Ladakh is qua bevolkingsomvang misschien wel een van India’s kleinste territoria, maar het levert Narendra Modi politieke hoofdpijn op nu zijn Bharatiya Janata Partij (BJP) op zoek is naar een derde ambtstermijn.
Ladakh, gelegen in het Himalaya-gebergte op de grens met China en Pakistan, is momenteel getuige van een sterke volksbeweging tegen zowel het gevoel van politieke marginalisering als het ontwikkelingsbeleid dat voortkomt uit de regering van de Unie in New Delhi.
De protesten vinden plaats in een regio die ondanks zijn kleine bevolking een belangrijke geostrategische positie inneemt. Het demonstreert enkele van de uitdagingen waarmee de BJP wordt geconfronteerd bij het proberen haar project door te drukken in een enorm land dat uit veel verschillende regionale en etnische gemeenschappen bestaat.
Ladakh beslaat een grondgebied van ongeveer negenenvijftigduizend vierkante kilometer en herbergt bijna driehonderdduizend mensen in de twee districten, Leh en Kargil. Ter vergelijking: de meest bevolkte staat van India, Uttar Pradesh, is ongeveer vier keer zo groot als Ladakh, maar heeft een bevolking van bijna 240 miljoen mensen. Leh heeft een boeddhistische meerderheid, terwijl de bevolking van Kargil voornamelijk uit sjiitische moslims bestaat.
Als vakbondsgebied (UT) onderscheidt Ladakh zich van de achtentwintig Indiase staten en wordt het rechtstreeks bestuurd door de regering van de Unie. In tegenstelling tot de meeste andere UT’s, die al tientallen jaren bestaan, werd deze pas in 2019 opgericht als onderdeel van een poging van het Indiase parlement om Jammu en Kasjmir zijn speciale status op grond van artikel 370 van de grondwet te ontnemen. Ladakh werd gescheiden van Jammu en Kasjmir, dat daarbij ook een UT werd.
Jammu en Kasjmir is nu iets kleiner dan Ladakh, maar heeft een veel grotere bevolking (ruim twaalf miljoen mensen). De geografische ligging van Ladakh heeft de Indiase regering gemotiveerd om de militaire uitgaven in de regio te verhogen om de grenzen te verdedigen tegen een assertief China. In tegenstelling tot sommige andere UT’s heeft Ladakh geen gekozen wetgevende macht, hoewel de regering van Modi eerder beloofde haar er een te verlenen.
Sonam Wangchuk, een milieuactivist en winnaar van de Ramon Magsaysay Award, startte op 6 maart een eenentwintig dagen durend ‘klimaatvasten’, in een poging bekendheid te geven aan de noodzaak om de inheemse stammenculturen en kwetsbare ecosystemen in de regio te beschermen.
Bij deze inspanning werd hij gesteund door het Apex Body of Leh (ABL) en de Kargil Democratic Alliance (KDA), een samensmelting van verschillende politiek-religieuze instanties. Deze twee groepen werden gevormd om respectievelijk de bevolking van Leh en Kargil te vertegenwoordigen in gesprekken met het High Powered Committee dat de regering van de Unie had opgericht om de kwesties van de Ladakhis aan te pakken.
Nu de nationale verkiezingen op 19 april zijn begonnen en tot begin juni duren, vormen de protesten in Ladakh een uitdaging voor de door de BJP geleide regering, die eerder verschillende beloften heeft gedaan aan de bevolking van de regio.
De BJP beloofde in haar verkiezingsprogramma van 2019 Ladakh autonome politieke structuren te verlenen onder het zesde schema van de Indiase grondwet. Dit moedigde mensen aan om op de BJP te stemmen bij verkiezingen voor het nationale parlement, de Lok Sabha en de Ladakh Autonomous Hill Development Council van Leh. De BJP koos er vervolgens echter voor om haar beloften niet na te komen.
In mei 2020 waren er dodelijke botsingen tussen Chinese en Indiase troepen in de Galwan-vallei, waarbij twintig Indiase en drie Chinese soldaten omkwamen. Sommige inlichtingenrapporten suggereren dat China bijna duizend vierkante kilometer van Ladakh controleert. De regio deelt ook een grens met Pakistan, en de Kargil-oorlog van 1999 tussen Indiase en Pakistaanse strijdkrachten zette het land op de internationale media-agenda.
