De UAW-staking heeft de buitengewone macht laten zien die werknemers kunnen uitoefenen

Zondagavond presenteerden UAW-president Shawn Fain en vice-president Chuck Browning de details van de Ford-overeenkomst voor leden in een Facebook Live-optreden. (Volledige details, inclusief het document met de hoogtepunten en het “witboek” met alle wijzigingen, zijn beschikbaar op uaw.org/ford2023.)

Fain zei dat elk jaar van de deal voor de leden meer waard is dan het hele contract van 2019.

De overeenkomst omvat een loonsverhoging van 25 procent over vier en een half jaar, waarvan 11 procent onmiddellijk. Het herstelt de aanpassing van de kosten van levensonderhoud, een belangrijk doel. Gecombineerd zal dat het toploon voor productiearbeiders tegen het einde van de overeenkomst in 2028 op 42,60 dollar brengen, een stijging ten opzichte van de huidige 32,05 dollar, terwijl vakmensen meer dan 50 dollar per uur zullen verdienen. Het startsalaris wordt verhoogd van $ 18,05 naar $ 28.

Veel werknemers zullen echter een veel grotere stijging zien. Het zal nu drie jaar duren om het hoogste loon te bereiken, in plaats van acht. Leden die nu in de progressie zitten, krijgen onmiddellijk een verhoging van 20 tot 46 procent.

Werknemers in twee fabrieken in de omgeving van Detroit, Sterling Axle en Rawsonville Components, zullen nu op dezelfde loonschaal vallen als de rest van de UAW-leden bij Ford, wat betekent dat de loonniveaus bij Ford worden geëlimineerd. De werknemers in deze twee fabrieken bevonden zich sinds 2007 op een lager niveau, met lonen variërend van $16,25 tot $22,50. Ze zullen onmiddellijke verhogingen van 53 tot 88 procent zien.

Uitzendkrachten met meer dan negentig dienstdagen worden direct omgezet naar een vaste status. Toekomstige uitzendkrachten worden na negen maanden vaste medewerkers, en die negen maanden tellen mee voor hun doorgroei naar topniveau. De afgelopen twintig jaar hebben de Grote Drie uitzendkrachten jarenlang tegen lage lonen vastgehouden; als ze uiteindelijk zouden worden “overgezet” naar de reguliere status, zouden ze nog eens acht jaar moeten wachten voordat ze het hoogste salaris zouden krijgen.

Om deze functies volledig af te schaffen zou het nodig zijn dat tweederangswerknemers, degenen die sinds 2007 zijn aangenomen, pensioenen en gepensioneerde gezondheidszorg krijgen, net zoals eerstelijnswerknemers dat doen. Ford ging niet akkoord met een van deze voorstellen, die aanzienlijke langetermijnverplichtingen met zich mee zouden brengen.

In plaats daarvan zal Ford 10 procent van het loon van elke werknemer in een 401(k) stoppen, een grote stijging ten opzichte van de huidige 6,4 procent. De vakbond won ook de eerste verhoging van de pensioenmultiplier (voor werknemers die vóór 2007 zijn aangenomen en wel een pensioen hebben) sinds 2003.

Uitzendkrachten bij Ford zullen vanaf 2024 winstdelingscheques ontvangen, de eerste keer dat ze in aanmerking komen.

Werknemers zullen ook beter in staat zijn om te kiezen wanneer zij vakantie willen opnemen. Ford zal werknemers slechts kunnen dwingen één week van hun vakantie te gebruiken terwijl ze ontslagen zijn vanwege de jaarlijkse stillegging van de modellen.

“Hoewel we misschien niet alles hebben gewonnen wat we wilden, hebben we meer gewonnen dan de meeste mensen voor mogelijk hielden”, schreven Fain en Browning in hun inleiding op het document met de hoogtepunten van Ford.

De UAW en Stellantis bereikten zaterdag een akkoord. De volledige details zullen op 2 november worden bekendgemaakt, hoewel de overeenkomst de deal met Ford lijkt te weerspiegelen.

Een groot probleem was de status van de Belvidere Assembly Plant van Stellantis in Illinois, die het bedrijf eerder dit jaar stillegde, waardoor 1.200 werknemers gedwongen werden zich naar andere fabrieken te verspreiden.

