Dinsdag zei Joe Biden dat hij het Congres formeel zou vragen om de komende dagen militaire financiering voor Israël goed te keuren, waarbij hij benadrukte: “Wij staan achter Israël. En we zullen ervoor zorgen dat het land krijgt wat het nodig heeft om voor zijn burgers te zorgen, zichzelf te verdedigen, [and] reageren op deze aanval.” Dit sentiment is begrijpelijk gezien de gruwel van het bloedbad van Hamas op 7 oktober.
Toch zal het bombarderen van Gaza – een zwaar geblokkeerde, dichtbevolkte strook land waar ‘militaire precisie’ onmogelijk is en enorme burgerslachtoffers onvermijdelijk zijn – de situatie niet verbeteren. Het decimeren van wat in feite een vluchtelingenkamp van twee miljoen mensen is, zal de verloren Israëlische burgerlevens niet terugbrengen, noch zal het de daders van de aanslagen van 7 oktober straffen. Het dodental in Gaza heeft het verschrikkelijk hoge aantal Israëlische slachtoffers al overtroffen.
Helaas is het standaardstandpunt van de Verenigde Staten al decennia lang het sturen van militaire hulp naar Israël, ondanks de lange staat van dienst op het gebied van het begaan van mensenrechtenschendingen tegen Palestijnse burgers.
Israël is de grootste cumulatieve begunstigde van Amerikaanse buitenlandse hulp sinds de Tweede Wereldoorlog. Van 1946 tot en met september 2023 ontving Israël in totaal bijna 160 miljard dollar aan Amerikaanse economische en militaire steun. Economische hulp maakt ongeveer 20 procent van dat cijfer uit, maar het aandeel ervan neemt af; de Verenigde Staten begonnen de hulp af te bouwen nadat Israël een geavanceerde economie was geworden. Grootschalige Amerikaanse subsidies hebben vanaf 1971 eerst de Israëlische economie gestabiliseerd en vervolgens de snelle economische groei ervan gekatalyseerd – inclusief de uitbreiding van de hightechsector in de jaren negentig – tot 2008. Vanaf 2022 staat het bbp per hoofd van de bevolking van het land op de veertiende plaats. wereldwijd.
Wapens, munitie en ander materieel vormen bijna 80 procent van de Amerikaanse hulp die sinds 1946 naar Israël is gestuurd. Tot en met september 2023 hebben de Verenigde Staten het land meer dan 124 miljard dollar aan militaire hulp gegeven.
Terwijl de Amerikaanse economische hulp halverwege de jaren 2000 grotendeels eindigde, zijn de Amerikaanse subsidies voor het Israëlische leger sindsdien geïntensiveerd. De jaarlijkse militaire hulp werd vastgesteld op 2,1 miljard dollar voor de boekjaren 1999-2008, 3 miljard dollar voor het boekjaar 2009-2018 en 3,8 miljard dollar voor het boekjaar 2019-2028. Van het huidige jaarlijkse bedrag van 3,8 miljard dollar is 500 miljoen dollar bestemd voor raketprogramma’s die worden gesponsord door de begroting van het Pentagon. De resterende 3,3 miljard dollar aan militaire hulp komt uit de begroting van het ministerie van Buitenlandse Zaken, met name via het Foreign Military Financing-programma. Dit financieringsmechanisme fungeert in feite als een cadeaubon van meerdere miljarden dollars die Israël elk jaar exclusief kan besteden aan door de VS gemaakte wapens en ander materieel.
Het Congres draagt gewoonlijk bij aan dit vooraf bepaalde jaarlijkse totaal door middel van aanvullende wetgeving, en het staat klaar om dit de komende dagen opnieuw te doen. Democraat Ben Cardin uit Maryland, voorzitter van de Senaatscommissie voor Buitenlandse Betrekkingen, kondigde deze week aan dat hij een wetsvoorstel zal indienen om “aanvullende financiering voor de Israëlische defensie” te verstrekken om “Israël te helpen zichzelf te verdedigen.” Maar Israël is niet de behoeftige underdog die voorzitter Cardin en veel andere politici beweren te zijn. Het land staat op de vijftiende plaats van alle landen wat betreft militaire uitgaven en zal, zoals hierboven vermeld, in boekjaar 2024 nog eens 3,8 miljard dollar ontvangen, bovenop de 3,8 miljard dollar die het eerder dit jaar ontving. Bovendien heeft Israël een overweldigend militair voordeel, niet alleen ten opzichte van Hamas, maar over de hele regio.
Er is nog een probleem: het sturen van extra Amerikaanse militaire hulp naar Israël zou illegaal moeten zijn. Dit wordt duidelijk gemaakt in de Amerikaanse wetgeving. De Foreign Assistance Act verbiedt Amerikaanse hulp aan landen met “een consistent patroon” van het schenden van de mensenrechten. Tientallen jaren van Israëlische bezetting en systematische vervolging van Palestijnen, die door mensenrechtengroeperingen als ‘apartheid’ worden bestempeld, liggen ten grondslag aan de aanhoudende schendingen van het internationaal recht door het land.
De Arms Export Control Act zegt dat de Verenigde Staten alleen wapens aan een ander land kunnen leveren als ze bedoeld zijn voor ‘legitieme zelfverdediging’. Om maar één voorbeeld te noemen: Israëls bombardement op internationale nieuwskantoren, woonappartementen en vluchtelingenkampen Gemaakt in de VS bommen in 2021 was geen zelfverdediging. De Leahy-wetten vereisen dat de Verenigde Staten buitenlandse militaire eenheden doorlichten op mensenrechtenschendingen uit het verleden voordat ze wapens worden gestuurd. In de praktijk is Israël vrijgesteld van deze eis; de Verenigde Staten doen niet eens de moeite om bij te houden welke Amerikaanse wapens naar welke Israëlische eenheden gaan.
Wat betreft de kwestie van de Amerikaanse militaire hulp aan Israël zou het niet uit moeten maken welke genegenheid het Congres of Biden voor het land hebben, omdat de Amerikaanse wet duidelijk is over het verbieden van militaire hulp aan chronische mensenrechtenschenders. In die zin is de uitdaging niet om de gedachten van het politieke leiderschap te veranderen. Het is de bedoeling dat ze simpelweg de wet handhaven. Hun bereidheid om misstanden uit het verleden te negeren geeft Israël effectief het groene licht om door te gaan met hun daden mensenrechten misbruiken in de komende dagen en weken.
Bron: jacobin.com