Deze grensschermutselingen en de langzame verovering van weidegronden in Ladakh door China hebben de betekenis van de regio vergroot en de aandacht van beleidsmakers getrokken. Volgens Wangchuk worden de nomadische pastorale stammen van Changpa in Ladakh geconfronteerd met een aanval van twee kanten: in het noorden verliezen ze land door Chinese invallen, terwijl in het zuiden grote Indiase bedrijven hun belangrijkste weidegronden met geweld innemen.
Tot nu toe heeft de regering van Modi geen enkele aandacht besteed aan het protest van Wangchuk. Zijn eenentwintigdaagse hongerstaking eindigde op 26 maart. Hij beloofde echter te blijven vechten voor de rechten van de bevolking van Ladakh. De volksbeweging ging nu een tweede fase in, waarbij vrouwen met verschillende sociaal-religieuze achtergronden gedurende tien dagen in hongerstaking gingen.
Wangchuk kondigde ook plannen aan om een ‘Pashmina-mars’ te houden van Leh naar de Changtang-vallei, waarbij het verlies van weidegronden aan China in de grensdorpen waar de Indiase en Chinese staten de grens nooit duidelijk hebben afgebakend, wordt benadrukt. De Changpa’s, die langs de Lijn van Feitelijke Controle wonen, zijn het zwaarst getroffen door dit conflict.
Zonder de bescherming van de rechten van inheemse stammen bestaat er, naast de Chinese landaantasting, een nieuw gevaar van exploitatie van hulpbronnen door industriëlen in deze grensdorpen. Dit zou nomaden mogelijk kunnen dwingen naar Leh te vluchten.
De BJP-regering heeft twee bevelen opgelegd om te voorkomen dat de Pashmina-mars op 7 april en opnieuw op 17 april doorgaat. De bevelen zijn gegeven op grond van artikel 144 van het Wetboek van Strafvordering, dat de autoriteiten toestaat bijeenkomsten van vier of meer mensen te verbieden.
Decennia lang beschuldigden mensen in de boeddhistische meerderheidsregio Ladakh de dominante politieke krachten in Kasjmir, zoals de Nationale Conferentie of de Democratische Volkspartij, van discriminatie en paternalisme. Historisch gezien was de politiek van Jammu en Kasjmir binnen zijn vroegere grenzen gericht op Kasjmir. De regio’s Jammu en Ladakh klaagden allebei over het buitensporige belang dat ten koste van hen aan de vallei werd toegekend.
Er waren periodieke protest- en agitatiebewegingen in Ladakh die scheiding van Jammu en Kasjmir eisten. Ladakhis was van mening dat ze, door afstand te nemen van de bestaande staat, zichzelf zouden kunnen isoleren van de gevolgen van de burgeroorlog in de vallei. Tijdens de wintermaanden blijft de hele regio Ladakh bijna zes maanden afgesloten van de rest van het land. De afgelegen ligging en ontoegankelijkheid versterkten het argument voor de oprichting van een aparte territoriale eenheid.
Ladakh bestond als een onafhankelijke staat tot de annexatie onder de Dogra-heerser nadat het in 1834 werd veroverd door de Sikh-generaal Zorawar Singh, waardoor het een deel van Jammu en Kasjmir werd. Na de Anglo-Sikh-oorlog van de jaren 1840 vestigde de Britse Oost-Indische Compagnie Jammu en Kasjmir als een prinsdom onder haar hegemonie, en het bleef onder Britse controle tot de dekolonisatie in 1947. De drie belangrijkste delen van de regio: Jammu en Kasjmir , en Ladakh – hadden elk hun eigen vormen van religieuze en culturele heterogeniteit.
