Jim Stanford
Nou, vanuit het perspectief van de conventionele economie en belastingwereld — mensen die al deze argumenten accepteren over vrij stromend kapitaal en hoe efficiënt markten zijn en hoe zakelijk ondernemerschap de leidende kracht in de samenleving is — krijg je allerlei onzinargumenten over waarom we inkomsten uit investeringen gunstiger moeten behandelen dan inkomsten uit welke andere bron dan ook, inclusief werken voor de kost. Dus je krijgt allerlei verhalen over hoe het een prikkel is om te investeren, of het is een prikkel om risico’s te nemen. Je hoort dit soort dingen vaak — alsof het nemen van risico’s iets is dat we willen dat mensen meer doen. Ik bedoel, ik heb mijn kinderen geleerd om geen risico’s te nemen. Ik heb ze geleerd om beide kanten op te kijken voordat ze de straat oversteken. Deze mythe dat het nemen van risico’s op zichzelf een productieve activiteit is, is ongelooflijk.
Een ander argument is dat aangezien investeerders al belasting hebben betaald over het geld dat ze oorspronkelijk hebben geïnvesteerd, ze geen belasting zouden moeten betalen over de winsten van die investeringen, wat ook belachelijk is. Hoewel sommigen misschien belasting hebben betaald over hun initiële investering, is dat niet het geval als ze het hebben geërfd of als het een herbelegde kapitaalwinst was van een andere investering, wat vaak gebeurt. Ongeacht of u al hebt betaald of niet, de winst van die investering is nieuw inkomen, dus u zou er belasting over moeten betalen, net als iedereen.
Een ander veelvoorkomend stereotype is dat een gunstige behandeling van kapitaalwinsten noodzakelijk is als we bedrijfsinvesteringen willen in machines en apparatuur en technologie en onderzoek en ontwikkeling — en het geheel in een hightech-jasje willen wikkelen. En dat is ook niet waar. Ons rapport keek naar de geschiedenis van Canada’s daadwerkelijke investeringen in machines en apparatuur en technologie en onderzoek, en er is helemaal geen correlatie met kapitaalwinsten. Kapitaalwinstbelastingen ontmoedigen het runnen van een bedrijf niet.
Dus wat is het echte effect van deze ongelooflijk gunstige behandeling? Het vergroot de ongelijkheid. Beleggingsinkomsten stromen al onevenredig naar de top van de samenleving, en deze ongelooflijk zoete belastingregeling versterkt die concentratie.
De grootste ironie is dat, dankzij het marginale belastingtarief in Canada, degenen aan de top – de rijkste 1,5 procent, die 61 procent van alle vermogenswinst opeist – een grotere teruggave krijgen van dit preferentiële belastingstelsel dan mensen aan de onderkant.
Omdat ze in de eerste plaats een hogere marginale belasting betalen, doorgaans meer dan 50 procent bij het combineren van federale en provinciale belastingen, bespaart het verlagen van hun belastbare vermogenswinst hen 50 cent op elke uitgesloten dollar. Daarentegen bespaart iemand met de lagere inkomensdrempel mogelijk slechts 15 cent op elke uitgesloten dollar aan vermogenswinst.
Dus de rijken ontvangen niet alleen het grootste deel van de kapitaalwinsten, maar genieten ook van een hogere effectieve belastingsubsidie voor elke dollar van die kapitaalwinsten. Dit dubbelloops effect verergert de inkomensongelijkheid, zoals ons rapport laat zien dat de concentratie van kapitaalwinsten aan de bovenkant de inkomensongelijkheidsverhoudingen aanzienlijk vergroot en, op een after-tax basis, is het nog erger vanwege dat dubbelloops effect.
Bron: jacobin.com