Volgens de vakbond zal de nieuwe overeenkomst banen terugbrengen naar Belvidere, waarbij het bedrijf zich ertoe verbindt twee ploegen in te zetten om een ​​middelgrote vrachtwagen te produceren. Stellantis zal daar ook duizend banen toevoegen bij een nieuwe batterijfabriek. “Volgens ons contract hebben leden van Belvidere die over dit land verspreid zijn het recht om naar huis terug te keren”, aldus Rich Boyer, vice-president van de UAW.

Fain en Boyer zeiden dat Stellantis tegen het einde van de overeenkomst nog eens vijfduizend banen zal toevoegen, wat een ommekeer is van de dreigementen van het bedrijf om duizenden banen te schrappen op weg naar de onderhandelingen. De vakbond kreeg het recht om te staken vanwege productbeslissingen en investeringen, maar ook vanwege fabriekssluitingen. “Dat betekent dat als het bedrijf op een van deze plannen terugkomt op hun woord, we ze met de grond gelijk kunnen maken”, aldus Fain.

Het nieuwe contract elimineert het lagere loon voor de Mopar-onderdelendivisie van Stellantis, waardoor deze werknemers op dezelfde loonschaal komen te staan ​​als andere Stellantis-werknemers.

Bij GM, de laatste van de Grote Drie die toegaf, behaalde de UAW opnieuw een grote overwinning tegen niveaus. GM stemde ermee in om de werknemers in zijn aftermarket-onderdelendepots (Customer Care and Aftersales, of CCA), zijn componentenfabrieken (General Motors Components Holdings, of GMCH) en zijn batterijfabriek in Brownstown, Michigan, allemaal op het niveau van productiearbeiders te brengen.

Werknemers bij GM Subsystems, die momenteel onder een afzonderlijk, inferieur contract werken, zullen nu onder de GM-hoofdovereenkomst vallen. Het bedrijf heeft de afgelopen jaren magazijn- en materiaalverwerkingsbanen in verschillende GM-fabrieken verplaatst naar de lagere lonen-subsystemen, en de vakbond was bezorgd dat ze de overgang naar elektrische voertuigen zou gebruiken om nog meer soorten banen naar de dochteronderneming te verschuiven. Het akkoord zou een einde maken aan deze race naar de bodem.

De volledige details van de GM-overeenkomst zullen op 3 november door de UAW worden gedeeld.

De voorgestelde nieuwe contracten lopen allemaal af op 30 april 2028. Met vier en een half jaar zijn ze langer dan de vierjarige overeenkomsten die typisch waren voor recente Big Three-contracten.

Fain zei dat de UAW andere vakbonden de tijd wil geven om hun contractaflopen op één lijn te brengen met de UAW en samen te staken op 1 mei 2028 – Internationale Arbeidersdag. “Als we de klasse van de miljardairs echt willen aanpakken en de economie opnieuw willen opbouwen, zodat deze gaat werken ten behoeve van velen en niet van enkelen,” zei Fain, “dan is het belangrijk dat we niet alleen staken, maar dat wij slaan samen toe.”

Fain liet doorschemeren dat de strijd voor een kortere werkdag of werkweek over vier en een half jaar onderdeel zou kunnen zijn van de contractcampagne van de UAW. Een van de publieke eisen van de vakbond tijdens deze onderhandelingsronde was een werkweek van tweeëndertig uur tegen een loon van veertig uur. Autowerknemers klagen er vaak over dat ze verplicht overuren moeten maken, inclusief zestigurige weken (zes dagen van tien uur).

“May Day is ontstaan ​​uit een intense strijd van arbeiders in de Verenigde Staten om een ​​achturendag te winnen”, aldus Fain. “Dat is een strijd die vandaag de dag net zo relevant is als in 1889.”

Fain zei dat de andere reden voor het langere contract was dat de UAW een poging plant om de vele autofabrikanten die geen vakbond zijn, te organiseren: Tesla, Toyota, Volkswagen, Mercedes, BMW, Honda, Nissan en anderen. “Als we in 2028 terugkeren naar de onderhandelingstafel, zal het niet alleen met de Grote Drie zijn, maar met de Big Five of Big Six”, zei hij.

De auteur ontving de volgende dag een bericht van een Toyota-medewerker in Alabama, waarin stond dat het management een spoedvergadering had belegd. Toyota – duidelijk bang – verhoogde het toploon naar 32 dollar, zei hij, en verkortte de tijd om dat te bereiken van acht naar vier jaar. Een andere werknemer in een Toyota-fabriek in Kentucky zei dat het bedrijf de lonen verhoogde en de stijging naar het hoogste tarief ook daar halveerde. Het nieuwe toptarief zal $2,94 tot $34,80 verhogen voor productiearbeiders en $3,70 tot $43,20 voor geschoolde beroepen.