Ladakh’s eerste lid van de Lok Sabha, Kushok Bakula Rinpoche, begon in de jaren vijftig de vraag naar de UT-status naar voren te brengen. Een ander parlementslid, Thupstan Chhewang, heeft de oproep recentelijk overgenomen. Chhewang werd voor het eerst verkozen in 2004 met de steun van het Ladakh Union Territory Front (LUTF). De LUTF fuseerde later met de BJP en Chhewang werd in 2018 verkozen tot BJP-parlementslid, hoewel hij al snel ontslag nam uit de partij en deze beschuldigde van het breken van beloften aan de bevolking van Ladakh.
Op 5 augustus 2019 scheidde de regering in New Delhi Ladakh van de vallei en maakte er een UT van. Terwijl de Jammu en Kasjmir Reorganisatiewet twee UT’s oprichtte, hadden alleen Jammu en Kasjmir een wetgevende macht, terwijl Ladakh zijn eigen vergadering werd ontzegd. China had sterke kritiek op de stap om Ladakh om te vormen tot een universiteit. Sommige commentatoren hebben betoogd dat de regering van Modi, door artikel 370 in te trekken, China een opening heeft gegeven om in Kasjmir in te grijpen..
De verhuizing werd aanvankelijk met grote feesten onthaald in de straten van Ladakh. De feeststemming duurde echter niet lang. Hoewel de vraag naar de UT-status in het Leh-district altijd sterk was geweest, dacht de bevolking van Kargil daar niet hetzelfde over, en waren er protesten in Kargil die het herstel van artikel 370 eisten. Het voormalige BJP-parlementslid Chhewang is nu betrokken bij de demonstraties. voor een Ladakh-vergadering en de bescherming van stamrechten.
Het feit dat Leh en Kargil nu hun krachten bundelen om te vechten voor een Ladakhi-identiteit vertegenwoordigt een diepgaande verschuiving in het politieke landschap van de regio. Terwijl Kargil lange tijd de neiging heeft gehad zich aan te sluiten bij de politieke partijen van de vallei, is Leh eerder geneigd nationale partijen als de BJP te steunen. Om deze reden is één eis van de protestbeweging het creëren van twee Lok Sabha-zetels in Ladakh, één voor elk district.
De beweging heeft vier kerneisen: erkenning voor Ladakh onder het Zesde Programma van de grondwet; de toekenning van een staat voor de regio; de oprichting van een Commissie voor Openbare Diensten; en twee parlementszetels. Hiervan is de roep om autonomie in het kader van het Zesde Programma het belangrijkst.
Het Zesde Programma, dat bepaalt dat bepaalde stamgebieden autonome entiteiten kunnen worden, wordt momenteel beheerd in de staten Assam, Meghalaya, Tripura en Mizoram. Het beschermt de stambevolking door de oprichting van autonome districts- en regionale raden mogelijk te maken, gekozen organen met de macht om stamgebieden te besturen en wetten op te stellen op het gebied van land, volksgezondheid en landbouw.
Bijna 97 procent van de bevolking in Ladakh is tribaal, en de inwoners beweren dat erkenning onder het Zesde Plan het milieu van Ladakh en de inheemse stamcultuur zou beschermen tegen demografische veranderingen en uitbuiting van hulpbronnen door buitenstaanders.
Vertegenwoordigers van de ABL en KDA hebben vier gespreksronden gehouden met het High Powered Committee dat in december 2023 werd opgericht. Nadat de gesprekken geen resultaat hadden opgeleverd, riepen de twee organisaties op tot de ‘Leh Chalo’-protesten, die het normale leven tot stilstand brachten. op 3 februari. De laatste gespreksronde eindigde op 4 maart zonder enig concreet resultaat, toen de eerste fase van de beweging begon met het vasten van Wangchuk.
De beweging krijgt steun uit alle hoeken van India, waarbij enkele beroemde persoonlijkheden Leh bezoeken om solidariteit te tonen met de demonstranten. Het lijkt waarschijnlijk dat de BJP haar Lok Sabha-zetel in Ladakh zal verliezen als de verkiezingen van dit jaar voorbij zijn. De demonstranten pleiten niet tegen alle ontwikkelingsprojecten in Ladakh – ze willen eenvoudigweg dat de lokale bevolking inspraak heeft in dergelijke projecten. Deze keer zijn ze niet in de stemming om zich terug te trekken.
Bron: jacobin.com
