In 2016 zei Donald Trump dat hij ‘midden op Fifth Avenue kon staan en iemand neer kon schieten’ zonder ‘kiezers’ te verliezen. Deze hypothese moet nog worden getest. Maar we gaan uitzoeken of de veroordeling van Trump voor vierendertig misdaden en het vervalsen van bedrijfsgegevens hem ervan zal weerhouden om voor een tweede termijn te worden gekozen.
Misschien wel. Er zijn aanwijzingen uit opiniepeilingen dat veel kiezers een veroordeling wegens misdrijf als een grote verantwoordelijkheid beschouwen. Aan de andere kant bevinden we ons in het negende jaar waarin Trump de bliksemafleider in het centrum van de Amerikaanse politiek is, en mijn ruwe telling is dat dit ongeveer het miljoenste is waarvan de liberalen ervan overtuigd waren dat het hem zou tegenhouden. Het zou onverstandig zijn als ze daarop zouden rekenen.
Hoe het ook zij, het is verschrikkelijk dat presidenten die de wet overtreden er vrijwel altijd mee wegkomen. Het is een goede zaak om het precedent te scheppen dat presidenten net als ieder ander strafrechtelijk kunnen worden veroordeeld.
Terwijl ik dit schrijf, domineert een in hoofdletters geschreven “TRUMP GUILTY ON ALL COUNTS” de top van de New York Times website. Als teken van hoe grondig Trump-nieuws al het andere dat in de wereld gebeurt kan vernietigen, is het laatste nieuws van een paar uur eerder – ‘President Biden staat Oekraïne toe Amerikaanse wapens te gebruiken om binnen Rusland aan te vallen’ – ver op de pagina teruggetrokken. In een nieuwsomgeving waarin de verhalen zijn verdeeld in ‘Trump-nieuws’ en ‘al het andere’, is zelfs een mijlpaal in de escalerende spanningen tussen kernmachten, die een paar jaar geleden ondenkbaar zouden zijn geweest, gereduceerd tot achtergrondgeluid.
Trump noemde de procedure uiteraard snel ‘vervalst’. En zijn meest hardcore aanhangers, degenen die er echt niets om geven als hij iemand neerschoot op Fifth Avenue, zullen dit eenvoudigweg inpassen in een verhaal dat ze al lang hebben geaccepteerd – een verhaal waarin alles, van “Ruslandgate” tot de verschillende strafzaken van Trump eenvoudigweg bewijst dat Trump is de kampioen van het volk en het establishment is erop uit om hem te pakken te krijgen.
Dit verhaal staat vrijwel geheel los van de waarneembare werkelijkheid. Op binnenlands vlak was de regering-Trump een vier jaar durende orgie van vakbondsafbraak, deregulering en belastingverlagingen voor rijke mensen. Op het gebied van buitenlandse zaken verscheurde hij de Iran-deal van Barack Obama, vermoordde een Iraanse generaal, maakte een einde aan de opwarming van de Amerikaanse betrekkingen met Cuba, verdubbelde het aantal drone-aanvallen in Jemen en gaf Benjamin Netanyahu alles wat hij wilde. Zijn huidige kandidaatstelling voor het presidentschap wordt gesteund door donoren van de gevestigde orde en de Republikeinse Partij, zoals de weduwe van Sheldon Adelson, Miriam.
Trump-aanhangers hebben gelijk als ze denken dat er een dubbele standaard is, maar het is niet de maatstaf die zij zich voorstellen. Dat Trump zojuist de eerste Amerikaanse ex-president is geworden die voor een misdaad is veroordeeld, is niet omdat hij een doorn in het oog van het establishment is of omdat hij de eerste is die zijn een crimineel. Veel presidenten hebben veel ergere misdaden begaan. Maar de meeste daarvan waren niet het soort misdaden dat het Amerikaanse rechtssysteem graag wil bestraffen.
Zoals ik schreef toen de zojuist afgesloten zaak voor het eerst werd aangekondigd:
[Invading Iraq was] een ‘misdaad’ in de strikte letterlijke zin van dat woord. Het Tribunaal van Neurenberg, dat werd opgericht om gevangen genomen nazi’s te berechten nadat de Tweede Wereldoorlog de ‘agressieve oorlog’ op zichzelf als een oorlogsmisdaad had verklaard. Dergelijke oorlogen werden toen ten strengste verboden in het VN-Handvest, dat de VS hebben ondertekend. En de Amerikaanse grondwet geeft buitenlandse verdragen dat de VS de “wet met volledige kracht” toepast.
