Hoe verhouden de ecologische voetafdrukken van de Australisch financieel overzicht‘s Rich Listers vergelijken met de rest van ons?
Neem hun jetset-levensstijl om te beginnen. Een paar jaar geleden kocht Andrew “Twiggy” Forrest, mijnmagnaat en nummer twee op de lijst, een privéjet van $ 98 miljoen. Met een beetje graven kun je het model, het staartnummer en zelfs waar het is geweest achterhalen.
In de eerste vijf maanden van dit jaar heeft de Bombardier Global Express 7500 van Forrest (een van de grootste privéjets op de markt) 59 vluchten gemaakt. Volgens een tool waarmee de ‘klimaatbewuste’ superrijken kunnen vergelijk de uitstoot van verschillende privéjetmodellenbedraagt de uitstoot van Forrest van deze reizen meer dan 700 ton CO2. Vergelijk dat met wat de gemiddelde mens uitstoot in een jaar: 4,7 ton. Twiggy’s vliegtuigbrandstof slurpende woon-werkverkeer plaatste hem in de top van de 1 procent, die collectief verantwoordelijk zijn voor 50 procent van de luchtvaartemissies.
Deze persoonlijke emissies zijn echter slechts een druppel in een oceaan van olie. In een vorig jaar verschenen rapport Koolstofmiljardairs: de investeringsemissies van ‘s werelds rijkste mensenontdekte Oxfam dat, als kapitaalinvesteringen en bedrijfsactiviteiten worden meegerekend, de uitstoot van de rijkste miljardairs 1 miljoen keer hoger is dan die van een gemiddeld persoon.
De luxeconsumptie van miljardairs is het kleinste deel van hun bijdrage aan de opwarming van de aarde. Toch registreren koolstofvoetafdrukken meestal emissies die alleen door persoonlijke consumptie zijn veroorzaakt. Misschien heeft dit iets te maken met het feit dat het hele concept van een “koolstofvoetafdruk” het was uitvinding van een reclamebureau dat werkt voor oliegigant BPdie probeerden de schuld voor vervuiling te verschuiven van grote bedrijven naar gewone mensen.
Door de bevolking op te vatten als een verzameling van emissieproducerende individuen, lijkt het alsof we allemaal “ons steentje moeten bijdragen” om de uitstoot te verminderen. Sommigen zullen misschien meer moeten doen dan anderen, zeker, maar we moeten allemaal individueel handelen om zo dicht mogelijk bij nul-emissies te komen, of dat nu is door zonnepanelen op onze huizen te installeren, duurdere zuinige of elektrische auto’s te kopen, de auto helemaal voor een fiets of het opgeven van vliegreizen.
Deze ‘koolstofvoetafdruk’-visie op de wereld verdoezelt belangrijke vragen: wie kiest welke producten beschikbaar zijn? Wie bepaalt hoe ze worden geproduceerd? Wie controleert de energie- en transportinfrastructuur? De Rich List is niet alleen een inventaris van de grootste consumenten van Australië; het is een lijst van de mensen die de economie beheersen.
Wat voor verschil maken een paar zonnepanelen op het dak als Gina Rinehart, nummer één op de Rich List, besluit om nog een kolenmijn te openen? Wat voor verschil maakt fietsen als Lindsay Fox, nummer 23, een andere vloot Linfox-vrachtwagens op de weg zet en pogingen om het goederenvervoer per spoor te vergroten, belemmert?
De Rich List is ook de meest gezochte lijst van het klimaat: de magnaten die miljarden verdienen aan steenkoolwinning, de detailhandelaren die al onze goederen in plastic verpakken, de mediamagnaten die hen helpen ermee weg te komen.
Hun vleugels knippen zou een goed begin zijn, maar een wandelende kapitalist is net zo gevaarlijk als een vliegende: hun ecologische voetafdruk is zo kolossaal dat een enkele stap de wereld zwart kan maken.
Bron: redflag.org.au
