en populair, met een aannemelijk pad naar de overwinning. De charismatische senator Jessica Ramos heeft nauwe banden met de arbeidersbeweging. Nog niet aangemeld, maar zorgvuldig de race overwegend, is de socialistische staatsvertegenwoordiger Zohran Mamdani naar voren gekomen als een van de meest overtuigende jonge leiders van links, die opkomt voor taxichauffeurs, een staakt-het-vuren in Gaza en verbeteringen aan het openbaarvervoersysteem.

Een verdeelde linkerzijde kan dit niet winnen, aangezien al het geld aan Adams’ kant zal zijn, en ook veel kiezers. Er is een groeiende roep onder progressieven voor “Iedereen behalve Adams”, wat alleen zal werken als de institutionele linkerzijde — progressieve vakbonden, non-profitorganisaties, linkse buurtdemocratische clubs, de Working Families Party, de Democratic Socialists of America — verenigd zijn in een strategie: wie moet er bij de eerste twee of drie worden gerangschikt, en wie moet er nadrukkelijk worden afgewezen. Rangschikkingsstemmen, onsamenhangende berichtgeving, ongebreideld egoïsme en verdeeldheid aan de linkerzijde is wat ons Adams de vorige keer heeft gebracht; misschien kunnen we het volgend jaar beter doen met betere kandidaten en coördinatie. Er zijn meer socialisten en progressieven in functie en meer organiserende infrastructuur dan de vorige keer — om nog maar te zwijgen van, na drie jaar Adams, een acuter gedeeld gevoel van urgentie.

Ik weet niet zeker of ik iemand ken die bij de laatste burgemeestersverkiezingen op deuren heeft geklopt; linkse organisaties waren in wanorde en de kandidaten waren slecht. Een linkse beweging die niet verenigd is rond individuen en hun ego’s, maar rond de grootste uitdagingen waar New Yorkers voor staan, huisvesting en kinderopvang, en rond het versterken van publieke voorzieningen zoals openbaar vervoer en scholen, zou waarschijnlijk niet alleen Adams maar ook Andrew Cuomo kunnen verslaan, mocht de in ongenade gevallen voormalige gouverneur zijn hoed in de ring gooien. Zo’n agenda zou deze nog steeds levendige stad kunnen mobiliseren rond een alternatief voor een status quo van corruptie en bezuinigingen — en winnen.