Bij Ford had de vakbond een belofte gewild dat alle fabrieken voor elektrische voertuigen (EV), inclusief joint ventures, onder de raamovereenkomst zouden vallen. Het ontlokte Ford een belofte om de vakbond te erkennen in twee fabrieken die nu in aanbouw zijn, het Tennessee Electric Vehicle Center en de Marshall Battery Plant in Michigan, als een meerderheid van de werknemers vakbondskaarten tekent (wat vakbondsorganisatoren ‘kaartcontrole’ noemen). Dit zou gemakkelijk moeten zijn voor de UAW.

Ford plant nog drie andere accufabrieken in Tennessee en Kentucky, die gezamenlijk eigendom zijn van het Zuid-Koreaanse SK On en die naar verwachting in 2025 met de productie zullen beginnen. Daar lijkt het erop dat de vakbond zich op de ouderwetse manier zal moeten organiseren.

Bij GM en Stellantis waren de winsten op elektrische voertuigen groter. Ze kwamen allemaal overeen om de werknemers van hun joint venture-batterijfabrieken onder hun raamovereenkomsten te plaatsen. “Ze vertelden ons jarenlang dat de transitie naar elektrische voertuigen een doodvonnis was voor goede banen in de autosector in dit land”, zei Fain. “Met deze overeenkomst bewijzen we dat ze allemaal ongelijk hebben.”

Fain werd dit jaar gekozen tijdens de allereerste verkiezing met één lid en één stem ooit, nadat een corruptieschandaal twee van de meest recente presidenten van de vakbond in de gevangenis had doen belanden. Zijn overwinning maakte een einde aan acht decennia van eenpartijregering in de vakbond.

Fain maakte deel uit van de Members United-lijst op een platform van ‘Geen corruptie, geen concessies, geen niveaus’. Hij versloeg de zittende Ray Curry met slechts vijfhonderd stemmen en trad aan minder dan zes maanden voordat de contracten bij de Grote Drie afliepen.

Als president zette Fain de vakbond eindelijk weer in de aanval. “Al tientallen jaren lang vechten we met één hand op de rug gebonden”, zei hij bij de aankondiging van het Stellantis-akkoord. “En om je de waarheid te zeggen: soms voelde het als beide handen.” Fain is een Stellantis-veteraan en heeft zijn tanden gezet als elektricien in Kokomo, Indiana.

Fain symboliseerde de nieuwe richting van de vakbond en weigerde de onderhandelingen te beginnen met de traditionele handdruk met bedrijfsleiders. In plaats daarvan hebben hij en andere nieuwe UAW-leiders een nieuwe traditie ingehuldigd, waarvan zij hopen dat het een nieuwe traditie zal worden: de Members’ Handshake, waarbij leden bij de fabriekspoorten worden begroet om een ​​zeer publieke contractcampagne te lanceren.

Fain liet ook de langetermijnstrategie van de UAW varen om één leidend bedrijf uit de Grote Drie te kiezen om als eerste mee te onderhandelen en een overeenkomst binnen te halen die het patroon zou bepalen. In plaats daarvan onderhandelde de vakbond met alle drie de bedrijven en sloeg ze tegelijkertijd.

Fain zond onderhandelingsupdates publiekelijk uit via Facebook Live, waarmee werd gebroken met het precedent van de vakbond om geen informatie te delen voordat een voorlopig akkoord werd bereikt. De transparantie en durf overtuigden de leden: de video’s van Fain hebben regelmatig veertigduizend tot vijftigduizend live kijkers op Facebook, en meer op andere platforms.

En hij aarzelde nooit om de verwachtingen van zijn leden te verhogen door eisen te stellen aan een loonsverhoging van 40 procent, een tweeëndertigurige werkweek en het herstel van de pensioenen en de gezondheidszorg voor alle UAW-leden bij de Grote Drie.

Leden zullen beslissen of de winst voldoende is om aan hun hogere verwachtingen te voldoen. Maar de UAW bevindt zich op een heel andere plek dan zes maanden geleden: in het offensief, stelt haar strijd voor als een strijd voor de gehele arbeidersklasse, en toont macht zoals zij in vele jaren niet meer heeft gedaan.