Jacobus Jong
Volgens een verslaggever uit de jaren dertig en veertig die ik meestal vertrouw, zou Philip Murray terughoudend zijn geweest in het aanvaarden van het presidentschap van de CIO, een functie die hij van 1940 tot aan zijn dood in 1952 bekleedde, tenzij hij kon werken aan het verwijderen van communisten uit de CIO. organisatie. De verslaggever beweerde dat Murray’s bereidheid om het CIO-voorzitterschap op zich te nemen afhankelijk was van zijn vermogen om communistische invloeden binnen de vakbondsfederatie te zuiveren. Degene die de macht had om ja of nee te zeggen op die eis, zei vaak: “Ja, zeker.” Het zou kunnen dat het teruggaat op zijn kijk op de communisten, beginnend met wie weet wanneer. Hij was een trouwe katholiek, geboren in Schotland, en zelf een immigrant die naar verluidt de voorkeur had gegeven aan het Franco-leger in de Spaanse Burgeroorlog. Hij was, gezien het veld waarin hij moest spelen, een man met een aanzienlijke integriteit. Maar daar was hij al een tijdje mee bezig.
In 1942 of ’43 begon de UAW bijvoorbeeld de Farm Manufacturing Workers Union binnen te vallen, die duidelijk werd geleid door allerlei linksen, waaronder communisten, maar wel lid was van de CIO. Murray heeft nooit een belangrijke stap tegen die activiteit gezet. De EU was qua omvang de nummer drie, na de autoarbeiders en de staalarbeiders. Ze dachten dus dat ze daar enige bescherming zouden kunnen krijgen, alleen al in termen van de cijfers. Maar dat pakte niet zo goed uit, en al snel werd de EU zwaar aangevallen. Dit was na de staking van ’46 – vrijwel een algemene staking in dit land – van de grote vakbonden, die aanzienlijk was gepromoot door Julius Emspak en de leiding van de EU.
De staalarbeiders, waarvan Murray nu ook de president was, de UAWm en anderen begonnen kort daarna de EU te overvallen. Dat was een reden om die vakbonden te beboeten, uit te sluiten of te bestraffen, en dat is nooit gebeurd. Tegen die tijd was het dus duidelijk aan de gang: 1947, begin ’48. Vervolgens stelde de UE de vraag uiteindelijk in termen van hun eigen uitdaging aan de CIO, en dat hield in dat, als zij geen stappen tegen deze activiteit zouden ondernemen, de UE zou stoppen met het betalen van contributie aan de CIO. Dat was een behoorlijk krachtige boodschap, omdat ze veel geld naar de CIO stuurden.
Dat hielp niet. Dus vlak voor de CIO-conventie van 1948 hield de EU haar eigen conventie en besloot dat als de zaken tegen die tijd van de CIO-conventie niet radicaal waren veranderd, ze geen contributie meer zouden betalen. Later beweerde de CIO dat ze de EU eruit hadden gegooid vanwege communistische invloed. Maar in feite was het gedeeltelijk het oude cliché van “Je kunt me niet ontslaan, ik ben gestopt.” Dat was het geval, en het was bitter. Het was gewoon verschrikkelijk.
Ik interviewde Dave Fitzmaurice toen hij op het punt stond de functie van voorzitter van de International Union of Electrical Workers (IUE) over te nemen, die de CIO uit het niets had opgericht om Jim Carey iets te doen te geven en de United Electrical Workers te vernietigen. Toen ik Fitzmaurice interviewde, misschien in 1978 of ’79, vroeg ik hem: “Wie heeft er in deze hele zaak gewonnen?” En hij zei: ‘Ik denk niet dat iemand heeft gewonnen. Maar er was één groep verliezers: de arbeiders.”
De leden waren de verliezers, zoveel is zeker. Zij waren op veel terreinen de eersten geweest in het verkrijgen van dit of dat voordeel. Ze waren natuurlijk niet verarmd, maar ze vielen snel van die topstatus af, vanwege deze verdeeldheid en het povere leiderschap van James Carey als president. Carey zei ooit tegen sommige mensen dat hij een leider was zoals Walter Reuther. Ik denk dat het voor een groot deel kwam doordat hij een macho-gedoe had, wat mij terugbrengt naar het kortemansyndroom. Als je een ernstig probleem had met James Carey, en je in de jaren zestig tegen hem opkwam voor het presidentschap, dan kreeg je te maken met crimineel gedrag dat tegen jou gericht was. Het was zo flagrant dat hij er uiteindelijk op werd betrapt en door de federale overheid en zijn vakbond werd weggegooid. Sindsdien is er een grotere samenwerking geweest tussen de EU en wat er nog over is van de IUE. Het is nu gewoon een afdeling van de Communications Workers of America.
Bron: jacobin.com
