De politieke toekomst van Benjamin Netanyahu is mogelijk voorbij

Ettingermentum

Netanyahu is al lange tijd actief en relevant in de Israëlische politiek. Hij is sinds 2009-2010 vrijwel onafgebroken premier van Israël geweest. En dat was niet zijn eerste keer als premier. Hij werd voor het eerst verkozen in 1995 en was sinds 1993 de leider van de rechtse, reguliere conservatieve partij Likud. Toen hij aan de macht kwam, was Israël een zeer competitief tweepartijensysteem tussen centrumlinks, traditioneel dominante Labour-partij en Likud: bestond vóór Netanyahu voornamelijk uit voormalige paramilitaire leden zoals Menachem Begin en Yitzhak Shamir.

Shamir is interessant. Hij maakte deel uit van een groep die toegaf dat het een terroristische groepering was en dat hij door de Britse regering werd gezocht voordat Israël werd gesticht. Begin kon sommige landen lange tijd niet bezoeken terwijl hij een actief Israëlisch politicus was.

Dat was dus de toestand van de Likud-partij: ze waren zeer hard en fel gekant tegen niet alleen het Arabische bestaan ​​in het land, maar ook de mentaliteit van de meer gematigde arbeiders-zionisten die traditioneel dominant waren. Labour werd gesteund door de Asjkenazische immigrantengemeenschap en min of meer lauw gesteund door de Azi-gemeenschap, mensen die in de Palestijnse Gebieden en het Midden-Oosten hadden gewoond voordat Israël werd gesticht, en in het hele Midden-Oosten.

De Likud neemt de macht over in 1977, grotendeels als gevolg van de aanvankelijke mislukking van Israël in de Jom Kipoeroorlog, waarna Netanyahu Shamir opvolgt en in 1993 de leider van de Likoed wordt. Hij is een ander soort figuur. Hij heeft een Amerikaanse opleiding genoten en heeft een groot deel van zijn leven in de Verenigde Staten gewoond. Hij groeide op in Philadelphia en werkte samen met Mitt Romney bij de Boston Consulting Group; hij begon zijn carrière als man op het gebied van buitenlandse zaken, die bij de VN werkte.

Maar hij is niet minder radicaal dan zijn voorgangers. Hij begint zijn carrière door zich krachtig te verzetten tegen de Oslo-akkoorden. Berucht is dat hij een aantal marsen leidt waarbij mensen om de premier roepen [Yitzhak] Rabin wordt vermoord – en hij is zelfs benaderd door de Israëlische inlichtingendiensten, die zeiden dat hij zijn retoriek moest afwijzen omdat hij een veiligheidsrisico veroorzaakte.

Hij negeerde ze volledig en Rabin werd in 1995 vermoord door een rechtse gek, wat feitelijk tot verkiezingen leidde. In deze periode had Israël rechtstreeks premiers gekozen, en Netanyahu verslaat met 1 procent van de stemmen Rabins opvolger en oude rivaal, Shimon Peres van Labour. Dus wordt hij premier in de onmiddellijke nasleep van de Oslo-akkoorden in 1995 en begint hij onmiddellijk het vredesproces te vertragen. Dit wordt waar hij bekend om staat.

Hij is ook een van de leidende economische liberalen van het land: Israël had gedurende een groot deel van zijn geschiedenis een zeer gereguleerde, meer linkse economie, en hij pleit voor privatisering, deregulering en neoliberalisme. (Het voelt een beetje dwaas om over neoliberalisme te praten in een land waar de belangrijkste politieke kwestie een voortdurende bezetting is, maar dit is ook een belangrijk onderdeel van zijn carrière geweest.) Hij spartelt een beetje als hij premier is, en in 1999 verliest van Ehud Barak, een ander lid van de Labour Party (en voormalig generaal).

Vooruitlopend op 2009 wint de centristische Kadima-partij meer zetels, maar Netanyahu en zijn coalitie krijgen een meerderheid. Dus hij komt terug en je ziet de verandering. Na de Tweede Intifada [the Palestinian uprising that began in 2000]Er is sprake van een proces van het bouwen van de muur rond de Westelijke Jordaanoever en Gaza – wat een grote verandering betekende in de veiligheidsmentaliteit van Israël. En dan zie je onder Netanyahu dat ze echt aandringen op de bouw van de Iron Dome [Israel’s anti-missile system]met Amerikaans geld en voorraden, en een totaal einde aan alle officiële vredesonderhandelingen, die nog steeds aan de gang waren, zelfs tijdens de [George W.] regering-Bush.

Dat alles eindigt met Netanyahu’s tweede ambtstermijn. Hij heeft een onstabiele regering en moet in 2013 en 2015 een aantal verkiezingen houden. Er zijn hardnekkige conflicten tussen hem en zijn rechtse bondgenoten. Het reguliere extreemrechtse deel van de partij, dat zeer militaristisch is, is geen fan van de ultrareligieuze partijen, omdat de religieuze partijen niet in het leger dienen. Maar hij wint in 2013, hij wint in 2015, en hij blijft het vredesproces op de helling zetten. [Barack] Obama probeert een aantal kaderbesprekingen weer op gang te brengen, maar hij bluft. Hij zegt: “Je bent niet bereid om echt enige invloed op ons uit te oefenen”, en Obama zegt: “Ja, je hebt gelijk.”

Ze blijven dus doorgaan met het opbouwen van veiligheid. Israël krijgt steeds meer geavanceerde wapens. Ze creëren de muren die hen moeten beschermen tegen een grondinvasie. Ze creëren de Iron Dome. En dat wordt gezien als een afsluiting van de kwestie: ‘Je hoeft je geen zorgen meer te maken dat de Palestijnen naar binnen gaan en bussen bombarderen, want daar is de gigantische barrière. Je hoeft je geen zorgen meer te maken over de raketten omdat je de Iron Dome hebt.”

Dus wat is het probleem vanuit Israëlisch perspectief, vooral vanuit Netanyahu’s perspectief, om de bezetting gewoon door te laten gaan? Gaza laten verhongeren en de Westelijke Jordaanoever onder directe militaire bezetting laten staan? Vanuit het perspectief van Netanyahu zijn hier geen nadelen aan verbonden. Misschien kunnen de VS boos worden omdat Israël niet aandringt op een permanente oplossing. Maar dan, midden in dit alles, heb je dat wel [Donald] Trump heeft gekozen en hij heeft een waanzinnig zionistische regering, die op dezelfde lijn staat als Netanyahu. Ze geven niet om een ​​tweestatenoplossing, zelfs niet in naam, en ze zeggen alleen maar: “We gaan jullie onvoorwaardelijke hulp geven. Wij zullen al uw claims onderbouwen.”

Netanyahu heeft een zeer nauwe, bijna hand in hand samenwerking met Trump, die het idee van een langetermijnregeling teniet doet. En op dit moment is Netanyahu al tien jaar premier, en de Arabische landen beginnen dit ook als een solide situatie te beschouwen. Zo krijg je de Abraham-akkoorden, waar je landen hebt zoals de… [United Arab Emirates]Bahrein, Marokko, Soedan…