Hoe verhoudt die misdaad zich tot het betalen van zwijggeld aan Stormy Daniels? [George W.] De misdaad van Bush leidde tot honderdduizenden doden en verminkingen, miljoenen mensen werden “externe” of “interne” vluchtelingen, en golven van chaos en bloedvergieten die decennialang over de regio spoelden, wat rechtstreeks leidde tot nieuwe verschrikkingen zoals de opkomst van ISIS. Trump wordt beschuldigd van het betalen van zwijggeld aan Stormy Daniels.
Het is walgelijk dat onze rechtbanken miljoenen buitenlanders die worden vermoord, gemarteld, verminkt of uit hun huizen verdreven, minder serieus nemen dan een relatief kleine misdaad, zoals het vervalsen van bedrijfsgegevens om zwijggeldbetalingen aan een pornoster te verdoezelen. En dat Obama bijvoorbeeld niet strafrechtelijk werd aangeklaagd toen hij de Amerikaanse burgers Anwar en Abdulrahman al-Awlaki buitengerechtelijk executeerde met drone-aanvallen.
Dat betekent echter niet dat het een slechte zaak is dat Trump zojuist schuldig is bevonden. Het is goed dat presidenten en ex-presidenten aan dezelfde wetten onderworpen zijn als de rest van ons.
Wanneer Trump-aanhangers dubbele normen opmerken, lijken ze te willen dat deze in de verkeerde richting worden gecorrigeerd. In plaats van bezwaar te maken tegen het feit dat Bush vrij rondloopt, schijnen ze te denken dat het feit dat Trump ooit president was en heel goed binnenkort weer president zou kunnen worden, voldoende is om de vervolging ‘politiek’ te maken. Maar dat is slechts een eis aan presidenten en ex-presidenten om een vergunning te hebben waarmee ze welke wetten dan ook kunnen overtreden.
Koningen en keizers staan boven de wet. Dat horen overheidsfunctionarissen in democratische republieken niet te zijn.
Terwijl Trump-aanhangers de veroordeling van Trump graag willen zien als de overwinning van een snode complot om de verkiezingen te beïnvloeden, zijn veel Joe Biden-aanhangers ongegeneerd in hun hoop dat de verkiezingen zullen worden beïnvloed door deze bevestiging van de criminaliteit van Trump. Het is niet uitgesloten dat zij gelijk krijgen. We bevinden ons op onbekend terrein.
Maar nogmaals, het is al heel vaak voorgekomen dat liberalen ervan overtuigd waren dat “hij deze keer klaar was.” Als we de klok starten op het moment dat Trump de roltrap afdaalt om zijn campagneaankondigingstoespraak in 2015 te houden, is deze show al aan zijn tiende seizoen toe.
Bij krappe verkiezingen heeft Biden reden om zich zorgen te maken over het versterken van zijn basis – waarvan grote delen teleurgesteld zijn door de toestand van de economie en woedend op hem vanwege zijn schaamteloze steun aan de genocide van Israël in Gaza. De Israëli’s hebben al aangekondigd dat ze van plan zijn de slachting tot het einde van het jaar voort te zetten. Als Biden de komende zes maanden handelt in de veronderstelling dat hij de kiezers niet nodig heeft van wie hij zich heeft vervreemd door zijn middelmatige prestaties thuis en zijn monsterlijke beleid in Israël/Palestina, zouden de gevolgen grimmig kunnen zijn.
Uiteindelijk zou hij toch wel eens kunnen verliezen. Het feit blijft dat hij begon als een impopulaire kandidaat die zelfs de meeste Democraten niet kandidaat wilden stellen, en dat hij heeft vervreemde een groot deel van zijn basis.
Maar als je de overtuiging van Trump vooral bekijkt door het prisma van hoe verschillende politici zullen kiezen om erop te reageren of hoe dit de rode versus blauwe paardenrace zal beïnvloeden, gaat het punt voorbij. Wat er ook gebeurt, het is goed dat er eindelijk een precedent is geschapen dat een voormalig president net als elk gewoon mens door een strafrechtbank kan worden veroordeeld, zonder dat iemand wordt getroffen door de bliksem of dat de aarde zich opent om het gerechtsgebouw op te slokken. Het is een babystapje in de goede richting. Maar zolang oorlogsmisdadigers als Bush en Obama vrij rondlopen, en zolang Biden geen behoefte voelt om een grote beleidswijziging ten aanzien van Gaza door te voeren, zijn we nog ver verwijderd van gerechtigheid.
Bron: jacobin.com
